Dandelion(แดนดิไลออน) คืนฝันวันล่าจินตนาการ

  ในที่สุดฉันก็ได้รับอิสรภาพเมื่อมาถึงสถานที่ที่มีผู้คนแต่งตัวประหลาดและมีรูปร่างลักษณะแบบเดียวกันกับฉันเดินพลุกพล่านอยู่เต็มไปหมด

  ทั่วอาณาบริเวณถูกประดับประดาไปด้วยหมู่มวลดอกไม้หลากหลายสายพันธุ์และหลากสีสัน หญิงแปลกหน้าพาฉันแวะไปที่ร้านดอกไม้สีชมพูดอกหนึ่งซึ่งดูเหมือนว่าเป็นร้านขายอะไรบางอย่าง เขาใช้ดอกไม้เป็นที่พักพิงเพื่ออยู่อาศัย มีผู้คนมากหน้าหลายตาผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเข้าออกไม่ขาดสาย

“หวัดดีเซียน่า” หญิงแปลกน่ากล่าวทักทายหญิงสาวอีกคนที่กำลังก้มๆเงยๆ

“อ้าวโซเนีย เจ้าจะกินอะไรเลือกได้ตามสบายเลยนะ” เซียน่าหญิงเจ้าของดอกไม้บอกด้สยท่าทีสนิทสนม

ถ้าฟังไม่ผิด ผู้หญิงที่ที่พาฉันมาด้วยเธอชื่อ โซเนีย ซึ่งตอนนี้เธอกำลังให้ความสนใจอยู่กับการเลือกของบางอย่างที่ฉันไม่คุ้นตาแต่ฉันคิดว่ามันคงเป็นพวกไอศกรีมหรือไม่ก็น้ำแข็งใสอะไรทำนองนี้

“ข้าเอาเกสรดอกเคิร์กก็แล้วกัน” โซเนียชี้ด้วยปลายนิ้วเรียวสวย

“เจาล่ะ” เธอหันมาถาม

“มีช็อกโกแลตไหมคะ” ฉันบอกออกไปแต่แล้วก็ได้สีหน้างุนงงตอบกลับมาแทน นั่นแปลว่าไม่มีช็อกโกแลต

“โอเค ฉันเอาแบบเธอโซเนีย”

ว่าแล้วเกล็ดสีเหลืองก็ถูกตักขึ้นมาวางใส่บนกลีบดอกไม้ที่รองเป็นฐาน

ผู้คนที่นี้กินเกสรดอกไม้เป็นของว่างซึ่งฉันไม่มั่นใจว่าตัวเองควรตักมันเข้าปากด้วยซ้ำ ฉันลังเลอยู่พักก่อนหันไปดูคนข้างกันกินอย่างเอร็ดอร่อยว่าแล้วจึงลองชิมดูด้วยคำเล็กๆ รสชาติมันๆเหมือนถั่วซึ่งก็ถือว่าเข้าท่าดี

“เอาล่ะ เจ้า…” เธอหันมามอง

“ฉัน เอลิซ่า”

“เอลิซ่า เราแยกกันตรงนี้ ส่วนเรื่องพี่ชายของเจ้าไว้ข้าจะรีบจัดการให้เร็วที่สุด” โซเนียเอ่ยขึ้นระหว่างที่เดินไป

“แล้วอย่าคิดที่จะกลับไปที่นั่นคนเดียวอีกเป็นอันขาด เข้าใจไหม!” เธอทำหน้าดุก่อนจะบินห่างออกไปด้วยท่าทีรีบร้อนและทิ้งฉันไว้เบื้องหลังเพียงลำพัง

“โซ..เนีย…” ฉันเรียกเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เธอไปแล้ว

ฉันหยุดอยู่กับที่ มองโซเนียที่บินห่างออกไปไกลทุกทีทุกที ฉันหมุนมองจนรอบตัวอย่างสับสน สำหรับที่นี้แล้วฉันก็ไม่ต่างอะไรกับคนต่างถิ่น โดดเดี่ยว และไม่รู้จักใคร ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างหมดหวัง ความเคว้งคว้างทำให้ฉันนึกถึง        เบรนด้าขึ้นมา จากนั้นก็มีสัมผัสบางเบาอันคุ้นชินแตะลงที่ไหล่เล็กๆของฉัน วินาทีนั้นฉันรู้ได้ในทันทีว่าต้องใช่เบรนด้าไม่ผิด

