wait love รอรักจากฉัน
เขียนโดย 
hurricane
วันที่ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 19.43 น.
แก้ไขเมื่อ 8 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
1) ครบ100%
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter 1
ฉันนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุดกับเพื่อนคนหนึ่งในห้อง แต่ตอนนี้ฉันนั่งอ่านอยู่คนเดียวนะ เพราะเธอขอตัวไปเลือกหนังสือมาทำรายงานวิชาภาษาไทยน่ะสิ
ขยันจริงเชียว...
"ได้หนังสือยังล่ะ?" ฉันถามเธอออกไปหลังจากที่เธอเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลงตรงข้ามฉัน
"ยังไม่ได้เหรอ ให้เราช่วยหาไหมล่ะ?" เมื่อเธอไม่ตอบฉันมาฉันก็ต้องออกปากถามไปอีกครั้ง
"แซม!! ฉันถามนายไม่ได้ยินหรือไ..." ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสืออย่างหัวเสีย กะจะต่อว่าแซมมี่ที่ไม่ยอมตอบคำถามฉันเลย
แต่พอเงยหน้าขึ้นมา คำพูดสุดท้ายในประโยคก็ขาดหายไป เพราะคนตรงหน้าไม่ใช่แซมมี่น่ะสิ!!
"อย่าโมโหดิ" เขาพูดพร้อมส่งยิ้มจางๆมาให้ฉัน
"ขอโทษค่ะ ไม่คิดว่าจะเป็น..."
"โอเชี่ยน เรียกพี่โอก็ได้" พี่โอแนะนำตัวเองเสร็จสรรพก่อนจะยื่นโทรศัพท์ตามสมัยนิยามอย่างไอโฟนมาตรงหน้าฉัน
"ขอไลน์หน่อย" เขาว่าหลังจากที่ฉันมองด้วยสายตาสงสัย
จะเอาไปทำอะไรของเขา.. นี่จะมาจีบรึยังไง
"นี่ค่ะ" ฉันจำใจต้องให้ไลน์ไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนจะยื่นไอโฟนสีทองอร่ามกลับไปให้เจ้าของตามเดิม
"พี่ไปก่อนนะ" พี่โอว่าแล้วลุกจากเก้าอี้ไป
โชคชะตาเล่นตลกอะไร.. ไม่อยากทำร้ายใครอีกแล้วนะ
ชีวิตปกติของเด็กมัธยมอย่างฉันมันก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่กลับมาจากเรียนพิเศษตอนเย็นก็ต้องมานั่งทำการบ้านอีกนิดๆหน่อยๆ โชคดีไปที่ไม่ต้องทำงานบ้าน เพราะเรื่องนี้มีแม่บ้านคอยดูแลอยู่
หลังจากที่อาบน้ำทำการบ้านเสร็จ มันก็ได้เวลาเพลิดเพลินกับหนังสือนิยายกรีกของฉันแล้วล่ะ
ครืด... ครืด...
เสียงเตือนของไอโฟนฉันเองแหละ
[ไพลิน]
ข้อความปริศนานี้ถูกส่งมาจาก 'ocean' ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร...
(ค่ะ) ฉันคิดคำพูดออกแค่นี้จริงๆ สาบานได้
[ยังไม่นอนเหรอ?]
(นอนแล้วใครจะมาตอบล่ะ55)
[เห็นว่าชอบอ่านนิยายกรีกับสยองขวัญฆ่าตกรรมเหรอ?]
(ใช่มั้ง55)
[แล้วชอบอ่านของใครอ่ะ?]
(ภาคินัย)
[แล้วไม่ชอบปองวุฒิเหรอ]
(เฉยๆอ่ะ)
[แล้วไพลินนอนตอนไหน]
[ตอนง่วงดิ]
(โอเค เข้าใจละ)
[เข้าใจอะไร]
(ช่างเหอะ555)
เป็นบ้าเหรอวะ...
แล้วฉันกับพี่โอก็คุยกันอีกสักพัก ก่อนที่ฉันจะขอตัวนอนก่อน เพราะพรุ่งนี้มีสอบซ่อมคาบเช้า หนังสือหนังหาก็ยังไม่ไม่ได้แตะ ตารางเรียนก็ยังไม่ได้จัด
โถ่... ชีวิต
คาบนรกเดินทางมาถึงแล้ว คาบนี้สอบซ่อมคณิตน่ะ แต่สวรรค์ก็ยังเข้าข้างที่มาสเซอร์ไม่อยู่ ท่านเลยส่งพี่ๆกลุ่มนึงมาช่วยซ่อมให้
แต่พี่ๆกลุ่มนั้นคือกลุ่มของพี่โอน่ะสิ...
"น้องๆคะ ห้องนี้มีซ่อมอยู่21คนนะคะ พวกพี่ๆนัดกันมาช่วย21คนพอดี เดี๋ยวนั่งอยู่กับที่นะคะ เดี๋ยวพวกพี่ๆจะไปช่วยซ่อมเอง" พี่เกดมณี.. บอกผ่านไมค์ก่อนที่จะลงมือแจกข้อสอบให้พวกเรา
พี่โอกำลังเดินทางมาทางฉัน.., และฉันภาวนาว่าอย่าให้พี่โอมาคู่กับฉันเลย
ฉันทำตัวไม่ถูกจริงๆ...
"ไพลิน" พี่โอบอกก่อนจะส่งยิ้มมาให้
"พี่โออยู่ห้องนี้เหรอ?" ฉันถามออกไปตามมารยาท
"อื้ม แล้วไพลินอยู่ห้องนี้เหรอ?"
"ค่ะ"
"แล้วนี้ตกกี่คะแนน?"
"อีกสองคะแนนเอง"
"ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวช่วย" พี่โอบอกก่อนจะหยิบกระดาษเปล่ามาสอนฉันซ่อมข้อสอบ
ระหว่างที่พี่โอกำลังสอนฉัน ฉันรู้สึกว่ามีสายตาหลายคู่กำลังจ้องมองมาที่ฉันและพี่โอ
ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า...
"โห่ยยย!!" พอเงยหน้าขึ้นจากข้อสอบแล้ว เสียงโห่แซวก็ดังขั้นจากเพื่อนในห้องและพี่ๆที่มาสอนด้วย
"อะไรเล่า" ฉันบอกก่อนจะรีบเอาข้อสอบไปส่ง แล้วรีบออกจากห้องมาโดยด่วน
เพราะไอ้อาการหวั่นไหวง่ายแบบนี้แหละฉันถึงเจ็บมาถึงสองครั้งสองครา พอเถอะ... ไม่อยากรักใครง่ายๆอีกแล้ว
Talkkkkkkk
บทสนทนาในไลน์อ้างอิงมาจากเรื่องจริงของเพื่อนไรต์ค่ะ ที่เหลือมโนเองล้วนๆ555555 ฝากติดตามหน่อยน้าาาา
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
