แด่..แม่

แด่...แม่

ผู้หญิงที่ไม่เคยฝันถึงแต่อยู่ในความจริงเฉกลมหายใจ ......บางคราละเลยจนขาดห้วง

วันแม่ของผมนับแต่วันที่เริ่มหายใจจวบจนวันที่ไม่หายใจ และตราบจนกาลถึงแก่การณ์ไม่เที่ยงด้วย”สัญญา”

รักแม่มิใช่ด้วยเสแสร้งและโพทะนาเพียงอยากได้บางอย่างจากแม่ ทั้งหมดได้มาแล้วด้วยแม่ นั้นคือชีวิตและอ่อนโยนที่แม่ให้

“ชีวิต” สิ่งที่ให้คืนไม่ได้หรือตอบแทนในลมหายใจไม่ได้เลยนอกจากความอ่อนโยนที่พอจะมีอยู่บ้าง

รักแม่และไม่มีวันเปลี่ยน ด้วยสัตย์จริง หากความตายและความเจ็บปวดสามารถแทนกันได้ ยินดีแทน

แม้จะรักชีวิตตัวเอง...แต่รักแม่กว่า

“เสียใจหรือเปล่าที่เกิดมาเป็นลูกแม่? ” คำถามถ่อมจากแม่ในวันที่มิใช่วันพิเศษใด เป็นวันธรรมดาที่แดดแรงและฝนไม่โปรยฉ่ำ

น้ำตาท้นแทนคำตอบด้วยคำถามในใจท้อแต่มิได้แสดง........ “แม่เสียใจหรือเปล่าที่มีลูกอย่างผม? “

วิเวกวังเวง วิเหวงโหวง นามอุตริไม่อุโฆษที่แม่ไม่เคยยินและยล...... ถ้าเพลิงไม่เผาร่างเน่าเปื่อยของผมไปเสียก่อน สักวันครับแม่

หากและหวังว่า.....แม่และผมคงมีวันและเวลาเพียงพอ...แด่แม่