หนึ่งฝัน....สองหนทาง

      ยามเย็นย่ำนั่งมองสุดปลายฟ้าที่อยู่ไกลแสนไกล เมฆนวลทองล่องลอยและเคลื่อนไหวไปตามแรงพัดเอื่อยๆของสายลม ใบไม้สีหม่นหล่นล่วงลงจากต้นมานอนแน่นิ่งอยู่บนผืนดินที่แตกระแหง เฟื่องฟ้าแสนสวยที่เลื้อยไปตามระแนงบัดนี้เหี่ยวแห้งไร้ซึ่งความสวยให้เชยชม บุหงาส่าหรีที่เคยออกดอกส่งกลิ่นหอมแม้มิได้ดอมดมกลับเหลือแต่เพียงซากต้นอันน้อยนิดให้คนปลูกชอกช้ำระกำใจ....
 
 
     น่าเบื่อ.... คำๆนี้ยังคงดังก้องอยู่ในหัวนับตั้งแต่เปิดอ่านอีเมล์ฉบับหนึ่งในครั้งนั้น เนื้อความในจดหมายถูกระบุเป็นข้อๆบันทึกลงในโปรแกรมเวิร์ดและทำการส่งเป็นไฟล์แนบให้เจ้าของอีเมล์สะดวกในการอ่านยิ่งขึ้น แต่ความเจ็บปวดมิได้แอบซ่อนอยู่ในจดหมายที่ต้องเปิด มันกลับโชว์หราอยู่หน้าอีเมล์ให้คนเห็นแทบจะหัวใจแหลกสลาย เหมือนมีใครเอาไม้มาทุบกะโหลกให้รู้สึกปวดหนึบไปหมด เหมือนมีคนเอาน้ำแสนเย็นเจี๊ยบมาราดรดให้ตื้อชาไปทั่วทั้งร่างกาย
 
 
    'นิยายของคุณไม่ผ่าน'....รู้ทั้งรู้อยู่ในใจว่าอย่างไรจะต้องได้เห็นคำๆนี้ แต่ทำไมหนาใจมันกลับเจ็บปวดทุกครั้งที่ได้เห็นมัน การเดินตามฝันมันช่างยากเย็นแสนเข็ญเสียเหลือเกิน ไม่ว่าจะก้าวเท้าย่ำเดินไปเท่าไหร่ก็ไม่เห็นว่าฝั่งฝันจะใกล้เข้ามาเลยสักนิด ผิดกับคนอื่นสิ....ที่เขาแค่ก้าวเท้าเพียงนิดก็ถึงเส้นชัยกันเสียแล้ว
 
 
แต่กับเรา....ต่อให้กระโดดเป็นร้อยเมตรก็เหมือนยังคงยืนจมปักอยู่ที่เดิม....ไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ
 
 
    'ผ่านแล้ว'....บ้างก็ป่าวประกาศผ่านทางสื่อสังคมออนไลน์....'นิยายเรื่องนี้ตีพิมพ์กับ....' บ้างก็เขียนต่อท้ายชื่อนิยายของตัวเอง พอได้เห็นแล้วมันก็รู้สึกอิจฉา อยากจะกู่ร้องบอกให้โลกรู้บ้างว่าเราเองก็ทำได้ แต่ดูเหมือนคำพวกนั้นจะยังคงอยู่ห่างไปไกลแสนไกล ให้รู้สึกท้อแท้หมดหวังและกำลังใจจนไม่อยากเดินตามฝันต่อไปอีก
 
 
     ลองมาคิดว่าอะไรเล่าถึงทำให้เป็นเช่นนั้น....ทบทวนกับตัวเองทุกวันว่าทำไมฝั่งฝันถึงได้อยู่ไกลจากเราหนักหนา แล้วคำตอบก็เริ่มกระจ่าง เมื่อได้รู้ว่าสิ่งที่เราใช้ตามฝันอยู่นั้นมันสวนทางกับความเป็นจริง....
 
 
ต้องติดเรท ต้องเข้มข้น ต้องบีบคั้น             ต้องกดดันอารมณ์ถึงที่สุด
 
พระเอกโหดแถมโง่เหมือนเป็นมุข                  มีความเลวเป็นอาวุธชั้นดี
 
นางร้ายต้องกรี๊ดแตกแหลสุดขีด                    ชั่วสุดฤทธิ์ร้ายสุดขั้วจึงสาสม
 
นางเอกต้องเป็นเหมือนเครื่อง 'กามารมณ์'        ให้พระเอกเข้าข่มทุกเรื่องไป....
 
 
    ....พอเห็นแล้วก็ให้นึกหนักใจ....นี่หรือสิ่งที่หลายคนต้องการ.....
 
 
จะเขียนตามฝัน หรือจะเขียนตามการตลาด
 
 
เขียนในสิ่งที่รัก หรือเขียนในสิ่งที่ฝืนทำ
 
สองหนทาง....หนึ่งฝัน
 
ก็เลือกเอาแล้วกันว่าเส้นทางไหนจะอยู่ยั้งยืนยงได้มากกว่า!
 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 
อารมณ์อยากเสียดสี พร่ำไปงั้นแหละ =___=