ความเหงาพาเราไปพบเพื่อน

ความเหงาพาเราไปพบเพื่อน

     เกียวคลื่น โผหาหาดทรายและผละออก ดูอบอุ่นและเศร้าสร้อยในคราวเดียว คล้ายเรื่องราวคนรักกันแต่ไม่อาจอยู่ด้วยกันนาน

      เสียงลมหวีดหวิวคล้ายคนร้องไห้ แต่บางครั้งเหมือนกระซิบด้วยทำนองเชื้อเชิญให้ปรายตาไปไกลจนถึงภูเขาลูกนั้น

     เม็ดทรายเรียงตัวกันอย่างไม่บรรจงแต่ละเอียดลออจนเราสัมผัสถึงการรองรับโอบกอดฝ่าเท้าด้วยความอ่อนนุ่ม

ความรักกันของเม็ดทรายขนาดต่างๆ บอกเราว่า เม็ดทรายเม็ดเดียวอาดแข็งกระด้าง เมื่อมันรวมตัวกันมันนุ่มนิ่มอ่อนโยนกว่าสัมผัสจากใครบางคน

ความรักของเม็ดทรายพยายามตามติดเท้าเราในทุกย่างก้าว และผละเราไปเมื่อเราปัดออกหรือมันหมดความพยายาม

          แสงแดดยามโพล้เพล้จากดวงอาทิตย์ที่กลางวันร้อนทารุณจนเราชังบรรลัย

แต่ขณะนี้มันผ่อนอ่อนคล้ายจะสอนให้เราเข้าใจว่ามันไม่โหดร้ายอย่างที่คิด

          ไม่มีปลาดาว ไม่มีโลมา ไม่มีคนหาปลา จึงไม่เหมือนบรรยากาศในนิยายโรมานซ์

แต่เราก็ยังสมมติตัวเองเป็นตัวละครอ่อนแอโดนรังแกไม่คิดสู้ตัวอิจฉาในชีวิต................

      คนช่างเหงาน่าสงสาร....แมลงปอบินผ่านก็เหงา ปูลงรูก็เหงา หอยมุดทรายก็เหงา

          ธรรมชาติโอบกอดเราเหมือนคนรัก แต่เรายังเหงา.........เหงาจนน่าถีบให้ลงไปคุยกับแพลงตอนนับล้านในท้องทะเลเพื่อถามหาปลาดาว โลมาและคนหาปลา

เผื่อจะมีสักตัวที่บอกเราว่า  “ปลาดาวนอนไร้สมองอยู่ใต้น้ำ โลมาหลงฝูงติดอวนในทะเล ส่วนคนหาปลาเขาขึ้นฝั่งไปนั่งเหงากับก้างปลาตัวเมื่อวาน   ! ”

วิเวกวังเวง วิเหวงโหวง