“เยรนด้า! นี่คุณจริงๆใช่ไหม” ฉันยิ้มกว้างกระโจนเข้ากอดเบรนด้าเมื่อรู้ว่าสัมผัสนั้นเป็นของเธอ

ทุกอย่างที่ต้องเผชิญมาผลักดันให้น้ำตาไหลพราก ฉันร้องออกมาโดยไม่สนใจใครที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้น

“คุณอย่าทิ้งหนูไว้คนเดียวอีก” ฉันสะอื้น

“โธ่ เอลี่” เบรนด้าลูบหลังให้เพื่อปลอบโยน

ฉันคลายอ้อมกอดที่รัดแน่น “ หนูอยากกลับบ้าน” ฉันปาดน้ำตาที่เลอะแก้ม

ริมฝีปากเรียวบางได้รูปของเบรนด้าขยับยิ้มรับด้วยความห่วงใย “เธอแน่ใจหรอเอลี่ ว่านั่นคือสิ่งที่เธอต้องการ”

เบรนด้าหยุดและมองมาที่ฉันอย่างคาดคั้น

“เธอคิดยังไงกับคางคกยักษ์โครอี้ที่เจอมา” เธอเว้นวรรค “และคิดยังไงกับที่นี่”

ฉันนิ่ง “เธอกลัวงั้นหรอ” เบรนด้าถาม

คำถามของเบรนด้าทำให้ฉันฉุกคิดค้นหาถึงคำตอบที่แท้จริง ‘ฉันกำลังกลัวอยู่งั้นหรอ?’ แวบแรกฉันคงตอบออกไปอย่างไม่อายใครว่ากลัวมาก คงไม่มีใครชอบประสบการณ์เสี่ยงตายเหมือนกับที่ฉันเจอมาแน่ แต่สุดท้ายแล้วสิ่งที่ซ่อนอยู่ในความกลัวก็คือความตื่นเต้นซึ่งฉันสัมผัสมันได้ในเวลานี้

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ “ไม่เบรนด้า” ฉันพูดอย่างมั่นใจ

“ความกลัวคือสิ่งที่หนูสร้างขึ้นมา หนูไม่ควรกลัว” ฉันยิ้มออก

“นั่นล่ะคือสิ่งที่ฉันพยายามบอกเธอมาตลอดเอลี่” เบรนด้าขยาย เธอมองฉันด้วยแววความสบายใจทว่ารอยยิ้มนั้นกลับค่อยๆจืดจางลงพร้อมๆกับร่างกายของเธอที่เลือนลางเหมือนดวงไฟที่ริบหรี่

‘จงเชื่อมั่นและอย่ากลัว จงเชื่อมั่นและอย่ากลัว จงเชื่อมั่นและอย่ากลัว จงเชื่อมั่นและอย่ากลัว’

เสียงของเบรนด้าดังก้องกัววาลในโสตทัศน์ของฉันในขณะที่มีบางอย่างพยายามพรากเราออกจากกัน

“เบรนด้าอย่าไป!”

  ร่างที่นอนหงายเหยียดยาวอยู่บนเตียงดอกไม้สะดุ้งตกใจตื่นขึ้น หลังจากที่เป็นลมสลบไปเสียนานเมื่อหลายนาทีก่อน เธอยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง สะบัดศีรษะไล่ความมึนงง ที่แท้ก็แค่ฝันไป

  แมลงเต่าทองตัวหนึ่งบินโผล่ขึ้นมาจากขอบเตียงด้านข้างด้วยสีหน้ายับยู่เพราะมันตกใจเสียงกรีดร้องของเอลิซ่าจึงมุดลงไปหลบ

“บลูม่า นี่เธอเองหรอ” ฉันเอ่ยขึ้น

บลูม่าพยักหน้าและทำเสียงโวยวายเหมือนไม่พอใจ มันพยายามเรียกร้องฟ้องอะไรสักอย่างด้วยการทำเสียงฟุดฟิดและขยับปีกถี่ๆ

“เข้าใจแล้ว ฉันขอโทษที่ทำให้เธอตกใจ”

ฉันมองพื้นที่เปียกชุ่ม บลูม่าคงกำลังเอาน้ำมาให้แต่เพราะตกใจกับเสียงร้องของฉันมันเลยทำน้ำหก ฉันยิ้ม บลูม่าทำเสียงขู่ก่อนที่กลีบดอกไม้ที่ห่อหุ้มเราเอาไว้ข้างในจะขยับเปิดออกให้บลูม่าบินออกไป ฉันจึงใช้จังหวะนี้หลบออกมา

เบรนด้าเมื่อกี๊มันคือความฝันหรือความจริงกันแน่?

