ความรู้สึกที่เดี่ยวดาย

     หลายคนเคยคิดว่าการเป็นลูกคนเดี่ยวนั้นดีไม่ต้องมีคนมาค่อยกวนหรือเเย่งของเเต่ผมซึ่งเป็นลูกคนเดี่ยวกลับอย่ากมีพี่น้องเหมือนคนอื่นบ้าง ใช้ลูกคนเดี่ยวนั้นสบายอย่ากได้อะไรเราก็ได้เเต่ไม่เคยมีเพื่อนเวลาเหงา เศร้า หรือเพื่อนเที่ยวเล่น ผมเคยชวนพ่อกับเเม่ไปสวนสนุกเเต่มันกลับไม่สนุกเลยสักนิดเพราะไม่มีใครเลยที่จะมาเล่นกับผม

''เเม่ครับไปเล่นชิงช้าสวรรค์กันนะฮะ''

''ลูกไม่เล่นเถอะเดี่ยวเเม่ต้องคุยเรื่องงานกับบริษัทอืนอีก''

''งั้นผมไปชวนพ่อก่อนนะคับ''

''พ่อครับไปเล่นม้าหมุนกันนะฮะ''

''เเปปนะลูกพ่อขอคุยงานก่อนลูกไปเล่นก่อนเลยนะ''

        เเล้วคำตอบก็เป็นเเบบนี้เสมอครอบครัวผมเป็นครอบครัวที่มีฐานะผมอย่ากได้อะไรก็ได้หมดเเต่สิ่งของพวกนั้นก็สร้างความสุขให้ผมได้เเค่เเปปๆผมอย่ากเป็นเหมือนเด็กคนอื่นๆที่มีพ่อเเม่ไปรับไปส่งมีพ่อเเม่ที่มานั้งกินข้าวกับผมเเละมีพ่อเเม่ที่เล่านิทานก่อนนอนให้ผมได้ สิ่งเหล่านั้นตั้งเเต่เกิดมาผมไม่เคยได้รับมันสักครั้ง

''เเม่ครับพรุ้งนี้วันเเม่เเล้วเเม่จะไปงานวันเเม่ที่โรงเรียนมั้ยคับ''

''อืม...วันนั้นเเม่ไม่ว่างนะเเม่นัดลูกค้าไวให้เเม่นมไปเเทนเเล้วกันนะเดี่ยวเเม่ไปทำงานก่อนนะ''

หลังจากที่เเม่พูดจบก็เดินขึ้นรถไปทำงานพร้อมพ่อทันที

''เอาละนักเรียนทุกคนมาไหว้ผู้ปกครองกัน''เเละปีนี้ก็เหมือนเดิมผมต้องไหว้เเม่นมอีกเเล้วไม่!!ผมอย่ากไหว้เเม่เหมือนคนอื่นๆ

''เเม่นมครับ''

''ค่ะคุณหนู''

''ผมอย่ากไหว้เเม่ผมไม่ได้อย่ากไหว้เเม่นม ผมไหว้เเม่นมมาทุกปีไม่เคยมีสักครั้งเลยที่ผมจะได้ไหวเเม่ปีหน้าเเม่นมไม่ต้องมาเเล้วนะคับ''

''เเล้วคุณหนูจะไหว้ใครละคะ''

''ไหวตุ๊กตาก็ได้ครับเพราะที่ผมไหว้อยู่ทุกปีก็ไม่ต่างกับผมไหว้ตุ๊กตาหรอครับ''ผมพูดพร้อมเดินออกมาจากพิธีเเล้วตรงไปที่เดิมของผม

''ไงเจ้าดำ''ผมทักเจ้าหมาตัวโปรดหมาตัวนี้เป็นเพื่อนคนเดี่ยวของผมเวลาผมเหงาเศร้าใจผมก็จะมาอยู่กับเจ้าดำ ผมเคยคิดที่จะเอาเจ้าดำไปเลี้ยงนะเเละผมก็รู้คำตอบดีว่าพ่อกับเเม่ต้องบอกว่าอะไร เอามาเลี้ยงทำมั้ยสกปรกเอาไปคืนที่เดิมเดี่ยวนี้ ถ้าผมเอาไปเเล้วเป็นเเบบนั้นผมขอมาหามันเองดีกว่า

''เจ้าดำถึงเวลาที่ฉันต้องไปเรียนพิเศษเเล้วไปก่อนนะ''ผมเดินออกมาจากที่ลับของผมเพื่อนจะไปเรียนพิเศษ

''เอาละนักเรียนมาเริ่มเรียนบทที่....''

       เเบบนี้อีกเเล้ววันธรรมดาผมไปโรงเรียนเสาอาทิตย์ผมเรียนพิเศษผมเคยคิดนะว่าจะเกิดมาทำมั้ยเเต่คิดไปก็เท่านั้นเอาละถึงเวลาต้องกลับบ้านเเล้วเเต่ผมไม่อย่ากกลับเลยเพราะกลับไปก็ไม่เจอหน้าพ่อเเม่อยู่ดี

     เเละเเล้ววันนี้เป็นวันเเรกที่ผมคิดจะไม่กลับบ้านผมเดินไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมายจนผมเดินมาพบพ่อกับเเม่ว่าเเต่พ่อกลับเเม่มาทำอะไรกันตรงนี้นะผมเเอบฟังอยู้หลังกำเเพง

''นี้คุณฉันบอกกี่ทีเเล้วว่าเวลาอยู่ต่อหน้าลูกนะเเสดงให้สมเป็นพ่อคนหน่อยสิ''

''ให้ตายสิไอลูกเวรนั้นจะเกิดมาทำมั้ยไม่รู้ผมบอกคุณเเล้วไงว่าให้ไปทำเเท้งสะ''

''เเล้วมันเป็นความผิดใครละที่ไม่ป้องกัน''

''ก็ผมบอกเเล้วไงว่าผมเกลียดเด็ก!!''

      ผมทนฟังได้เเค่นั้นผมเดินออกมาพร้อมน้ำตาที่ออล้นจริงสินะพ่อกับเเม่ไม่ต้องการให้ผมเกิดมาพวกท่านถึงไม่เคยให้ความรักกับผมเลย ตอนนั้นผมคิดเลยว่าจะฆ่าตัวตายไปเลยเเต่ผมก็นึกถึงคำที่ยายเคยบอกไวว่า (คนเราถึงเเม้จะเกิดเรื่องอะไรอย่าตัดปัญหาด้วยการจบชีวิตให้เราสู้ต่อไปเเละในอนาคตเราจะเจอสิ่งดีๆเอง)

    ถ้าไม่มีคำสอนนั้นผมคงอยู่มาได้ไม่ถึงวันนี้ตอนนี้ผมมีครอบครัวที่อบอุ่นเเละผมจะไม่ทำให้ครอบครัวของผมเป็นเเบบครอบครัวผมอีกขอบคุณทุกๆคำสอนครับคุณยาย