"memory" ความทรงจำไม่อาจลบเลือน

    
 
 
     วันนี้ฝนตกหนักตั้งแต่เช้าตรู่  บรรยากาศไม่ชวนให้ออกไปไหนมาไหนสักนิด  หมอนัดทำซีทีวันนี้เวลาประมาณทุ่มเศษๆ (เป็นการนัดนอกเวลาของทางโรงพยาบาล)
 
     อากาศหนาวกับความเย็นมีผลกระทบกับร่างกายของพ่อ  ต้องใส่เสื้อหนาวแขนยาวตลอด  เราออกจากบ้านกันช่วงห้าโมงเย็น  ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆ กับการเดินทางไปยังโรงพยาบาลมอ.
 
     มีคนนั่งรอกันอยู่เกือบยี่สิบคนได้  เมื่อยื่นบัตรกันเป็นที่เรียบร้อยพ่อพร้อมอยู่ในชุดเอ๊กซเรย์  มีการชั่งน้ำหนักวัดความดันและซักประวัติกันนิดหน่อย  ช่วงซักประวัตินี้เองมีเรื่องตลกเล็กๆ เกิดขึ้นหลังจากพ่อไป 2-3 คน
 
     "มีโรคประจำตัวอะไรบ้างลุง"  พยาบาลถามลุงคนหนึ่งขณะวัดความดันให้  แกก็หัวเราะแล้วว่า
     "โรคประจำตัวอย่างอื่นไม่มีหรอก  ที่มีก็มะเร็งนี่แหละ"  จบประโยคเท่านั้น  เรียกรอยยิ้มจากใบหน้าเศร้าหมองในห้องนั้นได้มากโข
     "อารมณ์ดีอย่างนี้ไม่เป็นไรหรอกลุง"  พยาบาลว่ายิ้มๆ ลุงแกก็หัวเราะอีก
     "ดื่มน้ำในเหยือกนี้ให้หมดนะคะ"  พยาบาลส่งเหยือกน้ำให้ 
 
มันเป็นน้ำสีแดงๆ ซึ่งฉันก็ไม่รูว่ามันคือน้ำอะไรรสชาดเป็นยังไงมียาอะไรผสมอยู่บ้าง  จากการคำนวณด้วยสายตาคิดว่าไม่น้อยกว่าหนึ่งลิตรที่แต่ละคนต้องกินก่อนทำซีที  แต่ในคราวนี้ของพ่อไม่ต้อง
 
     รอบๆ ตัวมีการพูดคุยถามกันถึงเรื่องอาการป่วย  บางคนดูอายุน้อยมากแบบที่ฉันคิดว่าไม่น่าที่จะเป็นโรคนี้ได้  แต่โรคมันเลือกอายุซะที่ไหนกันนะ  บางคนเป็นตรงลำใส้  บ้างก็ตับ  บ้างก็ปอด  ดูท่าว่าเจ้ามะเร็งมันชมชอบอวัยวะภายในเป็นพิเศษ
 
     "ทานข้าวเยอะๆ นะคะ"  พยาบาลพูดประโยคนี้กับคนไข้แทบทุกคน  รวมถึงพ่อด้วย
     "มันกินไม่ค่อยได้นะลูก"  พ่อบอก
     "กินครั้งละนิดก็ได้ค่ะ  แต่กินบ่อยๆ หน่อย  ไม่อย่างนั้นสู้กับมันไม่ไหว"  ฉันยิ้มให้กับพยาบาลใจดีคนนั้น
 
     อาการของโรคนี้คือเบื่ออาหาร  อันโน้นก็ไม่อยากกินอันนี้ก็กินไม่ได้  และในห้องนั้นก็มีคนบ่นว่าอยากกินข้าวหมูแดงจะแย่แล้ว (คนเป็นโรคนี้ห้ามเนื้อสัตว์จำพวก หมู วัว  จริงเท็จแค่ไหนก็ไม่รู้  แต่ไม่เห็นว่าหมอจะห้ามอะไร) โดยปกติพ่อจะทานข้าวครบสามมื้อตลอดแล้วก็ทานได้เยอะด้วย  แต่ไม่ชอบอาหารรสจัด  จะเน้นเป็น  ต้ม  ทอด  ผัด  เป็นส่วนใหญ่  พ่อทานข้าวได้เยอะขึ้นตั้งแต่เลิกสูบบุหรี่เกือบสิบปีมาแล้ว
 
