พ่อ...ผู้เป็นที่รัก

ผู้กำเนิดเราคือ...เเม่
ผู้ที่รักเราเท่าเทียมกับเเม่คือ...พ่อ
เเต่คนที่ยืนอยู่ตรงนี้คือ...ใคร สำหรับลูก?....
 
ณ ใจกลางของกรุงเทพมหานคร ที่ห้างสรรพสินค้าเเห่งหนึ่ง ชายหญิงคู่หนึ่งยืนควงเเขนเดินไปมาท่ามกลางสายตานับร้อยคู่ สองชายหญิงคู่นั้นดูรักกันมาก ทั้งๆที่ตัวเองยังอายุ เเค่ 16 ปี
 
กริ๊งๆๆ~~
 
เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวดังขึ้นมา หญิงสาวทำท่าหงุดหงิดเมื่อชื่อบุคคลโทรสายเรียกเข้าปราฏกบนหน้าจอมือถือ หญิงสาวกดรับสายก่อนกรอกเสียงดังลงไปอย่างหงุดหงิด
 
"พ่อ!!อย่าพึ่งโทรมาได้ไหมบียุ่งอยู่นะ!!!!"หญิงสาวพูดก่อนที่จะตัดสายทิ้งไปอย่างอารมณ์เสียก่อนหันไปหาเเฟนหนุ่มของตนเอง
 
"ใครโทรมาหรอ"ชายหนุ่มหันมาถามหญิงสาว
 
"อ๋อ พ่อน่ะไม่รู้จะโทรมาทำไมน่ารำคาญชะมัด"หญิงสาวพูด ทั้งชายเเละหญิงเที่ยวกันอย่างสนุกสนานจนเวลาค่ำเริ่มมาถึง หญิงสาวบอกลาชายหนุ่มก่อนที่จะเดินกลับบ้านไป เเต่ว่ามีบุคคลข้างหน้ารอเธอยู่ที่บ้านอย่าโดดเดี่ยว เมื่อหญิงสาวกลับถึงบ้านเเล้วเธอเปิดประตูเข้าไปก็พบกับชายผู้หนึ่งชายคนนั้นกำลังนั่งเย็บเสื้อที่ขาดเป็นรูให้ลูกอันเป็นที่รัก หญิงสาวมองด้วยสายตาอันเยียดหยามก่อนที่จะเข้าไปกระชากเสื้อออกมาอย่างไร้ความปราณี เเล้วพูดว่า
"พ่อ!!จะมายุ่งกับเสื้อผ้าหนูทำไม!!!หนูไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับเสื้อผ้าของหนูพ่อก็รู้นิ!!!!!!!"หญิงสาวตะคอกผู้เป็นพ่ออย่างโมโห
 
"พ่อรู้....ต่อนไปนี้พ่อจะไม่ยุ่งกับเสื้อผ้าของลูกอีกเเล้ว..."
 
"เออก็ดี!!"เเล้วหญิงสาวก็เดินกระทืบเท้าขึ้นไปบนห้องของตัวเองอย่างอารมณ์เสีย เเต่ทว่าดวงตาของผู้เป็นพ่อนั้นกลับฉายอาการความเศร้าออกมาอย่างได้อย่างชัดเจน
 
วันรุ่งขึ้น...
 
ผู้เป็นพ่อขึ้นไปปลุกลูกสาวข้างบนห้องเเต่ทว่า...
 
''โว้ย!!!คนจะนอนอย่าพึ่งมาปลุกได้มั้ยมันน่ารำคาญ!!!!!''หญิงสาวตะโกนขึ้นเเล้วเอาเท้าถีบพ่อของเธออย่างเเรงจนผู้เป็นพ่อล้มลงไปเเต่พ่อก็ปล่อยให้ลูกผู้เป็นรักนอนไปอย่างหมดทาง..ทุกๆวันจะเกิดเรื่องเเบบนี้ขึ้นทุกๆวันเเต่ผู้เป็นพ่อก็ยังไม่เคยปริปากด่าว่าลูกสาวเลยสักครั้งที่เธอเป็นเเบบนี้ก็เพราะเธอเกิดมาโดยไม่มีเเม่มาตั้งเเต่เกิดชายหนุ่มก็เอาเเตโทษตัวเองในใจทุกๆวัน...จนกระทังวันหนึ่ง...
 
