นายสุดกวน ฉันรักนาย

               เขาว่ากันว่า 'ความรักของคนขี้ขลาดคือการแอบมอง'ฉันก็คงจะเป็นหนึ่งในนั้นสินะ

"พี่ไปร์ท"

"กรี๊ด><พี่ไปร์ท หล่อที่สุด"

"พี่ไปร์ท ของช้าน:O"

ในขนาดที่คนอื่นๆชื่นชมอย่างไม่เขินอายแต่ฉันต้องคอยหลบอยู่ตลอดเวลา

'สไปร์ท'หนึ่งในสมาชิกของวง NJ ที่โด่งดังภายในข้ามคืน

ยัยเด็กแว่นซื่อๆอย่างฉันจะมีโอกาศได้เข้าไกล้กับพี่ไปร์ทบ้างไหมเพราะสาวๆที่กำลังรุมล้อมพี่ไปร์ท ฉันก็ไม่รู้ทำไมฉันไม่กล้าอย่างพวกเขาบ้าง

เจ้าของแววตาที่น้ำตาลและรอยยิ้มบาดใจอยู่ท่ามกลางสาวๆ แค่นี้ก็พอรู้ว่าฉันคงหมดหวังแล้ว

"มัวยืนอยู่ต้องนี้เขาจะรู้ไหมว่าเธอชอบ"

"ฮะ"

เฮ้ย!!

เจ้าของน้ำเสียงกวนอารมณ์ที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันไม่ใช่ใครนายยูโล่นั้นเองที่เป็นเพียงคนเดียวที่รู้ว่าฉันชอบพี่ไปร์ท เพราะฉันมันชุมชามที่ทำสมุดบันทึกหาย แต่ที่ซวยที่สุดคือคนที่เก็บมันได้คือนายยูโล่

ฉันล่ะเกลียดนายนี่จริงๆ

"แล้วจะไปไหน ไม่ไปกรี๊ดไอ้ไปร์ทเหรอ:)"

พอฉันจะเดินหนี นายยูโล่ยังไม่เลิกตาม กวนประสาทฉันอยู่ได้ ทุกวี่ทุกวัน

"มันเรื่องของฉัน ที่จะไปกรี๊ดใครหรือไม่กรี๊ดใคร นายไม่จำเป็นต้องยุ้ง"

"เฮ้!!ฉันก็แค่หวังดีน่ะจูลลี่"

"ความหวังดีของนายฉันไม่ต้องการ"

ฉันจบคำพูดแค่นั้นก่อนที่ฉันจะเดินเพื่อไปเรียนชั่วโมงต่อไป

พักกลางวัน

"นี่ยัยจูออน ฉันมีไรจะบอก"

ฉันล่ะเบื่อนายยูโล่จริงๆเลย ฉันชื่อจูลลี่ไม่ใช่จูออน นายนี่หาเรื่องจริงๆ กวนประสาทไม่เลิก

"ฉันไม่ว่างฟังหรอกนะ ฉันจะอ่านหนังสือ"

"ฉันมีโอกาศดีๆให้เธอไปบอกชอบไอ้ไปร์ท ถ้าเธอไม่สนใจก็ได้นะ"

"โอกาศอะไรของนาย"

ฉันปิดหนังสือลง ในขนาดที่นายยูโล่กำลังจะเดินไป

"เธอต้องการให้ฉันอยู่ไหม..?"

"ถ้านายต้องการก็ได้"

"มันแน่นอนอยู่แล้ว"

ยูโล่ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะหนังลง

ยูโล่บอกว่าสัปดาห์หน้าเป็นวันเกิดของพี่ไปร์ทให้ฉันไปช่วยจัดงานให้ นี้ฉันควรจะดีใจใช่ไหม

"จูออนตกลงไหม"

"ตามนั้น"

วันนี้ฉันก็มายืนรอนายยูโล่ตั้งแต่สิบโมง และตอนนี้ก็เลยมาสิบนาทีแล้ว

การให้ผู้หญิงมารอแบบนี้ ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย

"ขอโทษนะ จูออน พอดี...."

"พอดีอะไร ไม่ต้องแก้ตัว"

ขวับ!!

(ติดตามตอนต่อไป)