     ย้อนไปเมื่อสี่ห้าปีก่อนหน้านี้พ่อเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลด้วยอาการตับอ่อนอักเสบ  ตอนนั้นกว่าจะรู้ว่าเป็นอะไรกันแน่ก็เล่นเอาเครียดด้วยเหมือนกัน  พ่อมีอาการปวดท้องมากอย่างรุนแรง  ปวดมากจนถึงขนาดว่าหน้าขาวซีดทั้งที่พ่อเป็นคนผิวดำ  ไปโรงพยาบาลประจำจังหวัดฉันแทบคลั่งกับความใจเย็นของพวกแพทย์พยาบาล  เข้าห้อง er ซะด้วย  คนไข้ปวดท้องจะตายอยู่แล้วยังไม่มีที่ท่าว่าจะทำอะไรสักอย่าง (ฉันอยากเผาโรงพยาบาลประจำจังหวัดนักเชียว)
 
     จนผ่านไปเกือบชม.ถึงค่อยฉีดยาให้  บอกว่าต้องนอนโรงพยาบาล  สามคืนได้รับแต่ยาพาราเซตามอน  ไม่มีการให้น้ำเกลือทั้งที่คนไข้ทานอาหารได้น้อย  ฉันบอกจะย้ายออกไม่ยอมให้ออกอีกบอกให้รอดูอาการ  จนต้องโวยวายสุดท้ายก็ว่า
 
     "ถ้าเกิดอะไรขึ้นตอนออกไปจะโทษโรงพยาบาลไม่ได้นะ"
 
     นับจากวันนั้นพ่อจะไม่ยอมไปโรงพยาบาลประจำจังหวัดอีกเลย
 
หมายเหตุสำหรับอาการของโรคตับอักเสบ
 
     -  ท้องอืดท้องเฟ้อ
     -  อ่อนเพลีย
     -  ปวดท้อง
    มักเกิดการเข้าใจผิดว่าเป็นโรคกระเพาะเสมอ  หากมีอาการท้องอืดโดยไม่ทราบสาเหตุทานยาแก้ท้องอืดหรือยาโรคกระเพาะแล้วยังไม่หาย  ให้สันนิฐานไว้ก่อนว่าอาจเป็นอาการของโรคเกี่ยวกับตับ
 
     **
     **
 
     กลับถึงบ้านกันสามทุ่มกว่า  พ่ออ่อนเพลียจากการเดินทางพอสมควรเริ่มมีอาการหนาวสั่นร้องหาผ้าห่มกับถุงน้ำร้อน  แต่ด้วยบทเรียนที่ผ่านมาหลายครั้งหลายครา  ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าคุณหมอท่านหนึ่งกำชับไว้ว่าหากมีอาการหนาวสั่นอย่าประคบด้วยน้ำร้อนเป็นอันขาด  มันจะไปเพิ่มความร้อนให้แก่ร่างกายแล้วจะทำให้ผู้ป่วยช๊อค
 
     ทั้งที่สงสารเพราะอาการพ่อหนาวสั่น  แต่ฉันก็ต้องทำในสิ่งตรงกันข้ามนั่นคือ  เช็ดตัวให้พ่อด้วยน้ำธรรมดา (อุณหภูมิห้อง)
 
     "ไม่เป็นไรนะพ่อสักพักก็หาย"  ฉันพร่ำพูดประโยคนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าขณะเช็ดตัวให้พ่อ  เวลาผ่านไปประมาณ 15 นาที พ่อเริ่มมีอาการดีขึ้นไม่หนาวสั่น  ใจฉันเริ่มกลับมาเป็นปกติก้มลงไปกอดพ่อแล้วน้ำตาก็ไหล.