[Fic naruto] short story sakura

          ฉันฮารูโนะ ซากุระ เป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่อายุ 10 กว่าขวบแล้วล่ะ ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ในวันนั้นอะไรๆ ในวันนั้นก็เปลี่ยนไป... ยังดีที่ฉันยังมีคุณลุงกับคุณป้าที่ดูแลฉันมาโดยตลอด ถึงแม้ฉันจะไม่ค่อยลงรอยกับลูกสาวท่านก็ตาม ตอนนี้ฉันกำลังฝึกงานที่แผนกชันสูตรพลิกศพของกรมตำรวจ แต่ตอนนี้นะสิ ฉันได้รับมอบหมายงานบางอย่างจากทางกรมตำรวจ เป็นคดีที่แปลกจริงๆ ตั้งแต่ที่ฉันเคยทำงานมา ที่สำคัญฉันต้องทำให้สำเร็จให้ได้ เพื่อโอกาสที่ฉันจะได้ทำงานที่นี่

กริ๊ง... กริ้ง... กริ๊งง...

"สวัสดีค่ะ ซากุระ รับสายค่ะ"

"(ผมมาดาระ ผมโทรนัดตำรวจที่ดูแลคดีนี้ให้คุณแล้วน่ะ ที่ร้านเดิมเวลา 10 โมงเช้า)"

"ค่ะท่าน"

"(อีกอย่าง ผมได้ส่งผู้ช่วยไปให้คุณอีกคน)"

"ผู้ช่วย? หรอค่ะ ปกติไม่เห็นหัวหน้าส่งผู้ส่งมานิค่ะ แล้วทำไม?"

"(คดีนี้มันมีอะไรแปลกๆ ที่ผมบอกไม่ได้ว่าคืออะไร เพื่อความปลอดภัยของคุณและความสำเร็จของคดี ผมจำเป็นต้องส่งคนไปค่อยช่วยคุณ จำไว้น่ะ ถ้าคดีได้ข้อสรุปก่อนคุณฝึกงานเสร็จ ผมจะรับคุณเข้าทำงานในกรมและให้คุณเป็นหัวหน้าแพทย์ฝ่ายชันสูตรทันที)"

"โอเคค่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ พอดีกำลังจะลงรถนะคะ สวัสดีค่ะ" ซากุระเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า

"พี่ค่ะจอดบ้านหลังถัดไปค่ะ นี่ค่ะเงิน ไม่ต้องถอนนะคะ" ซากุระยิ้มอ่อนๆ ให้คนขับแท็กซี่ก่อนจะเปิดประตูเดินลงไป ร่างบางเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ด้วยท่าทางเหนื่อยๆ

"หนูซากุระค่ะ หนูกลับมาแล้วค่ะ" ร่างบางพูดขณะถอดรองเท้าแล้วเดินเซๆ ไปเอนตัวนอนที่โซฟาใหญ่กลางบ้าน

"เย้ๆ ซงจุงกิของฉันมาแล้วว" ร่างบางผมเหลืองอีกคนเดินมาจากอีกมุมนึงของบ้าน ในมือเต็มไปด้วยขนมและน้ำ ก่อนจะมาหยุดตรงหน้าซากุระที่กำลังนอน

"นิๆ ยัยโหนกลุกไปเดี๋ยวนี้เลยน่ะ นี่มันที่ฉัน ไปนอนที่อื่น" อิโนะวางของกินลงบนโต๊ะแล้วหันมาปลุกให้ซากุระลุกหนีตน

"อย่ามากวนน่า ฉันจะนอน" ร่างบางที่นอนพูดพร้อมกลับตัวหันหลังให้คนปลุก

"อย่ามาหันหลังให้ฉันน่ะยัยขี้เซา" อิโนะยืนเท้าเอวมองร่างบางที่นอนตรงหน้าอย่างเอือมๆ

ปิ๊งป๊อง.. ปิ๊งป๊อง..

"ใครมาตอนนี้เนี่ย" อิโนะหันไปมองที่รั่วหน้าบ้านก่อนหันกลับมามองร่างบางที่นอนไม่ยอมลุก

"ยัยนี่ก็ไม่ยอมตื่น"

ปิ๊งป๊องปิ๊งป๊อง

"เออๆ ไปแล้วๆ กดอยู่ได้ รู้ไหมนี่มันเวลาอะไร*-/!@#$%^&.." อิโนบ่นตลอดระหว่างที่เดินไปเปิดประตูรั่วบ้าน

"ขอโทษครับที่รบกวน ผม อุจิวะ อิทาจิครับ"

"ว้าวว...หล่อ! อุ๊ย! เอ่อ มาหาใครหรอค่ะ" อิโนะมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า 'คนอะไรเนี่ยหล่อชะมัด'

