ความรัก [สายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด]

 
  ''เน่ .... แน่ใจเหรอว่าเรามาถูกทางแล้วน่ะ?'' เสียงของอชิระดูสั่นเล็กน้อยพร้อมกลืนนํ้าลายเฮือกใหญ่มองตรงป้ายร้านผับขนาดใหญ่และดูเหมือนจะเป็นบาร์ตรงถนนด้วยวิราวก็มองดูไอโฟนของตนเองในพิกัดที่เขาส่งมาเขาก็เงยหน้ามองป้ายผับที่มีชื่อว่า''Placebo''  
 
  ''ก็ถูกนี้หน่า ... หรือว่าเรามาผิดทาง''วิราวก็ดูไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขามาถูกทางหรือเปล่าภายในร้านเป็นสีที่เจิดจ้าและหรูหรามากขนาดมีพวกบอดี้การด์หน้ายักษ์สองสามคนมองมาทางพวกเขาสองสามคนก่อนที่อชิระจะเลื่อนหน้าไปดูไอโฟนสีขาวของอีกฝ่ายเพื่อตรวจดูให้แน่ชัค
 
  ''นายแน่ใจนะวิราว?''หญิงสาวถามผู้เป็นน้องชายอีกครั้ง 
 
  ''อื้อ'' วิราวตอบด้วยนํ้าเสียงแบบเด็กๆเขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันจงกระทั้งเจ้าของร้านที่เป็นหญิงสาวใส่กางเกงขาสั้นกับผมสีแดงแจ๊ดเดินออกมาต้อนรับทั้งคู่พร้อมลิปติกสีส้มที่น่าจะเหมือนคนฝรั่งแต่ดังพูดภาษาเหนือกับดวงตาสีนํ้าตาล
 
  ''ยินดีต้อนรับนะเจ้า อีกากับนกพิราบ'' หญิงสาววัยอายุสามสิบปีส่งยิ้มให้อีกฝ่ายด้วยท่าทีที่เป็นสุภาพพร้อมกับพวกคนที่อยู่ข้างในก็ออกมาต้อนรับอีกฝ่าย
 
อีกากับนกพิราบคือชื่อที่พวกเขาใช้เป็นการปกปิดบังชื่อจริงของพวกเขาในการใช้ข้อมูลและการเสาะแสวงหาสิ่งที่เกี่ยวกับองค์กรมันคงไม่แปลกที่พวกเขาจะเรียกชื่อแบบนั้นและคงจะเป็นคนรู้จักไกล้ตัวด้วย 
 
  ''อ่า ... ใช้คุณนกนางแอ่นหรือเปล่าครับ?'' วิราวลองมองดูไอโฟนของตนเองอีกครั้งก่อนจะเงยหน้ามองหญิงสาว 
 
  ''ถูกต้องแล้วเจ้า อีฉันคือนกนางแอ่น'' หญิงสาวชาวเหนือตอบรับขานของอีกฝ่ายอย่างว่าง่ายก่อนจะเผยรอยยิ้มด้วยท่าทีเป็นมิตร 
 
สองพี่น้องมองไปทางป้ายร้านก็แอบหวั่นไหวอยู่เล็กน้อยก่อนทั้งคู่จะเดินไปด้วยกันโดยที่หญิงสาวที่มีชื่อว่า''นกนางแอ่น''คอยให้บริการต้อนรับพวกเขาพาเข้าไปที่รักภายในคลับที่มีืชื่อว่าพลาซิโบนั้นมีโต๊ะเก้าอี้เคาส์เตอร์ที่ตกแต่งด้วยสีสันที่เปรี้ยวจิ๊ดพร้อมกับบอดี้การด์ที่หน้าโหดๆก็คอยจับจ้องมองพวกเขาเหมือนกันอชิระแทบจะรู้สึกอึดอัดก่อนสีหน้าของเธอจะไม่สู้ดีนะเพราะกลิ่นเหล้าที่อยู่ใน
ร้านรุงแรงมากนะพร้อมกับกลิ่นบุหรี่ที่เธอแพ้ด้วยเธอเดินแบบคนที่เริ่มไม่ไหวก่อนที่นัยต์ตาของเธอจะวุ่บหลงพร้อมเสียงที่ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ 
 
''พี่ครับ !!!!!'' 
 
------------------------------------------------------------------------------------
 
 ''อ่า ..ที่นี้ที่ไหนนะ?''อชิระลืมตาขึ้นพล่ามกวาดตามองมองสิ่งที่ตนเองอยู่ภายในห้องนอนที่ปูด้วยพื้นกระเบี้ยงสีดำสนิทพร้อมกับผนังที่มีสีสันโดยใช้การวาดพู่กันเขียนไปมาพร้อมสัญลักษณ์ในผับพลาซิโบ 
 
 ''ตื่นแล้วหรือครับ''วิราวเปิดประตูสีนํ้าตาลไม้อย่างเบาเพื่อไม่เป็นการรบกวนอีกฝ่ายและเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วโดยการเอามือทาบบนหน้าผากพร้อมแววตาสีเหลืองที่เป็นห่วงอย่างสุดขีดในตอนนี้
 
อชิระจับหัวตัวเองพร้อมกำมือไปมาเพื่อกลับคืนสติเหมือนเดิมก่อนจะมองมือที่หนาใหญ่ของวิราวทาบลงบนหน้าผากของตนเองพร้อมนัยต์ตาของวิรางที่ส่อออกมาด้วยความเป็นห่วง 
 
 ''ผมลืมไปได้ยังไงกัน? ... ว่าพี่ไม่ชอบของพวกนี้''วิราวทำสีหน้าไม่สู้ดีนะเมื่อตอนเด็กๆผู้เป็นพี่สาวของเขาไม่ชอบกลิ่นที่เหม็นฉุนพวกเหล้าและกลิ่นบุหรี่แล้วล้มลงแบบไม่ีมีสติทุกทีเพราะเธอแพ้ไปทางของพวกนี้  
 
  ''ผมขอโทษ ....''น้องชายตัวน้อยกล่าวด้วยนํ้าเสียงที่เป็นห่วงอชิระที่เห็นท่าทีเหล่านั้นก็เข้าใจจึงลูบหัวปลอบอีกฝ่ายพร้อมส่งยิ้มกลับว่าไม่เป็นไร 
 
  ''ไม่เป็นไรหน่า! ของแค่นี้เอง ''อชิระตอบด้วยนํ้าเสียงที่ร่าเริงก่อนวิราวจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเผยรอยยิ้มได้ 
 
   ''แล้วถามนกนางแอ่นคนนั้นหรือยังว่านายเล่นกี่โมง?''หญิงสาวถามเรื่องงานของชายหนุ่มที่เตรียมตัวที่จะเล่นดนตรีในผับแห่งนี้ 
 
   ''ประมาณสามทุ่มละนะครับ แต่พี่แน่ใจนะว่าจะลงไปข้างล่าง ผมเป็นห่วงว่าพี่จะสลบอีกครั้งที่สอง''วิราวบอกอีกฝ่ายด้วยอาการที่เป็นห่วงตอนนี้เขาแทบไม่อยากจะทำอะไรและอยากจะคอยดูแลพี่อยู่ข้างๆ 
 
ทันใดนั้นอชิระก็เผยรอยยิ้มบอกกับอีกฝ่ายว่าไม่เป็นไรและก็ยังเอามือลูบหัวอีกฝ่ายไปมาเหมือนคนที่ปลอบประโลมเด็กน้อยให้เลิกเป็นห่วงตนวิราวที่โดนลูบหัวนั้นก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรปล่อยให้อีกฝ่ายจับหัวและทำตามอำเภอตามใจชอบบนหัวของตนเองก่อนจะมีเสียงหัวเราะของผู้เป็นพี่สาว 
 
  ''ไม่เป็นไรหน่า! ฉันบอกแกแล้วว่าไม่เป็นไร ฉันจะออกไปซื้อขนมละ จะไปด้วยกันไหม?'' อชิระยังคงตอบด้วยท่าทีที่ไม่เป็นไรพร้อมกับโชว์กล้ามแขนของตนเองให้อีกฝ่ายดูก่อนที่จะมีเสียงหลุดขำของวิราวออกมา 
 
   ''ครับ ...เข้าใจแล้วละ แต่ผมคงไปไม่ได้หรอก ผมจะต้องเตรียมการแสดงของผมก่อน '' วิราวเข้าใจอชิระทันใดก่อนจะตอบปฏิเสธอีกฝ่ายที่เชิญชวนไปเพราะวันนี้เขาต้องเตรียมเช็ดเสียงไมค์และเสียงกีตาร์ของเขา 
 
   ''ยังงั้นเหรอ แย่จังแฮ่ะ จะฝากซื้ออะไรไหมละ?''หญิงสาวตอบด้วยท่าทีที่เสียดายก่อนที่จะลุกขึ้นมาสะพายกระเป๋าขนาดเล็ก 
 
   ''ถ้าเป็นไปได้ช่วยฝากซื้อขนมมันกวนได้ไหม? อะ พี่ลืมกระเป๋าตังค์นี้หน่า''วิราวพึ้งนึกได้และจำได้ว่าอีกฝ่ายลืมกระเป๋าตังค์ก่อนจะยื่นให้อีกฝ่ายโดยที่อชิระส่ายหัวไปมาว่าไม่เอา 
 
   ''หา? อ่า -เอ่อ ไม่เป็นไร ฉันมีแค่ยี่สิบบาทแค่นี้ก็พอแล้ว''อชิระตอบด้วยท่าที่ปฏิเสธพร้อมเกร็งใจอีกฝ่ายที่ให้กระเป๋าตังค์ของตนเอง 
 
   ''เอาไปเถอะ ผมไม่คิดอะไรมาก แค่พี่อย่างใช้เงินเกินพอ''วิราวมั่นใจก่อนจะหัวเราะเบาๆมองท่าทีของอีกฝ่ายและเข้าใจว่าอชิระเป็นพวกใช้เงินน้อยและไม่ได้สนใจพวกเสื้อผ้าเครื่องสำอางอะไรนั้นอยู่แล้ว ก็คงมีแต่ของกินที่อชิระจะซื้อมาซัดเรียบบนท้องเสียมากกว่า  
 
   ''ก็บอกว่าไมเ่ป็นไร ...'' 
 
   ''เอาไปเถอะครับ ผมไม่ว่าอะไร ''
 
  ''งั้นขอแค่สองร้อย'' อชิระยังคงตอบยํ้าอีกฝ่ายอีกครั้งด้วยความไม่อ่อนข้อด้วยวิราวถอนหายใจเบาๆก่อนจะยื่นแบงค์สีแดงสองร้อยให้อีกฝ่าย 
 
  ''อย่าเดินเถลไถลไปที่อื่นนะครับ'' วิราวเตือนอีกฝ่ายด้วยอาการที่เป็นห่วงในขนาดที่อชิระเดินไปเปิดประตูสีนํ้าตาลก่อนจะมีเสียงแซวอีกฝ่าย 
 
  ''แกเป็นแม่ฉันหรือไงหา? เอาเถอะ''หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะส่งยิ้มแป้นให้่กับอีกฝ่ายพร้อมเดินลงบรรไดชั้นสองก่อนจะมีเสียงเอ่ยออกมา 
 
  ''ตื่นแล้วหรือเจ้าคุณอีกา''นกนางแอ่นถามอีกฝ่ายด้วยท่าทีที่เป็นมิตรพร้อมนัยตาสีนํ้าตาลที่เจ้าเลห์มองอีกฝ่ายอชิระไม่คุ้นหน้าหญิงสาวคนนี้เสียเ่ท่าไรจึงตอบกลับไปด้วยความสุภาพ 
 
   ''อ่า ...ขอโทษนะคะที่ดันทำให้เกิดเรื่อง''อชิระยกมือไหว้ขอโทษอีกฝ่ายโดยนกนางแอ่นควักมือแบบไม่ได้ใส่ใจอะไร 
 
  ''แหม่ ... ไม่เป็นไรหรอกเจ้า แค่ตอนนั้นไม่รู้ว่าคุณอีกาจะแพ้พวกเหล้ากับกลิ่นบุหรี่พวกนนั้นนี้หน่าเจ้า ทำให้คุณนกพิราบตกอกตกใจกันไปใหญ่'' พอคำช่วงท้ายนั้นเหมือนจะบอกนัยๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับอชิระทันทีก่อนเขาจะทำสีหน้าเหวอ 
 
  ''หา? นกพิราบทำอะไร?'' อชิระทำหน้าเหวอทันทีพร้อมนึกเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นที่ตนเองสลบในร้านเพราะแพ้กลิ่นเหล้าบุหรี่ 
 
  ''ก็ .........''ในขนาดที่นกนางแอ่นจะเริ่มเล่าก็ได้มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา 
 
  ''มีอะไรกันหรือครับ''วิราวถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัยพร้อมแว่นดำกรอบสี่เหลี่ยมสนิทกับนัยต์ตาสีเหลืองอ่อนมองอีกฝ่ายที่พูดคุยกันอยู่ชั้นล่างก่อนจะเข้ามาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นนกนางแอ่นเห็นท่าทีเหล่านั้นก็หยุดลงก่อนจะดันหลังอีกฝ่ายพร้อมเปลี่ยนนํ้าเสียงของตนเองทันที 
 
  ''ไม่มีอะไรหรอกเจ้าคุณนกพิราบ'' นกนางแอ่นตอบด้วยนํ้าเสียงที่หวานก่อนอชิระจะไม่ได้ใส่ใจคำพูดเหล่านั้นเท่าไรนักจึงเดินออกไปถนนคนเดินเพื่อไปซื้อของกินเลี้ยงปากท้องตนเองวิราวมองแผ่นหลังของพี่ของเขาด้วยท่าทีที่ไม่สนใจก่อนนัยต์ตาจะเปลี่ยนไป 
 
