เจ้าหมาซื่อบื่อ(เเรมโบ้)

        
เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในวันนั้นวันที่เจ้าเเร้มโบ้มาอยูกับเราเจ้าเเรมโบ้เป็นหมาที่ออกจะซื่อบื่อเเต่เป็นหมาที่รักเจ้าของหมาถึงขนานเเตะเจ้าของลงจากเตียง(เตียงเจ้าของนะ)เลย เอาละเรามาฟังเรื่องกวนๆซ่าบ้าของมันกันดีกว่า
        วันนี้เป็นวันที่อากาศสดใสเราปันๆนอนอยูบนเตียงอย่างสบายใจเเต่เเล้วเเม่ก็เรียกเราว่า
''ปันปันออกมาหาเเม่หน่อยสิ''
''ค้าเเม่''ฉันเดินออกไปหาเเม่ด้วยถ้าทางงวงนอนสุดๆ
''โฮ่งๆ''เจ้าหมาสีน้ำตาลเหลืองตัวเล็กน่ารักส่งเสียงทำให้ฉันที่ยังงวงนอนลืมตาขึ้นมาดูว่าต้นเสียงนั้นคือใคร
''ชอบมั้ยลูกตอนอยู่บ้านเก่าเห็นลูกบอกอย่ากเลี้ยงหมาเเต่บ้านเก่าเราไม่มีที่พอมาอยู่บ้านใหม่เเม่เลยเอาลูกหมามาให้เลี้ยง''
''เเม่เอามาจากไหนคะมันน่ารักมากเลยอ่า>.<''
''อ้อพอดีเเม่ไปบ้านเพื่อนมาเเล้วเเม่หมาเพื่อนเข้าออกลูกพอดีเเม่ก็เลยขอเข้ามาตัวหนึ่งนะ''
''หนูจะให้มันชื่อเเรมโบ้เเก่ชอบชื่อนี้มั้ย''ฉันถามเจ้าหมาตัวน้อยตาใสๆออกไปเเละเสียงตอบรับทำให้ฉันดีใจที่สุด
''โฮงๆ''
''เเม่ว่าเจ้าหมาตัวนี้ดูฉลาดเป็นมิตรดีนะ''
''ค่ะเเม่หนูก็ว่าอย่างงั้น''
   3 เดือนต่อมา
''เเม่ค้าาาาา''
''อะไรจ๊ะลูก''
''ไอเเรมโบ้มันคาบโรงเท้าหนังคู้โปรดของเเม่ไปกินเเล้วอ่า''
''ห่ะคู่ไหนลูก''
''คู่ที่เเม่พึงซื้อมาใหม่เเล้วบอกว่าเเพงๆนั้นอ่า''
''ตายเเล้ว''เเม่อุทานขึ้นมาอย่างตกใจ''
''เดี่ยวหนูไปเอามาให้นะ''หลังจากบอกผู้เป็นเเม่เสร็ํจฉันก็รีบเดินไปที่เจ้าหมาซื่อบื่อเเรมโบ้ทันที
''เเรมโบ้เอารองเท้ามาม๊ามานี้เร็ว!!''เเต่ดูเหมือนมันจะจงใจเเกล้งหนูดูสิมันทำทาจะเล่นด้วยเเต่พอเล่นกับมันเเล้วจะยืนมือไปเอาโรงเท้ามันก็วิ่งหนีเฉยเลย
''ได้ถ้าเเก่ไม่ยอมคืนเย็นนี้อดข้าว''เเค่พูดว่าอดข้าวเท่านั้นละว่างลงเท้าอย่างรวดเร็วเลยนะไอหมาจอมตระกะ
''เเม่ค้าหนูเอาโรงเท้าไวที่เดิมเเล้วนะค้า''
''จ๊ะเเล้วเเรมโบ้ทำอะไรอยู่ละตอนนี้คงไม่ใช้ว่ากินอิ่มเเล้วนอนหรอกนะ''
''ก็เหมือนเดิมคะนอนอยู่บนเตียงหนูนั้นเเละอืมเเล้วก็เมื่อคืนอ่ะเเม่หนูนอนอยู่ดีก็ได้กลิ่นอะไรไม่รู้เหม็นเน่ามากเลยตื่นมาดูก็รู้เลยว่าโบ้ตดเเต่เเค่ตดยังดีนะคะมันถีบหนูตกเตียงเลย หมาหรือหมีก็ไม่รู้เเรงเยอะฉะมันเลย
''ฮ่าๆเอาเถอะที่ว่ามันบ้าไปเเล้วมากินข้าวกันเถอะพ่อกลับมาเเล้วนู้น''
''ค้าาา''