กระดาษเปื้อนโคลน

คุณเคยไหม เห็นเศษกระดาษ ที่เขาขยำทิ้งไว้ บนพื้น พอเราเจอแล้ว อยากรู้อยากเห็น ว่าคืออะไร

"ก็หยิบขึ้นมาอ่าน" บางคนก็เขียนเป็นข้อความ บางคนก็เขียนเป็นคำด่า บางคนก็เขียนเลข ต่างๆ นานา

แต่.....

กระดาษเปื้อนโคลนของฉัน..........

มันเป็นกระดาษ บ่งบอกถึงความในใจของใครบางคน ที่เก็บสะสมไว้นาน ไม่กล้าบอก ไม่กล้าพูด และไม่มีใครรู้...

วันนั้น....

เขายื่นกระดาษที่มีสีขุ่นๆ พร้อมกับเนื้อตัวของเขาที่เปื้อนไปด้วยโคลน (เนื่องจากฝนตกพรำๆ ทั้งวัน) ฉันรับมันไว้ และกำลังจะแกะอ่าน

"อย่าเพิ่งอ่าน รอให้เรากลับไปก่อนได้ไหม" เขาขอร้องฉันไว้

"ทำไมล่ะ" ฉันจึงถามเขา

"น่านะ เราิิิอบากให้เธออ่าน ตอนเรากลับไปแล้ว ขอร้องนะ" แล้วเขาก็วิ่งจากไป ท่ามกลางสายฝน ฉันมองเขาลับหายไปกับสายฝน ฉันค่อยๆ แกะมันออกมา....

...ถึง...ฟ้าั

          เรารู้จักกับเธอมาก็นานแล้ว ตั้งแต่ป.๑ เราเป็นเพื่อนที่ดีกันมาตลอด..... เวลาเธอโดนเพื่อนผู้ชายแกล้ง เธอชอบวิ่งมาอยู่ข้างหลังเรา และให้เราช่วย เราก็ยินดีช่วยอย่างเต็มใจ และดีใจ ที่เธอให้ความสำคัญกับเรา ฟ้ารู้ไหมว่า ตั้งแต่วันนั้น จนวันนี้ มันเป็นเวลา ๑๐ ปี แล้ว เรายังคงเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมใช่ไหม..

          แต่....สำหรับเรา...มันไม่ใช่แล้ว เธอรู้บ้างไหม ทุกครั้ง ที่เธอมีน้ำตา เราเองก็เสียใจ มีแต่คำปลอบโยนให้เธอ บางครั้งเธอมาเล่าเรื่องเพื่อนชายของเธอให้ฟัง...เราเอง..เจ็ยลึกๆ  เธอรู้บ้างไหม!

          มันเพราะอะไรล่ะ...เธอรู้บ้างไหม... เธอเคยสงเกตุบ้างหรือเปล่า...

          เราชอบ มองเธอเวลาเธอเผลอ เป็นประจำ

          เรานั่งรอเธอเสมอ ไม่ว่านานแค่ไหน ก็รอได้

          เราจะคอยซื้อของกินให้เธอ เวลาเธอบ่นว่าหิว หรืออยากกิน

          เราจะคอยช่วยเธอหิ้วกระเป๋า ถ้าเธอบอกว่า เหนื่อย โดยไม่บ่นไมว่าสักคำ

          เราทำด้วยความเต็มใจนะ.....

          มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ เราไม่รู้ รู้แต่ว่า.....มันเกิดขึ้นแล้ว...........เรา...รัก...ฟ้า.

          รักมาก ห่วงมากที่สุด 

เรารู้ว่า ตอนนี้ฟ้า คงไม่ได้สนใจเราเท่าไหร่นัก เราจะรอ รอจนกว่าฟ้า..คิดว่า เราสามารถปกป้องเธอได้......

และ....วันนี้เป็นวันที่เราจะต้อง....ไปเรียนต่อ ที่ต่างจังหวัดแล้ว....เราคงคิดถึงฟ้าที่สุด....ที่สุด ถึง ที่สุด

                                                                                ลาก่อน เราจะรอฟ้านะ

                                                                                        ชาย

ฉันอ่านเสร็จ นั่งอึ้งสักพัก ฉันรีบลุกขึ้น.....พร้อมทั้งน้ำตา.....และวิ่งฝ่าสายฝนที่โปรยปรายออกมา ฉันวิ่งอย่างไม่ยอมหยุด น้ำตาฉันไหลอาบแก้ม ความรู้สึก เหมือนฉันกำลัง จะสูญเสียของที่ฉันรักไป ใจมันเบาหวิว บอกไมุ่ถูก ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร รู้แต่ว่า..ฉันต้องไปเจอเขาให้ได้..

ฉันมาหยุดตรงหน้าบ้านของเขา....เขาก้าวเดินออกมาหน้าบ้าน...ฉันโผเข้ากอดเขาพร้อมทั้งเสียงสะอื้นไห้ไม่ขาดสายของฉัน

"ฟ้าขอโทษ นะชาย..ฟ้าขอโทษ.." ฉันพูดอยู่แค่นั้น...

ชายสวมกอดฉันแน่น....ฉันได้ยินเขาพูดว่า"ไม่เป็นไรฟ้า..เรารอเธอเสมอ"

            หลังจากนั้น เราต่างแยกย้ายกันไปเรียนต่อ ชายจะมาหาฉันเสมอ จนวันหนึ่งฉัน รู้ตัวว่า "ฉันเองก็รักเขาเหมือนกัน"...........