เรื่องจริงในความเป็นจริง

ฉันคือเด็กมัธยมต้นที่แสนจะธรรมดาหน้าตาเข้าข่ายธรรมดามากการกินอยู่คือธรรมดาเกินไปเอาง่ายๆเลยละกันว่าฉันคือผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่กำลังมีความรัก^^

ฉันเจอรุ่นพี่คนหนึ่งที่เวลายิ้มบอกตามตรงว่าน่ารักที่สุดในสามโลกและฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะขอบคุณหรือต่อว่าเพื่อนรักของฉันดีที่ทำให้ฉันได้เจอกับรุ่นพี่ม.5คนหนึ่งในตอนนั้นฉันอยู่ม.2ในตอนแรกที่ฉันเจอกับพี่คนนั้นนะบอกตรงๆเลยว่าสนใจอย่าแรง!แต่ก็พยายามไม่คิดอะไรมากเพราะว่าเราก็ไม่ได้รู้จักพี่เค้าและพี่เค้าก็ไม่รู้จักเรา(แต่เพื่อนเราดันสนิทกับพี่เค้าเริดมั้ยล่ะ)

ฉันไม่นึกเลยว่าตั้งแต่วันแรกที่เจอจนผ่านไปหลายต่อหลายวันก็ยังได้มีโอกาศเจออีกไม่ว่าที่อาคารเรียน(อยู่อาคารเดียวกัน)ที่โรงอาหาร ที่ร้านขายขนม ไม่เว้นแม้แต่ทางไปห้องน้ำนะเออ...นั่นทำให้ฉันคิดได้ว่า 'ฉันชอบพี่เค้าแล้วล่ะ!' ชอบอย่างแรงด้วย!!!

ณ เวลาต่อจากนี้จะว่าฉันนิสัยไม่ดีก็ไม่เป็นไรนะเพราะคนที่ฉันเกลียดทีี่สุดในห้องกำลังชอบพี่เค้าอยู่!แต่ก็ไม่มีอะไรที่ฉันต้องกังวลกับคู่แข่งคนนี้เพราะคนที่ฉันไม่ชอบหน้าน่ะหน้าตาเข้าข่ายได้ว่าขี้เหร่อย่าว่าฉันโกหกนะฉันไม่ได้โกหกเพราะว่าคู่แข่งของฉันเป็นคนที่มีเส้นผมหยิกหย็อง มีหุ่นที่เรียกได้ว่าอ้วน(ฉันยอมรับว่าฉันก็เป็นคนที่มีหุ่นค่อนข้างอวบคนหนึ่ง)ผิวสีดำ-น้ำตาล หน้ามีรอยแผลเป็นจากสิว เตี้ยกว่าฉันซัก4-5เซนเห็นจะได้ ฉันเคยเป็นเพื่อรสนิทของยัยนี่ตอนม.1แต่เพราะเหตุผลที่ฉันไม่อยากบอกใครทำให้ความสนิทของเราจบกันไปเหลือแต่ความเกลียดชังจนถึงปัจจุบัน

คนที่ฉันกลัวและกังวลมากที่สุดคือแฟนเก่าพี่เค้าที่อายุเท่าฉันแต่เรียนเก่งกว่าฉันและที่สำคัญสวยกว่าฉันหลายขุมจนฉันคิดว่าฉันคงไม่สามารถเข้าไปอยู่ในใจพี่เค้าได้แต่ก็นะเปอร์เซนที่จะสำเร็จก็มีอยู่บ้าง...เล็กน้อย...เพราะคนเลิกกันไปแล้วอีกอย่างแฟนเก่าพี่เค้าก็มีแฟนใหม่แล้วไม่มีอะไรต้องกังวลมาก

อยู่มาวันหนึ่งขณะที่ฉันกับเพื่อนนั่งเล่นที่ศาลาล้อเกวียนหลังอาคารพี่เค้าดันมาเดินขึ้นอาคารที่บันไดหลังอาคารซะงั้นยัยเพื่อนรักของฉันดันไปบอกพี่เค้าว่าฉันชอบพี่เค้าให้ตายเถอะฉันแทบจะเอาหน้าโขกกับโต๊ะให้ตายคาที่อับอายที่สุด!

พอตั้งสติได้ฉันก็เงยหน้าขึ้นจากโต๊ะและรวบรวมความกล้าถามพี่เค้าไปว่า... 'พี่...เรียนอะไรคะ' นั่นคือสิ่งที่ฉันกล้าถามที่สุดในชีวิตและในเวลานั้นพี่เค้าตอบฉันทั้งๆที่ตัวเองหน้าแดงอยู่ก่อนจะยิ้มและขึ้นอาคารเรียนไปอุบ๊ะ!ยิ้มให้ฉันด้วยอ่ะได้ยินม้าย~พี่เค้ายิ้มให้ช้าน~

'โห...หน้าแดงเลยอ่ะ'ยัยเพื่อนรักของฉันยังมีหน้ามาล้อเลียนฉันอีกนะฝากไว้ก่อนเถอะ!แต่...ยังไงก็ขอบคุณล่ะนะ

หลังจากนั้นประโยคที่ฉันจะพูดกับพี่เค้าส่วนใหญ่จะเป็นคำว่า 'พี่เรียนอะไรคะ' แล้วก็ 'ตั้งใจเรียนนะสู้ๆ' ประมาณนี้แล้วยังบวกกับหน้าที่แดงเป็นมะเขือเทศสุกอย่าน้อยพี่เค้าก็ตอบฉันแต่โดยดีและยิ้มให้ฉันทุกครั้ง!...แล้ววันแห่งหายนะก็มาถึงฉันอีกครั้งในตอนที่...ยัยเพื่อนเลิฟของฉันไปถามพี่เค้าว่าคิดยังไงกับฉันแบบต่อหน้าต่อตาฉันเลยทีเดียว!(อันที่จริงรู้เห็นกับเพื่อนแต่ตัวเองไม่กล้าถามให้เพื่อนถามแล้วไปหลบหลังเสา)พี่เค้าที่สังเกตเห็นฉันที่ยืนทำหน้าตกใจอยู่หลังเสาก็หน้าแดงขึ้นและบอกว่าขอตัวไปเรียนก่อนแล้วก็เดินผ่านฉันไปในทันทีแห้วใช่มั้ยเนี่ย?

ไม่!มันยังไม่จบเรื่องราวความรักของฉันไม่จบง่ายๆหรอก! งานวันฉลองปีใหม่จ้า~เป็นวันที่โรงเรียนจะจัดขึ้นเพื่อให้นักเรียนได้ผ่อนคลายกับการเรียนในตอนแรกฉันว่าจะถักผ้าพันคอให้พี่เค้าแต่...ทำไม่ทันเปลี่ยนไปเป็นพับดาว(พับได้ครึ่งหลอดแก้ว)ยัยเพื่อนเลิฟของฉัน(อีกแล้ว)ก็เอาให้พี่เค้าทั้งที่ฉันบอกว่ายังทำไม่เสร็จ!เฮอะ!ฉันล่ะสุดแสนจะรักเพื่อนคนนี้จริงๆ!(ปัจจุบันก็ยังคบกับเพื่อนรักคนนี้อยู่)ยังไม่จบนะจ๊ะด้วยความหน้าด้านที่มีอันน้อยนิดของฉัน ฉันลงทุนซื้อสร้อยคู่ที่จี้มันเป็นตัวโน๊ตดนตรีมาและให้พี่เค้าท่ามกลางคนมหาศาลในเวลาก่อนเลิกเรียนถึงจะอายแต่ก็สู้ตายค่ะ(ป.ล พี่เค้ายังไม่รู้เลยว่ามันเป็นสร้อยคู่จนถึงปัจจุบัน)

