คำขอของคนแอบรักเพื่อนสนิท

  หลังจากที่โทรลคบกับแบรงก้า เค้าก็ไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันอีกเลย เราจะคุยกันในเฉพาะตอนเรียนเท่านั้น ส่วนตอนพักเที่ยงโทรลก็ไปกินข้าวกับแบรงก้า ไม่ว่าฉันจะชวนไปเล่นอะไรโทรลก็ไม่ไปมันทำให้ฉันเจ็บปวดมากกว่าเดิม ฉันนึกเสียดายที่ตัดสินใจแบบนั้นลงไป ฉันนอนร้องไห้เกือบทุกคืน ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่ทำแบบนั้น ฉันจึงเริ่มตีตัวออกห่างเพื่อให้เค้ามีความสุขกับแบรงก้าได้มากขึ้นด้วยการสลับที่นั่งกับแบรงก้า แล้วฉันก็ไม่ได้พูดคุยกับโทรลอีกเลย โทรลคงเห็นความผิดปกติจึงเข้ามาถาม
 
"เป็นอะไรไปรือเปล่ามินพักนี้ไม่เห็นพูดมากเหมือนแต่ก่อนเลยนะ 5555"
 
"..."
 
"นี่ ! เที่ยงนี้ไปเตะบอลกันไหมล่ะ พนันได้เลยว่าฉันต้องชนะฝีมือกระจอก ๆ ของเธอแน่ 555"
 
"...."
 
"ฉันมีโจทย์เลขที่ทำไม่ได้อยู่ข้องนึง มาช่วยทำหน่อยดิแต่ฉันว่าโง่ ๆ อย่างเธอก็ทำไม่ได้เหมือนกันใช่ไหมล่ะ 555..." โทรลคงสังเกตความผิดปกติของฉันเพราะจริง ๆ แล้วฉันก็ต้งตอบกลับไปว่า ' งั้นเรามาแข่งกันไหมล่ะว่าฉันกับนายใครจะโง่กว่ากัน แบร้ :P 'แต่ตอนนี้การชยับปากพูดกับโทรลมันช่างยากเหลือเกิน แต่เค้าก็ยังพยายามพูดกับฉันต่อไป
 
"แบรงก้าชวนมินไปกินข้าวพร้อมกันเที่..."
 
"พอสักทีเถอะน่าโทรล !!! เลิกยุ่งกับฉันสักทีไปดูแลแฟนอันเป็นที่รักของนายเถอะไป !! " ฉันตะโกนลั่นห้องจนเพื่อนทั้งห้องหันมามองแต่ฉันไม่สนใจหรอก อะไร ๆ ก็แบรงก้าเค้าไม่สงสารฉันมั่งหรือไงนะ ว่าคนฟังมันเจ็บนะเว้ย !!
 
"นี่เธอเป็นอะไร ฉันก็แค่อยากคุยกับเธอเท่านั้น ฉันรู้สึกผิดนะที่ทิ้งเธอไว้แบบนั้นแต่เราก็จะทำกิจกรรมร่วมกันได้นี่ ทุกอย่างเลยนะร่วมกัน 3 คนเลยไง นะ ^^ " 
 
"นี่นายยังทำให้ฉันเจ็บปวดไม่พอใช่ไหมห้ะ !! ออกไปจากชีวิตฉันซะทีหัวใจฉันด้วย..."ฉันพูดพร้อมลดเสียงลงตรงหัวใจแต่ฉันเชื่่อว่าเค้าได้ยิน
 
"ที่ฉันเตะบอลโดนเธอตรงหน้าอกใช่ไหม ฉันไม่คิดว่าเธอจะเคืองขนาดนี้ฉันขอโทษจริง ๆ มินเนี่ยนขอโทดน้า ๆๆ  หายงอลฉันนะ โอ๋เอ๋ ๆ ^^" เขายังเป็นเหมือนเดิมสินะ ชอบใช้วิธีง้อแบบเด็ก ๆ และทุกครั้งฉันก็พ้มุกนี้ของโทรลเสมอแต่ตอนนี้...
 
"นายนี่มันโง่จริง ๆ ... ฉันเกลียดนาย !!" พูดจบฉันก็วิ่งออกจากห้องก่อนที่น้ำตาของฉันมันจะออกมาประจานความอับอายให้คนอื่นได้เห็น ฮือ ๆ คนโง่ !
 หลังจากนั้นฉันก็เลี่ยงเค้ามาตลอด ไม่แม้แต่จะมองหน้าถึงโทรลจะเข้ามาคุยด้วยฉันก็เดินหนีเขาตลอด ฉันไม่อยากเจ็บอีกแล้วนี่เห็นหน้าโทรลทีไรน้ำต้าก็จะไหลออกมาทุกที ทำไมเราถึงอ่อนแอแบบนี้นะมินเนี่ยน วันนี้เป็นวันจบการศึกษาฉันอยากจะบอกลาโทรลซักนิดแต่ก็ไม่กล้า   เราจากกันโดยไม่ได้พูดอำลากันเลยแม้แต่นิดเดียว  นี่เราเป็นเพื่อนกันมานานแค่ไหนนะ 3 ปีเลยสินะ ลาก่อนโทรล คนที่ฉันหลงรักมา 3 ปี ฉันจะไม่ลืมเธอเลย...
 
 
แต่แล้วเหตุการณ์มี่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เราเรียนต่อในที่เดียวกันโดยมิได้นัดหมาย  แถมยังเป็นห้องเดียวกันอีกต่างหาก เหมือนดั่งสวรรค์ชิงชังและชอบแกล้ง ทำไมชะตาต้องเล่นกลตลกอะไรกับฉันขนาดนี้  แล้วต่อไปชีวิตของมินเนี่ยนจะเป็นยังไงเนี่ย Y_Y
 
 
***************************************************************
 
เรื่องสั้นที่แต่งเรื่องนี้เป็นเหตุการณ์จริงของผู้แต่งช่วยติกันเยอะนะคะ TOT