ของขวัญของพ่อ

 

 

            ''พ่อจะไปไหนหรือครับ?'' เด็กน้อยคนนั้นเดินเข้ามากอดขาผมที่ซึ่งกําลังแต่งตัวชุด

สูทรเนี้ยบเพื่อจะไปทํางานในทางบริษัทดวงตาสีดํากลมโตที่จ้องมองผมเหมือนกับกําลังจะบออกว่า

ไม่อยากให้ผมไปก่อนที่จะมีเสียงคุณภรรยาดังขึ้นมา

 

            ''พ่อเขาจะไปปราบสัตว์ประหลาดละนะลูก'' หญิงสาววัยอายุยี่สิบหกปีพูดจาเพ้อ

เจ้อให้คนเป็นลูกชายอย่างพวกเราฟัง บอกตามตรง ผมไม่ได้ว่าอะไรมากก่อนจะเขกหัวที่รักของผม

ที่พูดจาว่าผมกลายเป็นฮีโร่ให้กับลูกนี้ละสิแล้วหัวเราะออกมา

 

           ''ว้าววววว ! ถ้างั้นพ่อก็จะแปลงเป็นมาสไรเดอร์ไปปราบสัตว์ประหลาดสินะครับ!''

ลูกชายตัวเล็กที่พูดถึงเรื่องหนังมาสไรเดอร์ที่ผมไปซื้อมาให้เขา ในห้องเขามีเจ้าสิ่งนั้นเกือบใกล้จะ

เต็มห้องแล้วโดนภรรยาว่าตลอดว่าให้เก็บ ก็นี้ละนะความไร้เดียงสาของเด็กๆ ผมนั่งยองๆลงแล้ว

กางเขนก่อนจะพูดออกมา

 

          ''มาให้''พ่อ''กอดลูกหน่อยได้ไหม?''  ผมเผยรอยยิ้มของคนเป็นพ่อที่อยากโดนกอด

มากโดยที่ผมพูดแค่นั้นเด็กชายตัวน้อยๆก็วิ่งเข้ามากอดผมจงเกือบเซล้มลงไปเลย

เจ้าลูกชายคนนี้ดิ! 

 

          ''ตัวหนักจังเลยนะเจ้านี้!''  ผมพูดออกมาอุ้มเจ้าตัวน้อยไปมา

 

 

          ''รักพ่อที่สุดเลยครับ!''  ลูกชายพูดออกมาพร้อมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม

 

 

         ''พ่อ''ก็รักลูกนะ ... ''  ผมพูดเบาๆกระซิบตรงหูจงโดนภรรยาว่าใส่ 

 

         

          ''ที่รัก ..! สายแล้วนะคะ!'' เสียงของภรรยาปลุกให้ผมคลายอ้อมกอดของเด็กคนนั้นหัน

ไปมองนาฬิกาที่ติดอยู่ตรงผนังห้องครัวห..หว่า! สายแล้วสิ! สายแล้ว! ผมรีบใส่รองเท้าหนังออกไป

ข้างนอกโดยที่ลูกชายตัวน้อยโบกมือแล้วยิ้มกว้าง

 

 

         ''บ๊ายบายฮะ!'' เด็กคนนั้นพูดพร้อมยิ้มกว้างใส่ผมในขนาดที่ผมขับรถออกไปเพื่อที่จะไปทํางานบริษัท 

 

 

------------------------------------------------------------------------------------

 

 

           ''นี้มันอะไรของคุณกัน?!!''เสียงที่ตวาดดังลั่นในบริษัทพร้อมแฟ้มขนาดใหญ่ที่ฟาดลงมาบนโต๊ะสีขาวสดในขนาดที่ผมนั้งอยู่บนเก้าอี้ด้วยความตกอดตกใจ 

 

 

           ''ตอนนี้บริษัทเราจะขาดร่วงเพราะติดต่อกับชาวต่างชาติไม่ได้แล้วนะ!'' บ.กร่าง

อ้วนท่วมเตี้ยที่ชี้นิ้วสั่งผมบนโต๊ะและพวกเพื่อนๆในบริษัทต่างก็จับกลุ่มซุบซิบนินทา  ผมว่าเรื่องการ

ติดต่องานธุทกิจกับชาวต่างชาตินั้นล่มเพราะ''คู่แข่ง'' ในอีกบริษัทเขาดึงตัวชาวต่างชาตินักลงทุน

เอาไว้

 

บอกตามตรง ผมก็เจ็บแค้น คุณลองสมุติดูสิ?

 

เงินก้อนโตที่เกือบจะให้ครอบครัวเรากินดีอยู่ดีหายไปเลย ยิ่งผู้คนเยอะ ยิ่งต้องแข่งขันกันมาก   

 

        ''ขอโทษด้วยครับ ... '' ผมโค้งเพื่อที่เขาจะให้อภัยผม นี้คือครั้งแรกที่ผมทําผิดพลาดครั้ง

ใหญ่ในการตัดสินใจในครั้งนี้ บ.กมองผมอย่างพิจารณาอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ 

 

       

        ''ผมให้เวลาคุณในการแก้ตัวตอนนี้อีก หนึ่งอาทิตย์ จะมีชาวญี่ปุ่นจะมาลงทุนกับ

พวกเรา เพราะฉะนั้น ผมจะให้โอกาศคุณอีกครั้ง หนึ่ง '' อยู่ๆก็มีไฟสีขาวสว่างขึ้นมาในหัวใจ

 ผมพูดไม่ออกก่อนจะยกมือไหว้พร้อมโค้งขอบคุณเจ้านาย  

 

 

       ''ขอบคุณมากครับ! ผมจะทําให้เต็มที่เลย!! ''  ผมยิ้มแบบมีความหวังที่จะทําเพื่อปาก

ท้องของครอบครัวอย่างดีใจจงกระทั้งบ.กก็พูดขึ้นมาอีก

 

 

       ''นี้คือครั้งแรกของความผิดพลาดของคุณ ผมเข้าใจว่าคนเราก็ต้องมีการผิดพลาด

กันได้?เพราะฉะนั้น พยายามเข้าละ''เจ้านายดูท่าทางจะพอเข้าใจผมว่าคนเราก็ต้องมีผิดพลาด

กันได้ใช้ไหมละ ...ความหวังของผมเริ่มบรรลุแล้วสิ! เยื่ยมเลย!   

 

------------------------------------------------------------------------------------

 

ในช่วงพักกลางวัน ผมกําลังนั่งกินข้าวอยู่คนเดียวบอกตามตรง ที่โรงอาหารนี้มันคงสู้อาหารของ

ภรรยาสุดที่รักของผมไม่ได้แน่นอน แถมยังมีข่าวแปลกๆว่า  คุณป้าที่ขายข้าวนี้ชอบแกล้งพนักงาน

ในบริษัทมักชอบเอาสิ่งประหลาดลงไปในข้าว .....  ผมควรจะอธิบายให้พวกคุณฟังยังไงดีละ?... ช่าง

มันเถอะ .... ในขนาดที่ผมกินข้าวอยู่นั้นก็มีเสียงของเพื่อนกอดคอผมเข้ามา

 

    ''เฮ้ย!! ---- มึงกินข้าวไม่รอกรูเลยนะ!!'' เพื่อนสนิทของผมที่กอดคอแน่นผมเริ่มหายใจไม่

ออกเพราะเกิดอาการสําลักข้าวที่กลืนอยู่ก่อนที่ เพื่อนคนนั้นจะเห็นสภาพของผมเกือบจะหายใจไม่ทัน 

 

    ''อุ๊ก?!! ไอ้เชี้ย ! !  ! '' ผมกลืนข้าวลงคอพร้อมดื่มนํ้าลงไปอย่างรวดเร็วพร้อมเอามือกระชากคอเสื้อเพื่อนสนิทตัวเองที่แม่งเกือบจะฆ่ากันตายก็ตอนนี้แหละ 

 

    ''มึงเล่นเชี้ยไรของเองวะ กรูเกือบสําลักข้าวตายเพราะมึงนี้แหละ!! '' ผมพูดออกไปด้วยความนํ้าโห

 

    ''เอา ...เหรอ กรรมโทษ ''  เพื่อนพูดสีหน้าแบบกวนตีนใส่คนอย่างผมจงผมเส้นกระตุกกําหมัดเตรียมชกหน้าแตกต่อหน้าตรงนี้เลยละนะ 

 

    ''เฮ้ยๆ!! มึงเห็นกรูเป็นกระสอบทรายหรือไงวันๆเอาแต่ต่อยเอาต่อยเอา...!!'' มันพูดด้วยสีหน้าที่คงรู้แน่นอนว่าตัวเองจะพบเจอกับอะไรผมจึงยอมปล่อยแล้วไปนั่งกินข้าว

 

    ''มึงชอบมากอดคอตรูข้างหลังกินข้าวตลอดนี้หว่า ...แล้วนี้มันก็ครั้งที่เท่าไรแล้ววะ!?''

ผมตักข้าวพร้อมเคี้ยวไปกับพูดหันไปมองมันที่นั่งข้างๆผมพร้อมหยิบตะเกียบโซ้ยก๋วยเตี๋ยวอร่อย 

 

 

 

    ''ครั้งที่ 36 เอง''  มันพูดแบบสีหน้าตาเฉยพร้อมทําหน้าคนจําได้เวลามันเข้ามาหาผมจงผม

อยากจะสําลักข้าวและพูดออกมาว่า''มึงเก่งเนอะ'' 

 

   ''เออๆ ... เดียวนี้มึงก็มีลูกมีเมียแล้ว แถมเมียก็สวย ลูกก็น่าร๊าก น่ารัก งานก็รุ่ง มึงนี้น่า

อิจฉานะ''มันพูดออกมาแบบแซวผมตามประสานคนมีเพื่อนด้วยกันพร้อมทําเสียงสูงใส่ผมแอบ

หัวเราะกับความกวนของมันด้วยซํ้า หลังจากที่โดนบ.กด่ามามะกี้แบบสดๆมันก็เข้ามาคุยและปลอบ

ผมแบบนี้เสมอนี้ละนะ 

 

   ''แล้วเมื่อไรมึงจะมีลูกมีเมียละวะ? ตรูจะได้เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวมึงให้''  ผมพูดแซวใส่มัน

ก่อนที่มันเมื่อจะตกใจที่ผมพูดถึงคํานี้ออกมาแล้วหยิบแก้วมาดื่มซดจงหมดแล้วหันไปตวาดผม

 

   ''ไอ้เหรี้ย ตรูมีชีวิตของตรูแบบสบายๆแล้วไอ้สัดนี้?! แถมมึงก็รู้นี้หว่าไอ้การมีลูกมีเมีย

ค่าใช่จ่ายมันก็เยอะด้วย'' มันทําสีหน้าแบบมุข 9 G เงยหน้าแล้วมีเส้นกระตุกเข้ามาผมเอามือ

กลั้นขําปิดปากที่มันทําสีหน้าแบบนั้น ไอ้สัดเอ๊ย มึงไม่อายเขาเลยเหรอ? แม่งตลกชิบหายเลย ...  

 

  ''เอาเหรอ โทษ '' ผมทําหน้าตายแบบอยากจะหัวเราะระเบิดโรงอาหารตรงนี้จริงๆ

เพื่อนที่กําลังโซ้ยก๋วยเตี๋ยวอยู่หันมามองผมก่อนจะยิ้มออกมา

 

   ''มึงเปลี่ยนไปเยอะเลยวะ'' เพื่อนสนิทของผมพูดออกมา 

 

   ''หา?''

 

   ''เปล่าหรอก ... กรูพูดแค่นี้ละ เอา เฮ้ย รีบดิไอ้สัดนี้เดียวโดนรปภไล่แล้ว รีบกินเลยมึง''

มันชี้ข้าวกองโตที่ผมกินแบบโครตช้าเพราะมันนี้แหละก่อนที่มึงจะแลบลิ้นกวนโอ๊ยผมแล้วเดินไปเก็บ

จาน

 

   ''เหย็ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด'' ผมตักข้าวกองโตอย่าง

รวดเร็วที่มันพูดเสร็จ ไอ้เชี้ย ทําไมมึงไม่บอกกรูวะ ผมมองตรงข้อมือนาฬิกา ชิบหาย!!!! อีก 20

นาทีจะประชุมแล้ว ไอ้เพื่อนกวนตรีนเอ๊ย!!!!

 

------------------------------------------------------------------------------------