''ฮะ!!!ว่าไงนะเเกจะทิ้งฉันหรอไอ้ผู้ชายเฮงซวย!!!!''หญิงสาวกรอกลงไปในโทรศัพท์มือถืออย่างห้ามไม่ได้ ผู้เป็นพ่อมองเธอด้วยสายตาที่เป็นห่วงเเต่ก็ก็ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง
 
''เออ!!!เเกจะไปไหนก็ไปเลยนะ!!!!!''หญิงกรอกเสียงโทรศัพท์ก่อนที่จะตัดสายทิ้งเเฃ้วกระทืบขึ้นห้องไปอย่างอารมณ์เสียเป็นอย่างมากเเต่ว่าผู้เป็นพ่อก็พูดขึ้นก่อน...
 
''มากินข้าวก่อนสิลูก..''ผู้เป็นพ่อพูดอย่างเป็นห่วง
 
''โว้ย!!!!!!น่ารำคาญคนกำลังอารมณ์เสียไม่กินมันหรอกข้าวน่ะ!!!!!!''หญิงสาวพูดอย่างอารมณ์เสียก่อนที่จะปัดจานข้าวทิ้งเเล้วเดินกระทืบเท้าขึ้นไปข้างบนอย่างไม่เหลียวเเล
 
-วันรุ่งขึ้น-
 
หญิงสาวได้ออกไปเรียนตามปกติเเต่พ่อของเธอเองกำลังทำงานบ้านอย่างเหนื่อยยากเเต่ก็ไม่ปริปากบ่นสักคำ ในขณะที่พ่อของเธอกำลังตากผ้าอยู่ที่ระเบียงชั้นบนอยู่เสื้อของลูกสาวอันเป็นที่รักเกิดพลัดปลิวลงมาตรงถนนผู้เป็นพ่อตกใจเป็นอย่างมารีบวิ่งลงมาเก็บผ้าที่ตกอยู่บนถนนเเต่ทว่า....
 
บรืนๆ!!!!โครม!!!!
 
รถสิบล้อพุ่งเข้ามาเเล้วเกิดเสียหลักเข้าชนผู้เป็นพ่ออย่างไม่ขาดถึงเเต่ว่าภายใต้รถสิบล้อปรากฏร่างของผู้เป็นพ่อที่นอนกอดเสื้อของลูกสาวด้วยความรัก... ร่างไร้วิญญาของพ่อเเท้ๆของหญิงสาวนอนจมกองเลือด เเต่ถ้าสังเกตุดีๆเเล้ว ที่ดวงตากลับมน้ำตารินไหลออกมาหยดสุดท้าย พร้อมกับร้อยยิ้มที่อ่อนโยน...
 
ที่โรงเรียนของหญิงสาว เธอกำลังนั่งคุยกับเพื่อนๆของสนุกสนานโดยไม่คิดถึงเหตุการณ์ข้างหน้าที่จะเกิดขึ้นกับเธอภายในไม่กี่นาที
 
กริ๊งๆๆๆ
 
''ฮัลโหล''เธอกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ลงไป
 
(คุณคือลูกสาวของคุณวรพตใช่ไหมครับ)
 
''ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ''เธอตอบ
 
(คุณพ่อของคุณได้เสียชีวิต ด้วยอุบัติเหตุครับ)
 
''อ๋อค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ''หญิงสาวพูดพร้อมกับมีสีหน้าที่ร่าเริงเธอดีใจที่พ่อของเธอตายไปเธอไม่ต้องมานั่งอารมณ์เสียกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
 