"ผมมาหาคุณฮารูโนะ ซากุระ ครับ" ร่างสูงพูดด้วยใบหน้ายิ้มๆ 'มาหายัยโหนกหรอ.. หรือว่า.. แฟนยัยนั้นไม่เบานะยัยนี่'

"อ๋อ งั้นเข้ามาเลยค่ะ เดี๋ยวฉันพาไปหา" อิโนะพาชายแปลกหน้าเข้ามาด้านในบ้าน พาไปที่ห้องรับแขก ก่อนอิโนะจะเดินหายไปสักครู่และเดินกลับมาพร้อมแก้วน้ำในมือ

"รอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวไปเรียกยัยโหนกมาให้" อิโนะวางแก้วลงบนโต๊ะ หลังจากนั้นก็เดินไปหาซากุระที่กำลังนอนอยู่อีกห้องข้างๆ กัน

"นิยัยโหนก ลุกๆ มีคนมาหา" อิโนะเขย่าตัวซากุระอย่างแรง

ตุ๊บ!!!

"โอ๊ย!! ยัยบ้านิ ฉันเจ็บนะ" ซากุระกลิ้งตกลงมากองกับพื้นด้วยแรงเขย่าของอิโนะ

"สมแล้วย๊ะ อยากไม่ตื่นดีนัก ไปๆ มีคนมาหา" อิโนะนั่งลงที่โซฟา พร้อมหยิบซองขนมมากิน

"ใครมาป่านนี้?" ซากุระพึมพำบ่นเบาๆ กับตัวเอง

"เห็นเขาบอกชื่อ อิทาจิ อะไรนี่ล่ะ แต่แหม.. เห็นหยิมๆ แบบแกนิ มีแฟนหล่อใช่ย่อยเลยน่ะย๊ะ" อิโนะแอบแซวคนที่นั่งอยู่ที่พื้น ผมยุ่งเหยิงจนดูไม่เป็นทรงกำลังทำหน้าสงสัยอยู่

"ฉันไม่รู้จักคนชื่อนี่ แกเอาใครเข้ามาในบ้านเนี่ย ยัยอิโนะ!!" ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกเล็กน้อย

"ฉันจะไปรู้หรอ ก็เขาบอก มาหาแกนิ พูดชื่อนามสกุลก็ถูก ไปๆ ฉันจะดูหนัง" อิโนะพูดด้วยหน้านิ่งๆ ไม่ตื่นเหมือนอีกคนที่กำลังกังวล ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจสิ่งที่ซากุระพูดสักเท่าไหร่ ก่อนจะหันไปดูทีวีอย่างสบายใจ

"ยัยบ้าเอ๊ย! เกิดเป็นขโมยทำไงล่ะ โว๊ะ!!" ซากุระยืนเท้าเอวว่าคนที่นั่งไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับสถานะการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น ซากุระรีบเดินไปหาคนที่อิโนะบอกทันที่

"อ่ะ สวัสดีครับ คุณซากุระ" ร่างสูงที่นั่งอย่างสบายใจ พิงหลังกับโซฟาในมือถือหนังสือเงยหน้ามาทักคนที่เข้ามาในห้อง

"นายนิ... ไอ้บ้ากามนิ" ซากุระมองหน้าอย่างเอาเรื่อง ทันที่ที่เห็นหน้า

"นิๆ คุณ เรียกผมให้มันดีๆ หน่อยสิครับ ผมหัวหน้าคุณน่ะ" ร่างสูงพูดพร้อมว่างหนังสือในมือลง แล้วยกแก้วน้ำดื่มอย่างสบายใจ

"หัวหน้า?"ซากุระทำหน้าสงสัย มองร่างสูงอย่างฉงน

"ครับ ผมแค่จะเอาแฟ้มข้อมูลของคดีมาให้คุณดูเฉยๆ น่ะ" ร่างสูงวางซองสีน้ำตาลบนโต๊ะก่อนจะลุกขึ้น ซากุระมองด้วยท่าที่สงสัยไม่หาย

"คุณคือ... ตำรวจที่ดูแลคดีนี่หรอ"

"ใช่แล้วครับ หวังว่าเราจะร่วมงานกันได้ด้วยดีน่ะครับ" ร่างสูงพูดพร้อมเดินเข้ามาอยู่ตรงหน้าร่างบาง

"เอ่อ..." ซากุระอ่ำอึ่งพูดไม่ออก

"งั้นผมกลับก่อนล่ะ" อิทาจิเดินมาทางประตูหน้าบ้านก่อนจะหยุดแล้วเหลียวหน้ามาหน้าซากุระที่กำลังยืนอยู่อย่างงงๆ

"ผมบอกแล้วว่า เราต้องได้เจอกันอีก" อิทาจิพูดขณะส่งรอยยิ้มที่แลดูน่ากลัวชอบกลก่อนเขาจะเดินออกไปอย่างช้าๆ