รอ...

การรอคอยใครสักคน มันทรมานมาก ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ วันไหน เวลาไหน เขาถึงจะกลับสักที.....

วันนี้..

เขาต้องไปทำงานต่างจังหวัด เขาเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอย่างรีบร้อน และรนราน เพราะเขาไม่รู้ล่วง

หน้ามาก่อนว่าจะต้องไปทำงานต่างจังหวัด 

"เฮ้อ ทำไมไม่บอกกันล่วงหน้านะ ดูสิ เก็บอะไรก็ไม่ถูกเลยสักอย่าง บ้าชะมัด" 

ในขณะที่เขาบ่นกับตัวเองเรื่องเจ้านายของเขา มีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมาที่เขา อย่างใจจดใจจ่อ

สายตาคู่นั้นสงสัย ว่าเขาจะไปไหนกันนะเก็บของใส่กระเป๋าใบใหญ่ขนาดนั้น

เมื่อเขาเก็บกระเป๋าเสร็จ กำลังจะเิดินออกจากรั้วบ้าน เขาหยุด..แล้วหันมา

"ชั้นจะไปสองสามวันนะ  อยู่กับแม่ก่อนนะ"

นั่นเป็นคำสั่งเสียของเขาก่อนที่เขาเดินจากไป สายตาคู่เดิมมองตามหลังเขาไปจนเขาหายลับไปกับ

ตา จึงค่อยๆ เดินมาหยุดตรงหน้าบ้าน มองรถของเขาจากไป...อย่างช้าๆ

ตั้งแต่เขาบอกว่า จะไปสองสามวัน ฟังดูใจหายน่าดู

แล้วใครจะเล่นกับเรา แล้วใครจะพาเราไปวิ่ง แล้วใครจะหาข้าวหาน้ำให้เรา แล้วเรา...จะอยู่ยังไง....

ใช่แล้ว...มันคือ เจ้าบ๊อบบี้ สุนัขพันธ์โกลเด้น สุนัขขี้เล่นตัวโปรดของเขา เขาเอามันมาเลี้ยงตั้งแต่

เล็กๆ ให้ข้าวให้น้ำ เล่นกับมัน พาัมันไปวิ่งออกกำลังกาย เมื่อเขาไม่อยู่เสียสักคน

มัน..ก็เอาแต่นอนเหงา  สายตามันเหม่อลอยออกไปรั้วหน้าบ้าน เมื่อได้ยินเสียงรถคล้ายๆ รถของ

เขา มันจะลุกขึ้นชะเง้อมองหา เมื่อไม่ใช่มันก็จะนอนเอาหน้าซบลงกับพื้น 

"เจ้าบ๊อบบี้ มากินข้าวได้แล้ว พี่เขายังไม่มาวันนี้หรอก มากินเถอะแม่ก็ทำอร่อยนะ" แม่เรียกมันลั่น

บ้าน มันก็คงนอนเฉย มองตามเสียงที่เรียกมัน แต่ัมันไม่ลุกเดินมาเสียที จนแม่โมโห

"นี่แกจะกินหรือไม่กินนี่ อย่าเรื่องมากนักสิ" แม่บ่นกับมัน มันจึงค่อยๆ ลุกแล้วบิดขี้เกียจหนึ่งทีก่อน

จะเดินอย่างช้าๆ มาหาแม่ที่เรียกมันอยู่ มันส่ายหางไปมา เพื่อให้แม่รับรู้ว่า มาแล้วนะอย่างว่ามันเลย

แม่นั่งลงลูบหัวมันเบาๆ

"เจ้าบ๊อบบี้ พี่เขาไปทำงานต่างจังหวัด เดี๋ยวเขาก็กลับมาแล้วแกอย่าเหงาไปเลยนะ" แม่พูดกับมัน

มันจะรับรู้หรือเปล่าไปรู้ แต่มันเห่าหนึ่งที และมองหน้าแม่ด้วยสายตาที่เหงาๆ เศร้าๆ

"เออ แม่คงพาแกไปวิ่งไปไหวหรอกแก่แล้ว รอพี่เขามาพาวิ่งแล้วกัน" แล้วแม่ก็เดินเข้าบ้านไป มัน

มองแม่เดินคล้อยหลังเข้าบ้าน มันจึงก้มมากินข้าวที่แม่เทไ้ว้ให้มันกินอย่างช้าๆ เรียบร้อย เพราะถ้า

มันกินมูมมาม หรือหกเมื่อไหร่ แม่ก็จะตีจนมันจำได้ดี

ค่ำคืนนี้...

