คนที่ไม่เคยพบ....พ่อ

         น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้างของเด็กหนุ่ม เขายืนจ้องมองควันไฟที่กำลังลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า ภายในใจของเขาคิดถึงเเต่เพียงใบหน้าของเเม่ ผู้เป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของเขา ตั้งเเต่เล็กจน โตเด็กหนุ่มมีเพียงเเม่ที่คอยเลี้ยงดูเขามา เเต่จากนี้จะไม่มีอีกแล้ว....
         ภายในงานศพมีเพียงเด็กหนุ่มเเละเพื่อนของเเม่เขาไม่กี่คน เเต่เเล้วคนเเปลกหน้าใส่สูทสีดำก็เดินเข้ามาในงาน ทำให้ดึงดูดสายตาของคนทั้งงาน ชายใส่สูทเดินตรงเข้ามาหาเด็กชายเเล้วจับไหล่ เด็กชายสะดุ้งตกใจเเล้วสะบัดมือออกทันที คนแปลกหน้าคนนี้จะมาจับไหล่เขาทำไมกัน
"มี...อะไร...หรอครับ" เด็กชาย ถามด้วยเสียงสะอื้นจากการร่ำไห้
"เธอชื่อ สอง ใช่ไหม" ชายชุดสูท ถามด้วยเสียงแหบแห้ง
"คะ...ครับ" เด็กชาย ตอบ "มีอะไรหรอครับ"
         ยังไม่ทันที่ชายชุดสูทจะได้พูดอะไรต่อ ชายร่างท้วมอายุประมาณ 40 ก็เดินเข้ามายืนข้างเด็กชาย สำหรับเขาเเล้วชายร่างท้วมเป็นเพื่อนเเม่ที่สนิทกับเขามากที่สุด ตั้งเเต่เด็กชายร่างท้วมคนนี้ก็คอยช่วยเหลือเขาเเละเเม่มาตลอด
"ผมชื่อ ป้อง มีอะไรกับ สอง หรอครับ" ชายร่างท้วม เเนะนำตัวเอง ด้วยท่าทีขึงขัง
"ผมเป็น.....พ่อของ สอง" ชายใส่สูท ตอบด้วยเสียงที่เเหบแห้งเช่นเดิม
         เเต่คำตอบของเขาทำเอาสองถึงกับตกใจ จนเรียงลำดับเรื่องราวไม่ถูก เเม่ของเขาก็เพิ่งจะเสียไป แต่อยู่ๆชายแปลกหน้าก็มาบอกว่าเป็นพ่อของเขาอีก
"อะไรกันครับ ลุงป้อม" สอง หันไปถามชายร่างท้วมที่กำลังยืนตกใจอยู่เช่นกัน
"นั่นสิ" ลุงป้อม พูด "อะไรกันครับคุณ อยู่ๆก็มาบอกว่าเป็นพ่อ เชื่อถือได้หรือเปล่า"
"เอาเป็นว่าไปที่บ้านกันก่อน ผมจะอธิบายทุกอย่างให้ฟัง" ชายชุดสูทพูดจบก็เดินออกจากวัดไป
         หลังจากเสร็จงานที่วัดสองกับลุงป้อม ก็เดินตรงกลับบ้านไม้หลังน้อยของเขา พอเดินมาถึงก็พบชายชุดสูท ยืนพิงรถเก๊งสีดำอยู่หน้าบ้านด้วยสีหน้าไม่พอใจ  
"มาถึงกันได้สักทีน่ะ" ชายชุดสูท เริ่มหงุดหงิด เขาดูนาฬิกาข้อมือไปมาหลายรอบ
         สองเดินมาเปิดประตูบ้านที่เริ่มเก่าเเละผุพัง ส่วยลุงป้อมและชายชุดสูทก็เดินตามเข้ามาในบ้าน ภายในบ้านเต็มไปด้วยของใช้ต่างๆอยู่เต็มไปหมด เนื่องจากบ้านเป็นบ้านไม้เล็กอยู่ในซอยเเคบ ที่ภายในบ้านจึงมีจำกัด มีเเค่ห้องนอนหนึ่งห้องถัดไปก็เป็นห้องน้ำประตูสังกะสีผุๆ เเต่ถึงบ้านนี้จะเก่าเเละทรุดโทรมขนาดไหน สำหรับสองเเล้วนี้คือทีเดียวที่เขารักมากที่สุด
         สองนั่งลงกับพื้นบ้าน สักพักลุงป้อมก็นั่งลงข้างๆเเล้วเอามือมาจับไหล่ ของเด็กชายเพื่อเป็น การปลอบใจเด็กชาย ส่วนชายในชุดสูทที่เดินเข้ามาในบ้านเป็คนสุดท้าย ก็เดินเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางแปลกๆ
"เป็นไรละ นั่งลงสิ" ลุงป้อมเริ่มไม่พอใจกับท่าทางเเบบนั้น เพราะมันเป็นการบ่งบอกถึงความรังเกียจอย่างชัดเจน
          ชายชุดสูทเดินไปเดินมาสักพักก็นั่งลงบนพื้น ที่เขาดูเเล้วว่าสะอาดที่สุดในบ้าน
"คุณเป็นพ่อ..ของสองจริงเรอะ" ลุงป้อม เริ่มซักถาม
"ใช่" ชายชุดสูทตอบในขณะที่สายตาก็มองไปรอบๆบ้าน "ผมเป็นพ่อของ สอง"
