ลูกชายคนนี้ที่หลงผิด

          เช้าวันหนึ่ง เป็นเช้าที่สดใสของวันอาทิตย์ แสงแดดยามเช้าส่องแสงสดใส ยังมีผู้ชายคนหนึ่งทำไร่ทำนาเลี้ยงสัตว์และอีกหลายอย่าง เขาไม่เคยบ่นว่าเหนื่อยเลยสักนิดแม้ว่าการที่ทำแบบนี้จะได้เงินแค่ไม่กี่บาท ในยามบ่ายถึงเย็นหรือบางวันก็ตั้งแต่เช้าชายคนนี้ก็มักจะเดินเก็บขยะขายเพื่อแลกกับเงินเพียงน้อยนิด หากถามว่าชายคนนี้ทำทุกอย่างเพื่อใครเขาก็คงตอบได้แค่ว่าทำเพื่อลูก....

          ชายคนนี้มีลูกชายคนหนึ่งอยู่ในชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก ลูกชายของเขาเป็นคนเกเร บางวันไม่ยอมเข้าเรียนแต่เขาก็ยังหาเงินส่งลูกชายเรียนอยู่ตลอด หวังเพียงว่าลูกชายของเขาจะได้ดีสักวัน

"พ่อ พ่อ"

"ชายเอ๊ย กลับมาแล้วเหรอ" เขาถามลูกชายด้วยความเหนื่อยล้า

"ไม่มีตาหรือไง เอาเงินมา" ทั้งๆ ที่เห็นว่าพ่อของเขาเหนื่อยแค่ไหนแต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่สนใจ

          ชาย เป็นคนหน้าตาดีแต่ติดการพนัน ติดเหล้า การเรียนไม่ดีเลยสักนิด ทางโรงเรียนถึงกับปวดหัวหนัก วันนี้เขาเอาเงินที่ได้จากพ่อมาเล่นพนันบอล คืนนี้แทนที่จะอ่านหนังสือเขาก็ดูบอลจนดึกดื่นเที่ยงคืน....

          ชาย...แต่งตัวไปโรงเรียนแต่เช้าแต่ที่จริงแล้วเขาไม่ได้ตรงไปที่โรงเรียนเลยสักนิด ตรงไปที่ร้านเกมโดยตรง วันนี้เขาเสียพนันบอลทำให้เอาแต่ดื่มเหล้าตั้งแต่เช้ายันเย็น ตอนนี้เขาเป็นหนี้พนันบอลอยู่ห้าหมื่น กำลังคิดว่าจะหาเงินที่ไหนไปใช้หนี้ก็มีเพื่อนแนะนำให้ส่งของให้ซึ่งเขาไม่รู้ว่าของในนั้นคืออะไร แต่ก็รับงานนี้

          เวลาสามทุ่มเป็นเวลานัดส่งของ....ชายหน้าเหี้ยมที่มารับของตรวจของข้างในแล้วส่งเงินให้จำนวนมาก ชายเห็นว่าได้เงินเยอะจึงติดใจอยากทำต่อ หารู้ไม่ว่าเขากำลังหลงผิด พ่อของเขาเก็บขยะอยู่บนสะพานลอย ระหว่างทางเกิดหน้ามืดเพราะยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า

          ที่โรงพยาบาล....

           พ่อของชายแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อรู้ว่าเขาเป็นโรคหัวใจ ไม่มีเงินพอที่จะรักษาเขาเลือกที่จะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับเพราะไม่อยากให้ลูกชายของเขาเครียด เวลานี้ใกล้ถึงเวลาที่ชายจะกลับบ้านแล้วทำให้พ่อของเขาต้องรีบกลับบ้านอย่างเร็วที่สุด

          เมื่อมาถึงบ้าน...

"พ่อ! พ่อ!"

"ชายเป็นอะไรลูก"

"หิวข้าว ทำไมไม่ทำสักที" ชายพูดอย่างคนโมโหหิว

          พ่อของเขาที่ต้องเก็บความเสียใจไว้ข้างในนั้นยอมทำข้าวเย็นให้ลูกกินไปก่อน เขาเลือกที่จะอดเพื่อให้ลูกของเขาได้กินอิ่มและหลับสบาย แม้ข้าวสารในหม้อหมดไปแล้วเขาก็หาเงินซื้อมาให้ลูกจนได้

          อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันที่ห้าธันวา  ซึ่งเป็นวันพ่อแห่งชาติแล้ว....

