เด็กหญิง

อาจจะเป็นเรื่องสั้นที่คล้ายกับนิทานนะคะ

 

ฝัน

 

 

ดินแดนที่ฝันหายไป

 

ใครจะเป็นคนเติมเต็ม

 

 

นอกจากคนที่พามันหายไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เด็กหญิงหลับตาลงในอ้อมกอดของพ่อ

ไม่มีเสียงอันใดตอบคำถามเจื้อยแจ่วเกี่ยวกับนิทานที่พ่อเล่า

เด็กหญิงเข้าสู่ความฝันในจินตนาการ

 

ภาพสนามเด็กเล่นเลือนลางเหมือนฝัน

 

ท่ามกลางดินแดนมหัศจรรย์สีรุ้งสวยงาม

เด็กหญิงวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน

แต่ในนั้นมีคนควบคุม

 

 

เด็กหญิงถูกจับตัวหายไปในหมู่มวลดอกไม้

สิงโตเจ้าของดินแดนนี้ ได้ข่าวว่า เด็กหญิงน่ารักๆได้ถูกจับตัวไปโดยพวกตั๊กแตน

สิงโตเจ้าป่าออกคำสั่งให้เจ้ากระต่ายทหารเอกออกเดินทางตามหาเด็กหญิงที่หายไป

 

 

 

เด็กหญิงหนีออกมาจากพวกตั๊กแตนได้ด้วยการหลอกว่าตนเองเหนื่อยและต้องการพัก

วิ่ง ลูก วิ่ง 

 

เด็กหญิงสะดุ้งตื่นกลางดึก มองรอบๆตัว ไม่มีสิงโต

ไม่มีพวกตั๊กแตน

 

เด็กหญิงในร่างหญิงสาวตื่นขึ้นท่่ามกลางแสงไฟสลัวจากภายนอก

เด็กหญิงถอนหายใจ

ผ่านมาเป็น 10 ปีแล้ว

แต่เธอยังฝัน

ฝันถึงนิทาน ที่ได้ยินในวัยเด็ก

 

หลับแล้วก็ตื่น

ตื่นแล้วก็หลับ

 

ฝันแล้วก็ลืม

พอลืมเธอก็เริ่มฝันใหม่

 

 

 

สิงโตไม่เคยตามหาเด็กหญิงเจอ

เด็กหญิงยังคงวิ่ง

นิทานไม่เคยจบ

 

 

จนกระทั่งวันหนึ่ง

 

 

"คุณแม่"

"คุณแม่ได้ยินหนูไหม"

 

เด็กหญิงในร่างหญิงสาวที่มี"อีกคน"อยู่ข้างใน

กำลังฟังเสียง

เสียงที่มีแค่เธอได้ยิน

 

 

 

เธอลูบท้องทักทายอีกคนที่อยู่กับเธอ

 

 

"คุณพ่อคะ หนูจะไปทำงาน อาจจะไม่ได้กลับบ้านเท่าไหร่นะคะ" นี่เป็นประโยคสุดท้ายที่เด็กหญิงได้พูดก่อนเดินทางแบกกระเป๋าออกจากบ้าน

เพื่อเดินทางตามความฝัน

 

นานเท่าไหร่แล้ว "ที่เธอไม่ได้กลับบ้าน"

 

 

 

เสียงเก้าอี้ไม้โยก ดังประกอบกับเสียงฝีเท้า

ชายชรากำลังเหม่อมองไปที่ท้องฟ้า

มองไปที่ต้นไม้

 

 

 

"เขาคิดถึงเด็กหญิงที่ฟังนิทานไม่เคยจบ"

 

 

"กลับบ้านบ่อยๆนะลูก"

เป็นประโยคที่เขาอยากจะบอกถึงลูกสาวที่เป็นเด็กในอ้อมกอดก่อนที่เธอจะถือกระเป๋าออกไปโดยไม่ได้ร่ำลา

 

 

 

 

ฝนเริ่มลงเม็ด ชายชราลุกขึ้นและกลับเข้าบ้าน

"คุณพ่อ คุณตา"เสียงประสานของเด็กหญิงสองคนดังขึ้น

เด็กหญิงคนแรกคือเด็กหญิงที่อยู่ในอ้อมกอดตลอดหลายสิบปี

ส่วนเด็กหญิงคนที่สองคือเด็กหญิงที่จะมาเติมนิทานที่หายไป

 

 

ท่ามกลางเสียงฝนตก แต่ข้างในบ้านกลับอบอุ่นเหมือนแสงแดดอ่อนๆในยามเช้า

 

 

"กลับบ้าน" ไม่ว่านานแค่ไหน จะโตแค่ไหน

 

เด็กที่อยู่ในตัวเรา

เด็กที่ไม่ได้โตไปพร้อมกับร่างกาย

คนที่มองเห็นมีแค่ไม่กี่คน

คนที่รักในเด็กคนนั้นก็มีไม่กี่คนเช่นกัน