แด่..แม่

แด่...แม่
ผู้หญิงที่ไม่เคยฝันถึงแต่อยู่ในความจริงเฉกลมหายใจ ......บางคราละเลยจนขาดห้วง
 
วันแม่ของผมนับแต่วันที่เริ่มหายใจจวบจนวันที่ไม่หายใจ และตราบจนกาลถึงแก่การณ์ไม่เที่ยงด้วย”สัญญา”
 
รักแม่มิใช่ด้วยเสแสร้งและโพทะนาเพียงอยากได้บางอย่างจากแม่ ทั้งหมดได้มาแล้วด้วยแม่ นั้นคือชีวิตและอ่อนโยนที่แม่ให้
 
“ชีวิต” สิ่งที่ให้คืนไม่ได้หรือตอบแทนในลมหายใจไม่ได้เลยนอกจากความอ่อนโยนที่พอจะมีอยู่บ้าง
 
รักแม่และไม่มีวันเปลี่ยน ด้วยสัตย์จริง หากความตายและความเจ็บปวดสามารถแทนกันได้ ยินดีแทน
 
แม้จะรักชีวิตตัวเอง...แต่รักแม่กว่า
“เสียใจหรือเปล่าที่เกิดมาเป็นลูกแม่? ” คำถามถ่อมจากแม่ในวันที่มิใช่วันพิเศษใด เป็นวันธรรมดาที่แดดแรงและฝนไม่โปรยฉ่ำ
น้ำตาท้นแทนคำตอบด้วยคำถามในใจท้อแต่มิได้แสดง........ “แม่เสียใจหรือเปล่าที่มีลูกอย่างผม? “
 
วิเวกวังเวง วิเหวงโหวง นามอุตริไม่อุโฆษที่แม่ไม่เคยยินและยล...... ถ้าเพลิงไม่เผาร่างเน่าเปื่อยของผมไปเสียก่อน สักวันครับแม่
 
หากและหวังว่า.....แม่และผมคงมีวันและเวลาเพียงพอ...แด่แม่