ความรักจากใครสักคน

 ผมว่าที่ผมเขียนเหมือนการบรรยายไปเรื่อย ๆ

มากกว่าเรื่องสั้น ช่วยพิจารณาด้วยนะครับ

.......................................................

             ท่ามกลางสายฝนเทกระหน่ำ สาดลงมาที่บ้านหลังน้อย ท่ามกลางกองขยะลายล้อม

รอบบ้านหลังนั้นไว้ ชายวัยกลางคนนั่งอยู่หน้าบ้านที่กำลังส่งเสียงดังจากหลังคาสังกะสี

 

             เขานั่งผูกเชือกรองเท้าผ้าใบสีขาวขาด ๆ และหยิบกระเป๋าผ้าขาด ๆ เปื้อน ๆ  

ลุกทอดเท้าออกไปนอกบ้านท่ามกลางสายฝนที่โถมกระหน่ำใส่เขา  นั้นคงเป็นภาพสุดท้ายของเด็ก

ชายคนนึง ที่ได้เห็นแผ่นหลังของผู้เป็นพ่อ ครั้งสุดท้าย..............

 

          ผม น็อตเด็กมีปัญหาคนนึงที่โดนล้อมาตลอดชีวิตว่าพ่อหนี พ่อหาย พ่อไม่มี พ่อล่องหน

ผมไม่รู้ว่าพ่อไปไหน แม่เลี้ยงผมโดยปฏิเสธการตอบคำถามผมมาตลอดว่าพ่อผมเป็นใคร

แต่จากสภาพแวดล้อมความเป็นอยู่และสิ่งของที่พ่อทิ้งไว้นั้น ทำให้ผมรู้ว่าพ่อผมเป็นใคร

 

          พ่อผมเป็นผู้ร้ายหนีคดี เป็นพ่อค้ายาบ้า แต่นั้นแหละ เป็นสิ่งที่ผมรู้ในตัวพ่อ...

 

     ปัจจุบัน ผมเป็นนักธุรกิจหน้าใหม่ เป็นเจ้าของบริษัทใหญ่หลายแห่ง มีบ้าน มีรถ มีความสุข

แต่....ไม่มีพ่อ ผมสร้างเนื้อสร้างตัวเพื่อให้ครอบครัวมีกิน ให้พ่อภูมิใจ

ผมตามหาพ่อมาหลายปี แต่นั้นทำให้ผมคว้าน้ำเหลวมาตลอด เพราะจะมีคนสนิท

คอยมาบอกเสมอว่า เจอพ่อผมอยู่ตรงโน้น ตรงนี้ แต่ไปตามหาทีไร ก็ไร้วี่แวว

 

          และวันนี้ ก็เป็นไปอย่างทุกวัน ที่ผมต้องเข้าบริษัทเพื่อไปเช็คเอกสารต่าง ๆ พอมีเวลาว่าง 

ผมก็จะขี่รถ ตามหาพ่อตามที่ ๆ แหล่งชุมชนที่น่าจะมีพ่ออยู่ ผมเดินมาหน้าบริษัทเห็นชายหลังค่อม

ขาเป๋ คนนึง เขาเป็นขอทานหน้าบริษัทมาหลายปีแล้ว ผมจะให้ลูกน้องซื้ออาหารมาให้ลุงเค้าตลอด

และผมก็เดินเข้าไปทักทายอย่างทุกวัน

 

          " ลุง ผมซื้อน้ำเต้าหู้มาฝากครับ "

          " ขอบใจ พ่อหนุ่ม เจริญ ๆ นะ "

          " เป็นไง ตามหาพ่อเจอยังหละ "

          " ยังเลยครับ "

          " ขอให้เจอไว ๆ นะ "

          " ครับ " 

 

          ลุงขอทาน ส่งยิ้มที่จริงใจมาให้ผม ผมก็ส่งยิ้มตอบกลับไป ผมเดินขึ้นบริษัทผ่านลูกน้อง

หลายสิบคนเพื่อจะไปห้องทำงานตัวเอง มีเสียงกระซิบกระซากเรื่องที่ผมตามหาพ่อ แต่ผมไม่สนใจ

พอมานั่งที่โต๊ะ ผมเจอจดหมายสีขาวซองหนึ่งไม่มีการจ่าหน้าซอง พอถามเลขา ก็บอกว่ามีคนนำมา

เสียบไว้ที่หน้าบริษัทพอผมเปิดซองออกก็เจอกระดาษเก่า ๆ สีเหลืองแนบอยู่ด้านใน

พอเปิดอ่านก็เจอข้อความว่า

 

 

 

ถึงลูกที่รัก

 

          เมื่อลูกได้อ่านจดหมายฉบับนี้พ่อคงไม่อยู่แล้ว เพราะพ่อต้องหนีตำรวจอยู่ตลอดเวลา

ไม่ต้องตามหาพ่อหรอก ว่าพ่ออยู่ไหน มันจะทำให้ลูกไม่ปลอดภัย

 