มันออกมานอนหน้าบ้าน  หันหน้าออกไปข้างนอก สายตาจับจ้องอยู่ที่ประตูรั้ว มันหลับๆ ตื่นๆ เมื่อ

ได้ยินเสียงรถก็ตกใจตื่นมาดูที 

มันเผ้ารอคอยเขากลับมา มันไม่รู้หรอกว่า เวลาไหน วันไหน เขาถึงจะกลับ มันรู้แต่ว่า นานเหลือเกิน

กว่าเขาจะกลับมา สายตาที่เศร้าสร้อยคอยแต่เจ้านายของมัน ถึงมันพูดไม่ได้ แต่ถ้าคนที่เห็นสาย

ตามของมันก็จะรู้ได้ทันทีว่า..นี่คือการรอคอยใครสักคนที่มันรัก และคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลา...

สองวันผ่านไป....

เสียงรถวิ่งเข้ามา...สายตาคู่หนึ่งจับจ้องด้วยความดีใจสุดชีวิต เมื่อเขาเดินเข้ามา มันรีบวิ่งเข้าไปหา

เขาทันที ความคิดถึงของมันท่วมท้นเกินคำบรรยาย มันกระโดดใส่เขา จนเขาเซถลาคว้าัตัวมันแทบ

ไม่ทัน

"เจ้าบ๊อบ ชั้นคิดถึงแกที่สุด พอแล้ว พอแล้ว ชั้นรู้แล้วว่าแกดีใจ" เขาจับตัวมัน มันเลียแขนเลียขา

จนแทบจะถึงหน้าของเขา ถ้าเขาไม่จับหน้ามันออกเสียก่อน

"ชั้นมีของฝากมาฝากแกด้วย นั่งลงก่อน"

มันรีบนั่งลงทันทีและเห่า  โฮ่ง โฮ่ง

"รอเดี๋ยวสิ ชั้นหยิ่บก่อน อย่าใจร้อนได้ไหม" 

แม่ที่ได้ยินเสียงเดินออกมาทักลูกชาย "นี่ ใจคอจะไม่ไปหาแม่ก่อนเหรอ เจ้าลูกชายตัวดี" แม่เดิน

เข้ามาหาเขา เขาจึงสวัสดีแม่ และกอด

"ไม่ใช่ครับ ผมเห็นเจ้านี่มันมาขวางเลยว่าจะเอาของฝากใ้ห้มันเสียก่อน"

"อ๋อเหรอยะ" แม่พูดแล้วมองเจ้าบ๊อบบี้ด้วยหางตา

"มันคิดถึงลูกจะตาย ข้าวปลาก็ไม่ยอมกินเท่าไหร่ ต้องเคี่ยวเข็ญทุกวันเลย" แม่้ฟ้องเจ้านายของมัน

มันรีบเห่า โฮ่ง โฮ่ง

"ทำไม ชั้นฟ้องนายแกไม่ได้เหรอ" แม่หันมาดุมัน

"แหมแม่ก็ มันคงไม่อยากให้แม่ฟ้องมั๊ง"

"นั่นสิ" 

เขาหยิบลูกบอลหลากสีออกมาจากกระเป๋า

"นี่ของแก" แล้วเขาก็โยนเข้าไปในบ้าน มันรีบกระโดดงับ และวิ่งตามลูกบอลทันที

"ไปเข้าบ้านเถอะลูก มาเหนื่อยๆ อาบน้ำอาบท่าเสียก่อน"

"ครับแม่" เขาและแม่เดินกอดเอวกันเข้าบ้านอย่างช้าๆ

บ้านกลับมามีีชีวิตชีวาอีกครั้ง เสียงเจ้าบ๊อบบี้ ที่เห่าหาเขาทุกครั้งที่มันอยากให้เขาเล่นด้วย เสียงเห่า

ที่เห็นเขาเดินเข้าบ้านมา เสียงวิ่งเล่นของเขากับมัน ทำให้ทุกวันมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ

ถึงเจ้าบ๊อบบี้จะเป็นสุนัข แต่เมื่อเราเอาใจใส่ และไม่ทิ้งขว้างมัน เราจะรู้ว่า มันรักและภักดีกับเราแค่

ไหน ...แล้วคุณล่ะ มีสัตว์เลี้ยงที่คิดว่า มันรักและภักดีบ้างหรือเปล่า หรือมีสัตว์เลี้ยงไว้ดูเล่น หรือ

เลี้ยงตามคนอื่นเขาแค่นั้น....