ความเหงาพาเราไปพบเพื่อน

ความเหงาพาเราไปพบเพื่อน
 
     เกียวคลื่น โผหาหาดทรายและผละออก ดูอบอุ่นและเศร้าสร้อยในคราวเดียว คล้ายเรื่องราวคนรักกันแต่ไม่อาจอยู่ด้วยกันนาน
 
      เสียงลมหวีดหวิวคล้ายคนร้องไห้ แต่บางครั้งเหมือนกระซิบด้วยทำนองเชื้อเชิญให้ปรายตาไปไกลจนถึงภูเขาลูกนั้น
 
     เม็ดทรายเรียงตัวกันอย่างไม่บรรจงแต่ละเอียดลออจนเราสัมผัสถึงการรองรับโอบกอดฝ่าเท้าด้วยความอ่อนนุ่ม
 
ความรักกันของเม็ดทรายขนาดต่างๆ บอกเราว่า เม็ดทรายเม็ดเดียวอาดแข็งกระด้าง เมื่อมันรวมตัวกันมันนุ่มนิ่มอ่อนโยนกว่าสัมผัสจากใครบางคน
 
ความรักของเม็ดทรายพยายามตามติดเท้าเราในทุกย่างก้าว และผละเราไปเมื่อเราปัดออกหรือมันหมดความพยายาม
 
          แสงแดดยามโพล้เพล้จากดวงอาทิตย์ที่กลางวันร้อนทารุณจนเราชังบรรลัย
แต่ขณะนี้มันผ่อนอ่อนคล้ายจะสอนให้เราเข้าใจว่ามันไม่โหดร้ายอย่างที่คิด
 
          ไม่มีปลาดาว ไม่มีโลมา ไม่มีคนหาปลา จึงไม่เหมือนบรรยากาศในนิยายโรมานซ์
แต่เราก็ยังสมมติตัวเองเป็นตัวละครอ่อนแอโดนรังแกไม่คิดสู้ตัวอิจฉาในชีวิต................
 
      คนช่างเหงาน่าสงสาร....แมลงปอบินผ่านก็เหงา ปูลงรูก็เหงา หอยมุดทรายก็เหงา
          ธรรมชาติโอบกอดเราเหมือนคนรัก แต่เรายังเหงา.........เหงาจนน่าถีบให้ลงไปคุยกับแพลงตอนนับล้านในท้องทะเลเพื่อถามหาปลาดาว โลมาและคนหาปลา
 
เผื่อจะมีสักตัวที่บอกเราว่า  “ปลาดาวนอนไร้สมองอยู่ใต้น้ำ โลมาหลงฝูงติดอวนในทะเล ส่วนคนหาปลาเขาขึ้นฝั่งไปนั่งเหงากับก้างปลาตัวเมื่อวาน   ! ”
 
วิเวกวังเวง วิเหวงโหวง