                                                                                รักน็อตเสมอจากพ่อ

 

 

 

 

ในวินาทีนั้นเองทำให้ผมคิดได้ พ่อติดตามเราอยู่ตลอด แสดงว่าพ่อต้องเป็นคนใกล้ตัว

แต่เอ๊ะ ทำไมลายมือคุ้น ๆ พออ่านเสร็จ ผมเลยรีบเดินไปที่หน้าประตูเพื่อจะออกไป

นอกห้องเพื่อจะไปตามหาพ่อ

ก็เจอ เลขาอยู่หน้าห้อง 

 

          " ท่านประทานค่ะ มีประชุมกับลูกค้าคะ "

 

ในขณะนั้นก็เป็นอะไรที่เลือกไม่ได้ ผมเลยต้องเข้าประชุมไปโดยไม่มีทางเลือก และผมก็ต้องอยู่

เช็คเอกสารจนดึก 

 

          " เฮ้อออ  เสร็จสักที "

 

          ผมเดินจ่ำอ้าวรัวขาเข้าลิฟอย่างเร็วเพื่อที่จะไปตามหาพ่อ พอลงมาชั้นล่าง

ก็เจอคนขับรถแท๊กซี่ที่ไม่คุ้นหน้า 

            

          " พี่เพิ่งมาวิ่งแถวนี้หรอ " 

          " ครับ "

          " พาไปสถานีตำรวจหน่อยนะ "

           " ครับ "

          แล้วคนขับก็ออกรถไปอย่างเร็ว ผมต้องการไปสถานี

ตำรวจเผื่อ วิเคราะหาลายนิ้วมือว่าเขาเป็นใคร ใช่พ่อรึป่าว แล้วรถก็ออกตัวไปด้วยความรวดเร็ว 

เราขี่ผ่าน สถานีตำรวจไปหลายสถานี แล้วผมก็เอะใจ 

 

          " จะพาชั้นไปไหนนะ!! "

          " ยังไม่ถึงครับ เล็กเกินไป ไม่เหมาะกับท่านประทานครับ " 

          " รีบเถอะ ที่ไหนก็ได้ เร็วเข้า "

          รถก็แล่นไปเรื่อย ๆ แสงไฟถนนยามค่ำคืนสะท้อนผ่านแก้วกระจกรถเข้ามา ทำให้รุ้สึกเหงา

และว้าเหว่

          แล้วรถก็ แล่นเข้าซอยมืด ไม่มีหลอดไฟข้างถนนซักดวง มีแต่หญ้าขึ้นลกสูงใหญ่ ปิดบังข้างทาง

          " จะพาชั้นไปไหนนะ  จอดรถ!! " 

          ผมตะโกนไปสุดเสียง    

          แล้วรถก็กระชากจอดอย่างรวดเร็ว คนขับชักปืนออกมา จากเอว

          " ตายซะ "        

         คนขับ ยิงผมไป 3 นัด ที่ลำตัว และ แขน แล้วเขาก็ชักมีดออกมาจากขากางเกง  แล้วออก

มาจากรถเพื่อเปิดประตูหลัง

         ผมเห็นมีดเข้า เลยได้สติกลับมา ผมเปิดประตูรถอีกข้างนึง วิ่งหายเข้าไปในป่าแล้วมาสลบ

อยู่ในโพงหญ้า   

          ในวินาทีที่ผมหายใจ แผ่วเบาลง สติเลือนลางลง ผมเห็นชายชราคนนึง กำลังอุ้มผมวิ่งอยู่

อย่าเหนื่อยหอบ แล้วผมก็สลบไป

 

          พอตื่นมาอีกที ผมอยู่ในห้องโรงพยาบาลแล้ว พอถามพนักงานว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่มีใคร

ตอบได้  ผมได้แต่สงสัยว่าชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงอุ้มผมด้วย

 

          แล้วหมอก็เข้ามาถามอาการ ดู อาการผมแล้วก็กำลังจะเดินออกไป ผมก็ถามหมอไปว่า

         " หมอพอจะรู้มั้ยครับ ว่าใครพาผมมาที่โรงพยาบาล " 

         " ผมไม่รู้หรอก "

         " ผมขอรอ้งเถอะหมอ ผมอยากรู้ว่าใครช่วยชีวิตผมไว้ "

          แล้วหมอคนรักษาผมก็บอกผมว่า 

 

" คุณถูกชายหลังค่อมขาเป่ ๆ คนนึง วิ่งแบกผมมาหลายกิโล พอมาถึงโรงพยาบาล ก็มีเขาเพียงคน

เดียวที่ รอดูอาการอยู่หน้าห้องผ่าตัด พอผมเดินไปบอกเขาว่าเลิอดกรุ๊ป AB ไม่พอ เขาก็เขาก็บอก

ให้เอาเลือดเขาไป พอเขาให้เลือดเสร็จเขาก็หนีไปเลย "

 

 

