คนขายข่าว

   บ้านปูนสองชั้นทรงทันสมัย ตั้งอยู่บนพื้นที่ประมาณ 5 ไร่ บริเวณโดยรอบเรียงรายไปด้วยโรงเรือนเก้บผลผลิตทางการเกษตร และที่หน้าบ้านมีรถบรรทุกจอดอยู่ 6 คัน ถ้าถามคนที่อยู่แถบนี้ว่าบ้านหลังนี้เป้นของใคร ก็จะได้คำตอบเป้นเสียงเดียวกันว่า นี่คือบ้านของกำนันเฉิด

    ดูเหมือนทรัพย์สินที่มีอยู่ กับตำแหน่งการงาน จะไม่ค่อยเหมาะสมสอดคล้องกันสักเท่าไหร่ ก็เพราะความใจกว้างอย่างล้นเหลือของกำนันเจ้าถิ่น ไม่ว่าจะเป็นงานบวช งานศพ กำนันผู้นี้ช่วยเต็มที่ หรือถ้าใครขาดเงินหมุนไม่ทันก็มีให้กู้ ถึงแม้ดอกเบี้ยจะแพงอยู่บ้าง คนในหมู่บ้านหรืออาจจะทั้งตำบลก้ยอมรับได้

    ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีใครใส่ใจในเรื่องที่มาของทรัพย์สิน แต่มีชายผู้หนึ่งที่ใส่ใจ และติดตามเรื่องนี้มาตลอด บัดนี้เขาได้มายืนอยู่ที่หน้าบ้านของกำนันผู้ทรงอิทธิพลแล้ว

    ราวินนั่นเอง เขาจอดมอเตอร์ไซค์ที่หน้ารั้วบ้าน มองดูมันอย่างไมาสบอารมณ์นัก บ้านและรั้วสวยงามเกินกว่าข้าราชการชั้นกำนันจะหาได้ จะอ้างว่าเป้นทรัพย์มรดกก้คงอ้างไม่ขึ้นเพราะรู้กำพืดกันดี นายตำรวจหนุ่มคิดในใจขณะลงจากรถ ทำชั่วได้ทำไป โกงกินได้โกงไป แต่อย่าพลาด เพราะถ้าวันนั้นมาถึง ตำรวจชั้นผู้น้อยอย่างไอ้ราวินนี่แหละจะตามราวีไม่เลิก และจะไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียว เขาเอื้อมมือไปกดกริ่งที่ประตูรั้ว ยืนอยู่สักพักก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครออกมาต้อนรับ แดดเริ่มจะร้อนแล้ว แขกที่ไม่ได้รับเชิญจึงเดินไปหลบตรงที่มีร่มพอจะบังแสงได้

    การรออยู่เฉย ๆ ไม่ใช่นิสัยของชายหนุ่ม เขาหยิบบุหรี่จากซองขึ้นมาจุด และสูบอัดควันลึกเข้าไปในปอดแล้วปล่อยออกมาทางจมูกสองถึงสามครั้ง ระหว่างควันกำลังคลุ้งมืออีกข้างหนึ่งก็เอื้อมไปกดกริ่งอีกครั้ง

     ออดดดด...

     จากนั้นก็รั่วเหมือนกำลังตีกลองเพล!!

    ออด...ออด...ออด ออดๆๆๆๆๆๆๆ

    ขนาดคนกดยังรำคาญ แล้วคนในบ้านจะไม่หนวกหูก็ให้มันรู้ไป

    ได้ผล...

     มีคนกำลังวิ่งมา ชายร่างผอมผมหงอกเต็มศีรษะ แม้แต่หนวดที่ใต้จมูกก็ยังหงอก "มาแล้ว ๆ พอ ๆ ไม่ต้องกดแล้ว!!" เสียงของเขาดังมาแต่ไกลอย่างอารมณ์เสีย

    หยุดก็กลัวหน่ะสิ นายตำรวจผู้ไม่เคยกลัวใครแม้แต่ผู้บังคับบัญชา เขากดต่ออีกสามครั้งอย่างท้าทาย

    ออดดดดด....ออดดดดด.....ออดดดดดด.....

    จนชายผู้สูงวัยคนนั้นมาถึง "กดหาพ่อมึ..." งองูยังไม่ทันหลุดออกจากปากก็ต้องรีบหยุดไว้ เพราะชายที่กำลังจะถูกด่านั้นไม่ธรรมดา เขาไม่ใช่ซูเปอร์แมน แต่เป็นตำรวจพันธุ์ระห่ำ วีรกรรมห่าม ๆ มีมากมาย นักเลงหัวไม้ในย่านนี้เห็นแล้วหงอกันหมด สาเตุที่หมู่บ้านนี้สงบสุขส่วนหนึ่งนั้นมาจากผู้ใหญ่แรมเข้าถึงและเข้าใจชาวบ้าน อีกส่วนหนึ่งก็มาจากไอ้คนบ้าที่มายืนกดกริ่งแบบไม่เกรงใจชาวบ้านนี่แหละ ฉะนั้นสงบปากสงบคำไว้จะดีกว่า ไม่อยากมีเรื่อง "อ้าว...ผู้กองมาหาใครหรือครับ?" คนพูดปั้นหน้ายิ้ม จากน้ำเสียงกระด้างเปลี่ยนเป้นสุภาพอย่างฉับพลัน