แก้วตาดวงใจของพ่อ

          ...ตัดสินใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอเรียนผูกมาเเล้วเธอก็ต้องเรียนเเก้กับมันสิ เธอคิดในใจเเละมีความมั่นใจพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับส่ิงที่เกิดขึ้นโดยตัวของเธอเอง เเก้วตาจึงตอบไปว่า

 ''มาถึงขนาดนี้เเล้ว...เรื่องที่คุณพูดเมื่อกี๊...เป็นเรื่องจริงค่ะ''

 ''ยัยแก้วตา!!''

               แก้วตาสารภาพผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอไม่อาจจะโกหกคำโตนั้นได้ เธอยอมรับกับสิ่งที่เธอทำโดยไม่กลัวว่าเพื่อนไฮโซของเธอและเเฟนคลับที่คลั่งไคล้เธอเป็นไอดอลเกลียดเธอ ... เธอไม่สนใจเเล้ว  เธอผิดเอง...

               แต่คนที่อยู่ข้างเธอไม่เป็นอย่างนั้น พี่ตุ๊ก ผู้จัดการส่วนตัวของเธอรับไม่ได้ เธอตะโกนชื่อแก้วตาลั่น ...เธอไม่น่าปั้นเด็กนี่ขึ้นมาเลย พังทุกอย่าง! เมื่อเธอคิดแบบนั้น เธอจึงรีบเดินออกไปจากฝูงนักข่าวที่เริ่มมากขึ้น เธอไม่สนใจและไม่หันไปมองผู้หญิงที่กำลังรับชะตาอย่างโดดเดี่ยวเลย...

 '' แก้วไม่มีแม่ มีแต่พ่อที่เลี้ยงแก้วมา พ่อแก้วยากจน แต่ส่งแก้วเรียนโรงเรียนดีๆ แล้วความฝันของแก้วกำลังลอยมาคือการได้เป็นดารา แต่พ่อแก้วเขาไม่อยากให้แก้วเป็น แก้วขอโทษทุกคน  แก้วคิดถึงพ่อ...''

''...!''

                 น้ำเสียงเเผ่วเบาจากหญิงร่างบางคำสุดท้ายของเธอ มีน้ำตาแห่งความเสียใจและสำนึกผิดหลั่งออกมาไม่มีทีท่าว่าจะหมด  เธอทนไม่ไหวเเล้ว เธอต้องไปหาพ่อ ...พ่อแช่มรอแก้วด้วย  

                  ในที่สุดความฝันที่ยิ่งใหญ่กว่าการได้เป็นดาราคือการได้ไปหาพ่อของเธอที่เธอรักมากที่สุดเเละท่านก็รักเธอมากที่สุด... เธอได้เขียนจดหมายไว้ให้พ่อเธอเเล้วว่า ซักวันเธอจะกลับไปที่บ้าน เธอพร้อมเเล้ว...

                  จากนั้นเธอวิ่งออกมาปาดน้ำตาของเธอ เธอไม่สนใจกับนักข่าวที่กำลังตกตะลึงและอีกส่วนหนึ่งก็วิ่งตามเธอ แต่ก็ตามไม่ทันเพราะเธอรีบนั่งเเท็กซี่ออกมาจากหน้าบริษัทที่เธอทำงานอย่างเร่งรีบ

    ยี่สิบนาทีผ่านไป 

 ''พ่อ...''

                เสียงของสาวสวยที่ยืนอยู่หน้าบ้านหลังเดิมที่เคยเห็น ผู้เป็นพ่อที่ถูกเรียกกำลังรวบรวมขยะดั่งเช่นทุกวันหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ ...ลูกรัก ลูกกลับมาเเล้ว

                   เขารีบลุกขึ้นพร้อมกับโผเข้ากอดลูกสาวสุดที่รักอย่างดีใจเป็นอย่างมาก

 '' แก้วตาลูกพ่อ...ลูกกลับมาเเล้ว คิดถึงลูกเหลือเกิน''

                    ผู้เป็นพ่อพูดอย่างแผ่วเบา เบาจนแก้วตาต้องจับไหล่พ่อ ให้พอดีกับสายตาเธอ เธอมองหน้าพ่อชัดๆ เธอก็ต่อมน้ำตาเเตกอีกครั้ง เเละร้องหนักขึ้นกว่าเดิม จากนั้นเธอจึงทำในสิ่งที่เธอไม่เคยทำ  เธอไม่มีแม่ แต่เธอก็ได้ความรักมากมายจากพ่อ ซึ่งเป็นความรักที่เธอไม่เคยสนใจกับ รักเเท้ที่อยู่ข้างกาย เธอมัวเเต่หาความรักหลอกลวง เเละ สร้างภาพ เธอก้มลงกราบผู้เป็นพ่อ พร้อมกับน้ำตาใสใสที่โรยรินเต็มเท้าของพ่อเเช่ม...

