ในที่สุด.....ความฝันของผมก็เป็นจริง

7.7

เขียนโดย รักแรก

วันที่ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 23.11 น.

  5 ตอน
  15 วิจารณ์
  10.93K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 8 ตุลาคม พ.ศ. 2556 19.00 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

1) ผมจะตามหาพ่อ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
                                      
                   ผม......จะตามหาพ่อและพูดคำว่าผมรักพ่อ
          ผมไม่เคยรู้หรอกนะคำว่าพ่อมีความหมายเช่นไร ความหมายมันเท่ากับอะไร. หรือมากเท่าไร
ใหญ่หลวงอย่างไร แต่ผมรู้เพียงว่า ความรักของผมที่มีให้พ่อนั้นมันมากมายเพียงไร. ผมไม่เคยเห็นหน้าพ่อของผม.
ผมไม่เคยเห็นรูปของพ่อผมแต่ใบเดียว ผมรู้เพียงแค่ชื่อพ่อของผม ชึ้งตอนนี้ผมไม่รู้ว่าพ่อผมยังมีชีวิตอยู่หรือท่านเสีย
ชีวิตแล้ว แต่ผมก็ภาวนาให้พ่อของผมยังมีชีวิตอยู่
 
 
        เมื่อผมเจอท่าน ผมไม่รู้ว่าท่านจะจำผมได้หรือเปล่าแต่ผมอยากให้ท่านจำผมได้ ถึงผมจะไม่เคยเห็นหน้าท่านก็
เถอะ. แต่ผมเชื่อว่าถ้าผมเจอท่านผมจะรู้ทันทีว่าท่านเป็นพ่อผมเพราะผมเชื่อว่าสายสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกจะบอกผม
บางครั้งผมเคยนึกโกรธพ่อที่พ่อทิ้มผมไป แต่ผมเชื่อว่าท่านต้องมีเหตุผมของท่าน ท่านถึงได้ทิ้งลูกที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข
ของท่านไป.
 
 
        ตอนนี้ผมอายุ. 20 ปี. เรียนคณะแพทย์ศาสตร์   จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ผมอาศัยกับลุงเพียงสองคน
ตั้งแต่ผมเกิดมาผมก็เห็นเพียงลุงเท่านั้น ญาติพี่น้องของผมก็ไม่เคยเห็น ผมรู้เพียงว่าแม่ของผมตายจากอุบัติเหตุรถยนต์
พลิกคว่ำที่ลำปาง
 
 
         ผมมักจะถามหาพ่อทุกครั้งที่มีโอกาส ผมพยายามถามลุงผมตั้งแต่ผมจำความได้จนถึงตอนนี้ผมอายุ 20 ปี
แต่คำตอบคือ ..................... ความเงียบจากปากลุงของผมครั้งแล้วครั้งเล่า.. ชึ่งทุกครั้งที่ผมถามถึงพ่อผม
.ลุงของผมจะเศร้าและท่านก็เดินเข้าห้องลับ. ชึ่งผมก็ไม่เคยได้รับอนุญาตเข้าไปในห้องนั้นสักที. ตอนผมอายุ. 14. ปี 
ผมเคยสงสัยว่าห้องนั้นมันมีอะไร ผมจึงเข้าไปในห้องนั้น พอเข้าไปในห้อง ผมเห็นเพียงห้องขนาดใหญ่สีขาวที่มีรูปภาพ
มากมายและมีผ้าคลุมไว้หมด. แต่ก่อนที่ผมจะเอาผ้าออก. ลุงผมก็เข้ามาในห้องก่อน. และผมก็โดนลุงตบหน้าผม.ชึ่ง
ผมทั้งเจ็บทั้งแสบหน้าผมนั้นชาไปหมด เจ็บกายก็ไม่เจ็บเท่าใจ. ลุงทำโทษผมโดยขังผมไว้ในเก็บของที่ทั้งมืดและเหม็น
ตลอดทั้งคืน พอเช้าลุงถึงให้แม่บ้านมาปล่อยผม. ผมจึงต้องเดินไปขอโทษลุงที่ผมฝ่าฝืนกฏและเข้าห้องโดยไม่ได้
รับอนุญาติและลุงก็พูดกับผมว่า " ไม่เป็นไร คงหิวแล้วสิไปทานข้าวไปๆ". ผมคิดเสมอว่าพ่อของผมจะใจดี
เหมือนลุงหรือเปล่า
 
 
                           
        เรามาช่วยลุ้นกันดีกว่าว่าเรื่องราวของเอดิสันจะเป็นเช่นไรต่อไป และเอดิสันจะเจอ.....กับพ่อของเขาหรือไม่
                              (อ่านเสร็จอย่าลืมคอมเม้นด้วยนะค่ะว่าข้อควรปรับปรุงยังไง)

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา