Dandelion(แดนดิไลออน) คืนฝันวันล่าจินตนาการ

  ที่โพรงเดรกกำลังนั่งนิ่งกินผลราสเบอร์รี่ที่เก็บมาได้ ซึ่งไม่ว่าเขาจะกินมันเข้าไปมากเท่าไหร่แต่ก็ดูเหมือนว่าก็ยังไม่เพียงพอต่อความต้องการของกระเพาะอาหารที่โหยกระหายเรียกร้องอยู่ร่ำไป ดังนั้นตั้งแต่เช้าเขาจึงยังไม่ได้ลุกห่างจากเบอร์รี่เหล่านั้นไปไหน

  ส่วนเพอร์รี่ได้หายไปพักใหญ่ก่อนจะกลับมาพร้อมกับปลาแซลมอนตัวโตที่เธอจับมันมาจากลำธาร เธอวางปลาลงบนพื้น มันยังขยับดิ้ ดุ๊กดิ๊ก

“นี่อาหารของเจ้า” เพอร์รี่เขี่ยมันไปให้เดรกที่นั่งอยู่

เดรกสบตาปลาตัวนั้น แน่นอนว่าเขาไม่มีทางกินมันทั้งที่ยังเป็นๆอยู่แน่ เดรกตัดสินใจคาบมันไว้ในปากแล้วมุ่งหน้าไปยังลำธารเพื่อปล่อยมันกลับลงไป

“เจ้าทำอะไรของเจ้าน่ะ!” เพอร์รี่ที่เฝ้ามองอยู่ทางด้านหลังเอ่ยเสียงเข้มกับการกระทำแปลกประหลาดของเขา

“เจ้าจะกินแต่เบอร์รี่อย่างเดียวไม่ได้หรอกนะเดรก”

“แต่ฉันก็คิดเนื้อปลาสดๆไม่ได้เหมือนกัน” เดรกบอกพร้อมออกเดิน ทว่าเพอร์รี่ตามไปขวางเอาไว้

“เพราะเจ้าเป็นมนุษย์งั้นหรอ” เพอร์รี่เป่าปาก

“ถ้าเจ้าเป็นมนุษย์อย่างที่เจ้าบอกจริง แล้วทำไมเจ้าถึงอยู่ในสภาพนี้ล่ะ”

มันยากจะเชื่อที่หมีบอกว่าตัวเองเป็นมนุษย์

เดรกนิ่งไปเพราะเขาเองก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าอะไรทำให้เขากลายมาอยู่ในร่างของหมีได้และเขาก็ไม่ต้องการทะเราะกับเพอร์รี่ด้วย เขาจึงเดินแยกไปอีกทาง เพอร์รี่ทำเป็นไม่สนใจ เธอกลับที่โพรงและพยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติแต่เดรกหายไปนานแล้วและมิอาจปฏิเสธได้ว่าเธอเองก็ชักเป็นห่วงเขาขึ้นมาจริงๆแล้วด้วย ว่าแล้วจึงตัดสินใจจะออกไปตามหาเดรกแต่ก็ต้องหยุดอยู่เพียงแค่ที่ปากโพรงเท่านั้นและทำตัวเนียนๆว่าออกมาหยิบราสเบอร์รี่เมื่อพบว่าเดรกกลับมาแล้วที่สำคัญเขาปลอดภัยดี เพอร์รี่ทำเป็นไม่สนใจเขากับของประหลาดที่เขานำติดมือกลับมาด้วย เดรกนั่งลงข้างๆเพอร์รี่ เธอเหลือบมองด้วยหางตาอยากรู้ตามประสานิสัยของหมีขี้สงสัยทั่วไปแต่เธอเป็นหมีที่เก็บอาการได้เก่งมาเชียวล่ะ เธอเบือนหน้าไปทางอื่นเมื่อพบว่าเดรกหันมามอง

“เอานี้ กินสิ”

เดรกเทลูกเกดลงใส่อุ้งมือและยื่นให้กับเพอร์รี่ ความจริงที่เขาหายไปก็เพื่อย้อนกลับไปเอาสัมภาระยังสถานที่พักแรม

เพอร์รี่ยื่นจมูกเข้าไปดมกลิ่นที่ของเหล่านั้นแล้วทำจมูกฟุตฟิต “ของมนุษย์” เธอบอกเสียงสะบัด

“มันกินได้ อร่อยนะเพอร์รี่” เดรกคะยั้นคะยอ

เพอร์รี่ใช่กรงเล็บจิ้มลูกเกดมาหนึ่งเม็ด “เหมือนเห็บเลือด” เธอบอกพลางมองอย่างสงสัย

เดรกอมยิ้ม “มนุษย์เรียกมันว่าลูกเกด”

“ลูกเกด? เห็บเลือด?”

