ดวงใจพ่อ

ความสุขของพ่อคือการที่่ได้เห็นลูกมีอนาคตที่ดีไม่ลำบาก
พ่อทำทุกอย่างเพื่อลูก
สบาย  มีความสูข  มีของใช้ที่ดี  บ้านที่ดี  มีครอบครัวที่ดี  ได้เรียนสูงๆ
และ
บางอย่างที่พ่อไม่เคยได้ทำ
เอื้ยด โครม เสียงรถคนหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วแล้วเกิดเสียหลักพุ่งชนกับต้นไม้อย่างแรงเเละมีเสียงหนึ่งที่แทรกซ้อนมาคือเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง  "ช่วยด้วยค่ะ โอ๊ย"ก่อนที่เสียงงจะเงียบลงพร้อมกับเสียงรถพยาบาลที่ตามอย่างรวดเร็ว
ณ   โรงพยาบาล
ท่ามกลางความจ้าระหวั่นมีชายคนหนึ่งยืนหัวมุมโรงพยาบาลยิ้มอย่างสะใจ  และระหว่างนั้นมีชายอีกคนที่กำลังเครียดจัดเพราะภรรยาถูกตัวรถยึดไว้แน่นระหว่างเดินทางไปคลอดในที่สุดหมอจึงเดินออกจากห้อง  ICU  "ใครเป็นญาติของคุณ ดาวณีครับ"ชายหนุ่มรีบวิ่งมาหาคุณหมอ"ตอนนี้เรได้ทำคลอดคุณดาวนีได้ลูกผู้หญิงแฝดครับ  แต่ที่น่าเป็นห่วงคือคุณดาวนีอาจอยู่ได้อีกไม่นานเพราะอุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้สมองของคุณดาวนีได้รับความกระทบกระเทือนมากทำให้สมองเริ่มได้หมอกะได้ประมาณสองชั่วโมงสมองคุณดาวนีจะหยุดทำงานครับ"รัชเวมย์สงสัยอย่างมากจึงถามออกไปว่า
"แต่ภรรยาของผมรถชนนะครับทำไทถึงได้สมองตาย"ด้วยเหตุผลบางประการที่ทำให้เธอไม่น่าจะสมองตาย"นี่คุณคงจะยังไม่รู้ว่าคดีนี้เป็นคดีฆาตกรรมครับ   ภรรยาของคุณอยู่นอกตัวรถครับ ไปถึงพวกเราก็เจอคุณดาวนีนอนอยู่ที่ถนนพอไปดูก็เห็นคุณดาวนีนอนมี่เลือดออกทางจมูก ปาก แพทย์วินิฉัยว่าเธอถูกนำศรีษะทุบกับถนนครับ  ตอนนี้เธอต้องจะพูดกลับคุณครับรีบไปเพราะเหลือเวลาอีกไม่มาก"นายแพทย์คนหนึ่งบอก เมื่อได้ยินอย่างนั้นรัชเวทย์รีบวิ่งไปหาภรรยาที่รักที่สุดพบว่าเธอนอนสลบอยู่รัชเวทย์จึงปลุกเธอ "คุณดาวครับอย่าเป็นอะไรนะครับ ใครมันทำคุณทำได้ยังไงผู้หญิงท้องคนหนึ่งมันน่าจะสงสารบ้างไรัชเวทย์พูดอย่างไม่มีช่องไฟ"รัชค่ะ  สังขานมันไม่จีรังนะไม่ตายช้าก็ตายเร็วอยู่ดีช่วยบตามตัว ไอ้รวิทย์น้องชายคุณมันเป็นคนทำร้ายฉัน ฉันเห็นรู้ในสิ่งที่มันทำ มันค้ายาจะข่มขืนฉันเลยต้องวิ่งไปหาตำรวจเเละขู่ว่าจะบอกเรื่องที่ค้ายากับตำรวจถ้ามันมาหาฉันอีก สุดท้ายนี้ฉันจะไปรอคุณนะรัชฝากลูกด้วยตั้งชื่อให้เธอว่าดาวรี  ดาวนานะฝากทางนี้ด้วยลาก่อน"ทันใดนั้นตาของดาวนีก็หลับลงอย่างไม่มีวันที่จะฟื้นขึ้นมาอีกมือของเธอที่เคยจับแน่นแต่ตอนนีอ่อนระโรย"ไม่นะคุณดาวอย่าทิ้งผมไปกลับมาอยู่ด้วยกันก่อน"เขาร้องไห้หนักก่อนจะหันไปดูลูกสาวที่น่ารักทั้งสองพร้อมเอยปากรับคำที่จะดุแลเด็กเป็นอย่างดีไม่ให้ขาดตกบกพร้องแม้แต่น้อย