                     ใบหน้าเหี่ยวย่นตามกาลเวลา เนื้อตัวมอมแมมกับการทำงาน ซึ่งแตกต่างจากลูกสาวของเขา เขากำลังมองแก้วตากราบเท้าเขาอยู่ ไม่มีความคิดใดๆอยู่ในหัว มีแต่รอยยิ้มที่ยิ้มอย่างสุขใจ นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เคยมีความสุข เท่าวันนี้เลย

 '' พ่อเเช่ม แก้วขอโทษ แก้วผิดไปแล้ว ยกโทษให้ลูกหลงผิดคนนี้ด้วย พ่อแช่ม ฮือๆ แก้วขอโทษ แก้วขอโทษ...'' 

                      เสียงพูดปนกับเสียงสะอื้นของแก้วตา เธอพูด 'ขอโทษ' ไม่หยุด

 '' พอเถอะลูก ลูกพ่อทำไมจะให้อภัยไม่ได้ ลูกผิดลูกรู้ตัวว่าผิด พ่อก็ดีใจ เห็นจดหมายของลูกไหม พ่อเก็บเอาไว้อยู่บนโต๊ะ ''

                      พ่อเเช่มพูดเสร็จ ก็จับไหล่ของลูกสาวของเขา แต่เเก้วตาก็ยังร้องไห้ไม่หยุด 

''ลุกขึ้นมาเถอะ อย่าร้องไห้ไปเลยลูก ลูกเป็นยังไงบ้างแก้ว ''

 '' พ่อแช่ม แก้วคิดถึงพ่อแช่ม แก้วขอโทษ แก้ว...ฮือๆ แก้วเสียใจ''

                   เธอไม่ได้ตอบคำถามของพ่อเลย เธอร้องไห้จนพ่อแช่ม เอามือของเขาเช็ดน้ำตาให้ลูกอย่างแผ่วเบา 

 ''พ่อรู้ พ่อรู้ เเล้วเรื่องที่แก้วเป็นดารา ไปถึงไหนเเล้วลูก ''

 '' ไม่เป็นไรหรอกพ่อ เรื่องนั้นแก้วไม่อยากยุ่งเเล้ว เรื่องถ่ายละครคงจะยกเลิกไปแล้ว เพราะเเก้วเป็นลูกไม่รักดี ฮือๆๆ ''

                     แก้วตาพูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วย ทำให้ผู้เป็นพ่อฟังไม่ค่อยถนัดแต่ก็พอเข้าใจในสิ่งที่ลูกสาวพูด 

                      เมื่อสองพ่อลูกคุยกันเเละแก้วได้เล่าเรื่องราวการเป็นดาราของเธอ พอเหมาะเเล้วจึงทำให้พ่อแช่มซึ่งเหมือนกำลังนึกเรื่องหนึ่งได้พอดี

 ''แก้ว พ่อซื้อทีวีมือสองมาใหม่ อยากดูลูกสาวเล่นละคร''

 '' กี่บาทหน่ะพ่อ จากป้าติ๋มแน่เลย ''

 ''ห้าร้อยแหน่ะลูก ใช่ลูก  ป้าติ๋มไม่ลดให้พ่อเลย ''

 '' พ่อ...พ่อแช่มจ๊ะ แก้วมีเงินเก็บหลายเเสนเลยนะ นี่จ้ะบัญชีเงินของแก้ว''

                  เมื่อแก้วตาพูดจบจึงส่งสมุดบัญชียื่นให้ผู้เป็นพ่อ

 '' เก็บไว้เถอะลูกรัก ''

                   มือใหญ่ผลักสมุดบัญชีจากมือเเก้วตาเบาๆ

 '' พ่อแช่ม แก้วขอร้องเก็บบัญชีที่แก้วสะสมมาด้วยนะ... แก้วขอโทษ แก้วอยากตอบแทนพ่อแช่ม อยากให้พ่อแช่มสบายบ้าง ถึงเเก้วไม่ได้เป็นดารา แต่แก้วยังมีกิจการของพ่อคือการได้เก็บขยะไปพร้อมกับพ่อ แก้วตารักพ่อแช่มที่สุดในโลกเลย'' 

             เมื่อสิ้นเสียงใสจากแก้ว  ผู้เป็นพ่อ ไม่รู้ว่าน้ำตาใสใสที่กำลังหลั่งรินมาจากไหน เขารับบัญชีจากลูกรักสุดหัวใจเอาไว้ด้วยความปิ่มเปรมมากล้น...พ่อไม่เคยต้องการสิ่งใดจากลูก พ่อเเค่อยากเห็นลูกมีความสุขเเละเป็นคนดีของพ่อ มีความสำเร็จจากการเรียนเเละการทำงาน ทุกสิ่งทุกอย่างพ่อให้ลูกได้เท่าที่พ่อหามาได้ ถึงพ่อจะจนแค่ไหนแต่ความขยันของพ่อมีมากพอที่จะส่งลูกเรียนสูงๆ    และรักผู้ชายแก่ๆคนนี้ที่ลูกเรียกเสมอว่า ''พ่อ''

  ''พ่อก็รักลูก เเก้วตาดวงใจของพ่อ''