          เช้าวันต่อมา....

"ชายจะไปไหน วันนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอ"

"พ่อไปเก็บขยะขายก็ไปเลย อย่ามายุ่ง"

"เดี๋ยว....ชาย เมื่อวานครูโทรมาบอกว่าชายไม่เข้าเรียนเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า"

"นี่พ่อ!!! ให้เรียนแล้วมันได้อะไร"

          ชายพูดแค่นั้นแล้วหายไปจากบ้านจนถึงตอนดึก จิตใจของพ่อที่เป็นห่วงลูกชายจนนอนไม่หลับ ไม่รู้ว่าลูกชายสุดที่รักเพียงคนเดียวไปเมาเละอยู่ที่ไหน จนโรคหัวใจกำเริบหนัก เขาพยายามหยิบยาที่วางอยู่บนโต๊ะให้ได้...

          เวลาสามทุ่มตรง....

          ตำรวจซุ่มจับพวกค้ายาเสพติด จับตาดูนานอยู่หลายชั่วโมงจนถึงเวลาส่งของ....

          ชายถูกตำรวจจับข้อหาค้ายาเสพติด เขาพยายามโทรบอกให้พ่อมาประกันตัวแต่ก็ไม่มีใครรับ ทำให้เขาหงุดหงิดอย่างมาก ทั้งโมโหเพื่อนที่ไม่บอกว่าเป็นยาเสพติดตั้งแต่แรกแต่ก็คงแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว

          สองวันผ่านไป....สมอนเพื่อนข้างบ้านรู้ว่าชายถูกจับจึงไปประกันตัวชายออกมาและถามถึงพ่อของเขาเพราะที่บ้านเหมือนไม่มีคนอยู่เลย ทั้งๆ ที่ทุกเช้าพ่อของชายจะต้องออกมาทักทายทุกวัน

"พ่อฉันจะหายไปไหนได้ล่ะ"

"ไม่รู้เหมือนกัน นายลองไปดูที่บ้านก่อนก็ได้พ่อนายอาจจะกลับมาแล้ว" สมอนตอบ

          ชายรีบกลับมาหาพ่อที่บ้าน เขาเรียกพ่อตั้งนานก็ไม่มีเสียงตอบรับจึงวิ่งขึ้นไปบนบ้านก็เห็นพ่อนั่งรออยู่ในบ้าน เขาดีใจมากที่ได้เห็นพ่อรีบวิ่งเข้าไปกอดอย่างสำนึกผิด เขาพูดขอโทษๆ ไม่หยุดปากที่เคยทำไม่ดีกับพ่อไว้

"ชาย พ่อไม่เคยโกรธลูกเลยนะ"

"ผมขอโทษครับพ่อ" ชายยังรู้สึกผิดไม่หายทั้งที่พ่อไม่เคยโกรธเขาเลย

          หลังจากนั้นชายก็ทำตัวใหม่เขาลาออกจากโรงเรียนและตั้งใจจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ เขาหางานพิเศษทำทั้งวันเพราะไม่อยากให้พ่อทำงานหนักอีก เขาเพิ่งรู้ว่าพ่อของเขาเป็นโรคหัวใจ จึงต้องรีบหาเงินรักษาพ่อให้เร็วที่สุด

"ไอ้ชาย" เพื่อนกลุ่มเดิมของเขากลับมาหาเขาอีกครั้ง แต่ชายไม่อยากยุ่งเกี่ยวจึงเดินหนี

"ฉันมีข้อเสนอบางอย่างให้นาย" เพื่อนอีกคนพูดขึ้น

"ข้อเสนอ" ชายทวนคำด้วยความไม่เข้าใจ

"ใช่ ถ้าส่งของสำเร็จจะได้เงินไปรักษาพ่อเลยนะโว้ย...แต่ถ้าไม่ยอมทำพ่อแกอาจจะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกก็ได้"

