พรุ่งนี้ไม่สาย...ที่จะรักกัน(มากกว่าเดิม)

"สวัสดีครับ ผมชื่อธาริน อายุ 16 ปี หรือจะเรียกว่าริน เฉยๆก็ได้ครับ"

"เอาล่ะ กลับไปนั่งที่ได้"

"ขอบคุณครับ"

•           'ผมเดินกลับที่นั่งหลังห้องที่ว่างสำหรับผม ผมกวาดสายมองไปทั่วๆ ห้อง ม.5/3 หลายคนก็มองแล้วส่งยิ้ม บางคนก็เฉยๆ ผมก็เฉยๆ คุณครูประจำชั้นหน้าห้องให้ผมแนะนำตัวกับเพื่อนๆ เอ่อ ก็คือเพื่อนใหม่ของผมนั่นแหละ แต่มีเพื่อนคนหนึ่งที่เคยเรียนกับผมสมัย ม.ต้น มาเรียนอยู่ห้องนี้เหมือนกัน วันนี้วันแรกของผมกับโรงเรียนใหม่ครั้งที่เท่าไหร่ผมไม่อยากนับ มันก็ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นสำหรับผม อันที่จริงโรงเรียนเก่าของผมก็ดีอยู่แล้ว แค่มีปัญหานิดหน่อยเพราะพ่อผมไม่ไปปรับความเข้าใจกับครูใหญ่ผมเลยต้องมาที่นี่ไง  ถ้าพ่อสนใจผมสักนิดผมคงไม่เป็นอย่างนี้หรอก ถ้าถามว่าผมรักพ่อมั้ย ก็คงตอบว่าใช่ แต่มากหรือไม่ก็เป็นอีกเรื่องนึงนะ เพราะในสายตาของพ่อไม่มีผมอยู่แล้วล่ะ เพราะผมมีพี่ชายที่แสนดีคนนึงอยู่แล้ว อืม...ไม่รู้สิ มันเป็นความคิดของเด็กผู้ชายที่คิดว่าพ่อไม่อยากจะใส่ใจอะไรมากมาย แม้แต่พูดคุยพ่อก็ไม่อยากคุยกับผม แล้วจะให้ผมคิดยังไงล่ะ'

          สายตาของผมล่องลอยออกไปนอกหน้าต่างตรงสนามหญ้า ภาพในอดีตก็ผุดขึ้นมาทีละนิด ภาพชายร่างท้วมคนหนึ่งกับเสื้อผ้าที่หลวมโคล่ง กางเกงขาก๊วย รองเท้าผ้าใบเก่าๆ กำลังเตะฟุตบอลกับเด็กผู้ชายที่ผมหน้าม้าเสมอคิ้วที่ยิ้มแย้ม หัวเราะร่าเริง ดูมีความสุขสดใส

"ธารินๆ!" เสียงครูดังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้พร้อมกับภาพที่ผมสัมผัสได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย

"ครับ!" ผมสะดุ้งจนเสียงเก้าอี้ดัง สายตาสามสิบกว่าคู่จับจ้องมาที่ผม

"ครูเรียกเธอหลายครั้งนะ เป็นอะไรหรือเปล่า"

"เปล่าครับ"

"เอาล่ะ ทุกคนมาเรียนกันต่อนะ ธารินตั้งใจฟังด้วยนะ" 

          ผมพยักหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย ได้แต่คิดในใจว่าเมื่อไหร่จะเรียนจบ ม.ปลายสักที อยากไปอยู่ที่อื่นจะแย่อยู่แล้ว เสียงกริ่งพักกลางวันดังขึ้น ทุกคนในห้องทำความเคารพคุณครู แล้วกรูกันไปที่ประตูเพื่อจะเดินไปที่โรงอาหารซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนัก ผมก็เดินตามหลังเพื่อนๆไป

"ริน เราชื่อแบงค์ไง จำเราหรือป่าว สมัย ม.ต้น เราเคยเรียนด้วยกันไง แล้วนี่ก็บอล"

แบงค์ชี้ไปที่บอล

"อ่อ จำได้" ผมพยักหน้า

"เราไปกินข้าวด้วยกันนะ"

แบงค์พูดพลางเดินกอดคอกันไปที่โรงอาหารที่ดูวุ่นวาย รีบๆสั่งข้าวมากินกัน

"นี่เย็นนี้เราไปดูคอนเสิร์ตร็อค อิน เดอะ พาร์ค กันมั้ย" แบงค์หยิบบัตรเข้าชมขึ้นมา 3 ใบ

