เพื่อนร่วมโลก

แกร๊ง แกร๊ง สภาพของหญิงชราที่นั่งอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อพร้อมกระป๋องใบเก่าๆที่วางอยู่ตรงหน้าเธอ
"ได้โปรดเถอะค่ะ ช่วยคนยากคนจนด้วยค่ะ"หญิงชรากล่าวขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่คลออยู่เต็มเบ้า
"แม่ค่ะ หนูสงสารคุณยายจัง"หนูน้อยถักเปียกล่าวและดึงแขนแม่ของตนเข้ามาหาหญิงชรา
"ไม่ลูก แม่รีบกลับไปทำกับข้าว เดี๋ยวคุณพ่อก็มาแล้ว"หญิงสาวแสดงท่าทางรังเกียจแล้วอุ้มลูกสาวตนเองกลับบ้าน
เหตุใดผู้คนสมัยนี้จึงเห็นแก่ตัวยิ่งนัก คิดแต่เรื่องตัวเองเหรอ ไม่หรอกมั้งคงไม่มีเวลาจริงๆ
"แม่ค่ะ คุณยายคนนั้น"คราวนี้กลับเป็นเด็กน้อยที่มัดจุกน่ารัก
"หนูอยากเอาของให้คุณยายเหรอ งั้นเอากับข้าวนี่ให้คุณยายนะ" หญิงสาวที่อายุน่าจะประมาณ30ต้นๆยื่นถุงกับข้าวถุงใหญ่ให้หญิงชรา
"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะหนู"หญิงชรากล่าวขึ้น
"หรือว่าคุณยายไม่ชอบอาหารนี้ เดี๋ยวหนูให้เงินไปซื้อใหม่นะค่ะ"หญิงสาวกล่าวขึ้นอย่างผิดหวัง
"ไม่หรอกจะหนู ยายกลัวหนูจะกินไม่อิ่ม"
"เดี๋ยวหนูไปซื้อใหม่ก็ได้ค่ะ" "งั้น ยายขอบใจหนูมากนะจ๊ะ ขอให้เจริญๆนะจ๊ะหนู" "สาธุค่ะ"
"ไปเอม ไปซื้อกับข้าวใหม่ หนูจำไว้นะ เวลาเห็นคนตกยากเราต้องรีบช่วยเหลือ เพราะว่ายังไงเราก็อยู่บนโลกเดียวกัน"
คนแบบนี้ยังเหลืออยู่ในโลก คนที่ยังช่วยเหลือมนุษย์ร่วมโลก คนที่ยังไม่เห็นแก่ตัว ช่างน่าประทับใจเสียจริง
หญิงชราปลาบปลื้มใจเป็นอย่างยิ่งเธอทานอาหารมื้อนั้นได้อร่อยที่สุดเท่าที่เธอเคยทานมา