รักใสใสวัยว้าวุ่น

ครั้งหนึ่ง...

         เมื่อเรารักกัน... 

  หากวันนึงความรู้สึกของเราเริ่มเปลี่ยนไป จากคำว่าเพื่อนกลายเป็นเพื่อนสนิทแล้วจากเพื่อนสนิทล่ะ จะกลายเป็นอะไร?

 ฉันเป็นเพียงนักเรียนม.ต้นคนหนึ่ง ซึ่งตอนนี้กำลังแอบชอบเพื่อนสนิทคนหนึ่งอยู่ โดยที่เค้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย      เค้าเป็นเพื่อนที่ฉันอยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจอย่างประหลาด เพราะอย่างนี้มั้งเราเลยสนิทกัน   จนถึงตอนนี้ฉันถึงรู้ตัวว่าชอบเค้าไปซะแล้ว พอรู้ตัวอย่างนั้นเวลาเจอเค้าฉันมักหน้าแดง หัวใจเต้นแรงทุกครั้ง จนต้องหนีออกมาจากตัวเค้าเรื่อยไป ก็คนมันกลัวนี่นา จะให้ทำยังไงเล่า จะให้บอกตรงๆไปเลยเหรอ หึหึ (- - )( - -)(- - ) ไม่เอาอ่ะ จะบ้าเหรอ ถ้าทำอย่างนั้นฉันกับเค้าคงไม่ได้คุยกันไปตลอดชีวิตแน่ ฉันยอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้หรอก ฉันคงเสียใจแย่ T^T  (จะเสียใจตั้งแต่ยังไม่เริ่มเนี่ยนะ)  มันยังไม่ถึงเวลาที่จะบอก เมื่อเวลามาถึงฉันจะบอกเค้า ถึงเวลานั้นฉันคงได้แต่ภาวนาให้เค้ารับฟังและัไม่จากฉันไป

"จิน จิน ไอจิน!" ชื่อฉันเองแหละ เสียงเพื่อนสนิทของฉัน ชื่อนุ่นค่าา ยัยคนนี้เป็นเพื่อนที่ฉันไว้ใจมากที่สุดค่ะ พอฉันมีอะไรก็เล่าให้นุ่นฟังตลอดแหละค่ะ ยกเว้นอยู่เรื่องเดียว คือเรื่องที่ฉันแอบชอบโบ๊ท ใช่เค้าชื่อโบ๊ท คนที่ฉันเพ้อถึงเมื่อกี้นี้แหละ เพาะใช่มั้ยล่ะ หล่อด้วยน้าาาาาาาาา พอแหละๆ เพ้อมากไปแหละ 

"..." ฉันหันหน้ามาทางยัยนุ่นอย่างงัวเงีย ฉันเผลอหลับไปตอนไหนเนี่ย แล้วยัยนุ่นจะได้ยินอะไรรึเปล่า ฉันยิ่งนอนแล้วชอบละเมออยู่

"แกเป็นอะไร เพ้ออะไรไม่รู้ตั้งเยอะตั้งแยะ แกชอบใครอยู่รึเปล่าแล้วไม่บอกฉัน" ยัยนุ่นมองฉันด้วยสายตาจับผิด  นั่นไงว่าแล้ว ฉันพูดอะไรออกไปบ้างเนี่ย แกเล่นถามซะตรงขนาดนี้ ใครมันจะกล้าไปตอบเล่า แต่ถ้าฉันโกหกไป ยัยนุ่นมารู้ทีหลัง ยัยนี่ได้โกรธตายเลย 

"..."  ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับค่าาาาาาาาาาาา

"จะเงียบอีกนานมั้ยเนี่..." ยัยนุ่นยังพูดไม่ทันจบเสียงทักทายจากเพื่อนอีกคนก็แทรกขึ้นมาซะก่อน

"ไง สาวๆ ^_^" ให้ทายว่าเป็นใคร ฉันว่าต่อให้เดายังถูก จะเป็นใครซะอีกล่ะ ก็อิโบ๊ทน่ะสิ มาเสียงใสแจ๋วแบบนี้ทุกวัน แต่ฉันก็ไม่เบื่อหรอก น่ารักออก ^///^  แต่เวลานี้ ตอนนี้ ที่นี้ เค้าจะยิ่งกดดันให้ฉันพูดคตวามจริงกับยัยนุ่นไม่ได้น่ะสิ โอ๊ย! ปวดหัวแต่เช้าเลย - -

"อิโบ๊ท แกดูสิยัยจินมีความลับกับพวกเรา" ยัยนุ่นรีบฟ้องโบ๊ททันทีที่โบ๊ทนั่งที่เก้าอี้เรียบร้อย โอ้ย ยัยนุ่นบ้า แกจะสร้างความกดดันให้ฉันไปถึงไหนกัน  มันพูดยากนะ -///-

"อ๊ะ อ๊ะ จิน แกมีอะไรปิดบังพวกเราอยู่ บอกมาเลยนะ" สายตาของโบ๊ทที่กำลังจับผิดแบบเล่นๆของเค้าทำฉันแทบละลายแน่ะ เอ้ย!!! ไม่ใช่สิ นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาเพ้อ ตอนนี้จะเอาตัวรอดยังไงดีหว่า

"เปล่านะ ฉันไม่มีอะไรปิดบังพวกแกซะหน่อย" ฉันตอบแบบยิ้ม ค่อยบอกยัยนุ่นทีหลังแล้วกัน บอกตอนนี้เดี๋ยวอิบ้าโบ๊ทมันจะช็อตตายซะก่อน 55

"จริงอ่ะ แล้วเมื่อกี้เพ้อถึงใคร?" ยัยนุ่นยังคงซักไซร้ต่อ  คำถามนี้ตอบยากแหะ งั้นแถหน้าตายเลยแล้วกัน เอ๊! แต่ไม่ดีกว่า แกล้งอิโบ๊ทดีกว่า อยากรู้เหมือนว่ามันจะออกอากาศหึงฉันบ้างรึเปล่า อิอิ

"ก็เพ้อถึง...อิปาย!..ใช่อิปายไง" ฉันพร้อมทำท่าขุ่นคิด อิปายฉันขอโทษฉันนึกชื่อใครไม่ออกแล้วจริงๆ ช่วยฉันหน่อยแล้วกันนะ  

"แล้วทำไมต้องเพ้อถึงมันด้วยอ่ะ?" ยัยนุ่นถามอีก แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจมันหรอกนะ ตอนนี้สายตาฉันกำลังจับจ้องอิโบ๊ทด้วยหางตา แกพูดอะไรซักสิ อย่านั่งทำตาแป๋วอย่างนี้สิ แต่น่ารักอีกแล้วอ่ะ 

"..." โบ๊ทเงียบ เหมือนกำลังรอฟังคำตอบของฉัน ^^ แค่นี่ก็ดีใจแล้วล่ะ

"ก็มันยืมตังค์ฉันไปยังไม่คืนเลย ก็ต้องเพ้อนิดนึง เรื่องเงินๆทองๆปล่อยไปได้ไงล่ะ" ^^ แถได่เเนบเนียนมากฉัน สองคนนั้นเชื่อสนิทเลย อิอิ ภูมิใจตัวเองจัง 55

แค่นี้ก่อนแล้วกันนะค่ะ ตอนนี้ข้าพเจ้าขอตัวล่ะค่ะ พิมพ์เรื่องนี้ประมาณเกือบสิบกว่ารอบ ไม่ได้อัพซะที วันนี้เป็นเลิกงามยามดี ได้อัพซะที บ่องตงดีใจโคตรค่าาาาาาาาา 

เป็นยังไงก็บอกกันได้นะค่ะ ข้าพเจ้ารู้ว่ายังไม่สนุกเท่าไหร่เพราะตอนแต่งนี้ แทบจะสลบคาโต๊ะเลยค่าาาาาา          ข้าพเจ้าขอตัวล่ะเจ้าค่ะ