วาเลนไทน์วันแห่งความร้าก~แอร๊ยยย!ฉันที่ใช้เวลากับการศึกษาความหมายของดอกกุหลาบเป็นเวลา1วันเต็ม(จะพูดทำไม)ในที่สุดฉันก็เลือกที่จะซื้อกุหลาบ6ดอกที่ความหมายมันแปลว่า 'ฉันอยากเป็นคนรักของเธอ' เริดมาก~แล้วเรื่องก็มาถึงเพื่อนรักของฉันอีกครั้งที่ทำหน้าที่ลากฉันไปห้องพี่เค้าและยังฝากกุหลาบฉันให้พี่ตัวเองเอาไปให้พี่เค้าโดยไม่บอกฉันว่าพี่เค้าจะออกมาหาฉันเพราะคำที่ยัยเพื่อนเลิฟพูดกับพี่ตัวเองว่าให้ออกมาหาฉัน!อุบ๊ะ! ฉันหน้าแดงขึ้นอีกครั้งก่อนจะเฉลยความหมายของดอกกุหลาบเสียงสั่นพอฉันพูดจบยัยเพื่อนเลิฟก็พูดขึ้นว่า 'ให้คนนี้เข้าไปแทนที่แฟนเก่าพี่ได้รึเปล่า!' ฉันหันขวับไปที่เพื่อนฉันและหันกลับมามองพี่เค้าที่กำลังมองหน้าฉันอยู่แล้ววินาทีนั้นพี่เค้าก็พูดขึ้นว่า 'ได้...พี่เต็มใจ' บอกฉันสิว่ามันคือเรื่องจริง!

ฉันฝันหวานได้ไม่นานเพื่อนร่วมห้องของฉันที่ไปคุยเฟสกับพี่เค้าก็มาบอกฉันว่าพี่เค้าคิดกับฉันแค่น้องสาว!เรื่องนี้พอฉันรู้เรื่องก็โทรไปหาพี่เค้าและส่งข้อความถามพี่เค้าว่าจริงรึเปล่าอย่างหน้าด้านๆผ่านไป2วันพี่เค้าเดินมาหาฉันที่นั่งเล่นอยู่กับเพื่อนและมาบอกฉันว่าคิดกับฉันแค่น้องสาวคนหนึ่งจริงๆถ้าเป็นคนอื่นอาจจะเสียใจแต่ไม่ใช่ฉันคนนี้ที่ยิ้มหน้าระรื่นกับคำตอบเพราะเป็นน้องสาวยังดีกว่าเป็นแค่คนรู้จักแถมเป็นน้องสาวยังอาจเลื่อนขั้นเป็นแบบอื่นได้เอาสิฉันจะขอเสี่ยงต่อไป!!!

แต่...พอขึ้นม.3ที่พี่เค้าเคยส่งข้อความหาฉันว่า 'ยังไงเราก็จะได้เจอกันอีกเพราะม.3ม.6อยู่อาคารเดียวกัน' ความสัมพันธ์ที่พี่เค้าบอกว่าเป็นน้องสาวคนหนึ่งเริ่มเปลี่ยนไปกลายเป็นคนรู้จักคนหนึ่งเพราะมีผู้หญิงหน้าตาดีย้ายเข้ามา ม.3แต่นิสัยเธอไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงที่อวดเก่ง!เธอกล้าที่จะคุยกับพี่เค้า กล้าที่จะเดินข้างพี่เค้า และกล้าที่จะขอคบพี่เค้า!...ฉันยอมรับนะว่าฉันเสียใจมากที่แพ้คนมาทีหลังแต่เพราะการร้องไห้ให้ผู้ชายมันเป็นเรื่องที่ปัญญาอ่อนฉันเลยมีแต่ความแค้นยัยผู้หญิงคนนั้น!

ถึงพี่เค้าจะเลือกเธอก็ไม่เป็นไรแต่ทำไมถึงเลือกเธอที่มีนิสัยเลวกว่าฉัน!ฉันค่อยๆออกจากชีวิตพี่เค้าและได้แต่หวังว่าวันเวลาที่ฉํนเคยให้ของขวัญพี่เค้าหรืออะไรต่างๆที่ฉันทำให้รุ่นพี่คนนั้น...ฉันได้แต่หวังว่ารุ่นพี่คงจะคิดถึงมันวันทีี่มีฉันคอยห่วงใยอยู่เสมอ....

ป.ล.เนื่องจากต้องการที่จะปิดบังตัวตนของตัวละครเรื่องนี้จึงไม่อาจบอกชื่อได้แต่ขอบอกว่าเรื่องที่กล่าวมาทั้งหมดคือเรื่องจริงของฉัน...ฉันคนที่ได้มองรุ่นพี่อยู่ห่างๆก็เป็นสุขแล้ว^^