ความรัก [สายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด]

      ภายในโบสถ์สีเทาพร้อมระฆังสีทองคำใบใหญ่กำลังดังออกมาเป็นจังหวะและเสียงสายลมที่พัดผ่านเข้ามาอย่างเบาบางมีเด็กน้อยผมสีนํ้าตาลอ่อนเข้มพร้อมกับนัยต์ตาสีนํ้าตาลอ่อนเดินไปมาในโบสถ์พร้อมถือตุ๊กตากระต่ายสีชมพูม่วงอ่อนตัวน้อยที่มีการเย็บปักถักร้อยมากับเสื้อสีขาวพร้อมกางเกงสีขาวขาสั้นเดินอยู่ในโบสถ์ด้วยใบหน้าที่หวาดกลัวตอนกลางคืน
 
 
   ''พี่ฮะ ....'' เด็กชายตัวน้อยเดินไปมาภายในโบสถ์ร้องเอ่ยออกมาเบาๆในขนาดที่ตะโกนออกมาก็ไร้การตอบเสียงใดๆภายในโบสถ์ที่ใหญ่ขนาดนี้ก่อนจะหันซ้ายหันขวามองไปมา 
 
   ''พี่ฮะ....พี่ฮะ...''เสียงของเด็กน้อยยังคงเรียกซํ้าไปซํ้ามาก่อนนํ้าตาของเขาจะเริ่มไหลออกมาพร้อมกอดตุ๊กตากระต่ายเอาไว้เขากลัว ...เขากลัวความมืดภายในโบสถ์นี้....ในขนาดที่เขากำลังตามหาใครสักคนอยู่นั้นอยู่ๆก็มีมือบางสีขาวจับเข้ามาตรงไหล่นั้นทำใหเด็กตัวน้อยตกใจอย่างรุงแรงสะบัดมือร่างนั้นก่อนจะสะดุดลงพื้น
 
   ''วิราว!'' เสียงใสๆเล็กตะโกนออกมาพร้อมแสงไฟสีเหลืองส่องเข้าหน้าอีกฝ่ายที่่ล้มลงบนพื้นก่อนจะจับมือพยุงอีกฝ่ายเอาไว้เด็กสาวที่มีผมสีนํ้าตาลยาวหล่นลงมาถึงไหล่เข้มพร้อมดวงตาสีนํ้าตาเข้มมองอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง 
 
   ''พี่ฮะ!'' เด็กน้อยที่หกล้มลงไปบนพื้นรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วโผเข้ากอดอีกฝ่ายเหมือนสมบัติที่ไม่อยากให้ไปไหนในขนาดที่เด็กสาวไม่เข้าใจว่าน้องชายของตนเป็นอะไรก็เอ่ยถามขึ้นมา
 
   ''เป็นอะไรไปน่ะ?แล้วนี้ออกมาจากห้องทำไม?'' อชิระถามอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วงพร้อมกอดตอบรับอีกฝ่าย 
 
   ''อึก ..... ผมออกมาตามหาพี่ไงเล่า''วิราวทำสีหน้าเด็กขี้แงพร้อมเขยิบหน้าถ้อยออกมาก่อนจะเอาแขนปิดหน้าของเขาเพื่อไม่ให้เห็นนํ้าตาอชิระที่เห็นดันนั้นก็ส่ายหัวไปมาเบาๆ  
 
   ''นี้ ไม่ต้องออกมาตามหาชั้นก็ได้ เดียวพวกแม่ชีก็มาตามจับพอดี''อชิระลูบหัวอีกฝ่ายไปมาก่อนจะเผยรอยยิ้มร่าเริง 
 
   ''แล้วพี่ออกมาทำไมเหรอฮะ?''ผู้เป็นน้องชายเอียงคอมองพี่สาวของตนเอง 
 
   ''พอดีฉันไปเจอของวิเศษมาน่ะ! สนใจจะไปกับฉันไหมละวิราว!'' พออชิระพูดถึง''ของวิเศษ''วิราวนั้นก็ทำตาโตเป็นประกายด้วยความสนใจก่อนจะพยักหน้าพร้อมกับจับตุ๊กตากระต่ายขึ้นมา
 
   ''ไปสิ!'' 
 
สิ้นเสียงพวกเขาทั้งสองก็เดินกันไปภายในโบสถ์โดยที่อชิระนำหน้าวิราวไปก่อนจะเดินขึ้นไปบนระฆังกัน ''เดินระวังดีๆละวิราว'' อชิระดุอีกฝ่ายพร้อมกับชี้ตรงบรรได 
 
  ''มันมีอะไรหรือครับข้างบนน่ะ?'' วิราวมองหน้าด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสาและไม่รู้เรื่องอะไรตั้งแต่พวกเขาพี่น้องทั้งสองคนไม่เคยได้ขึ้นไปบนชั้นสองภายในโบสถ์เลยอชิระเอานิ้วจุ๊ปากอีกฝ่ายพร้อมทำหน้าสนุก
 
  ''ความลับ'' อชิระวิ่งนำหน้าอีกฝ่ายไป่ก่อนจะหยุดยืนตรงประตูไม้เก่าที่ปิดไว้วิราวจับไหล่อีกฝ่ายด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย
 
  ''น ..น่ากลัวจังเลยฮะ ผ..ผมว่าเราควรไปนอนกันเถอะ!'' วิราวพยายามดึงเสื้อพี่สาวของเขาให้กลับมาแต่โดนอชิระจับมือดึงเข้าไปภายในห้อง
 
พอเข้ามาในห้องนี้ก็จะเห็นแกรนด์เปียโนสีดำสนิทตั้งตระหง่านอยู่ภายในห้องที่มีซากปรักหักพังบนชั้นบนไกล้ๆระฆังที่ติดอยู่มีพืชพันธุ์หญ้ามอสติดเต็มตัวผนังที่ขึ้นไปพร้อมและมีดอกกุหลาบแดงและขาวรวมกันอยู่บนกระถังใบเล็กๆตรงข้ามกับเปียโนและบนเพดานไม่มีสิ่งกีดขวางอะไรยกเว้นดวงดาวที่ประดับอยู่บนทั่วฟ้า
 
สองพี่น้องอนาวรณ์ยืนชื่นชมกับวิวบนท้องฟ้าพร้อมเดินจูงมือเดินไปดูเปียโนสีดำวิราวหันไปมองดอกไม้ที่ประดับอยู่ตรงข้ามกระถังก็เอะใจก่อนจะลองถามพี่สาวของเขา 
 
   ''พี่ฮะ? ใครเป็นคนนำดอกไม้มาเหรอฮะ?'' วิราวชี้ตรงกระถังพร้อมกับอชิระที่ลองเดินเข้าไปไกล้มองดูดอกไม้บนกระถังเหล่านั้น
 
   ''ไม่รู้สิ อาจจะมีคนเข้ามาเล่นในนี้ก็ได้มั้ง? แต่ฉันสนเครื่องนี้มากกว่า!'' อชิระชี้ตรงเปียโนสีดำพร้อมอธิบายให้ฟัง
 
   ''ฉันเคยแอบเข้าไปดูในห้องสมุดของบาทหลวงละนะ มันมีชื่อว่า'เปียโน' ละนะ!'' สายตาของอชิระส่องประกายเป็นเพชรเหมือนได้ของถูกใจอะไรบางอย่างก่อนที่วิราวจะนั่งลงฟังคำพูดบรรยายของผู้เป็นพี่สาวของเขา 
 
  ''เป็นเครื่องดนตรีขนาดใหญ่ที่สร้างเสียงเมื่อคีย์ถูกกดและกลไกภายในเครื่องตีสาย คำว่าเปียโนเป็นตัวย่อของคำว่า ปีอาโนฟอเตซึ่งเป็นคำภาษาอิตาลีที่แปลว่า "เบาดัง" มาจากความสามารถของเปียโนที่จะปรับความดังเบาตามแรงที่กดคีย์'' 
 
