ท้องฟ้าสีเลือดเปื้อนกลีบซากุระ

บทนำ
เขาตัีดสินใจแล้ว พอรถไฟขบวนนี้วิ่งผ่านไป
เขาจะก้าวเดินต่อไปข้างหน้า
ห้อเซนติเมตรต่อวินาที
(:ยามเมื่อดอกซากุระร่วงโรย//ชินไค มาโคโตะ)
    
           “ห้าเซนติเมตรต่อวินาที” เสียงของเด็กสาววัยสิบหกปีดังขึ้นเบาๆ ก่อนจะมีเสียงของรถไฟแทรกเข้ามาในห้วงความทรงจำ ดวงตากลมโตมองตรงไปที่ทางรถไฟ มองรถไฟขบวนหนึ่งวิ่งผ่านไป...
            แสงของดวงตะวันที่ใกล้จะลาลับขอบฟ้านั้นช่างงดงามเหลือเกิน มันงดงามจะฉันอยากให้ตัวฉันในตอนที่จะลาลับไปงดงามแบบนี้บ้าง งดงามดั่งแสงอัสดง....
            “นี่ยัยเต้าหู้เหม็น!” เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้นเหนือหัวของฉัน ร่างสูงที่อยู่ข้างหลังฉันยิ้มอย่างกวนประสาต แต่ในตอนนี้รอยยิ้มนั่นกลับทำให้ฉันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
            “เมื่อไหร่นายจะหัดเรียกชื่อฉันดีๆสักทีเนี่ย”
            “ ‘เต้า หู้ เหม็น’ชื่อเพราะจะตาย วันนี้ฉันมีอะไรจะให้เธอด้วยล่ะ”เขาพูดขึ้นก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างอะไรออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะ...
            “แฮ่! อ้าว!ไม่ตกใจหน่อยหรอ”
            “ไม่อ่ะ”
            “ชิ! ไรฟร่ะอุส่าห์ไปถอยมาจากร้านขายของชำเชียวนะ” เขาเบ้ปากอย่างไม่พอใจ มันทำให้ฉันอดยิ้มไม่ได้กับท่าทีของเขา เพราะสิ่งที่เขาหยิบขึ้นมาคือแหวนสลักรูปตัว S ซึ่งต้องไปหมุนเสี่ยงดวงในตู้เท่านั้น...ฉันก็เคยลองไปหมุนดูแต่สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเลยเสียเงินฟรีตลอด
 
            “แล้วมานั่งทำอะไรตรงนี้ล่ะ เมื่อคืนทักไปก็ไม่ยอมคุยด้วย” เขานั่งลงข้างๆฉันก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ ฉันมองหน้าเขานิ่ง ใบหน้าของเขายังคงร่าเริงและมีรอยยิ้มอยู่บนนั้นเสมอ...
            “นี่! ถ้าฉันขออะไรอย่างหนึ่งนายจะให้ฉันไหม?”
            “ได้ดิ แต่ถ้ายืมเงินช่วงนี้ฉันก็ช๊อตอยู่เหมือนกันนะ อาจจะไม่มีให้”
            “เหอะๆใครเขาจะยืมเงินคนขี้งกอย่างนายกัน แค่จะบอกว่าคืนนี้ไปเจอกันที่เดิม”
            “ทำไมต้องคืนนี้ล่ะ อย่าบอกนะว่าเธอจะทำมิดีมิร้ายฉันนะ”
            “ตาบ้า! ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก อย่างนายฉันทำไม่ลง - -”
            “โหดร้าย” ตาบ้านี่ทำหน้าเหมือนหมูโดนเชือด ก่อนพวกเราจะจบบทสนทนาและแยกย้ายกันไป
...โดยที่ปลายทางข้างหน้าของฉันไม่ใช่บ้าน แต่กลับเป็นสถานที่ที่ฉันไม่อยากไปที่สุดในตอนนี้