"แล้วคุณไปอยู่ไหนมาละ" ลุงป้อมถามต่อ
"เมื่อสิบปีที่เเล้ว ผมกับเเม่ของสองแอบคบกันอย่างลับๆ" 
"ทำไมต้องลับๆละครับ" สอง ที่เงียบไปนานถามด้วยสีหน้าสงสัย
"มีเมียอยู่เเล้วสิน่ะ" ลุงป้อม พูดจบสองก็หันมามองหน้าลุงป้อมทันที ในขณะที่อีกฝ่ายไม่พยายามจะหันมาสบตาตอบ 
"ใช่ เมื่อประมาณ17 ปีที่แล้ว" ชายชุดสูทเงียบไป เเล้วเริ่มพูดต่อ "ผมเพิ่งจะรู้หลังจากเราเลิกคบกันว่าเธอท้อง ผมเลยอยากจะรับผิดชอบ"
"ถ้างั้นคุณต้องการอะไร" ลุงป้อม เริ่มโมโห
           เมื่อเห็นว่าทั้งที่กำลังเล่าเรื่องสำคัญ เเต่สีหน้าของชายชุดสูทไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด ส่วน สองก็ได้นั่งเงียบทำอะไรไม่ถูก
"สอง เธอว่ายังไงละ" ชายชุดสูท หันมาพูดกับสอง "ย้ายมาอยู่ด้วยกัน เเล้วฉันจะพาเธอออกจากบ้านเน่าๆหลังนี้เอง เธอจะได้เรียนโรงเรียนดีๆ กินข้าวเเพงๆ ไม่ต้องมาอดมื้อกินมื้อที่นี้"
"ว่าไงน่ะ...."ลุงป้อม กำลังจะต่อว่าเเต่สองก็พูดขัดขึ้นมา
"ทำไมละครับ" สองพูดพร้อมกับเงยหน้าสบตาผูเป็นพ่อ "เเม่ตายไปตั้งเจ็ดวันที่เเล้ว เเต่ทำไมไม่มาละครับ"
"ฉันติดงาน จะให้มาได้ไง" ชายชุดสูท พูดหน้าตาเฉย
"เเม่น่ะ" สองพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ "เเม่น่ะ อยู่ดูเเลผมมาตลอด ในขณะที่คุณไม่เคยมาหาเลย"
"เธอไม่เข้าใจหรอก" ชายชุดสูทพูด "ยังเด็กอยู่จะไปเข้าใจอ่ะไร"
"ผมน่ะ โตพอที่จะเข้าใจอะไรเเล้วละครับ" สอง ลุกขึ้นยืนเเล้วมองหน้าชายที่บอกว่าเป็นพ่อ "ทั้งๆที่เเม่ตายไป งานศพก็ไม่มา ไม่เเม้เเต่ตะไปไหว้ศพเเม่เลยด้วยซ้ำ"สองพูดจบน้ำตาก็เริ่มไหลออกมาอีกครั้ง 
"ฉันจะให้เวลาเธอตัดสินใจถึงพรุ่งนี้" ชายชุดสูทพูดเเล้วลุกขึ้นยืนเดินไปหน้าบ้าน "ถ้าเธออยากมีชีวิตทีดีละก็....."ชายชุดสูท เปิดประตูรถออก
"พรุ่งนี้ไม่ต้องมาหรอก" สอง ตะโกน "คุณบอกว่า อยากจะรับผิดชอบ เเต่จริงๆเเล้ว คุณเเค่รู้สึกผิดใช่ไหมละ ในเวลาที่ผมต้องการพ่อมากที่สุด คุณไปอยู่ที่ไหน เเม่น่ะต้องดิ้นรนขนาดไหน ถึงเเม้จะเป็นโรคที่รักษาไม่หาย เเต่เเม่ก็ไม่เคยทอดทิ้งผม เเต่คุณกลับไม่เคยมาดูเเลพวกเราเลยสักครั้ง เเล้วตอนนี้ยังจะมาบอกว่าเป็นพ่ออีกหรอ สำหรับผมน่ะ คนที่เรียกว่าพ่อได้ มีเเต่ลุงป้อมเท่านั้น"
           น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดทำให้สองเริ่มพูดสะอึก ส่วนลุงป้อมก็ตกใจอยู่ไม่น้อย ถึงตัวลุงป้อมเองจะรักแม่ของสองอยู่ก็ตาม เเต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าสองจะรู้
"งั้นก็ตามใจ" ชายชุดสูทหันหน้ามามองเล็กน้อย แล้วขึ้นรถขับออกไปทันที
"ดีเเล้วหรอ สอง" ลุงป้อม ถาม "ถึงยังไงเธอก็น่าจะได้อยู่ดีกว่านี้น่ะ"
"ผมไม่อยากได้หรอกครับ" สอง เอาเเขนขึ้นมาเช็ดน้ำตา "และผมจะต้องการพ่อไปทำไม ในเมื่อพ่ออยู่กับผมมาตลอด"
           ลุงป้อมถึงกับน้ำตาไหลเมื่อได้ยินคำนี้ เขาย่อตัวลงมาโอบกอดเด็กชายไว้อย่างเเนบเเน่น ทั้งสองไม่ต้องพูดอะไรกันอีก เพราะตอนนี้ ใจของทั้งคู่สื่อถึงกันเเล้ว......
 
พ่อ เป็นคนที่มีพระคุณอย่างมาก แต่สำหรับสองเเล้ว คนที่เขาจะเรียกว่าพ่อได้นั้น คือคนที่รักเเม่เขาเอาใจใส่ดูเเลเขา เเละ เข้าใจซึ่งกันเเละกัน...........