Flower grave

   
     ณ ที่ที่เหมือนกับความฝัน เขากำลังยืนอยู่ในกลางทุ่งดอกไม้ ที่ไหนสักที่ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครเคยพบ ดอกไม้หลากสีล้วนเต้นรำอยู่ท่ามกลางหุบเขา กลิ่นหอมอ่อนๆของมันลอยโชยมาพร้อมกับสายลม กาลเวลาเหมือนจะหยุดอยู่ตรงนั้น ในยามที่กลิ่นหอมอันอบอวนลอยมาแตะจมูกเขา ในยามที่มือของเขากำลังสำผัสกับกลีบอันบอบบางของดอกไม้สีสวยเหล่านั้น ในยามที่ความอบอุ่นของสายลมพัดอ้อยอิ่งผ่านตัวเขาไป และในยามที่สายตาของเขาพบเจอกับดอกไม้สีขาวที่คุ้นเคย
   เธอเป็นผู้หญิงที่สวยสด ชุดราตรีสีขาวยามกรอมพื้น ใบหน้าหวานแต้มด้วยรอยยิ้มที่ทำให้โลกนี้สว่างไสวกำลังแย้มยิ้มชมชื่นให้ดอกไม้สีขาวในมือ ในยามที่เธอหันมามองเขานั้นทำให้หัวใจของเขามันเต้นและสั่นระรัวออกมาก เธอหันหลังเดินกลับไปอีกทาง ฝ่ามือขาวระดอกไม้ไปตามทาง เขาเดินตามไป และรู้สึกว่าตัวเองเหมือนผู้บุกรุก
   เขาก้าวเท้าให้เร็วเพื่อติดตามเธอพลางส่งเสียงเรียก "เฮ้ คุณครับ" เขาเรียก แต่เธอยังคงก้าวเดินต่อไปเหมือนไม่ได้ยินเขาทั้งๆที่พวกเขาเดินห่างกันแค่เพียงก้าวเดียวเท่านั้น
   "เฮ้ คุณ" เขาเรียกอีกครั้ง แต่ยังไม่ได้รับปฏิกิริยาใดๆจากคนข้างหน้า นอกจากฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินอย่างมั่นคง
    เขาตัดสินใจเอื้อมมือไปคว้ามือของหญิงสาวไว้ให้เธอหันมา ใบหน้าหวานนั้นเอียงคอมองเขาอย่างสงสัย เธอดูคุ้นเคยในใจของเขา หัวใจยังสั่นระรัวไม่อยุด
   "เอ่อ...คือ..." ชายหนุ่มไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เขาก้มลงมองพื้น มือของเขายังจับอยู่ที่มือเธออย่างถือวิสาสะ เขารีบปล่อย "ขอโทษครับ" เขากล่าว พลางมองใบหน้าหวานที่กำลังแย้มยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เขา 
   "ความรักก็เหมือนกับดอกไม้" อยู่ๆหญิงสาวก็พูดออกมาโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว "ไม่ว่าจะเช้าหรือว่าเย็น ดอกไม้สามารถบานได้ตลอดในที่ที่ไม่มีใครมองเห็น"
   "เอ่อ..." ชายหนุ่มงุงงงกับคำพูดของหญิงสาว
   "ดอกไม้สามารถบานได้ทุกเวลา คงความสวย ความสดใส และสดชื่นเอาไว้ด้วยกัน" เธอบอก ก่อนจ้องมองมาที่ตาของเขา ดวงตาสีฟ้าของเธอดูสดใสและอบอุ่น ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ไม่สามารถละสายตาจากหญิงสาวตรงหน้านี้ได้เลย 
    "คุณคิดเหมือนฉันหรือเปล่า" เธอถาม
     ตั้งแต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ ในชีวิตของเขาอยู่กับธุรกิจ การแข่งขันและการโกงเกม เขาไม่เคยมานั่งถกเรื่องความรักกับใคร มันคือเรื่องที่ไม่สามารถที่จะก้าวหน้าไปได้ไกลเหมือนกับธุกิจ
    "ดอกไม้เหมือนกับความรัก แต่มันสามารถบานได้ทุกเวลาจริงหรือ ถ้าหากว่าไม่มีน้ำมาหล่อเลี้ยงดอกไม้จะสามารถอยู่ได้หรือ ถ้าหากว่าวันนั้นไร้แสงแดดดอกไม้จะไม่เหี่ยวเฉาตายอย่างนั้นหรือ ถ้าหากว่าเกิดพายุฝนที่กระหน่ำแรงดอกไม่ดอกน้อยจะสามารถดำรงอยู่ที่เดิมได้หรือ" เธอบอก
   "ผม...ไม่รู้" เขาบอก เขาเกลียดการไม่รู้ที่สุด ในโลกของธุรกิจ ถ้าเราไม่รู้แม้เพียงเรื่องเดียวเราสามารถล้มละลายได้เลย
    เธอยิ้มให้เขา
    "ถ้าดอกไม้คือความรัก น้ำก็เหมือนกับการดูแลเอาใจใส่ แสงอาทิตย์ก็คือปัจจัยสำคัญต่อการดำรงอยู่นั่นก็คือคนที่เราจะอยู่ด้วยรัก ส่วนพายุก็คือมรสุมแห่งห้วงอารมณ์ของกิเลสตัณหาที่มักจะทำให้ความรักนั้นไขว้เขว" เธอบอกอีกครั้ง 
   "ดอกไม้คือความรัก ดอกไม้คือสิงที่สวยงามที่สุดในโลก" เธอพูด ใบหน้านั้นยังคงมองเขา...มองมาที่เขาคนเดียว
   "ทำไมทุกคนถึงชอบความรัก" เขาถาม
    "แล้วทำไมทุกคนถึงชอบดอกไม้"  เธอถาม
    เขานิ่ง
     "เพราะดอกไม้คือสิ่งที่สวยงาม" เขาพูด เธอยังคงยิ้มอยู่ รอยยิ้มนั้นไม่เคยจางหายไปแม้แต่ตอนที่เธอกำลังพูดกับเขา "แต่มันคงอยู่ได้ไม่นาน ไม่ว่าเราจะดูแลดีอย่างไร มันก็จะตายอยู่ดี"
    "นั่นเพราะดอกไม้คือสิ่งที่เปราะบาง ดอกไม้สามารถเบ่งบานได้ทุกที่ แต่ในเวลาเดียวกันดอกไม้ก็สามารถร่วงโรยได้ทุกเวลาเหมือนกัน" เสียงของเธอนุ่มลมุน
    "แล้วจะหาความมั่นคงได้จากที่ไหน" เขาถาม
    "แล้วธุรกิจของคุณล่ะ" เธอถาม "จะหาความมั่งคงได้หรือ"
    "แน่นอน เพราะธุรกิจของเราสามารถเดินหน้าได้ตลอดเวลา ตราบใดที่เราใส่ใจกับมัน ดูแลมัน และต่อให้เราตายไปมันก็จะดำรงอยู่ได้...ด้วยความสามารถของคนรุ่นหลัง"
    เขาตอบเธอและรู้สึกเหมือนกับว่าเขาจะชนะ แต่หญิงสาวกลับหัวเราะออกมาก
    "ช่างเป็นการลงทุนที่สูงมาก"
    "เราอยู่กับความเสี่ยง" เขาพูด หญิงสาวยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโอน เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองเถียงเธอไม่ได้ เรามีความคิดที่ต่างกัน
    "ถ้างั้น ธุรกิจก็ไม่ได้อยู่กับคุณไปตลอด แต่ดอกไม้สามารถที่จะดำรงอยู่บนโลกใบนี้ได้ตลอด ต่อให้มันร่วงโรยลงสู่พื้นดินแล้วมันก็จะถูกฝังอยู่ในนั้น เมื่อกาลเวลาผ่านไปสภาพแวดล้อมจะเปลี่ยนให้มันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เบ่งบานดังเดิม นั่นจึงตอบได้ว่าทำไมดอกไม้ถึงบานได้ตลอด" เธอยิ้ม
    "แต่มันก็ตายลงไปแล้ว" เขาเถียง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรในยามที่เขาเห็นใบหน้าหวานที่แสนจะคุ้นเคยนั่นยิ้มหรือหัวเราะ มันก็มักจะทำให้เขาอยากเถียง
   "ธุรกิจเกิดและดำรงอยู่ได้ด้วยความคิดของคุณใช่หรือไม่" เธอถาม เขาพยักหน้า ทั้งความคิดและความสามารถ มันสารถปรับเปลี่ยนได้เสมอ
   "งั้นดอกไม้จะเติบโตได้ดีที่ไหนรู้มั้ย" ผ่ามือของเธอเอื้อมมาสัมผัสกับใบหน้าของเขา หัวใจของเขาสะดุดอีกครั้งก่อนที่มันจะเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
    "ดอกไม้เติบโตได้ดินบนผืนดิน เพราะผืนดินคงอยู่บนโลกนี้ตลอดกาล ดังนั้นความรักก็จะสวยงามและเบ่งบานได้ดีใน...หัวใจของคุณ เพราะหัวใจของคุณจะสามารถคงอยู่กับคุณได้...ไปตลอดกาล"
    ริมฝีปากหวานทาบทับลงมาที่ริมฝีปากของเขา สายลมพัดพาเอากลิ่นดอกไม้โชยมาอีกครั้ง เขากระชับอ้อมกอดแน่น หลับตาลง เธอคือคนที่คุ้นเคยของเขา ความหวานลมุนแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา หัวใจกำลังสั่นระรัว ยามที่เขายืนอยู่ตรงนี้ มันเหมือนกับว่าเขากำลังยืนอยู่ในที่ที่เป็นนิจนิรันดร์ เธอคือดอกไม้สีขาวสำหรับเขา
    และเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาในโลกแห่งความเป็นจริงดอกไม้ดอกนั้นก็หายไปแล้ว
    ดอกไม้ดอกนั้นหายไปไหน?
    ยามที่เขาก้มลงมองพื้นดินเขาก็พบ แต่เป็นป้ายหินสีขาวพร้อมกับดอกไม้สีขาวหนึ่งดอก
    เขาจำคำพูดของเธอได้
    ดอกไม้สามารถเบ่งบานได้ทุกเวลา ตอนนี้ดอกไม้ดอกนั้นกำลังเบ่งบานอยู่ในใจเขา  
    แต่ในขณะเดียวกันดอกไม้ก็สามารถร่วงโรยได้ตลอด และตอนนี้ดอกไม้ดอกนั้นก็ร่วงโรยลงแล้ว
    เขาคุกเข่าลง ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมเธอถึงดูคุ้นเคยสำหรับเขา นั่นก็เพราะเธออยู่กับเขามาตลอด เธอคือดอกไม้ของเขา ที่ในยามนี้ดอกไม้นั้นได้ร่วงโรยลง ในมือของเขามีดอกไม้สีขาว เขาวางมันลงกับแผ่นหินหยาดน้ำเพชรใหลออกจากดวงตา
    ไม่ว่าอย่างไรดอกไม้สามารถปรับเปลื่ยนเป็นดอกไหม่ได้เสมอ และมันจะสามรถดำรงอยู่ได้ด้วยผืนดิน
    "หลับให้สบายนะครับ"
    แล้วสายลมก็พัดกลับไป...พร้อมกับกลีบของดอกไม้ที่ร่วงโรย...
 
The end