เด็กหญิง

อาจจะเป็นเรื่องสั้นที่คล้ายกับนิทานนะคะ
 
ฝัน
 
 
ดินแดนที่ฝันหายไป
 
ใครจะเป็นคนเติมเต็ม
 
 
นอกจากคนที่พามันหายไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เด็กหญิงหลับตาลงในอ้อมกอดของพ่อ
ไม่มีเสียงอันใดตอบคำถามเจื้อยแจ่วเกี่ยวกับนิทานที่พ่อเล่า
เด็กหญิงเข้าสู่ความฝันในจินตนาการ
 
ภาพสนามเด็กเล่นเลือนลางเหมือนฝัน
 
ท่ามกลางดินแดนมหัศจรรย์สีรุ้งสวยงาม
เด็กหญิงวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน
แต่ในนั้นมีคนควบคุม
 
 
เด็กหญิงถูกจับตัวหายไปในหมู่มวลดอกไม้
สิงโตเจ้าของดินแดนนี้ ได้ข่าวว่า เด็กหญิงน่ารักๆได้ถูกจับตัวไปโดยพวกตั๊กแตน
สิงโตเจ้าป่าออกคำสั่งให้เจ้ากระต่ายทหารเอกออกเดินทางตามหาเด็กหญิงที่หายไป
 
 
 
เด็กหญิงหนีออกมาจากพวกตั๊กแตนได้ด้วยการหลอกว่าตนเองเหนื่อยและต้องการพัก
วิ่ง ลูก วิ่ง 
 
เด็กหญิงสะดุ้งตื่นกลางดึก มองรอบๆตัว ไม่มีสิงโต
ไม่มีพวกตั๊กแตน
 
เด็กหญิงในร่างหญิงสาวตื่นขึ้นท่่ามกลางแสงไฟสลัวจากภายนอก
เด็กหญิงถอนหายใจ
ผ่านมาเป็น 10 ปีแล้ว
แต่เธอยังฝัน
ฝันถึงนิทาน ที่ได้ยินในวัยเด็ก
 
หลับแล้วก็ตื่น
ตื่นแล้วก็หลับ
 
ฝันแล้วก็ลืม
พอลืมเธอก็เริ่มฝันใหม่
 
 
 
สิงโตไม่เคยตามหาเด็กหญิงเจอ
เด็กหญิงยังคงวิ่ง
นิทานไม่เคยจบ
 
 
จนกระทั่งวันหนึ่ง
 
 
"คุณแม่"
"คุณแม่ได้ยินหนูไหม"
 
เด็กหญิงในร่างหญิงสาวที่มี"อีกคน"อยู่ข้างใน
กำลังฟังเสียง
เสียงที่มีแค่เธอได้ยิน
 
 
 
เธอลูบท้องทักทายอีกคนที่อยู่กับเธอ
 
 
"คุณพ่อคะ หนูจะไปทำงาน อาจจะไม่ได้กลับบ้านเท่าไหร่นะคะ" นี่เป็นประโยคสุดท้ายที่เด็กหญิงได้พูดก่อนเดินทางแบกกระเป๋าออกจากบ้าน
เพื่อเดินทางตามความฝัน
 
นานเท่าไหร่แล้ว "ที่เธอไม่ได้กลับบ้าน"
 
 
 
เสียงเก้าอี้ไม้โยก ดังประกอบกับเสียงฝีเท้า
ชายชรากำลังเหม่อมองไปที่ท้องฟ้า
มองไปที่ต้นไม้
 
 
 
"เขาคิดถึงเด็กหญิงที่ฟังนิทานไม่เคยจบ"
 
 
"กลับบ้านบ่อยๆนะลูก"
เป็นประโยคที่เขาอยากจะบอกถึงลูกสาวที่เป็นเด็กในอ้อมกอดก่อนที่เธอจะถือกระเป๋าออกไปโดยไม่ได้ร่ำลา
 
 
 
 
ฝนเริ่มลงเม็ด ชายชราลุกขึ้นและกลับเข้าบ้าน
"คุณพ่อ คุณตา"เสียงประสานของเด็กหญิงสองคนดังขึ้น
เด็กหญิงคนแรกคือเด็กหญิงที่อยู่ในอ้อมกอดตลอดหลายสิบปี
ส่วนเด็กหญิงคนที่สองคือเด็กหญิงที่จะมาเติมนิทานที่หายไป
 
 
ท่ามกลางเสียงฝนตก แต่ข้างในบ้านกลับอบอุ่นเหมือนแสงแดดอ่อนๆในยามเช้า
 
 
"กลับบ้าน" ไม่ว่านานแค่ไหน จะโตแค่ไหน
 
เด็กที่อยู่ในตัวเรา
เด็กที่ไม่ได้โตไปพร้อมกับร่างกาย
คนที่มองเห็นมีแค่ไม่กี่คน
คนที่รักในเด็กคนนั้นก็มีไม่กี่คนเช่นกัน