ยัยขี้อายกับนายขี้แกล้ง

"เอาไง? จะทำหรือไม่ทำล่ะ" ตาบอมเร่งการตัดสินใจของฉันให้เร็วขึ้น อ๊าย >//< ! ฉันไม่อยากเสียจูบแรกอันมีค่าของฉันไปหรอกนะ ไม่มี๊ไม่มีทางงงง

"ไม่...ไม่ทำ" และก็ไม่มีทางทำด้วย!

"อ่อหรอ...งั้น เชิญเรียนเองแล้วกันนะ พี่ไปล่ะ" อ่า!อย่าเพิ่งไปสิ นายอย่ามาปล่อยให้ผู้หญิงตัวน้อยๆอย่างน้องพายคนนี้ให้อยู่คนเดียวเส่ TOT

"เดี๋ยวก่อน" ฉันโพล่งขึ้นมาเบาๆทำให้ตาบอมที่กำลังเก็บของเตรียมจะออกไปหันมามองหน้านิดๆ

"ว่าไง?" ตาบอมเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง

"เอา..เอางี้นะ ถ้าฉันยอมกินน้ำจากหลอดเดียวกัน นายต้องทำอะไรให้ฉันอย่างหนึ่ง" เอาว่ะ!แฟร์ๆต่างคนต่างเสีย

"ก็ได้ อย่าลืมว่าต้องบอกชื่อด้วย" ตาบอมสแยะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ชั่วร้าย นายนี้มันชั่วร้ายดีจริงๆ..

"เฮ้ย! ไอ้ดรีมซื้อน้ำให้ขวดดิ!" ตาบอมเมอร์ระเบิดปลาร้านั่นสั่งให้พี่ดรีมไปซื้อน้ำ โดยอ้างว่า ฉันอยากกิน = =  ระหว่างที่นั่งรอฉันก็นั่งท่องสิ่งที่จดไปเรื่อยๆ ในใจก็เต้นตึกตักๆ ดังโครมๆ และเมื่อพี่ดรีมวิ่งเข้าถึงในหอ มันก็ทำให้ฉันสะดุ้งแบบไม่ทันตั้งตัว

"เฮือก!" 

"เฮ้ย? เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมตกใจเสียงดังขนาดนั้น" ตาบอมบ้านั่นเอามือเอื้อมจะมาแตะฉัน แต่ฉันเอียงหลบ ทำให้ตานั่นหดมือเข้ากับตัวทันที

"ไม่..ไม่มีอะไร.." ก็พี่ดรีมดันโผล่มาตอนที่ฉันกำลังคิดว่าจะต้องกินน้ำจากหลอดเดียวกันหรออยู่น่ะสิ เล่นเอาซะหัวใจหล่นไปที่ตาตุ่มเลย ฉันไม่อยากโดนบังคับอะไรแบบนี้เลย ฉันจะทำไงดี TT

"ไม่เป็นอะไรแน่นะ ไปกินยาหน่อยไหม?" เอ๊ะ!นายนี้ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็-.....! เอ้อ! ถ้าฉันเกิดไม่สบายขึ้นมา ตานั่นจะได้ไม่อยากกินน้ำหลอดเดียวกับฉันเพราะกลัวติดไข้แน่ๆ ว่ะ ฮ่าฮ่า ความคิดแจ่มโบ๊ะ

"อ่อ..อืม ฉันไม่สบายนิดหน่อย" แกล้งไอแค่กๆแล้วทำหน้านางเอกจะขาดใจตายบนเตียงโรงพยาบาล แค่นั้นก็โอล่ะ ^O^

"งั้นพี่จะไปเอายาให้ รอก่อนนะ" 

"อย่าเพิ่งไป!" ถ้านายไปเอายาสุ่มสี่สุ่มห้ามาให้ฉันกินแล้วฉันเกิดชักดิ้นชักงอขึ้นมาจะทำไง!

"ทำไม? หรืออยากกินน้ำหลอดเดียวกันเร็วๆ" อ๊าย!อย่ามาพูดจาน่ารักนะ เอ้ย! อย่ามาพูดจากวนโอ้ยนะ ฉันอุตส่าห์ลืมๆไปแล้วแท้ๆ

"จะบ้าหรอ! ฉันไม่สบายอยู่นะ" คนไม่สบายเขาไม่ให้กินหลอดเดียวกัน ใจป่าว!

"ไม่สบายแล้วไง ไหนบอกนิดหน่อยไง"

"เอ่อ...ไม่นิดหน่อยหรอก โอ้ย..ตอนนี้อยากจะอ้วกอยู่ล่ะ" แคสติ้งฉันเยอะนะจะบอก !

