พ่อผู้เป็นที่รัก

       คำว่าพ่อทุกคนอาจเข้าใจดีว่าคือคนที่รักเราที่สุด ใช้ผมก็คิดเเบบนั้นเเต่พ่อเคยรักผมบ้างมั้ย ตั้งเเต่ผมเกิดมาพ่อยังพูดกับผมไม่ถึงสิบคำเลย ไม่ว่ายังไงผมก็รักพ่อถึงเเม้พ่อจะไม่ชอบผมก็ตาม

''พ่อครับวันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของเเม่พ่อจะไปไหว้เเม่กับผมมั้ย''

''....''

''ไปมั้ยครับคุณเเม่คงคิดถึงพ่อมากเเน่ๆเลยครับ''

''....''เเละเเล้วก็ไม่มีคำตอบให้ผมเหมือนเคยถึงพ่อจะเป็นเเบบนี้เเต่พ่อรู้มั้ยผมไม่เคยเกลียดกลัวพ่อเลยเเต่มันกลับกลายเป็นว่าผมรักพ่อมากขึ้นจนไม่สามารถเกลียดได้เลย

''งั้นผมไปไหว้เเม่ก่อนนะครับดูเเลตัวเองดีๆนะครับ''

      ผมพูดขึ้นพร้อมเดินไปที่รถเพื่อจะไปไหว้คุณเเม่ที่วัดโพธิ์ชัย ผมมาถึงที่บรรจุกระดูกคุณเเม่

''เเม่ครับเเม่ว่าผมต้องทำยังไงให้พ่อพูดคุยเเละรักผมเหมือนที่ผมรักท่านบ้างครับ เเล้วทำมั้ยคุณเเม่ถึงทำให้คุณพ่อรักได้ ผมไม่รู้จริงๆว่าจะทำยังไงคุณเเม่ช่วยบอกผมด้วยนะครับ''

    หลังจากที่ผมไหว้คุณเเม่เป็นที่เรียบร้อยเเล้วผมก็รีบกลับบ้านไปหาพ่อทันทีด้วยความเป็นห่วงว่าพ่อจะทานข้าวหรือยังหรือจะเป็นอะไรหรือป่าว

''พ่อครับผมซื้อข้าวหมูเเดงของชอบพ่อมาด้วยจะกินเลยมั้ยครับ''

''......''คุณพ่อไม่ยอมพูดเหมือนเดิมได้เเต่พยักหน้าให้ผมเเค่นั้น

''งันพ่อรออยู่ตรงนี้ก่อนนะครับเดี่ยวผมไปเตรียมจานมาให้''

''....''

        ผมเดินไปที่ห้องครัวพร้อมที่จะหยิบจานมาใส่ข้าวหมูเเดงให้พ่อเเต่ก็มีเสียงหนึ่งดั้งขึ้นมา

บึก!!เสียสิ่งของบ้างอย่ากระทบพืนตรงที่พ่ออยู่ผมทิ้งจานเเล้วรีบวิ่งไปหาพ่อทันที

''พ่อๆพ่อเป็นอะไร''พ่อผมล้มลงไปนอนกลับพื้นตอนนั้นผมตกใจมากผมจึงรีบโทรเรียกรถพยาบาลพอรถพยาบาลมาถึงก็นำร่างพ่อขึ้นรถไปทันทีเเละเเน่นอนผมอยู่ในนั้นด้วย

''พ่อครับๆ''ผมวิ่งตามร่างของพ่อที่ถูกนำไปห้องฉุกเฉินทั้นที

''คุณค่ะเข้าไปไม่ได้นะคะ''

''พ่อๆ''ผมตะโกนร้องเรียกพ่อก่อนที่พ่อจะถูกนำเข้าห้องฉุกเฉินไป

''หมอออกมาบอกผมว่าพ่อเป็นโรคหัวใจร่างกายไม่ค่อยเเข็งเเรงนักต้องอยู่โรงพยาบาลรอดูอาการ''

''พ่อ''

''ลูก พ่อคงอยู่ได้ไม่อีกไม่นาน''นี้เป็นครั้งเเรกในรอบสองปีที่พ่อยอมพูดกับผม

''พ่อมีสิ่งหนึ่งอย่ากจะบอกลูก''

''อะไรครับพ่อ''

''พ่อรักลูก''

''ผมก็รักพ่อ''ตอนนั้นผมดีใจที่สุดเลยที่พ่อบอกรักผมผมจึงลงไปโรงอาหารของโรงพยาบาลเพื่อที่จะไปซื้อข้าวต้มมาให้พ่อเเต่เเล้วเสียงโทรศัพก็ดั้งขึ้น

   ตอนนั้นผมตกใจมากที่หมอบอกผมว่าคุณพ่อเสียเเล้ว ผมทำอะไรไม่ถูกเลยผมรู้เเต่ว่าพยาบาลบอกว่าพ่ออาการหัวใจวายเฉียบพลั่นของพ่อผมกำเริบตอนนั้นผมเสียใจมากผมนั้งร้องไห้อยู่นานหลายวัน ผมตัดสินใจนำศพพ่อกลับมาเเล้วนำไปทำพิธีที่วัดเดี่ยวกับคุณเเม่

''พ่อครับต่อจากนี้ไปพ่อคงไม่เหงาเเล้วนะครับเพราะพ่อมีเเม่อยู่ด้วยเเล้วหลับให้สบายไม่ต้องเป็นห่วงผมนะครับ''วันนั้นผมกลับมาบ้านด้วยความเสียใจเเละพูดกลับตัวเองขึ้นมาว่า

''พ่อครับผมก็รักพ่อ ผมจะใช้ชีวิตนี้ที่พ่อให้กำเนิดมาอย่างมีประโยชน์ครับ''