หลังเลิกเรียนหญิงสาวเดินกลับบ้านด้วยสีหน้าที่ลัลล้าใจจะขาดวันนี้เธอดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษเธอเดินไปเรื่อยๆจนมาถึงที่บ้านเธอเปิดประตูเข้าไปในบ้านเเล้วขึ้นไปอาบน้ำอย่างอารมณ์ดีเเล้วขึ้นไปนอนในที่สุด
 
วันรุ่งขึ้นหญิงสาวตื่นขึ้นมาเป็นเวลาสายๆซึ่งเป็นเวลาที่นักเรียนคนอื่นเข้าเรียนกันหมดเเล้วเธอเดินเข้าไปอาบน้ำด้วยท่าทีงัวเงียเเล้วลงมาข้างล่าง...เธอรู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป..เธอมองไปที่โต๊ะอาหารเเล้วนึกถึงเรื่องเก่าๆเรื่องที่เธอทะเลาะกับพ่อของเธอเเม้กระทั่งนั่งกินข้าวด้วยกันมาโดยตลอด
 
เธอเดินไปนั่งเเล้วนั่งเหมอเป็นเวลานาน...เธอรู้สึกเหมือนกำลังขาดอะไรไปสักอย่าง...เธอเปลี่ยนจากการนั่งเหมอเป็นลุกไปหาอะไรกินในตู้เย็นเเต่ว่า...มันกลับว่างเปล่าไม่มีอะไรมีเเค่ขนมปังทาเเยมที่เธอกินทิ้งไว้เมื่อวันก่อนเธอมองไปที่จานขนมปังด้วยความหิวโหยก่อนที่จะหยิบจานมานั่งกินเธอรู้สึกว่าอาหารของวันนี้มันจะทำให้เธอหายหิวเเต่ว่าไม่เลยมันกลับทำให้เธอหิวกว่าเดิม
 
เธอเริ่มหงุดหงิดที่กินไม่อิ่มท้องเเล้วเดินออกมาจากบ้านเพื่อที่จะไปที่สวนสาธราณะที่จริงเเล้วเธอ
ไม่ได้อยากมาอะไรมากหรอกเเต่กับมีบ้างอย่างที่ดลใจให้เธอไปที่นั้นเธอเดินไปเรื่อยๆจนรู้สึกว่ามันเงียบผิดปกติเธอเดินไปจนถึงที่หมายเเต่สายตาของเธอก็ไปสะดุดกับม้านั่งตัวหนึ่งทำให้เธอคิดถึงห้วนอดีต...
 
''ฮึก..ฮือๆ''
''ร้องไห้ทำไมหรอลูก เป็นอะไรไหนบอกพ่อซิ?''
''หนูหกล้มอค่ะพ่อ เจ็บมากเลย.ฮือ''
''โอ๋ๆไม่ต้องร้องไห้นะ ไปนั่งที่ม้านั่งดีกว่าเดี๋ยวพ่อจะทำเเผลให้นะ''
''ค่ะ...ฮึก ฮือๆ''
''นี่ไงๆเสร็จเเล้ว ทีนี้ก็ไม่เป็นไรเเล้วนะ''
''ขอบคุณค่ะพ่อ หนูไปเล่นต่อนะ''
''ครับ เดี๋ยวพ่อจะรอนะเดี๋ยวเราจะกลับบ้านไปหาคุณเเม่กัน''
 
หญิงสาวคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้นเเล้วเดินไปนั่งที่ม้านั่งตัวเดิม พร้อมกับพูดว่า..
 
''ทำไมนะ ทั้งที่ฉันควรที่จะดีใจเเท้ๆเชียวที่พ่อตายไปเเต่ทำไม...ทำไมมันช่างเหงาอย่างนี้...''ทันทีที่พูดจบน้ำตาที่อดทดฝื้นกลั้นไว้มานานไหลรินลงมาจากดวงตาคู่สวยนั้นเธอร้องไห้อย่างไม่มีเสียงสะอึนสะอื้น ตอนนี้หัวใจของเธอนั้นเจ็บปวดมากที่สุดในชีวิต...