"คอนเสิร์ตเริ่ม 3 ทุ่มนี่ เราถึงบ้านดึกแน่เลย เดี๋ยวพ่อจะว่าเราอีก" ผมถอนหายใจ

"นายนอนบ้านเราก่อนก็ได้ พ่อนายไม่ว่าหรอกนายชอบดนตรีไม่ใช่เหรอ ตอน ม.ต้น เรากับนายนะเล่นดนตรีกันบ่อยเลยละ และบอลก็ชอบวงนี้เหมือนกัน"

"อืม..." ผมพยักหน้าส่งยิ้มแห้งให้เพื่อนทั้งสองที่ยิ้มอย่างมีความสุข

"เฮ้ย! ได้เวลาแล้ว ไปเข้าเรียนกันเสร็จแล้วเรารีบกลับกัน"

          พวกเราก็กอดคอกันเข้าห้องเรียน จะว่าไปผมก็เพิ่งจะรู้สึกดีตอนที่จะได้ไปดูคอนเสิร์ตนี่กับแบงค์นี่แหละ วงนี้ที่ผมชอบมาก และผมก็เคยใฝ่ฝันอยากจะมีคอนเสิร์ตกับเขาสักครั้งหนึ่ง เสียงกริ่งของโรงเรียนบอกเวลากลับบ้าน ทุกคนเก็บข้าวของบอกลาคุณครู

          เห็นคนอื่นๆเขามีพ่อแม่มารับที่หน้าโรงเรียน สำหรับผมนะหรือไม่เคยหรอกนะ หลังจากจบประถมพ่อก็ไม่เคยไปรับไปส่งผมเลยสักครั้ง ไม่เป็นไรหรอกตอนนี้ผมคิดว่าผมก็โตแล้วนะ และคืนนี้ผมก็จะไปดูคอนเสิร์ตกับเพื่อนของผม แต่ตอนนี้ผม นายแบงค์และบอลต้องไปเอารถมอเตอร์ไซต์ที่จอดไว้ที่ร้านข้าวมันไก่หน้าโรงเรียนไปต่อกันละ คืนนี้มันส์แน่ๆ.

          แบงค์ขับมอเตอร์ไซต์ไปที่บ้านเพื่อพาผมกับบอลไปเปลี่ยนชุด แต่ผมนี่สิไม่ได้เอาเสื้อผ้าติดตัวมาก็เลยต้องใช้ของนายแบงค์ไปก่อน บ้านของแบงค์ก็ใหญ่โตดีนะ แต่ดูเงียบเหงายังไงบอกไม่ถูก แบงค์เล่าให้ฟังว่าพ่อกับแม่เขาไม่ค่อยอยู่บ้าน เขาใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่กับป้าที่ทำทุกสิ่งทุกอย่างให้เขาตื่นมาเมื่อไหร่เป็นต้องเห็นป้า แต่พ่อแม่นานๆจะได้เห็นหน้าซักที แต่ก็เรื่องของเขาละนะ ต่างคนต่างความคิดกันไป

          พวกผมมาถึงหน้าประตูทางเข้างานคนยังไม่ค่อยเยอะ ดีนะที่พวกผมมาเร็วก็เลยไปหาอะไรกินที่บาร์ติเน่ ใกล้ๆที่จัดงาน ร้านเล็กๆออกแนวเรโทร ก็ดูชิลล์ไปอีกแบบ

"ริน กินอะไรวะแก" บอลหันมาถามผม

"อะไรก็ได้ เหมือนแกก็ได้"

ผมไม่ค่อยอยากกินอะไรสักเท่าไหร่ เพราะแอบตื่นเต้นกับคอนเสิร์ตที่จะเกิดขึ้น

ตุ๊ด.....ตุ๊ด......นั่งเพลินๆพ่อผมก็โทรมา ผมก็ถอนหายใจ หน้ามุ่ยแล้วหยิบมาแนบหู

"ฮัลโหล พ่อมีอะไรเหรอ วันนี้ผมนอนบ้านแบงค์นะ กลับบ้านพรุ่งนี้นะพ่อ...ไปดูคอนเสิร์ตกับเพื่อนที่สวน แค่นี้นะพ่อ"

          ผมรีบวางสายเพราะใกล้เวลาจะเปิดประตูเข้าชมคอนเสิร์ต พวกเราทั้งสามก็รีบเช็คบิลเสร็จแล้วจ้ำอ้าวเข้างานกันเลย คนเริ่มหนาแน่นแล้วเสียงดนตรีร็อคเริ่มบรรเลง ท่ามกลางสวนสวย ผมบอกตามตรงว่าดนตรีที่เราคลั่งไคล้นั้นมันสนุกสุดเหวี่ยงเสียนี่กระไร ไม่มีคำบรรยายใดๆสำหรับคอนเสิร์ตนี้ แสง สี เสียงเพลงทำให้ผู้คนรอบกายผมดูมีความสุขกันไปหมด จนถึงเที่ยงคืน นี่แหละนะที่เขาว่าตอนเรามีความสุขเวลามักจะผ่านไปเร็วเสมอ ผม บอลและแบงค์เดินกอดคอกันออกมาจากงานไปเอารถมอเตอร์ไซต์ที่จอดไว้ข้างบาร์ติเน่