ฉันเดินเรื่อยเปื่อยใจลอยจนกระทั่งรู้ตัวอีกทีก็มาหยุดอยู่ที่สายน้ำแห่งหนึ่ง เมื่อมองออกไปยังอีกฟากฝั่งของแม่น้ำก็พบกับชายคนหนึ่งกำลังนั่งตกปลาอยู่ ไม่ผิดแน่เขาคือริงตัน ไม่รอช้าฉันรีบตะโกนเรียกโบกไม้โบกมืออย่างตื่นเต้น

“ริงตัน!” ฉันแผดเสียงร้อง

‘โนเอลเจ้าดูเฮริบเบิลคนนั้นสิ’ ไพร์แมลงเต้าทองส่งกระแสจิต

ได้ยินอย่างนั้นโนเอลจึงเงยหน้าขึ้นมามองบุคคลที่ไพร์ว่าด้วยสีหน้าและแววตาเยือกเย็น

‘เจ้ารู้จักนางเรอะ’ ไพร์กล่าวถาม

“ข้าไม่มีทางรู้จักเฮริบเบิลจอมโง่เง่าพันธ์นั้นหรอก” โนเอลว่าอย่างเรียบๆ

‘แต่ข้าว่าดูนางจะรู้จักเจ้านะ’

“ถึงจะรู้หรือไม่นางก็ทำได้ดีที่สุดก็แค่ตะโกนออกมาเพียงเท่านั้น” โนเอลว่าเขาไม่สนใจ

เป็นที่รู้กันอยู่ว่าชนเผ่าทั้งสองห้ามรุกล้ำเขตแดนซึ่งอยู่เหนือาณาเขตน่านน้ำแห่งนี้ ไม่มีใครกล้าฝ่าฝืนกฎมานานแล้วตั้งแต่สงครามคราวนั้น

‘โนอลข้าว่าเจ้าคิดผิดแล้วล่ะ ดูสินางมานู่นแล้ว’

“นางข้ามมาก็โง่เต็มที” เขาแสยะยิ้ม

เอลิซ่าบินมาได้เพียงครึ่งทาง ขาของเธอก็ถูกรั้งไว้ด้วยเถสวัลย์เส้นบางที่พุ่งตรงมาจากฝีมือของใครบางคนที่อยุ่บนฝั่ง

“โซเนีย!”

โซเนียดึงเอลิซ่ากลับขึ้นมาบนฝั่งซึ่งเป็นที่ที่เธอควรอยู่ซะมากกว่า

“เจ้าทำบ้าอะไรของเจ้า! อยากตายมากงั้นรึ!” เธอตวาด

“ทำไมเธอต้องขึ้นเสียงด้วย ฉันแค่จะข้ามไปอีกฝั่งเพื่อพบเพื่อน” ฉันอธิบาย

“เพื่อนที่ฝั่งนั้นอย่างงั้นหรอ” เธอทำเสียงเข้มเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันบอก

“นั่นไงผู้ชายคนนั้น เขาชื่อริงตัน เขาเป็นเพื่อนฉัน” ฉันชี้ทว่าไม่พบใครอยู่แล้ว

“ข้าว่าเจ้าคงจำผิดคนแล้วล่ะ แล้วที่สำคัญเฮริบเบิลจะมีเพื่อนเป็นคราฟลินไม่ได้หรอก” เธอบอกด้วยเสียงเรียบ

“ทำไมล่ะ”

“ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังหลังจากที่เรากลับไปยังบ้านดอกไม้”

ฉันตัดสินใจทิ้งริงตันไว้เบื้องหลังและบินกลับไปยังบ้านดอกไม้ที่พิ่งจากมา