วัย

ขอบคุณความผิดหวังในวันนั้น..........ที่ทำให้มี............วันนี้

 

เชื่อว่าใครหลายๆคนคงเคยประสบพบเจอกับเหตุการณ์ความรู้สึกประทับใจบนความผิดหวังแบบนี้

ความพยายามที่จะทำตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อหวังว่าใครคนนั้นจะหันมามองคนอย่างเรา

 

 

พอมานั่งนึกถึงความทรงจำเก่าๆทำให้อดอมยิ้มไม่ได้ทุกที

 

 

 

...

.......

...........

 

สมัยที่ผมเริ่มแตกหนุ่ม ช่วงราวๆ มัธยมต้นช่วงเวลาของการเปลี่ยนแปลงความเป็นหนุ่มขึ้นมา

ผมเริ่มรู้จักคำว่าความรักเป็นครั้งแรก โดยที่ไม่รู้ตัวว่า  

 

 

"นี่หรอ..... ที่เค้าเรียกว่า....ความรัก...."

 

 

ทุกคนคงเคยมีใครสักคนที่เรารู้สึกว่าเค้าน่ารักที่สุด คนที่ทำให้เราหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

ทำอะไรไม่ถูกเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

เหงื่อไหลออกทางมือ

 

ความรักที่เกิดจาก โซเชียลเน็ตเวิร์ค

นำให้เราสองคนมาพบเจอกัน

 

 

....ผมจำได้ว่า

เป็นช่วงแรกๆที่โปรแกรมระบบที่ทุกคนเรียกกันว่า " แชท" ได้เปิดตัวใช้ในการสื่อสารกับผู้คนที่เราไม่เคยพบเจอมาก่อน จากทุกที่บนโลกได้บันดาลให้มาพบปะพูดคุยกัน

 

แต่กับเธอคนนี้....

 

เราเรียน โรงเรียนเดียวกัน

 

เธอเป็นรุ่นน้องผม 1 ปี (ตอนนั้นผมเรียน ม. 5)

เราเริ่มคุยกันมาสักระยะหนึ่ง ทั้งๆที่อยู่ใกล้กันแต่เราไม่เคยเห็นหน้า แม้ใจจริงก็มีความรู้สึกอยากจะนัดพบกันสักครั้ง

แต่ด้วยเธอเป็นคนขี้เล่น จึงไม่ยอมให้เห็นหน้าแม้สักครั้งเดียว

 

ผมจึงหลอกล่อด้วยกลวิธีต่างๆ จนสุดท้ายก็ได้เห็นหน้าเธอคนนั้น

 

เธอบอกผมว่าเธออ้วน

.....เธอดำ

....เธอผมหยิก

....สิวเกรอะ

.... ทุกอย่างที่ทำให้คุณรู้สึกว่าเค้าดูไม่ดีในสายตาคนบนโลกนี้เลย

 

 

แต่มันกลับตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอพูดมาทั้งสิ้น ผมเห็นเธอครั้งแรกตอนเธอกำลังนั่งคุยกับเพื่อนอยู่ในชั้นเรียน ในช่วงพักเที่ยง

เธอทำให้ผมรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนไปพักหนึ่ง

ครั้งแรกที่เห็นเธอ ผมกลับไม่รู้สึกโกรธเธอเลยสักนิด

กับสิ่งที่เธอแกล้งหลอกผมมาตลอด

 

ผมเดินเข้าไปหาเธอพร้อมแนะนำตัวว่าผมคือบุคคลบนโลกไซเบอร์คนนั้น

แต่เธอกลับยิ้มและหัวเราะเบาพร้อมบอกกับผมว่า

 

 

...."เค้ารู้ตั้งนานแล้วจ้ะ.......

 

เป็นอีกหนึ่งเซอไพร ที่ทำเอาผมถึงกับอึ้งและรู้สึกเหมือนถูกกลั่นแกล้งอย่างโหดร้ายทารุณ

 

 

 

 

 

 

 

พวกเราค่อยๆทำความรู้จักกันมากขึ้นๆ

 

จนถึงวันเวลาที่ต้องแยกย้ายกันไปตามทางที่ตัวเองต้องเดินไป

 

เราสัญญากันว่าจะตามไปเรียนยังสถาบันเดียวกัน

ซึ่งผมต้องเป็นคนเดินไปยังสถาบันมหาลัยแห่งนั้นก่อนและรอเธอตามมาตามคำสัญญา

 

 

...แต่ก็อย่างที่ทุกคนคิดล่ะครับ

 

ความห่างไกลบวกกับเราทะเลาะกันมากขึ้นทุกๆวันทางสายโทรศัพท์

 

พร้อมกับคำพูดประโยคที่เธอขอยกเลิกสัญญา

 

 

ทำให้ความสัมพันธ์ของสองเราจบลงตั้งแต่วันนั้น

 

 

 

แต่หลังจากนั้น 1 ปี ผมกลับเห็นเดินอยู่ในรั้วมหาลัยเดียวกัน

 

 

 

....เธอทำตามสัญญาที่ให้ไว้

 

....แต่ทุกอย่างไม่เป็นเหมือนเดิม

 

ผมรู้สึกเธออยู่ใกล้ผมแต่เหมือนอยู่ห่างไกลมาก

 

 

ในช่วงเวลานั้นผมได้กลายเป็นนักกิจกรรมดีเด่น

เป็นประธานสภาของมหาลัยแห่งนั้น

ทำกิจกรรมดีๆเพื่อสังคมไว้มากมาย

 

 

กีต้าร์ที่เคยเล่นไว้เพื่อคิดจะเอาไว้เล่นจีบเธอนั้น

 

วันนี้กลับกลายเป็นอาชีพงานพิเศษในช่วงกลางคืนไว้หาเลี้ยงชีพเป็นรายได้เสริม

จากวันนั้นถึงวันนี้

 

ต้องขอบคุณความผิดหวัง....วันนั้น

ทำให้ผมมีวันนี้ได้

 

แต่ความทรงจำดีๆ

 

ผมขอเก็บมันไว้ตลอดไป  

 

บางครั้งความรู้สึกดีๆไม่จำเป็นต้องมีความสุขเสมอไป

 

ขอแค่วันนั้นเคยเป็นครั้งหนึ่งที่เรารู้สึกประทับใจกับสิ่งๆนั้น ก็เพียงพอ

 

 

                                   solo1075.....เขียน