ตามหารัก

 ตามหารัก

                สายลมพัดแกว่งใบไม้สีน้ำตาลแห้ง ขยับไหว ไหว มัน ร่ำ ร่ำทำท่าจะหลุดออกจากขั้วในไม่กี่วินาทีข้างหน้า อยู่บนยอดกิ่งของต้นลำไยที่สูงชะลูดถ้าเทียบกับเด็กวัยห้าขวบเศษ   

                เด็กชายตัวน้อยวัยห้าขวบนั่งมองใบไม้แห้งใบนั้นตั้งแต่เช้าแล้ว เด็กชายกำลังลุ้นว่าเมื่อใดใบไม้แห้งใบที่หมายตาไว้จะหลุดออกจากขั้วสักที จะได้เก็บมาดู และเล่นตามประสาเด็ก

                วูบหนึ่งลมพัดแรงขึ้น ทำให้ใบไม้แห้งใบนั้นถึงกาลหลุดออกจากขั้วสักที เด็กชายไม่รอช้าสายตาจดจ้องใบไม้ใบนั้นที่ปลิวตามแรงลมไปตาไม่กระพริบ พร้อมรีบลุกขึ้นวิ่งตามไปทันที

                ใบไม้แห้งใบนั้นปลิวลอยละลิ่วไปเกาะบนกิ่งไม้ของต้นมะม่วงเสียแล้ว เป็นต้นที่สูงกว่าตนเดิมที่มันเคยอยู่เสียอีก เด็กชายมองใบไม้แห้งใบนั้นด้วยสายตาละห้อย

                “ว๊าเสียดายจัง”

                ใบไม้แห้งจากต้นลำไยต้นเดิมอีกใบหนึ่ง ปลิวมาแปะลงบนใบหน้าของเด็กชาย และปลิวลงสู่พื้น สัมผัสกับเท้าอันเปล่าเปลือยของเด็กชาย แต่เขาก็ยังคงแหงนหน้ามองใบไม้แห้งใบนั้นด้วยสายตาละห้อยอยู่เช่นเดิมปล่อยให้ใบไม้แห้งที่อยู่ข้างล่างสามารถก้มหน้าลงเก็บได้ ให้ปลิวลอยออกไปสูงขึ้น และสูงขึ้นเรื่อย เรื่อยตามแต่ลมจะปรารถนาที่จะพัดพาไป

                “อ้าวเจ้าแก้ว มองอะไรระวังคอจะเคล็ดเอานา”

                เสียงหนึ่งทักเด็กชายขึ้นด้วยน้ำเสียงขบขัน เด็กชายละสายตาจากใบไม้แห้งตรงหน้า หันไปมองเจ้าของเสียงด้วยสายตาคำถาม

                “อานนท์ ถ้าใบไม้ใบนั้นเป็นสิ่งที่อารักมาก อาจะลงทุนปีนไปเก็บมันลงมาไหม”

                เด็กชายแก้วพูดขึ้นพรางชี้นิ้วไปที่ใบไม้แห้งใบเดียวกับใบที่ยืนแหงนหน้าจ้องมานานแล้ว

                “สิ่งที่อารักเหรอ อืม สมมุติ ถ้ามันเป็นเงินของอานา..อาจะรีบปีนขึ้นไปเก็บเล้ย”

                อานนท์ของเจ้าแก้วเปรยขึ้นโดยไม่คิดอะไรมากนัก แต่กลับทำให้เจ้าแก้วคิด

                “แล้วแม่ของแก้วรักแก้วไหมอา”

                “รักซี่...เจ้าแก้ว ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกของตัวเองหรอก ดูอย่างอาสิ อารักเจ้ามะลิจะตายไป”

                อานนท์กล่าวขึ้นพลางยกมือลูบหัวเจ้าแก้วเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

                “แล้วถ้าแม่แก้วรักแก้วจริง ทำไมแก้วคว้าไม่ถึงรัก เหมือนกับใบไม้แห้งที่ปลิวมาติดกิ่งมะม่วงกิ่งนั้นที่แก้วพยายามเอื้อมมือให้สูงเท่าไรแก้วก็คว้ามันไม่ได้สักที ทำไมละอา”

                อานนท์ชักสีหน้ายับๆ พร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดว่า

                “เจ้าแก้วเอย ทำไมเอ็งไม่เก็บใบไม้ที่มันหลุ่นอยู่บนพื้นละ ดูสิเยอะแยะเต็มไปหมด”

                อานนท์พูดพรางชี้ใบไม้ที่เกลื้อนอยู่เต็มพื้นรอบตัวของแก้ว

                “ไม่อา แก้วอย่างได้ใบนั้นใบเดียวเท่านั้น ใบที่เป็นความรักของแม่แก้ว...”

                “แก้ว แม่เอ็งน่ะ...”

                อานนท์หยุดพูดไปสักพักเพื่อเปลี่ยนอิริยาบถเป็นนั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าแก้วแทน

                “อาคิดว่าเขาก็รักเอ็ง แต่เขาทิ้งเอ็งไปนั้นอาจมีเหตุผลที่เอ็ง หรืออาเองก็ไม่อาจเข้าใจ ว่าเขาทิ้งเอ็งไปทำไม เรื่องนี้ไว้ถามกับเจ้าตัวถึงจะรู้ เจ้าแก้วเอย”

                อานนท์พูดจบก็ลุกขึ้นผละเดินจากไปปล่อย ให้เจ้าแก้วแหงนหน้ามองใบไม้แห้งใบนั้นด้วยสายตาละห้อยอีกครั้ง

                “ถามเหรอ แก้วจะตามไปถามหาความรักที่ไหนละอา?”

                แก้วละความพยายามกับใบไม้แห้งใบนั้นเดินคอตกไปนั่งเฝ้าใบไม้แห้งจากต้นลำไย ต้นนั้นอีกครั้ง ต้นลำไยที่ยายเคยบอกกับแก้วว่า แม่ของแก้วเป็นคนปลูกเอาไว้

                แก้วเริ่มจ้องมากใบไม้แห้งที่หมายตาเอาไว้ใบใหม่ และก็ต้องวิ่งไปมาระหว่างชานบ้านหน้าบ้านของแก้ว กับเจ้าต้นมะม่วงอีกฝั่งในรั่วบ้านของอานนท์...สลับกันอยู่แบบนั้น

..............  เฮ้อเมื่อไรนะแก้วจะคว้าใบไม้แห้งใบนั้นได้ซะทีนะ  เมื่อไรจะคว้าความรักได้สักที แล้วจะต้องรออีกนานแค่ไหน หรือว่าต้องรอไปตลอดชีวิตกัน...

                “แก้วเอย กินข้าวลูก  มา..นั่งอยู่ทำไม มากินข้าวกินปลาเร็วเข้า”

                เสียงยายเรียกแก้ว แต่แก้วทำเพียงแค่จ้องมองยายนิ่ง มองคนคนเดียวที่เหลือเป็นครอบครัวของแก้ว ถ้าถามถึงตา ตาของแก้วจากแก้วกับยายไปนานแล้วละ

                “อ้าวเอ็งจะนั่งอยู่ทำไม แม่เอ็งมันไม่กลับมาแล้ว มากินข้าวซะเจ้าแก้ว”

                ยายไม่รู้อะไรเลย แก้วไม่ได้นั่งรอแม่ แต่แก้วกำลังตามหารักต่างหาก..................

จบ....