"อ่อหรอ...ก็อ้วกออกมาเลยสิ เอ้า!ถุง" อ่า นายนี้ = =* ทำไมรู้ทันฉันหมดเลยนะ ฉันจะทำยังไงให้ตัวเองอ้วกออกมาได้ล่ะเนี้ย กระซวกคอเลยดีไหมเนี้ย ไม่ได้ๆเดี๋ยวตายก่อนได้กลับบ้าน

"เห้ยบอม! น้องคนนี้ที่แกเลือกแจ่มมากเลยว่ะ!" เสียงพี่จอยส์ตะโกนขัดขึ้น แล้วกระโดดโลดเต้นเหมือนเด็ก เข้ามากอดแขนตาบอม

"แจ่มยังไง?" ตาบอมทำหน้าสงสัย

"ก็แบบ..จดจำเก่ง แถมยังเล่นเสียงไม่เพี้ยนด้วย เก่งว่ะเก่งๆ" พี่จอยส์ตบมือเปาะแปะๆแล้วทำหน้าดีใจ 

"เออ ก็ดี แต่ยัยนี้สิ บอกว่าไม่สบายแกจะเอาไงว่ะ" ตาบอมชี้มาทางฉันแล้วหันไปพูดกับพี่จอยส์ ต๊าย! เสียมารยาท ชี้หน้าคนอื่นแล้วยังเรียกยัยนี้ด้วย  พายรับไม่ได้ค่ะ~

"แกก็ไปหายาให้น้องเขากินสิ เด็กแกแกก็หัดดูแลบ้าง" พี่จอยส์บ่นอุบอิบแล้ววิ่งกลับไปสอนซันนี่ต่อ 

"เห้อ....เธอนี้ทำให้พี่วุ่นวายได้ดีจริงๆ ถ้าไม่อยากกินน้ำหลอดเดียวกันก็บอกตรงๆสิ" โอ้ว รู้ได้ไงงงงง!

"ก็ไม่อยากกินน่ะสิ" เรื่องนี้ไม่เถียง เห็นด้วยสุดๆ =3=

"แต่พี่อยากกิน มามะ!" กรี๊ด!! อย่าเอามือมาจับไหล่ฉันนะตาบ้า!

"เอ้าเร็ว! กินสิ!" ตาบอมเมอร์ระเบิดตำป่านั้น ยัดเยียดขวดน้ำใส่มือฉัน แล้วพูดตะเบ็งเสียงให้ฉันกิน แต่คนมันไม่อยากกินนี่ !

"ไม่!นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน!" ฉันขึ้นแล้วนะ !

"ไหนว่าไม่สบายไง.." อ๊า!โอ้! ลืมตัวเลยฉัน ตาบอมยิ้มขึ้นมานิดหน่อย อย่าส่งยิ้มน่ารักนั่นให้ฉันนะตาบ้า..

"เด็กโกหกต้องโดนลงโทษ" แอร๊ย!! ฉันโดนอีกข้อหาล่ะ ม่ายยยยยย!

"นายมัน..." ชั่วร้าย นิสัยไม่ดี ไม่มีมารยาท ใจคอทำด้วยอะไร โหดร้ายที่สุด T_T แต่ฉันก็ได้แค่ด่านายในใจนิเนอะ ฮืออออ

"เอาล่ะ มาโดนลงโทษซะดีๆก่อนอื่นเลยบอกชื่อเธอมาก่อน"  

"ชื่อ พาย ค่ะ" ฉันตอบชื่อนายบอมนั่นแบบไร้อารมณ์ไร้ฟิลลิ่งสุดๆ เพราะอะไรน่ะหรอ? ก็ฉันเริ่มเบื่อขี้หน้ามันแล้วไง T_T

"ดีมาก ต่อไปกินน้ำซะ" ฉันยื่นมือที่สั่นเทาและบอบบางไปจับขวดน้ำแล้วสอดหลอดเข้าไป อ่า ฉันไม่อยากกินมันเลย ให้ตายสิ

"อึ้กๆ" แต่ฉันจำเป็นที่ต้องทำ ฮือๆ พอฉันกินเสร็จตานั่นก็หยิบขวดออกจากปากฉัน แล้วดูดหลอดอย่างเมามันส์ทันที ไม่นะ จูบแรกของฉัน TT

"ฮ้า! สดชื่นจริงจริ๊งงงง" อย่าสดชงสดชื่อแถวนี้นะย่ะ นายไม่น่ารักสำหรับฉันอีกแล้ว เชอะ

"จะสอนต่อได้ยัง" ฉันหันไปบอกตาบอมนั่น นี้ก็เย็นมากแล้ว ฉันมัวทำอะไรอยู่เนี้ย

"ไม่สอนหรอกวันนี้ หมดเวลาแล้ว ขอบใจสำหรับรสชาติอันดื่มด่ำนะ ^^" ห้ะ!!อะไรนะน!!

"อะไรกัน! นายไม่ทำตามสัญญานี้!" คนหลอกหลวง อย่ามาเอาจูบแรกฉันไปฟรีๆนะย่ะ

"ใครว่าล่ะ แล้วผู้หญิงบ้าที่ไหนบอกว่าตัวเองไม่สบาย" นายบอมเมอร์เดินไปเก็บคีร์บอดแล้วยื่นมันมาให้ฉัน

"ไม่เอา" ฉันตอบแล้วเดินหนีไปเก็บกระเป๋าของตัวเอง

"แต่เธอต้องเอา อ่านสิ่งที่จดแล้วลองเล่นดู" นายไม่รู้หรอว่ามันหนักน่ะ = = แต่ฉันก็เถียงอะไรไม่ได้มาก อยู่ไปก็มีแต่เสียหน้าปล่าวๆ หยิบมันแล้วเดินออกไปแบบเงียบๆจะดีที่สุด ฉันเอื้อมมือไปหยิบคีร์บอด แล้วมันก็..

"กรี๊ดดด!!" ฉันร้องเสียงหลง เพราะอะไรน่ะหรอ คีร์บอดมันหล่นทับเท้าฉ้านนน!! เจ็บเว้ย!!

"เฮ้ยๆ! เอามานี้ๆ" ตาบอมรีบหันหลังมาดูแล้วหยิบคีร์บอดขึ้นมาจากเท้าฉัน โห ดีนะนายมาช่วยทัน ไม่งั้นเท้าฉันแหลกละเอียดแน่ๆเลย TT

"เกิดอะไรขึ้น หมดเวลาเล่นแล้วนะ กลับบ้านกันได้แล้ว" พี่จอยส์เดินเคียงคู่มากับซันนี่

"พายทำคีร์บอดหล่นใส่เท้าตัวเองน่ะสิ ไหนมาดู" ตาบอมหันไปบอกพี่จอยส์แล้วหันกลับมาดูเท้าฉันแทน จะว่าไปเวลานายนี้เรียกชื่อฉัน ฉันก็เขินไปด้วยแหะ =///=

"ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก" ฉันเดินลากเท้าไปหาซันนี่เพื่อนเพียงคนเดียวในตอนนี้

"ระวังๆหน่อยสิพาย ทีหน้าทีหลังก็หัดดูกำลังตัวเองก่อนด้วย" อย่ามาบ่นใส่ฉันเลย ก็นายเป็นคนให้ฉันถือนี่ -*-

"ไงน้องซันนี่น้องพายกลับบ้านดีๆนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่ไปส่งไหม" พี่ดรีมวิ่งเสนอหน้ามาที่ฉันและซันนี่ เรื่องอะไรย่ะ อย่ามายุ่งกับเพื่อนฉันนะ

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูกับพายมีคนมารับค่ะ" หืม = =? ฉันมีหรอ

"ยัยมะเขือเทศอัดกระป๋อง เร็วหน่อย" เฮ้! เสียงนี้มัน! ตาฟันโอนิน่า นี้แกยังไม่กลับบ้านอีกหรอเนี้ย

"เห้ยโอ! แกยังไม่กลับบ้านอีกหรอ ? แกรอฉันหรอ ?" อ่า ตอบด่วนเลย ฉันไม่คิดว่าแกจะมายืนอยู่ตรงนี้หรือเพราะน้ำลายของตาบอมนั่นมีพิษทำให้ประสาทฉันหลอน

"ยัง ฉันก็มารับเธอนั่นแหละ ทำอะไรอยู่ได้เลยเดินมาดูนี้ไง" ตาโอยิ้มรับนิดหน่อยแล้วเข้ามาพยุงฉันแทนซันนี่ วันหลังฉันจะเลี้ยงข้าวแกนะโอ ^O^

"อ่า น้องนั่นเอง" พี่ดรีมพูดขึ้นมาเบาๆ ทำให้ตาฟันโอข้องใจต้องถามขึ้นเพื่อความแน่ใจ

"ทำไม ผมทำไม" อย่ามาหาเรื่องกันในเวลาแบบนี้สิย่ะตานี้

"อ่อ ไม่มีอะไรหรอก แค่เห็นเด็กปากดี" โห้ พี่ดรีมค่ะ หุบปากแสนหวานของพี่ไปเถอะ~

"จะเอาหรอว่ะ!!" ตาฟันโอ พรวดพราดวิ่งออกไปข้างหน้าทำให้ฉันที่เกาะนายนั่นอยู่ล้มพับลงไปจับกบเรียบร้อย ทำไมวันนี้มันวุ่นวายแบบนี้

"เฮ้ย!พาย!" ตาบอมเรียกชื่อฉันแล้วก็วิ่งเข้ามาพยุง ฟันโออยู่ดีๆก็ชะงักแล้ววิ่งมาทางฉันแทน

"ถอย!เดี๋ยวผมพาไปเอง" อ๊ายเดี๋ยว!แกจะอุ้มฉันไปหนายยยย แล้วซันนี่ล่าาาา