          พอได้ยินเช่นนั้น ผมก็โทรบอกเลขาให้พา ลุงขอทานหน้าบริษัทมาพบ แต่สายไปแล้ว 

ลุงไม่มาที่หน้าบริษัทอีกเลย ตั้งแต่นั้นมา

 

          พอผมหายดีก็รีบไปตามหาลุงคนนั้น แถวข้างถนน เขตชุมชนหนาแน่นต่าง ๆ ก็ไม่เจอ

ผ่านไปสามเดือน ผมก็ได้รับจดหมายจากตู้หน้าบริษัท

 

         ถึงลูกที่รัก 

        ไม่ต้องตามหาพ่อหรอก พ่อสบายดี พ่อเปิดเผยตัวไม่ได้ เพราะ พ่อเป็นผู้ร้ายหนีคดี 

เดี๋ยวลูกจะเป็นอันตราย พ่อรู้ว่าน็อต เลือดกรุ๊ปอะไร ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร พ่อกลัวลูกจะอายที่มี

พ่อเป็นขอทาน พ่อเลยไม่กล้าบอกลูก  ได้แต่เฝ้ามองลูกมาตลอด พ่อรักลูกมากนะ แต่พ่อได้ทำผิด

ไปเลยต้องหนี แล้วโดนไล่ล้ามาตลอด จนพ่อโดนยิงขา พ่อจะคิดถึงลูกเสมอ ถึงแม้พ่อคนนี้ จะไม่มี

สิทธิจะคิดถึงก็ตาม พ่อขอทานหลายวันเหมือนกันนะ กว่าจะซื้อ ปากกา กระดาษ ซองจดหมายได้

ดูแลแม่ดี ๆ นะลูก พ่ออยากให้ลูกรู้สึกว่า พ่อคนนี้ ไม่ได้จากไปไหน 

                                                                                 รักลูกเสมอจากพ่อ

 

 

         พอผมอ่านจบ ก็ทำให้ผมเสียใจว่า พ่อที่แท้จริงแล้วก็คืนลุงคนนั้นนั่นเอง แต่ทำไมผมถึงไม่รู้

นั้นแต่ตอนนั้น  แล้วผมก็เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้แม่ฟัง แม่ร้องไห้ แต่สิ่งที่แม่พูดต่อกลับมานั้น ทำให้ผม

รู้สึกเสียใจกว่าเดิมไปอีก แม่พูดว่า

 

             " น็อต พ่อแกอะ เสียไปหลายเดือนแล้วนะ ที่น็อตอ่านนะ แม่ได้มาจากพ่อเอง  แม่ไป

หาพ่อตลอด พยายามจะซื้อของไปให้ เอาเงินไปให้ แต่เขาก็ไม่รับ พ่อแกเดินไม่ได้ ตั้งแต่ไปอุ้ม

แกไง เลยพิการไปเลย พอแม่บอกว่า บอกลูกไปเถอะ จะได้ มาอยู่ด้วยกัน พ่อก็ได้แต่โทษตัวเอง

ว่าเขาเลว แต่พ่อขอแม่เรื่องนึงนะ ให้แม่ เขียนจดหมาย ฉบับนี้ในกระดาษให้หน่อย พ่อแกซื้อ

กระดาษเก็บไว้ เยอะเลยนะ แล้วก็.....  "

 

             แม่เดินไปเปิดลิ้นชักตู้เก็บของ ๆ แม่ แล้วหยิบจดหมายหลายฉบับออกมา

 

             " พ่อแกให้แม่เขียนไว้เยอะเลย เผื่อไว้ ว่าแกเป็นอะไรไป แล้วก็น็อต พ่อแกบอกว่า ให้

บอกกับแกถ้าพ่อแกตายแล้ว ว่า ที่จริงอะ พ่อแกไม่ได้เป็นผู้ร้ายหนีคดีหรอก และก็ไม่ได้ เป็นพ่อค้า

ยาด้วย พ่อแกเคยเป็นนักการเมืองท้องถิ่นที่ดีมากเลยนะ กำลังจะเข้าสภาเลย แต่ก็ถูกใส่ร้าย ว่า

ฆ่าคนมั่ง โกงมั่ง ว่าค้ายามั่ง เลยเอาเงินที่ มี มาสู้คดี จนหมดตัว เลยต้องหนีไปเรื่อย ๆ แล้วแม่ก็ดัน

ท้องแกพอดี เลยไปสร้างกระท่อมแล้วรับซื้อของเก่าอย่างที่แกรู้แหละ "

 

            ผมอึ่ง พูดอะไรไม่ออก แล้วแม่ก็พูดว่า

 

            " ถึงแกไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรเพื่อให้แกไม่เจออะไรไม่ดี เลยหนีไปคนเดียวเพื่อให้เรา

ปลอดภัย แต่พ่อแกรักแกมากนะ เขาเลยทำทุกอย่างเพื่อลูก.... " 

 

 

            แม่หยุดพูด เมื่อหันมาเจอหน้าผม ผมนั่งมองจดหมายของพ่ออยู่ 

 

 

รักลูกเสมอจากพ่อ........