          ชายหันมามองอย่างไม่พอใจแต่ก็รู้เพื่อนพวกนี้ทำจริงแน่ เขารู้นิสัยพวกนี้ดีจึงยอมรับปากยอมส่งของให้และเขาซ้อนแผนพวกเพื่อนเลวของเขาด้วยการเป็นสายให้ตำรวจ

          การล่อซื้อยาครั้งนี้ เพื่อนของชายส่งของให้แล้วบอกว่าจะมีคนมารับของเวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง ชายรับของมาก่อนที่จะไปส่งของเขาบอกเรื่องสถานที่และเวลาส่งของให้ตำรวจรู้ไว้ก่อน เมื่อถึงเวลาส่งของตำรวจหาโอกาสเหมาะจนจับตัวคนร้ายได้แต่ระหว่างนั้นมีการปะทะกันทั้งสองฝ่ายยิงโต้ตอบกันดังสนั่นไปทั่ว เพื่อนของเขารู้ว่าชายทรยศจึงคิดจะฆ่าทิ้ง

                        ปัง! ปัง!

          กระสุนนัดนั้นยิงเข้าไปที่ร่างของชาย นัดแรกโดนที่ท้องน้อย ส่วนนัดที่สองยิงไปโดนพ่อของเขา  ระหว่างนั้นก็ทำให้ตำรวจจับคนร้ายได้เป็นเรื่องน่าเศร้าที่พ่อของเขามาบังตัวชายไว้จนเขาต้องตายเนื่องจากกระสุนนัดนั้นยิงตัดขั้วหัวใจ ชายนั่งกอดร่างพ่อของเขาไว้แล้วรีบวิ่งไปหาตำรวจเพื่อจะได้พาพ่อไปส่งที่โรงพยาบาลเพราะคิดว่ายังช่วยทัน

"นายโชคดีมากที่รอดมาได้"

"เพราะพ่อช่วยผมไว้ ไม่เห็นกันเหรอ" ชายพูดอย่างไม่เข้าใจ

"พ่อนายไม่ได้อยู่ที่นี่ ไหนล่ะไม่เห็นมีเลย" ตำรวจพูดพลางหันไปดูรอบๆ ซึ่งชายก็หันไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นเหมือนกัน

          คืนนั้น....

“พ่อ...พ่อครับ”

          ไม่ว่าชายจะเรียกดังแค่ไหนก็ไม่มีเสียงใครตอบกลับมาเลย เขาเดินไปหาพ่อทุกห้องจนมาถึงห้องนอนของพ่อ ตอนนี้เหมือนถูกฟ้าผ่ากลางหัวเพราะพ่อของเขานอนแน่นิ่งอยู่บนเสื่อ หน้าตา ซีดมากๆ มือทั้งสองข้างกุมหัวใจไว้ หรือว่าในตอนนั้น ตอนที่เขาเพิ่งออกมาจากคุก  เขาเห็นยาเกลื่อนกลาดเต็มพื้นไปหมด คงใช่สินะ ในตอนนั้นพ่อเขาคงหยิบยามากินไม่ทัน ถ้าพ่อเขาตายตอนนั้นจริงๆ แล้วทำไมเขายังเห็นพ่ออยู่

          หลายวันหลังจากนั้น....

          ชายไร้ที่พึ่งทางใจหมดแล้ว ตั้งแต่เสร็จงานศพของพ่อเขา เขาก็หางานทำเพื่อหาเงินไปวันๆ ตอนนี้แม้งานหนักแต่เขาก็ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยเพราะในใจเขาตอนนี้มันด้านชาไปตั้งแต่วันที่พ่อเขาจากไปเสียแล้ว

          วันนี้เป็นวันพ่อ...เขาก็ไม่มีพ่อให้กราบเสียแล้ว นี่สินะที่เขาบอกว่า รู้ว่ามีอยู่ก็สายไปเสียแล้ว ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาตั้งใจว่าจะไม่ทำตัวแบบนี้อีก

          เมื่อมีคนที่รักจงรักเขาให้มากที่สุด เมื่อมีพ่อให้กราบจงกราบอย่างสำนึกบุญคุณก่อนที่เขาจะจากเราตลอดกาล ไม่ว่าจะวันนี้หรือพรุ่งนี้ก็ไม่สายถ้าเราจะทดแทนคุณในวันที่เขายังอยู่กับเรา