  ''ละ ..แล้วยังไงต่อหรอฮะ!'' วิราวตั้งหน้าตั้งตาฟังพี่ของเขาด้วยความตั้งใจ  
 
  ''เราจะลองเล่นเครื่องเปียโนนี้กัน!'' อชิระเดินไปนั่งตรงเปียโนพร้อมกับวิราวที่นั่งลงข้ามๆมองคีย์อร์คที่ยาวเหยียดก่อนทั้งคู่จะเริ่มทำสีหน้าเหวอทันที 
 
  ''ม..มันต้องกดยังไงบ้างวะ''เด็กสาวคิดทบทวนหนังสือที่เธออ่านก่อนจะลองกดทางซ้ายเกิดเป็นเสียงเปียโนที่ดังออกมาเสียงสูง 
 
  ''ว้าว ......''วิราวมองหน้าอชิระที่กดอยู่ครั้งหนึ่ง 
 
  ''อืม ....''อชิระลองทบทวนสิ่งที่อ่านมาก่อนจะวางมือทั้งสองข้างเริ่มบรรเลงเพลงโดยที่หลับตาลงพร้อมกับวิราวที่นั่งอึ้งมองเด็กสาวบรรเลงเพลงเหมือนสายนํ้าที่ผ่านเข้ามาเบาๆพร้อมรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาก่อนจะหยุดลง
 
  ''เสียงมันดูแปลกๆวะ ....''อชิระคิ้วขมวดทันทีก่อนจะมีเสียงแทรกขึ้นมา
  
  ''ห...ให้ผมลองทำดูได้ไหมฮะ!''วิราวกำหมัดทั้งสองข้างพร้อมหันหน้าไปมองอชิระที่มองมาทางเธอเด็กสาวเริ่มหวั่นไหวเล็กน้อยกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้เรื่องอะไรก่อนจะถามอีกฝ่าย 
 
  ''แน่ใจนะ?''
 
  ''แน่สิฮะ!''เด็กชายตัวน้อยตอบเสียงอย่างร่าเริงก่อนจะวางลงนิ้วพร้อมกัน 
 
  ''ดูฉันก่อนละ''  เด็กสาวเริ่มบรรเลงเพลงในขนาดที่นิ้วของวิราวยังคงหวั่นเกรงอยู่เล็กน้อยด้วยการบรรเลงนิ้วเดียวก่อนที่จะคอยๆเริ่มบรรเลงตามพี่ของเขาพร้อมกับอชิระที่อึ้งอยู่เล็กน้อยก่อนจะหยุดนิ้วลงขัดจังหวะของอีกฝ่ายที่บรรเลงตามเขา
 
  ''นาย ..ทำได้ไง?''อชิระอึ้งเพราะเธอฝึกมาตั้งแต่สองสามวันที่แล้วยังทำไม่ได้ถึงขนาดนี้ 
 
  ''เอ๋? ผมแค่ดูพี่ละฮะ พี่น่ะเล่นได้สุดยอดมากเลย! มาลองเล่นด้วยกันไหมละ''วิราวทำสีหน้าไม่เข้าใจเขาแค่ดูพี่บรรเลงเปียโนเขาก็เข้าใจแล้ว ...หรือว่า ... บางที 
 
  ''เฮ้? ..... ถ้ายังงั้นก็ช่างมันเถอะ มาเริ่มเล่นกันเถอะ''อชิระเอียงคออย่างไม่เ้ข้าใจเช่นกันกับน้องชายของเธอก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงกันภายในบนหอคอยที่มีระฆังอยู่ห่างพร้อมกับเสียงบรรเพลงของพวกเขาทั้งสอง
 
------------------------------------------------------------------------------------