          ปั้งๆๆๆ!!!!!! เสียงปืนดังขึ้นมาสามนัด ผม บอลและแบงค์จับมือรีบวิ่งอย่างสุดชีวิต ได้ยินเสียงกรีดร้องโวยวาย ผู้คนวิ่งกันจ้าละหวั่น

"เกิดอะไรขึ้นว่ะเนี่ย" บอลตื่นตระหนกถาม

"เรารีบไปที่รถกันก่อนตอนนี้ อย่าปล่อยมือนะเว้ย"

"โอ้ย!!!" มันจี๊ดที่ขาผม

"เป็นอะไรของแกว่ะ" บอลหันมามองหน้าผม

"ขาแพลงว่ะ ไปๆ ไปต่อ เร็วๆ"

           ผมรีบบอกเพื่อนให้ไปต่อ พอเรามาถึงร้านบาร์ติเน่ บอลรีบไปสตาร์ทรถ เราหันไปมองข้างหลังเห็นคนกำลังนับร้อยวิ่งหนีกันอลม่าน ผมรู้สึกใจสั่นๆ ปวดขาขวาขึ้นมาเหมือนมันจะก้าวขาไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากแสดงอาการอะไรตอนนี้ ขาแพลงนี้เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย

"บอลรีบสตาร์ทรถสิ"

ผมบอกบอลให้รีบสตาร์ทรถ แล้วเราก็ขึ้นมอเตอร์ไซต์กลับ แต่ระหว่างทางผมรู้สึกเจ็บมากจนแทบจะทนไม่ไหว

"บอล แกจอดตรงที่สว่างให้หน่อยได้มั้ย ข้าปวดขามากเลยว่่ะตอนนี้"

"แถวนี้มันก็มืดทั้งนั้นนี่นา เออ...โน่น หน้าบ้านหลังนั้นดีกว่า เขาเปิดไฟหน้าบ้านอยู่"

บอลขับรถมาจนถึงหน้าบ้านหลังหนึ่ง ตอนนี้ผมรู้สึกชาไปทั้งตัวแล้ว

"เฮ้ย...ริน แกเป็นอะไรว่ะ ทำไมหน้าซีดเหมือนไก่ต้มอย่างนี้"

บอลเอามือมาลูบหน้าปาดเหงื่อผม

"ข้าปวดขามากเลยว่ะ"

"ไหนๆ ข้าดูหน่อยสิ นี่น้ำอะไร แกกลัวจนฉี่ใส่กางเกงเลยหรือว่ะ ฮ่าๆ เฮ้ย!!! นี่มัน...เลือด เฮ้ยไอ้รินแกโดนยิงว่ะเพื่อน กางเกงยีนส์ทะลุเลย แกๆ อย่าเพิ่งหลับนะเว้ย เดี๋ยวข้าจะไปเรียกคนในบ้านนี้มาช่วยนะ เพื่อนอย่าเป็นอะไรนะ บอลตบหน้ารินอย่าให้หลับก่อนนะเว้ย"

"เออ แกรีบไปตามคนมาช่วยเลยนะ" แบงค์่รีบไปเคาะประตูบ้าน

"ช่วยด้วยครับ!!! ช่วยด้วยครับ!!! เพื่อนผมถูกยิงมา ช่วยด้วยครับ"

แบงค์เคาะประตูบ้านเสียงดัง จนเจ้าของบ้านออกมาพร้อมกับถือปืนออกมาด้วย แบงค์อ้าปากค้างด้วยความตกใจ

"มีอะไรกัน"

          ผมได้ยินเสียงผู้ชายพูด น้ำเสียงคุ้นๆนะ แต่ตอนนี้หนังตาผมมันเริ่มหย่อนแล้ว ผมรู้สึกแน่นหน้าอก คอแห้ง หายใจไม่ออก ตาผมเริ่มปิดลงช้าๆ...ช้าๆ...ผมยังคงได้ยินเสียงเพื่อนผม และผู้ชายเจ้าของบ้านนั้นวนเวียนเข้ามาเป็นระยะๆ....แล้วจากนั้นผมก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย...