ผลลัพท์ของการตามฝัน...

   ...ผมว่าใครๆก็มีความฝันนะ ฝันมาก ฝันน้อย ฝันเล็ก ฝันใหญ่ แตกต่างกันไป กับคนที่ประสบความสำเร็จแล้วเค้าจะมีคำพูดเท่ๆเป็นยี้ห้อของตัวเองกันทั้งนั้น แต่กับผมน่ะเหรอ??? ผมล้มเหลวครับ ผมล้มเหลวอย่างโชคร้าย (ใครๆเค้าบอกผมอย่างนั้น) ผมชื่อ พลอย อายุ 24 ปี เป็น ตอนนี้เวลา สี่โมงสี่สิบสี่นาที ผมเพิ่งได้รับข่าวร้ายจากหมอที่ทำการรักษาผมว่า "ผมไม่สามารถเล่นดนตรีได้อีกแล้ว" โชคร้ายไหมล่ะครับ...    "กร๊อบ" เป็นเสียงที่ผมได้ยินก่อนที่ผมจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างสุดหัวใจ      ชายสามคนรุมทำร้ายผมขณะที่ผมกำลังเดินไปป้ายรถเมล์เพื่อนั่งรถกลับบ้าน โดยชายสองคนเหยียบไหลผมไว้ขณะที่อีกคนเอาค้อนทุบไปที่มือซ้ายของผมและพวกเค้าก็หนีไป      ผมโซซัดโซเซพาร่างตัวเองไปที่ป้อมตำรวจแถวมหาลัยเพื่อขอความช่วยเหลือ      ระหว่างทางที่ผมถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล น้ำตาผมไหลไม่หยุดอาจเป็นเพราะอาการเจ็บก็เป็นได้ แต่ที่ผมคิดตอนนั้นคือคอนเสิร์ตในวันพรุ้งนี้ผมจะทำยังไง  
  "ใครทำมึง???" ประโยคคำถามด้วยเสียงที่คุ้นเคยหลุดออกมาจากปากอาจารย์ลดา   "ช่วยผมด้วย มือผม มือผม มือผมมันขยับไม่ได้ ช่วยผมด้วยจารย์" ผมดึงเสื้ออาจารย์และตอบกลับด้วยการร้องขอให้ช่วยพร้อมด้วยน้ำตา    อาจารย์ผมได้แต่บอกว่าไม่เป็นไรและกอดผมพร้อมกับร้องไห้ไปด้วยกัน ก่อนที่พยาบาลจะแทรกขึ่นมาด้วยคำเชิญอาจารย์ไปลงประวัติคนไข้พร้อมกับยื่นของๆผมที่ติดตัวมาคืนให้ แต่ผมก็ต้องหยุดร้องไห้เพราะหน้าดุของอาจารย์ลดาที่หันมาพร้อมกับคำพูดที่ว่า "นี่อีกแล้วเหรอ??? ทำไมไม่บอกอาจารย์ว่าไม่มีเงินกลับบ้าน บอกกี่ครั้งแล้วว่าทางเดินจากมหาลัยไปป้ายรถเมล์มันอันตราย บลาๆๆๆ" แกตำหนิผมพร้อมกับโชว์แบงค์ 20 ในกระเป๋าเงิน แล้วจากไปพร้อมกับพยาบาล    ระหว่างทางกลับบ้านบนรถของอาจารย์ลดานั้นเงียบสนิท มีแต่เสียงความคิดของผมว่าจะทำยังไงกับคอนเสริต์พรุ้งนี้ดี "พลอย... พลอยคงต้องหยุดรักษาตัวสักพักนะ" คำตอบของความคิดผมที่ัโดนยัดเยียดโดยอาจารย์ลดา ผมตั้งใจจะเถียง แต่เมื่อก้มมองดูมือตัวเองที่ขยับไม่ได้นั้น ผมก็พูดกับไปเพียงแค่คำว่า "ครับ"   
  ในตอนเย็นของวันถัดมาผมอยู่ท่ามกลา่งเสียงปรบมือของผู้ชมบนที่นั่งกลางคอนเสริต์...   เสียงชื่นชมนักดนตรีจากชาวต่างชาติมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหูผม...   มีการกระซิบกระซาบถึงทุนการศึกษาในการเรียนต่อที่จะมอบให้ในแต่ละคนกับอาจารย์ในคณะ...      ...แล้วเสียงเหล่านั้นค่อยๆเบาลง เบาลง จนเหลือแต่เสียงคำถามของผมว่า    "ทำไม... ทำไม... ทำไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม"