Soulmate รักแรกพบของนายทหาร

บทที่ 2
ผ่านไปประมาณ 3 ปี ผมและอรัญเรายังคงคุยกันผ่านจดหมาย ในทุกอาทิตย์ผมจะได้รับจดหมายจากเธอ และเขียนส่งไปถึงเธอด้วยเช่นกัน และจนถึงตอนนี้ในหัวของผมก็ยังมีเพียงเธอด้วยเช่นกัน
ในช่วงประมาณเดือนสิงหาคม ผมได้ถูกส่งตัวไปพักรบ ในระหว่างที่ผมกำลังพักรักษาตัวอยู่นั้น ผมมีความคิดแวบแรกในหัวของผมว่าอยากจะซื้อแหวนหมั้นแล้วไปมอบให้กับเธอ แต่คิดไปคิดมา ผมคงจะดูเป็นไอ้โง่มากทีเดียวถ้าซื้อไปมอบให้กับเธอ เพราะเธอยังไม่รู้ความในใจที่ผมมีต่อเธอ และผมเองก็ยังไม่รู้ด้วยเช่นกันว่าเธอรู้สึกอย่างไร แต่ผมก็ยังตัดสินใจซื้อสร้อยล็อกเก็ตไปมอบให้กับเธอ ในโรงละครที่เธอแสดง เพราะเธอเคยบอกกับผมในจดหมายว่า เธออยากที่จะได้แสดงละครที่โรงละครแห่งนี้มากที่สุด
เมื่อเธอพบกับผม ใบหน้าของเธอยิ้มแย้มขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้ผมเข้าข้างตัวเองอีกครั้งว่าเธอดีใจที่ได้เจอกับผม พบมอบสร้อยล็อกเก็ตเป็นของขวัญให้กับเธอที่ได้แห่งในโรงละครที่เธอใฝ่ฝัน
“ผมนำล็อกเก็ตนี้มาให้กับคุณ ผมอยากให้คุณใส่รูปของคนที่คุณรักไว้ในนั้น”
“ชายหนุ่มที่ฉันรักเขาไม่ได้อยู่ในล็อกเก็ตหรอก แต่เขาอยู่ตรงหน้าฉัน” ประโยคของเธอประโยคนี้ทำให้ผมอยากที่จะย้อนเวลากลับไปซื้อแหวนหมั้นที่ผมคิดว่าถ้าซื้อแล้วจะเป็นไอ้โง่ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า ไอ้โง่ ที่แท้จริงคือการที่ผมไม่ได้ซื้อแหวนหมั้นวงนั้นมอบให้กับเดินต่างหาก
“งั้นผมขอท้าทายให้คุณคบกับผมสักปี 2 ปี”
“แต่ฉันขอรับคำท้าทายนี้ที่จะอยู่กับคุณไปทั้งตลอดชีวิต”