ดวงตาของเพอร์รี่จับจ้องไปยังลูกเกดเม็ดจิ๋วเบื้องหน้า ทว่าเธอก็ไม่สามารถแยกความแตกต่างของมันไม่ได้ แต่เธอก็ไม่ลังเลที่จะหย่อนมันเข้าปากที่อ้าไว้รอ ดูเพอร์รี่จะถูกอกถูกใจกับเจ้าลูกเกดเข้าให้แล้ว เธอถึงกับแย้งโหล่ลูกเกดจากมือเดรกมาไว้ติดตัวไม่ห่างและหยิบเข้าปากแบบไม่ขาดสาย

“นั่นอะไร” เพอร์รี่สนใจขึ้นมาในทันทีเมื่อเดรกหยิบอีกโหล่หนึ่งขึ้นมา

“คุกกี้” เขาบอก

“เหมือนลูกเกดไหม?” เพอร์รี่ฉงนและเอียงคอ

“ไม่เหมือน ที่สำคัญอร่อยกว่าด้วย” เขาขยาย

“กินได้ใช่ไหม” เพอร์รี่สูดดมใกล้ๆ

เธอไม่รอฟังคำตอบและไม่พลาดที่จะลองชิมอาหารของพวกมนุษย์ที่เขาเรียกกันว่า ‘คุกกี้’ เพอร์รี่หยิบโยนเข้าปากชิ้นแล้วชิ้นเล่าอย่างเอร็ดอร่อย นึกขึ้นได้จึงเอ่ยถาม

“แล้วเจ้ารู้ได้ยังไง ว่าสิ่งที่คล้ายกับเห็บเลือดนี่ มนุษย์เรียกว่า ลูกเกด?” เพอร์รี่กล่าวถามทั้งที่เคี้ยวคุกกี้อยู่เต็มปาก

“ฉันบอกเธอแล้วไงว่าฉันเป็นมนุษย์” เดรกยืนยันคำเดิมซึ่งวันนี้เพอร์รี่ฟังมันมาเป็นรอบที่สิบแล้วเห็นจะได้

“เอาล่ะ ข้าจะยอมเชื่อเจ้าก็ได้ แต่ข้ามีข้อแม้…” เพอร์รี่วางโหลคุกกี้ลงและลุกยืนขึ้น

“และข้อแม้ของข้าคือ เจ้าจะต้องพิสูจน์ให้ข้าเห็นว่า เจ้าเป็นมนุษย์จริงๆ ทำได้ไหมล่ะ”

เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้เดรกและมองอย่างท้าทาย เดรกยักไหล่

เดรกอมยิ้มนั่นไม่ใช่เรื่องยาก “

อย่างแรกเลย มนุษย์เขาไม่พูดเวลาที่เคี้ยวอาหารอยู่เต็มปากหรอก” เดรกบอกเสียงเนิบ

“ทำไมจะเคี้ยวไม่ได้ เจ้าก็เห็นว่าข้าก็ทำอยู่ทุกวัน“ กินไปพูดไปนั่นเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอ

“ก็เพราะว่ามันน่าเกลียด”

“เจ้า! เจ้าว่าข้าน่าเกลียดเรอะ!” เพอร์รี่เสียงสูงไม่พอใจ

เดรกทำหน้านิ่งแล้วกล่าวอย่างเรียบๆ “เธอไม่สังเกตหรอ ถ้ากินอยู่แล้วพูด อะไรที่เธอเคี้ยวมันอยู่ในปาก มันก็จะกระเด็นออกมา” เดรกอธิบาย และเพอร์รี่รับฟังอย่าตั้งอกตั้งใจ

“ข้อนี้ข้าไม่เห็นด้วยกับพวกมนุษย์เอาซะเลย” ว่าพลางก็จะหยิบลูกเกดขึ้นมาเคี้ยวเล่นแต่ถูกเดรกหยิบตัดหน้า

“ข้อต่อไป สำคัญสำหรับมนุษย์มาก” เดรกจริงจัง

ว่าแล้วเขาจึงนำเพอร์รี่ไปที่ลำธาร

“เจ้าพอข้ามาที่นี่ทำไม?”

“มนุษย์ให้ความสำคัญกับเรื่องการรักษาความสะอาดมาก” เขาบอก

“ข้าอาบน้ำทุกวันนะเดรก ข้าอาบนานด้วย และบางครั้งข้าก็เอาหลังถูกับโขดหิน” เธอรีบออกตัว

“ไหนเธอลองยิ้มซิ”

เดรกบอกให้เพอร์รี่ยิ้มซึ่งเธอก็ยอมทำตามโดยง่าย ถึงแม้ว่าอาจจะดูเป็นรอยยิ้มที่เก้งๆกังๆไปบ้าง

“เธอฟังเหลืองเพอร์รี่” เดรกเอ่ยขึ้นทันควัน

“แล้วกลิ่นปากเธอก็….แรงมากด้วย หรือที่มนุษย์เรียกว่า ปากเหม็น” เขาเสริม

“แล้วตกลงมันดีไหม ไอ้ที่ว่าปากเหม็นเนี่ย”

เดรกหัวเราะกับคำถามกับเพอร์รี่

“กลิ่นปากหอมย่อมดีกว่าเพอร์รี่” เขายิ้ม

ว่าแล้วทั้งสองจึงเดินไปยังลำธารบริเวณที่เป็นลานหินที่มีน้ำไหนผ่านเอื่อยๆ

“ฉันจะสอนเธอแปรงฟันนะ เริ่มจากอมน้ำไว้ในปากเล็กน้อย แบบนี้” เดรกสาธิตและทำไปพร้อมๆกับเพอร์รี่

เดรกเทเกลือลงบนอุ้งมือและใช้มันขัดฟังอย่าง ขะมักเขม้น เพอร์รี่เห็นแล้วว่าไม่ใช่เรื่องยากจึงลองทำตามดู เดรกบ้วนน้ำออกมา แต่เพอร์รี่เผลอกลืนส่วนหนึ่งลงคอ เธอรีบพ่นมันออกมาแล้วทำสีหน้าแบบขมขื่น

“ใครบอกให้เธอกลืนกันเล่า เพอร์รี่” เดรกอมยิ้มพยายามสกดกลั้นเสียงหัวเราะไว้

“เค็มปี๋เลย” ทั้งสองหัวเรอะลั่นอย่างชอบใจ

“อย่างนี้กลิ่นปากข้าคงหอมแล้วสิ” เธอลองพิสูจน์ด้วยการคำรามดังๆจนปลาที่อยู่แถวนั้นตัวหนึ่งตกใจกลัวเสียงของเพอร์รี่จนช็อกตาย ลอยขึ้นมา

ระหว่างทางกลับโพรง เพอร์รี่ที่เดินนำเกิดเดินแยกออกจากเส้นทาง

“ไปไหนเพอร์รี่” เดรกเรียกไว้

“ล่าของหวาน” คนเดินนำบอกเสียงเข้ม ในเวลาที่จริงจังขึ้นมา เธอก็ดูมากเข้มขรึมสง่างามเหมือนกัน

เธอนำเดรกเดินมาถึงขอนไม้ขนาดใหญ่อย่างชำนาญ เธอส่งสัญญาณให้เดรกเงียบก่อนจะพาตัวเองเดินเข้าไปใกล้ขอนไม้ที่ว่าด้วยฝีเท้าอันบางเบา หลังจากนั้นเธอก็ลงมือฉีกเนื้อไม้ออกเป็นชิ้นอย่างบ้าคลั่ง แล้วรีบล้วงมือเข้าไปควานก้อนเหนียวๆที่อยู่ภายในนั้นออกมาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

“เดรก! รับนี่ไป!” เสียงของเพอร์รี่ดังขึ้นพร้อมๆกับก้อนรังผึ้งสีเหลืองเหนีวหนึบซึ่งเธอได้โยนมันไปให้เขา

“ไปเร็วเดรก! วิ่ง!” เพอร์รี่ตะโกนโหร้องบอกแล้วเร่งฝีเท้าวิ่งออกนำ โดยเบื้องหลังของเธอมีเหล่าผึ้งพลทหารตัวจิ๋วที่กำลังไล่ล่าตามมาติดๆ เพื่อทวงสมบัติอันล้ำค่าของพวกมันคืน แม้จะต้องพลีชีพก็ตามที

ที่โพรง เดรกและเพอร์รี่ปลอดภัย รังผึ้งถูกเก็บเอาไว้ในขวดโหลอย่างมิดชิด เดรกดึงผึ้งตัวหนึ่งที่ปล่อยเหล็กในไว้ที่จมูกของเขาออก ที่ปลายจมูกของเขาเริ่มบวมและเปลี่ยนเป็นสีแดง

เพอร์รี่หัวเราะลั่นเมื่อเห็นจมูกของเดรกเปลี่ยนไป

 “เพราะเธอคนเดียวเลยเพอร์รี่” เดรกบ่นพึมพำ

“เจ้ารู้ไหมว่าหมีที่ปล่อยให้ตัวเองถูกผึ้งต่อยได้ มันน่าอายขนาดไหน” เพอร์รี่หัวเราะต่อจนนอนขำเกลือกกลิ้งไปทั่วพื้น

เดรกพ่นลมหายใจและเอนตัวลงแผ่กายหลาข้างๆเพอร์รี่ เขาหลับตาลงเพื่อพักสายตาแล้วอยู่ๆก็มีอะไรบางอย่างเหนียวๆหยดลงที่ริมฝีปาก มันค่อยๆซึมซ่านผ่านลิ้นที่รับรู้รส เปลือกตาเขาเปิดออกเมื่อสัมผัสกับสิ่งนั้น เขาพบกับรังผึ้งรสโอชาที่ค่อยๆหยดแมลงจากฝีมือของเพอร์รี่

“และนี่คือรางวัลสำหรับวันนี้เดรก” เธอบอกแล้วทั้งคู่ก็นอนกินน้ำผึ้งหวานๆอย่างเอร็ดอร่อย