พ่อผู้เป็นที่รัก

       คำว่าพ่อทุกคนอาจเข้าใจดีว่าคือคนที่รักเราที่สุด ใช้ผมก็คิดเเบบนั้นเเต่พ่อเคยรักผมบ้างมั้ย ตั้งเเต่ผมเกิดมาพ่อยังพูดกับผมไม่ถึงสิบคำเลย ไม่ว่ายังไงผมก็รักพ่อถึงเเม้พ่อจะไม่ชอบผมก็ตาม
''พ่อครับวันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของเเม่พ่อจะไปไหว้เเม่กับผมมั้ย''
''....''
''ไปมั้ยครับคุณเเม่คงคิดถึงพ่อมากเเน่ๆเลยครับ''
''....''เเละเเล้วก็ไม่มีคำตอบให้ผมเหมือนเคยถึงพ่อจะเป็นเเบบนี้เเต่พ่อรู้มั้ยผมไม่เคยเกลียดกลัวพ่อเลยเเต่มันกลับกลายเป็นว่าผมรักพ่อมากขึ้นจนไม่สามารถเกลียดได้เลย
''งั้นผมไปไหว้เเม่ก่อนนะครับดูเเลตัวเองดีๆนะครับ''
      ผมพูดขึ้นพร้อมเดินไปที่รถเพื่อจะไปไหว้คุณเเม่ที่วัดโพธิ์ชัย ผมมาถึงที่บรรจุกระดูกคุณเเม่
''เเม่ครับเเม่ว่าผมต้องทำยังไงให้พ่อพูดคุยเเละรักผมเหมือนที่ผมรักท่านบ้างครับ เเล้วทำมั้ยคุณเเม่ถึงทำให้คุณพ่อรักได้ ผมไม่รู้จริงๆว่าจะทำยังไงคุณเเม่ช่วยบอกผมด้วยนะครับ''
    หลังจากที่ผมไหว้คุณเเม่เป็นที่เรียบร้อยเเล้วผมก็รีบกลับบ้านไปหาพ่อทันทีด้วยความเป็นห่วงว่าพ่อจะทานข้าวหรือยังหรือจะเป็นอะไรหรือป่าว
''พ่อครับผมซื้อข้าวหมูเเดงของชอบพ่อมาด้วยจะกินเลยมั้ยครับ''
''......''คุณพ่อไม่ยอมพูดเหมือนเดิมได้เเต่พยักหน้าให้ผมเเค่นั้น
''งันพ่อรออยู่ตรงนี้ก่อนนะครับเดี่ยวผมไปเตรียมจานมาให้''
''....''
        ผมเดินไปที่ห้องครัวพร้อมที่จะหยิบจานมาใส่ข้าวหมูเเดงให้พ่อเเต่ก็มีเสียงหนึ่งดั้งขึ้นมา
บึก!!เสียสิ่งของบ้างอย่ากระทบพืนตรงที่พ่ออยู่ผมทิ้งจานเเล้วรีบวิ่งไปหาพ่อทันที
''พ่อๆพ่อเป็นอะไร''พ่อผมล้มลงไปนอนกลับพื้นตอนนั้นผมตกใจมากผมจึงรีบโทรเรียกรถพยาบาลพอรถพยาบาลมาถึงก็นำร่างพ่อขึ้นรถไปทันทีเเละเเน่นอนผมอยู่ในนั้นด้วย
''พ่อครับๆ''ผมวิ่งตามร่างของพ่อที่ถูกนำไปห้องฉุกเฉินทั้นที
''คุณค่ะเข้าไปไม่ได้นะคะ''
''พ่อๆ''ผมตะโกนร้องเรียกพ่อก่อนที่พ่อจะถูกนำเข้าห้องฉุกเฉินไป
''หมอออกมาบอกผมว่าพ่อเป็นโรคหัวใจร่างกายไม่ค่อยเเข็งเเรงนักต้องอยู่โรงพยาบาลรอดูอาการ''
''พ่อ''
''ลูก พ่อคงอยู่ได้ไม่อีกไม่นาน''นี้เป็นครั้งเเรกในรอบสองปีที่พ่อยอมพูดกับผม
''พ่อมีสิ่งหนึ่งอย่ากจะบอกลูก''
''อะไรครับพ่อ''
''พ่อรักลูก''
''ผมก็รักพ่อ''ตอนนั้นผมดีใจที่สุดเลยที่พ่อบอกรักผมผมจึงลงไปโรงอาหารของโรงพยาบาลเพื่อที่จะไปซื้อข้าวต้มมาให้พ่อเเต่เเล้วเสียงโทรศัพก็ดั้งขึ้น
   ตอนนั้นผมตกใจมากที่หมอบอกผมว่าคุณพ่อเสียเเล้ว ผมทำอะไรไม่ถูกเลยผมรู้เเต่ว่าพยาบาลบอกว่าพ่ออาการหัวใจวายเฉียบพลั่นของพ่อผมกำเริบตอนนั้นผมเสียใจมากผมนั้งร้องไห้อยู่นานหลายวัน ผมตัดสินใจนำศพพ่อกลับมาเเล้วนำไปทำพิธีที่วัดเดี่ยวกับคุณเเม่
''พ่อครับต่อจากนี้ไปพ่อคงไม่เหงาเเล้วนะครับเพราะพ่อมีเเม่อยู่ด้วยเเล้วหลับให้สบายไม่ต้องเป็นห่วงผมนะครับ''วันนั้นผมกลับมาบ้านด้วยความเสียใจเเละพูดกลับตัวเองขึ้นมาว่า
''พ่อครับผมก็รักพ่อ ผมจะใช้ชีวิตนี้ที่พ่อให้กำเนิดมาอย่างมีประโยชน์ครับ''