   ''ยังงั้นหรือครับ ...'' วิราวไม่เชื่ออีกฝ่ายเล็กน้อยที่ไปพูดคุยกับอชิระก่อนนกนางแอ่นจะถามอีกฝ่ายกลับเช่นกนั 
 
   ''แน่ใจนะเจ้าว่าการเอาพี่สาวของเธอมาเขาจะไม่รู้หรือเจ้า?''หญิงสาวผมสีแดงตอบด้วยนํ้าเสียงที่เจ้าเลห์ยืนกอดอกอีกฝ่าย 
 
   ''เขาไม่ได้ใส่ใจอะไรมากเวลาผมทำเรื่องงาน ยกเว้นพวกเครื่องดื่มผมคงดื่มไม่ได้หรอก''วิราวเหงื่อผุดขึ้นมาทันทีพร้อมหัวเราะแห้งๆถ้าให้พูดวิราวถูกสั่งห้ามเรื่องของมึนเมาทุกชนิด 
 
   ''แหม่ ..ไม่เหมือนตอนนั้นเลยน้าที่ทำท่ากระวนกระวายอุ้มคุณอีกาไปห้องเลย มันเหมือนอะไรน้า ...'' นกนางแอ่นตอบด้วยนํ้าเสียงที่กวนประสาทก่อนจะไปสบตามองนัยต์ตาสีเหลืองอ่อนที่เริ่มหน้าแดงอ่อนๆขึ้นมาทันทีพร้อมเอามือปิดปากด้วยความตกใจ   
 
   ''มะ ..ไม่ใช้นะครับ! ตอนนั้นผมเปล่าเสียหน่อย ค--แค่เป็นห่วงพี่สาวของผมเท่านั้นแหละ''วิราวตอบด้วยนํ้าเสียงที่เขินอายก่อนจะรีบวิ่งไปทางอื่นโดยไม่สนใจนกนางแอ่นเลยหญิงสาวมองชายหนุ่มที่ตอบด้วยอาการที่เขินอายก่อนจะเผยรอยยิ้มอย่างหลุดขำ
 
เขาเรียกว่าอะไรกันน้า ......... 
 
------------------------------------------------------------------------------------
 
ในเวลาบ่ายๆของถนนคนเดินอชิระกวาดตามองทั่วๆถนนคนเดินด้วยความสนใจโดยเธอเดินข้ามผ่านร้านขายเสื้อผ้าเครื่องสำอางพร้อมใส่หูฟังเพลงโดยไม่สนใจอะไรพร้อมแบกถุงขนมสี่ห้าถุงอยู่คนเดียวเธอเคี้ยวขนมเต็มปากโดยที่พวกหนุ่มๆที่อยู่ด้านซ้ายขวาหันมามองด้วยความสนใจและพูดคุยกัน 
 
  ''พี่ฮะ พี่อยู่ไหนหรือฮะ''เสียงของเด็กน้อยคนหนึ่งที่สวมกางเกงสีเขียวกับเสื้อสีเหลืองกำลังเดินร้องไห้อยู่ตรงกลางถนนหญิงสาวได้ยินเสียงก็รู้สึกสงสารจึงเดินเข้าไปถาม 
 
  ''พี่ของเธออยู่ไหนหรือ?'' อชิระยิ้มปลอบประโลมอีกฝ่ายโดยที่เด็กน้อยคนนั้นตกใจเล็กน้อยพร้อมเสียงที่สั่นกลัว 
 
  ''อ...อ่า .. ผมหลงทางกับพี่ฮะ'' พออชิระได้ยินเสียงดังนั้นก็ลูบหัวแล้วยิ้มบานๆให้อีกฝ่าย 
 
  ''อย่าห่วงเลยน่า! จับมือฉันแล้่วเราเดินออกตามหาพี่ของเธอกัน''หญิงสาวพูดชักชวนอีกฝ่ายในขนาดที่เด็กน้อยคนนั้นยังคงลังเลอยู่เล็กน้อยก่อนจะยื่นมือของตนให้เขาอชิระยิ้มอ่อนโยนให้อีกฝ่ายก่อนจะเดินจูงมือกันไปในถนนคนเดิน 
 
  ''อืม ... พี่ของน้องเป็นคนยังไงเหรอ?''อชิระถามอีกฝ่ายด้วยแววตาที่สงสัย 
 
  ''ใส่กางเกงขาสั้นแล้วหน้าตาก็ออกแนวคล้ายๆฝรั่งๆละฮะ''  เด็กคนนั้นอธิบายลักษณะของพี่ 
 
  ''เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายละ?'' อชิระถามอีกฝ่ายมันทำให้นึกถึงเจ้าของในผับที่อยู่กับน้องชายของเขา 
 
  ''ผู้หญิงฮะ!'' พอคิดแบบนั้นเธอก็อยากจะลองเชื่อ