Dandelion(แดนดิไลออน) คืนฝันวันล่าจินตนาการ
เขียนโดย 
มะมาย
วันที่ 21 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 15.58 น.
แก้ไขเมื่อ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2556 19.14 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
2) เบรนด้า
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความคืนก่อนที่วันเกิดของฉันจะมาถึง
“เบรนด้า เบรนด้านั่นคุณอยู่ไหนน่ะ”
ฉันร้องเรียกเธอด้วยเนื้อเสียงเล็กๆพลางกวาดตามองหารอบห้อง ทุกอย่างในห้องดูเงียบสงัด ฉันต้องปรึกษาเบรนด้าถึงเรื่องการเขียนของตัวเอง
“เธอกำลังคิดถึงฉันอยู่ใช่ไหมเอลี่” เสียงของเบรนด้าดังขึ้น
“ราสเบอร์รี่สดๆไหมจ๊ะ”
เธอหยิบราสเบอร์รี่ส่วนหนึ่งเข้าปากและมีอีกจำนวนมากในตระกล้าสานที่เธอหิ้วมาด้วย
“ขอบคุณค่ะ”
“ฉันรู้ว่าเธอชอบมัน”
เบรนด้ารู้ทุกๆอย่างเกี่ยวกับฉันอย่างน่าประหลาด ทั้งที่เราสองคนเพิ่งจะรู้จักกันเมื่อหนึ่งเดือนก่อน ที่นี่ ในห้องของฉัน ย้อนกลับไปในคืนวันนั้น ฉันบอกกับตัวเองว่าอยากเขียนเรื่องราวอะไรขึ้นมาสั้นๆสักเรื่องหนึ่ง บางทีอาจให้เดรกและโจแอนอยู่ในเรื่องนี้ด้วย แล้วอยู่ๆไฟก็ติดๆดับๆและเหลือเพียงความมืดมิดในที่สุด ฉันนั่งนิ่งอยู่บนเตียงไม่ยอมขยับไปไหน ทันใดนั้นเองที่กลางห้องก็ปรากฏดวงไฟสีเขียวสว่างเล็กๆ มันลอยคว้างอยู่สักพักแล้วเริ่มเพิ่มจำนวนขึ้นจนกลายเป็นแสงระยิบระยับ ภายใต้ความสว่างไสวนั้นก็คือ เบรนด้า เธอมีผมสีบอร์น นัยน์ตาสีเขียวสกาว ผิวขาว อายุราวยี่สิบต้นๆ เธอไม่ใช่ภูตผีปีศาจอย่างที่เดรกขู่ให้ฉันกลัวบ่อยๆแน่ เราสนิทกันเร็วมาก เธอช่วยฉันเสมอโดยเฉพาะในเรื่องของการเขียนที่เธอถนัด เธอจะมาหาฉันทุกครั้งเมื่อฉันต้องการเพียงแค่เรียกชื่อเธอเท่านั้น ฉันเคยถามว่าเธอมาจากที่ไหนกันแน่เบรนด้าจะตอบฉันเหมือนทุกครั้งคือ ‘เธอสร้างฉันขึ้นมาเอลี่ เธอสร้างฉันขึ้นมาจากจินตนาการที่อยู่ก้นบึ้งในจิตใจ’ บางที่เบรนด้าก็ดูตลกนะ ว่าไหม?
“มีปัญหางั้นหรอ”
“คุณไม่เคยพลาดเลยนะเบรนด้า”
“อย่าลืมสิเอลี่ เธอสร้างฉันขึ้นมา”
เบรนด้ากล่าว เอลิซ่ายักไหล่ และเดรกก็เปิดประตูพรวดโผล่หน้าเขามาในห้อง
“เธอพูดคนเดียวอีกแล้วนะเอลี่”
“ฉันไม่ได้พูดคนเดียวนะเดรก พี่ไม่เห็นเบรนด้าหรือไง”
เดรกทำหน้าบูดเบี้ยว เขาไม่เห็นใครอยู่ในห้องนอกจากเอลิซ่าน้องสาว
“บางที่เธอควรหยุดอ่านนิยายปรัมปราซะบ้าง” เขาว่า
“บอกลาเบรนด้าแล้วลงไปกินข้าวได้แล้ว”
“ทำไมเขาไม่เห็นคุณเบรนด้า?”
ฉันสงสัยมาสักพัก เบรนด้าไม่ใช่แม่มด ไม่ใช่ปีศาจหรือพวกภูตผี เธอมีทุกอย่างเหมือนฉันกับเดรก แต่ทำไมถึงมีแค่ฉันเท่านั้นที่สามารถสัมผัส มองเห็น และพูดคุยกับเธอได้คนเดียว ฉันอยากให้เดรกเห็นเหมือนกับฉัน เขาจะได้เลิกว่าฉันกับ
เบรนด้าเสียๆหายๆสักที
“ที่เขาไม่เห็นเพราะเขาไม่ได้สร้างฉันขึ้นมาเอลี่”
“หนูไม่เข้าใจที่คุณพูดสักนิดเลย เบรนด้า” เอลิซ่าถอนหายไจ
“เอาล่ะตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะเข้าใจ” เบรนด้าแตะที่ไหล่
“ลงไปข้างล่างเถอะ เอาราสเบอร์รี่สีสวยไปฝากพ่อกับแม่เธอกัน”
“คุณจะบอกว่าสักวันหนูจะเข้าใจอย่างงั้นหรอ”
“จ๊ะอีกไม่นานเธอจะเข้าใจนะ”
โต๊ะอาหารที่มีทุกคนอยู่กัยพร้อมหน้า ของหวานสำหรับวันนี้คือลูกราสเบอร์รี่สีชมพูอวบอิ่มที่ทุกคนชื่นชอบ
“ลูกซื้อมางั้นหรอเอลิซ่า”
“เปล่าค่ะจากเบรนด้า”
“เพื่อนลูกหรอจ๊ะ” แม่ถาม
“บางทีอาจจะไม่ใช่” เดรกฉวยตอบ
“เบรนด้าเป็นเพื่อนค่ะ บางทีมีเพื่อนแบบเบรนด้ายังดีซะกว่ามีพี่ชายแบบเดรก” เธอเหลือบมองเขา
“มีเพื่อนเป็นผีชอบหรือไง”
เดรกกระซิบ เอลิซ่าขึงตาดุ เธอเริ่มโมโหเขาจริงๆเข้าแล้ว
เมื่อเห็นท่าสองพี่น้องไม่ดีนักคุณนายวิลสันจึงแทรกเรื่องการจัดงานวันเกิดของเอลิซ่าที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้
“เอลิซ่า ปีนี้ลูกต้องการเค้กแบบไหนจ๊ะ”
“ช็อกโกแลตอัลม่อน” เธอบอก
“ยี๊ แหวะ!” เดรกเกลียดพืชตระกูลถั่วที่สุดทุกคนรู้ดี
“เอลี่เปลี่ยนเถอะเอาเค้กราสเบอร์รี่เหมือนทุกปีก็ได้ หรืออะไรอย่างอื่นที่ไม่ใช่ถั่ว”
“โทษทีนะเดรก แต่ฉันต้องการช็อกโกแลตอัลม่อน” เอลิซ่าไม่เปลี่ยนใจ
หลังมื้อค่ำในห้อง
“จัดงานวันเกิดอย่างงั้นหรอ เอลี่”
เอลิซ่าพยักหน้า เบรนด้าดูท่าทางแปลกๆ
“เขาทำอะไรในวันนั้นกันบ้าง” เบรนด้าถาม
”เบรนด้าคุณไม่รู้จักงานวันเกิดหรอกหรอ”
“ไม่ล่ะ” เอลิซ่าหัวเราะ
“ไม่จริงมั้ง หนูว่าคุณอายุยี่สิบสองเห็นจะได้ ยังไงซะพ่อแม่ของคุณต้องเคยจัดให้บ้าง อย่างน้อยก็เมื่อยังเป็นเด็ก”
เบรนด้าเงียบ “หรือบางทีอาจไม่เคยก็ได้”
ฉันเหงื่อตกไม่รู้จะอธิบายถึงเรื่องงานวันเกิดให้เบรนด้าเข้าใจยังไง ฉันหยุดเพื่อคิดและเริ่มเล่า
“วันเกิดเป็นวันเลี้ยงฉลอง เป็นงานรื่นเริง ทุกคนต่างมีความสุข”
“แสดงว่าต้องมีการเต้นรำ ผู้คนมากมาย และอาหารสารพัน”
“ใช่ มีเค้กก้อนโต และของขวัญจากแขกที่มาร่วมงาน”
“ของขวัญหรอเอลี่?”
“ไม่เข้าใจคำว่าของขวัญหรอ”
เบรนด้าส่ายหน้า ฉันจึงอธิบายต่อ
“ของขวัญคือสิ่งที่อยากให้ อะไรก็ได้บนโลกนี้”
“อย่างราสเบอร์รี่” เบรนด้าพูด
“อาจมากกว่านั้น ต้องเป็นสิ่งที่วิเศษและน่าตื่นเต้น”
“ต้องเป็นสิ่งที่วิเศษและน่าตื่นเต้น”
เบรนด้าทวนคำพูด ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจมากขึ้น
“คุณต้องมางานวันเกิดของหนูนะเบรนด้า”
“ฉันไม่พลาดแน่เอลี่” เบรนด้ายิ้มกว้าง
“ดึกแล้วล่ะเข้านอนเถอะ”
“คุณจะกล่อมหนูด้วยเสียงเพลงเหมือนทุกคืนใช่ไหมเบรนด้า”
“ใช่จ๊ะ ฉันจะโอบกอดเธอด้วยเสียงเพลงของฉัน”
เบรนด้าดึงผ้าขึ้นมาห่มให้เอลิซ่าอย่างนุ่มนวล เธอบอกให้เอลิซ่าหลับตาลงและเริ่มกล่อมเธอด้วยบทเพลงแห่งความรักที่มาจากจิวิญญาณ
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
