แอบชอบ..อยู่ในมุมที่เขาไม่สนใจ

กรี๊งงงงงงงงงงงง เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น

"สวัสดีค่ะ แพรรับสายค่ะ"

"รู้แล้วว่าแก ฉัรโทรหาแกมันคงจะไปติดเบอร์แม่แกมั้ง"กวนๆแบบนี้ ยัยบีมเพื่อนฉัน โทรมาแล้วมาทำให้ฉันปวดหัวจะโทรมาทำไมเนี่ย

"โทรมาทำไมล่ะ แกทำให้ฉันปวดหัวยิ่งกว่าเดิมอีกนะ รู้มั้ย"ยัยเพื่อนคนนี้ ต้องสั่งสอนบ้าง กวนฉันตลอดทุกครั้งที่โทรมาหาฉันเลย

"ฉันโทรมาแค่จะถามว่ากินยายัง"ไม่น่าเชื่อ ว่ายัยบีมจะเป็นห่วงฉันด้วย อร๊ายยโลกจะแตก-.-

"กินแล้วย่ะ แกแค่นี้ก่อนนะฉันจะทำการบ้านแล้วก็อาจจะนอนเลย พรุ่งนี้จะได้มีแรงไปโรงเรียน"

"จ้า เจอกันพรุ่งนี้"ใครอยากเจอแกย่ะ ฉันอยากเจอตังทอนสุดที่รักของฉันต่างหาก

"อืมม บาย"หลังจากนั้นฉันก็ตัดสายยัยบีม ฉันทำการบ้านและนอนหลับอย่างสบายใจ เพราะวันนี้ฉันมีความสุขมากๆที่ตังทอนเป็นห่วงฉันด้วย อยากจะกรี๊ดดดดดให้โลกแตกเลยทีเดียว

ตี๊ดดดดด เสียงนาฬิกาปลุกฉันเอง ไม่ต้องตกใจไปค่ะ

ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวทานข้าว เพื่อจะรีบไปเจอน่าสุดที่รักฉัน เขิน>//<ว่าแต่ตังทอนเป็นสุดที่รักของฉัน้มื่อไหร่กันนะ ฉันก้เป็นคนหลงตังเองแบบนี้แหละ

เมื่อถึงโรงเรียน ฉันรีบเดินขึ้นห้องเรียน ป.6/2

"เหม่งสะท้อนแสง มาแล้วหรอ วันนี้มาเร็วนะเนี่ย"เสียงแบบนี้ ด่าฉันแบบนี้ ไม่มีใครนอกจากข้าวเกรียบแว่น(ตังทอน)อีกแล้วแหละ

"นี่ ข้าวเกรียบแว่น พึ่งมาถึงโรงเรียนเองนะ เจอน่ากันแทนที่จะถามว่าเป็นยังไงบ้างเมื่อวานปวดหัวหายรึยัง นี่อะไรอ่ะ มาถึงก้เรียกเหม่งสะท้อนแสงเลยอ่ะ"เชอะ ตอนนี่โกรธสุดขีด จะเรียกฉันหวานๆบ้างก้ไม่ได้ เรียกฉันอยู่ได้เหม่งสะท้อนแสงเนี่ย เบื่อจริงๆเลย

"โอ๊ยย จะทำอะไรก้ทำไปเถอะ จะเล่นการ์ด ไม่สนใจแล้ว"เชอะๆ มันน่าโมโหจริงๆเลย ไม่สนใจแฟนตัวเองเลยนะ หลงตัวเองอีกแล้วเรา ไม่ไหวจริงๆเลยเมื่อไหร่จะเลิกหลงตังเองเนี่ย-.-

เพลงเข้าแถวขึ้นแล้ว ฉันขอตัวไปเข้าแถวและเรียนก่อนนะค่ะ