In that rain... ความรัก หัวใจ และสายฝน
Eine
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฝน...
ผมล่ะเกลียดฝนจริง...
ฝนที่ตกหนักแบบไม่หยุดหย่อนเป็นเวลากว่าค่อนคืนที่พยากรณ์อากาศบอกไว้ว่าจะมีพายุเข้า
ทำให้อากาศในตอนเช้าของอีดวันเย็นสบายแบบที่มักจะเป็นทุกปีในช่วงเปลี่ยนฤดูร้อนสู่ฤดูหนาวอย่าง
เช่นตอนนี้
"นี่...มินโฮ" คนถูกเรียกขยับตัวสองสามที หมอนอีกใบถูกนำมาปิดหูป้องกันเสียงรบกวน
"มินโฮ!!!" เสียงที่ดังมากกว่าเก่าของพี่สาวเหมือนสัญญาณอันตราย ถ้าเกิดเขาไม่ตื่นมีหวัง
ชีวิตของเขาจะต้องไม่สงบสุขไปอีกเป็นอาทิตย์อน่
"...อือ" ลีมินโฮหาวปากกว้างแบบไม่สนใจใคร ตาปรอยๆแบบคนเพิ่งตื่นกะพริบตาสองสามที
เพื่อทำความคุ้นเคย บิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นถาม
"มีอะไรอีกล่ะครับคุณป้า" เขาถามยียวน
"อร๊ายยยยย ป้าหรอ นี่แน่ะ!" พี่มินจีเอาหมอนฟาดศีรษะน้อยๆของน้องชายเสียหนึ่งที
"ปลุกผมขึ้นมาตีหัวเนี่ยนะ งั้นผมนอนต่อดีกว่า" ฟุ่บ! ว่าแล้วเขาก็นอนจริงๆ
"ลุกขึ้นมาเดียวนี้ ถ้าไม่มีธุระฉันจะปลุกแกทำซากอะไร"
มินโฮงัวเงียขึ้นมาอีกครั้ง "ธุระอะไรของพี่ บอกมาเลยดีกว่า"
มินจีบิดตัวไปมา "แฮ่ๆ ธุระของพี่ก็คือ..."
"รีบๆ กลับมานะ" พี่มินจีสั่งเสียเรียบร้อยแล้วจึงปิดประตูบ้านใส่หน้าเขาอย่างไม่ใยดี เหอะ! ที่
ปลุกเขาตั้งแต่แปดโมงเข้าในวันอาทิตย์ที่ฝนตกอากาศน่านอนแบบนี้เพื่อใช้ให้เขาไปซื้อของสดที่ซุป
เปอร์แทนตัวเองที่ไม่อยากเปียกฝน... แล้วคิดว่าเขาอยากเปียกรึไงกัน
ร่มสีแสบสันต์บ่งบอกรสนิยมของพี่มินจีถูกกางออก มอนโฮตรวจสอบของอีกครั้งเพื่อเช็กว่าไม่มี
อะไรขาดเหลือ รางโปร่งถอนหายใจมองฝนอีกครั้ง ...เขาเกลียดฝน
วันที่ฝนตกมักจะป็นวันเลวร้ายของลีมินโฮ...
ลีมอนโฮ ... เกลียดฝน
"อะไรอีกเนี่ย" มินโฮสบถกับตังเองเมื่อน้ำข้างถนนกระเซ็นมาโดนขากางเกงยีนที่เขารักนักหนาเป็นครั้งที่สาม สภาพของเขาตอนนี้เปียกไปพอสมควรแล้วเพราะระหว่างทางเจอเด็กวิ่งเล่นกัน ถ้ามันวิ่งกันเฉยๆ โดยที่ไม่มาชนเขาล้มมันคงจะดีกว่านี้เยอะ!
ลีมินโฮเดินมาถึงป้ายรถเมล์ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว อยากจะนั่งแต่ก็นั่งไม่ได้เพราะฝนเปียกไปทั่วที่นั่งรอ ทั้งป้ายที่มีแต่เขาคนเดียวนั้นหมายถึงรถเมล์เพิ่งจัผ่านไป แล้วเขากฟ้ฟต้องยืนรออีกกว่าสิบนาทีคันต่อไปถึงจะมา คนอารมณ์เสียถอนหายใจอีกครั้ง
"หนู..ฮึก..หนูออกมาซื้อขนมแล้วทำเงินหล่นหาย... พี่ชาย ฮึก หนูกลับบ้านไม่ได้" พูดจบก็ล่อยเสียงโฮเสียยกใหญ่เล่นเอามินโฮใจเสีย ถ้าเกิดมีใครผ่านไปมาแถวนี้คงได้คิดว่าเขารังแกเด็กเป็นแน่
"พี่ไปส่งหนู...ได้ไหมค่ะ" เด็กสาวช้อนตามองอย่างน่าสงสาร แล้วเขาจะปฏิเสธได้อย่างไร ถึงเขาจะอารมณ์เสียแต่ก็ไม่ได้ใจจืดใจดำ ร่างโปร่งพยักหน้ารับสองสามที มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยให้เด็กน้อยสบายใจ
ลีมินโฮถอนหายใจอีกรอบของวัน...แบบนี้ไปแท็กซี่จะดีกว่ามั้ง?
"ค่ะ..พี่คะ พี่สาวหนูจะขอคุยด้วยค่ะ" มินโฮรับโทรศัพท์ของเขามาอย่างเสียไม่ได้ ก็ตัวเขาเองนั่นแหละที่เป็นคนบอกให้เด็กน้อยนี่โทร.บอกที่บ้านว่าไม่ต้องป็นห่วง
"...ครับ"
"ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่ช่วยดูแลน้องสาวของฉัน" เสียงหวานที่เล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์ทำเอาเขาขมวดคิ้ว เสียงหวานกว่าพี่สาวเขาอีกนะเนี่ย
"ไม่เป็นไรหรอกครับ... ผมกำลังจะไปแถวนั้นพอดี" ตอนนี้เด็กน้อยข้างๆเลิกร้องไห้นั่งเล่นกับพวงกุญแจรูปไก่ที่กระเป๋าของเขา เสียงหัวเราะสดใสทำให้แทบไม่เชื่อว่าเมื่อครู่ยังร้องไห้อยู่เลย
"เอ่อ...คุณจะให้ผมไปหาคุณที่ไหนดีครับ"
"ร้านกาแฟชั้นสองของห้าง xxx สะดวกไหมคะ"
เขาคุยกับพี่สาวของเด็กข้างๆอีกเพียงไม่กี่คำก็ตัดสายไป การสนทนาสั้นๆทำให้ได้รู้ว่าพี่สาวของเด็กน้อยชื่อปาร์คเยจิน
ถ้าเขาจำไม่ผิด ปาร์คเยจิน คือชื่อของประธานนักเรียนที่มีความสามารถหลากหลาย ขนาดเขาที่เข้าเรียนนับครั้งได้ยังรู้ถึงกิตติศัพท์ของรุ่นพี่คนนี้ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะรู้เยอะอะไร รู้แค่ว่าพี่เขาเป็นประธานนักเรียนคนแรกที่เป็นผู้หญิง เพียงแค่นั้นหน้าตารุ่นพี่คนนี้เป็นอย่างไรเขายังไม่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำ
"พี่ขายชื่ออะไรนะคะ มอนนี่??" มินโฮแทบลมจับ นี่หนูไปดัดแปลงชื่อสุดเท่ของพี่ได้ไงล่ะครับ เครียด
"เรียกพี่ว่ามินโฮละกันนะ" เด็กน้อยพยักหน้าเข้าอกเข้าใจแล้วก็กลับไปสนใจพวงกุญแจไก่เหมือนเดิม มินโฮยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเตรียมเงินค่าโดยสารเพราะค่าเลี้ยวซ้ายแยกด้านหน้าไป พวกเขาก็จะต้องลงกันแล้ว
เพราะฝนที่ยังคงตกอยู่ด้านนอกทำให้พื้นห้างออกจะลื่นซักเล็กน้อย มินโฮพาเด็กน้อยไปร้านกาแฟที่พี่ของเด็กน้อยเขานัดไว้ นอกจากนี้ยังต้องคอยจับมือเด็กนี่ไว้ตลอด
ใครจะคิดว่าเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักตัวเล็กๆคนนี้จะสามารถซนได้ขนาดนี้ ตั้งแต่เดินเข้าห้างมาพยายามจะวิ่งไปดูนั่นดูนี่ตลอด แค่ดูแลเด็กนี่ไม่ถึงครึ่งวันเขายังรู้สึกเหนื่อยเลย ถ้าให้เลี้ยงเด็กตลอดชีวิต คงทำไม่ได้แน่นอน
ภายในร้านกาแฟชื่อดังที่วันนี้ดูเหมือนจะมีลูกค้าเยอะเป็นพิเศษ เพราะว่าฝนตกหรืออะไรมิอาจทราบได้ เสียงจอแจดังไปทั่วบริเวณ แต่ดูเหมือนจะไม่ไปรบกวนโต๊ะเล็กๆ ที่นั่งคุยกันเบาๆ ภายในมุมสงบเช่นโต๊ะของลีมินโฮได้
"ฉันขอบคุณจริงๆ นะคะที่พาน้องสาวของฉันมาส่ง" พี่สาวของเด็กน้อยเริ่มเปิดบทสนทนาขึ้นก่อน หลังจากตกลงกันได้แล้วว่าเยจินจะเลี้ยงกาแฟเพื่อขอบคุณคนที่พาน้องมาส่ง
"ไม่เป็นไรครับ" มินโฮยิ้มตอบ ความจริงเขาเคยเห็นปาร์คเยจินแล้ว เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าคนที่แอบคิดในใจว่าสวยนักหนาคือประธานนักเรียนเท่านั้นเอง ผมสีน้ำตาลอ่อนซอยระต้นคอนั้นรับกับหน้าขาวๆ ปากแดงๆ ที่มักมีลักยิ้มประดับอยู่เสมอทำให้ปาร์คเยจินดึงดูดสายตาผู้คนได้ไม่ยาก ...รวมทั้งเขาเองด้วย
"เอ่อ..ฉันแนะนำตัวอีกครั้งละกันนะ ปาร์คเยจิน..แต่เรียกเยจอนเฉยๆ ก็ได้ค่ะ" คนสวยยิ้มจนเห็นลักยิ้มบุ๋มข้างแก้ม มือเรียวยื่นออกมาด้านหน้า
"ลีมินโฮครับ..." ยิ้มเล็กน้อยพลางขยับมือสัมผัสเพียงเล็กน้อยแล้วผละออก มือสวยของรุ่นพี่นุ่มกว่าที่เขาคิดไว้
นี่พี่ไม่ใช่นางฟ่าแน่หรือ.."
"ลีมินโฮ...ชื่อเหมือนรุ่นน้องที่โรงเรียนฉันเลยล่ะค่ะ" เยจินยิ้มกว้างแต่มินโฮตกใจเล็กน้อย
"เอ่อ...พี่เยจินเป็นประธานนักเรียนใช่ไหมครับ ผมเป็นรุ่นน้องของพี่เอง" เยจินเอียงหน้าขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนกำลังใช้ความคิด แต่ตอนนี้มินโฮกำลังดีใจเงียบๆ นั่นหมายความว่าพี่เยจินจำเขาได้
"น้องของฉันซุกซนมาก ชอบเดินออกไปซื้อขนมคนเดียว แล้วกลับบ้านไม่ถูก โชคดีที่ได้นายช่วยไว้"
"ไม่ควรจะให้น้องเค้าไปไหนมาไหนลำพังนะครับ มันอันตรายมาก"
"จ๊ะ พี่จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก" เยจินหน้าเจื่อนก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย "เรียนอยู่ที่เดียวกัน แต่พี่ไม่เคยเจอนายเลย"
มินโฮก้มหน้าหลบสายตา "ผมไม่น่าสนใจมั้งครับ แต่พี่คือนางฟ้า" ประโยคท้ายพูดเสียงแผ่ว
"นายว่าไงนะ"
"เอ่อ...ไม่มีอะไรครับ ผมก็เพ้อเจ้อไปเรื่อยเปื่อย" เยจินงุนงงกับท่าทางแปลกๆ ของเขา ถึงแม้เธอจะจำได้เพียงชื่อของเขา...หัวใจของมินโฮก็พองโตขึ้นอย่างประหลาด
เป็นเวลากว่าชั่วโมงแล้วที่ทั้งคู่นั่งอยู่ที่ร้านกาแฟ น้องสาวจอมซนของเยจินกลับบ้านไปเรียบร้อยแล้วเนื่องจากพ่อแม่ของเยจินจะไปต่างจังหวัดและจะเอาน้องไปด้วย บทสนทนาหลากหลายต่างถูกยกขึ้นมาพูดโดยเยจินเสียส่วนใหญ่ อาจเป็นเพราะเยจินเป็นคนร่าเริง ช่างพูดช่างจาก็เป็นได้
"เอ่อ...พี่เยจินครับ" ร่างโปร่งเอ่ยปากขึ้นเมื่อเยจินจิบโกโก้ปั่นแก้วที่สอง เขาสัญญากับพี่มินจีว่าจะออกมาซื้อของเดี๋ยวเดียว แต่นี่ดันกินเวลากว่าหลายชั่วโมง พี่มินจีคงเตรียมฆ่าหักคอเขาอยู่ที่บ้านแน่ๆ ก็พี่มินจีโหดจะตายไป
"ผมว่าผมต้องขอตัวก่อนดีกว่า..." เยจินวางแก้วโกโก้ในมือลง ใบหน้าหวานยู่ลงเล็กน้อย
"นายเบื่อที่จะคุยกับพี่แล้วหรอ"
"ไม่ใช่ครับ... แต่ผมออกมาซื้อของให้พี่สาว คงต้องรีบกลับแล้วล่ะครับ" มินโฮรีบพูด ถ้าทำใด้เขาอยากนั่งคุยกับเยจินแบบนี้ทั้งวันเสียด้วยซ้ำ เยจินเป็นคนมีเสน่ห์ แค่เพียงยิ้มก็เหมือนจะทำให้ทั้งโลกสดใส
"งั้น...เพราะพี่ทำให้นายเสียเวลา เดี๋ยวพี่ช่วยนายซื้อของละกัน"
"...แต่ผม"
"ห้ามขัด นายเป็นรุ่นน้องนะ ต้องฟังที่พี่พูดสิ" ท่าทางการยืนเท้าสะอวชี้หน้าขมวดคิ้วของพี่เยจินไม่ได้ทำให้เขากลัวเลยแม่แต่น้อย ตรงกันข้ามเลยต่างหาก
"พี่นี่น่ารักดีนะครับ" ร่างโปร่งพูดทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะเดินไปจ่ายเงินค่ากาแฟแล้วรอปาร์เยจินหน้าร้าน ปล่อยให้รุ่นพี่คนสวยยืนยิ้มแก้มแดงเดินตามมา
บางที...นี่อาจจะเป็นโชคดีในวันฝนตกของมินโฮ
"ผมขอบคุณพี่มากเลยนะครับที่มาช่วยผมเลือกซื้อของ" เยจินยิ้มกว้างเหมือนเด็กๆ นี่ถ้าไม่รู้มาก่อนคงไม่เชื่อว่าผู้หญิงเสื้อขาวข้างๆ เขาเป็นประธานนักเรียน รอยยิ้มที่ดูไร้เดียงสานั้นมองกี่ทีก็เพลินตา รู้สึกชอบใจที่ได้เห็นลักยิ้มที่ประดับอยู่ข้างแก้มเนียน
...สงสัยเขาคงเริ่มต้นมีความรักครั้งใหม่ได้เสียทีละมั้ง
"...อือ เบอร์ที่โทร.หาพี่วันนี้เป็นเบอร์มินโฮใช่ปะ งั้นพี่จะเมมไว้นะ" สายตาสงสัยของรุ่นน้องถูกส่งมาให้เยจิน เล่นเอาหญิงสาวอ้ำอึ้งเล็กน้อย หาเหตูผลแทบไม่ทัน
"..ก็เพื่อ...เอ่อ เราเป็นพี่น้องโรงเรียนเดียวกันนี่นาเรารู้จักกันแล้วก็ควรจะมัเบอร์กันเอาไว้ จะได้ติดต่กันได้ไง"
"อ่า...ครับ" มินโฮพยักหน้ารับเล็กน้อยก่อนจะเงยกน้ามองฝนที่ยังคงตกอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าห้าง ความจริงบ้านเยจินอยู่ทางเดียวกับเขา...ไม่เห็นต้องนัดมาที่ห้างเลยหนิ มินโฮสงสัยเล็กน้อยแต่ไม่ได้เอ่ยปากอะไรออกไป
"นานก็ต้องเมมเบอร์พี่เอาไว้นะ" มินโฮไม่ได้ตอบเพียงแต่ยิ้มรับเล็กน้อย ถึงยังไงเขาคงทำโดยที่พี่เยจินไม่ต้องบอกอยู่แล้ว
มินโฮถือข้าวของด้วยความยากลำบาก นี่ถ้าเอาปากคาบร่มไว้แล้วดูไม่น่าเกลียดจะทำประชดฝนฟ้าให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย
"กลับมาแล้วครับ" สะบัดรองเท้านิดหน่อยก่อนวางไว้รวมกับรองเท้าคู่อื่น มินโฮถือถุงข้าวของมาวางไว้บนโต๊ะ พี่สาวของเขาดูเหมือนจะไม่ได้สนใจการมาของเขาเลย คุณพี่เหมือนจะสนใจแค่หนังตอนบ่ายอย่างเดียวเท่านั้น
"พี่มินจี"
"อือ..รู้แล้วๆ"
"ผม..."
"ถ้าหิวกินบะหมี่นะ พี่ขี้เกียจทำกับข้าว"
ขอบคุณ....ขอบคุณมากพี่ลีมินจี!
ถ้าพี่ขี้เกียจทำกับข้าว แล้วพี่จะให้ผมตื่นแต่เช้าไปเปียกฝนเพื่อแบกของสดหนักเป็นกิโลๆ กลับมาจากซุปเปอร์ เพื่อะไรกัน?!?
"อะไร" เสียงพี่สาวทำให้มินโฮหันขวับพี่มินจีรับโทรศัพท์ เล่นเอาซะชายหนุ่มตกใจนึกว่าพี่เรียกใช้ ทำไมพี่เขาไม่รับให้มันเหมือนชาวบ้านชาวเมืองเขาหน่อย เมื่อเห็นว่าอยู่ตรงนี้ไปก็เท่านั้น ร่างโปร่งเดินขึ้นไปบนห้องเพื่อเตรียมอาบน้ำ เสร็จแล้วเขาจะนอนต่อเสียที
มินโฮเดินพาดผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ เสียงท้องร้องทำให้ตัดสินใจหาอะไรรองท้องก่อนนอน บะหมี่ซักห่อคงโอเค ระหว่างที่กำลังก้มหน้าก้มตาหาบะหมี่รสโปรด ร่างพี่สาวคนสวยก็มายืนพิงประตูห้องครัว ในมือยังคงมีโทรศัพท์ฝาพับสีแดงที่มินโฮคิดว่าเพิ่งถูกใช้เสร็จไปหมาดๆ
"นี่ เดี๋ยวเพื่อนฉันจะมาหาที่บ้าน.....นายอย่าเพิ่งนอนนะ มาช่วยฉันเตรียมของทำกับข้าวหน่อย"
"ทั้งๆ ที่ฝนตกแบบนี้เนี่ยนะ"
"แล้วยังไง? ถ้าถือร่มเป็นก็โอเค" นี่แหละคือลีมินจีตัวแม่ของโรงเรียนที่ไม่ค่อยมีใครอยากยุ้ง ถึงจะเห็นเป็นแบบนี้แต่พี่สาวของเขาก็มีด้านดีเหมือนกัน ถึงแม้นานๆ ทีจะโผล่ออกมาก็เถอะ
"สงสัยเพื่อนพี่มาแล้วมั้ง นายไปดูทีสิ" มินจีเอาเท้าเขี่ยน้องชายสองสามทีให้ลุกไปเปิดประตูแทน คนเป็นน้องลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้ ถือเป็นเรื่องดีที่พี่เขาแค่เขี่ย ไม่ถีบให้ก็บุญแล้ว
"มินจี....อ๊ะ มินโฮ"
"พี่เยจิน..."
ตอนนี้ลีมินโฮงงยิ่งกว่างง พี่เยจินมาหาพี่มินจี ทำไมคนที่แสนดีอย่างพี่เยจินถึงไปสนิทกับพี่มินจีได้ แล้วก็ไม่ใช่เพียงแต่เขาคนเดียวที่งง พี่เยจินเองก็คงจะงงเหมือนกัน
"นี่น่ะเหรอน้องชายเธอมินจี"
"อืม ลีมินโฮปี 1 ห้อง c เธอจะไม่รู้จักก็ไม่แปลกหรอก มันหน้าตาไม่ดีเท่าที่ควร"
"ลีมินจี" เยจินตีแขนเพื่อนรักไม่เบานัก แต่มินจีไม่สนใจ
"วันนี้เราเพิ่งเจอกันเองเนอะ" พี่เยจินเอียงคอมองเขาอย่างน่ารัก แต่พี่มินจีเบะปากใส่พลางกอดอกแล้วขมุบขมิบปากเบาๆ ว่า
"หมั่นไส้"
มื้อค่ำวันนั้นเป็นวันที่เสียงดังที่สุดตั้งแต่เขาย้ายมาอยู่บ้านนี้กับพี่มินจี พี่เยจินชวนเขาพูดทีพี่มินจีพูดที ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นพี่มินจีเสียมากกว่า
"มินโฮ...นายไม่มีแฟนหรอ" พี่เยจินที่นั่งข้างพี่มินจีหันมาถามผมหลังจากจบประโยคที่คุยกับพี่สาวเขาเมื่อครู่
"เอ่อ...คือ" มินจีมองน้องชายที่อ้ำอึ้งอย่างรำคาญใจก่อนจะตอบแทน
"มันโดนหักอกไปเมื่อ 3 เดือนก่อน"
ลีมินโฮก้มหน้าก้มตากินข้าวช้าๆ โดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามองใครเลย
"รู้สึกว่าจะเฮิร์ทมากเลยด้วย ใช่ไหมล่ะมินโฮ" ลีมินจีเหลือบมองหน้าน้องเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนข้างๆ
"ข้องใจอะไรอีกไหมท่านประธาน"
เยจินส่ายหน้าเป็นคำตอบ หญิงสาวเอ่ยขอโทษเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรเปิดประเด็นนี้ขึ้นมา ก่อนจะชวนมินจีคุยเรื่องอื่นต่อ เมื่อเห็นว่ามันเงียบเกินกว่าที่ควรจะเป็น
"ผมขอตัวก่อนนะครับ" ลีมินโฮคีบไส้กรอกชิ้นสุดท้ายในจานเข้าปากก่อนรวบช้อนแล้วเดินออกไป ทิ้งพี่สาวและพี่เยจินเอาไว้เบื้องหลัง โดยมีสายตาของเยจินมองตามไป
"มินจี มินโฮเขาโกรธฉันรึเปล่าเนี่ย"
"ไม่รู้มัน"
"ฉัน...ฉันขอขึ้นไปหาเขาหน่อยนะ เดี๋ยวฉันมา" เมื่อเห็นเพื่อนพยักหน้าส่งๆ ก็รีบก้าวขาขึ้นชั้นสองของบ้านตามลีมินโฮไป
"มินโฮ เอ่อ..." เสียงเรียกชื่อทำเอาชายหนุ่มขมวดคิ้ว พี่เยจินมาเรียกเขาหน้าประตูห้องทำไม? มินโฮละจากเกมมือถือไปเปิดประตูห้องนอน
"ครับ?" ยิ่งเห็นพี่เยจินทำหน้าเหมือนจะร้องไห้มินโฮยิ่งกังวล นี่เขาไปทำอะไรไว้หรือเปล่า หรือพี่เยจินเป็นอะไรไป
"นายโกรธพี่หรอ พี่ขอโทษนะ"
"ผมไปโกรธพี่ตอนไหน" มินโฮงงหนักกว่าเดิม...นี่เขาลืมอะไรไปรึเปล่า
"ก็..ก็เมื่อกี้ไง นายรีบออกมาเพราะพี่ถามเรื่องแฟนเก่านายใช่ไหม พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ"
ตอนนี้มินโฮเริ่มจะจับต้นชนปลายได้แล้ว ถึงจะงงนิดหน่อยก็เถอะว่าเขากับพี่เยจินเขามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่นั่นไม่สำคัญเท่าพี่เยจินที่ร้องไห้อยู่ข้างๆ เขาหรอก
"ผมแค่อิ่มน่ะครับพี่เยจิน"
"จริงหรอ"
"ครับ.."
"มินโฮไม่โกรธพี่จริงๆ นะ?"
"ครับ...ผมเริ่มทำใจได้แล้วน่ะครับ"
เยจินก้มหน้าลงมองมือตัวเองทำให้สายตาของมินโฮหยุดอยู่ที่ใบหน้าสวย กลุ่มผมนุ่มสีน้ำตาลนั้นดึงดูดจนมินโฮต้องเอื้อมมือไปจับเล่น ไหล่บอบบางในเสื้อเชิ้ตขาวทำให้ดูน่าทะนุถนอม บางที...เขาอาจจะหลงเสนห์ของนางฟ้าเข้าแล้วก็เป็นได้
"พี่..."
"ครับ?" เหมือนพี่เยจินจะพูดอะไรบางอย่างซึ่งเขาไม่ได้ยิน มินโฮเลยเอียงหูเข้าไปหาคนสวยเล็กน้อย
"พี่...พี่ชอบมินโฮ!!"
"ฮะ!!" รอบนี้ชายหนุ่มได้ยินชัดเต็มสองรูหู แต่ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
เขาไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม?
บางทีมันอาจจะเป็นแค่ฝันลมๆ แล้งๆ ของเขาเองก็ได้
"จริงๆ นะ พี่ชอบมินโฮจริงๆ" มินโฮยังคงตกใจไม่หาย สมองเหมือนจะสั่งงานอีกครั้งเมื่อร่างบางโถมเข้าใส่แขนของมินโฮ เขายกมือกอดตอบเยจินเบาๆ
บางที...นี่อาจจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุดของลีมินโฮในวันฝนตกก็เป็นได้
ผมเริ่มจะชอบฝนแล้วล่ะสิ
ตอนนี้เหลือเพียงแต่ลีมินจีนั่งทานข้าวอย่างสงบบนโต๊ะอาหารหลังจากที่ทั้งสองทิ้งเธอไว้เพียงลำพัง ในใจนึกสาปแช่งคนทั้งคู่
เออ! ทั้งเพื่อนทั้งน้องทิ้งให้เธอเก็บโต๊ะคนเดียวเลย เหอะ!!
ที่โรงเรียน
มินโฮมาโรงเรียนพร้อมหน้าตาที่สดชื่นแจ่มใส แทบไม่อยากเชื่อว่าเมื่อสองวันก่อนเขายังเป็นคนอกหักรักคุด เก็บเนื้อเก็บตัวไม่สุงสิงกับใคร แต่มาวันนี้เขาหร้อมออกสู่โลกกว้างเพราะมีนางฟ้าแสนสวยเป็นกำลังใจสำคัญ ไม่รู้ว่าเขาเข้าข้างตัวเองเกินไปรึเปล่า แต่พี่เยจินบอกว่าชอบเขาเองนี่น่า
"พี่เยจิน" มินโฮดีใจมากที่ได้เจอเธอ แต่มีรุ่นพี่คนหนึ่งเดินไปคุยกับพี่เยจินตัดหน้าเขาซะก่อน รุ่นพี่เบียงซูกรรมการนักเรียน หล่อ รวย เป็ยรุ่นพี่ที่สนิทกับมินโฮซะด้วยสิ เยจินพูดกับหมอนั่น แล้วหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข มอนโฮใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ทำไมพี่เยจินถึงเปลี่ยนใจง่ายดายเช้นนี้ ที่บอกว่าชอบเขาเมื่อวาน แค่พลั้งปากไปใช่ไหม
เธอกับเบียงซูเหมาะสมคู่ควรกันทั้งรูปร่างหน้าตา และความสามารถ เมื่อหันมามองตัวเองเขาก็รู้ว่าไม่มีอะไรสู่รุ่นพี่เบียงซูได้เลย เห็นแค่นี้มินโฮก็คิดไปต่างๆ นาๆ เยจินเดินจากไปเหลือเพียงเบียงซูที่หันมาทางมินโฮ
"เฮ้ย! มินโฮ" รุ่นพี่กำลังวิ่งมาหาเขา จะหนีก็หนีไม่ทันซะแล้ว "มาโรงเรียนแต่เช้าเชียวนะ หายอกหักแล้วดิ"
เขาฝืนยิ้ม " ดีขึ้นแล้วครับ"
เบียงซูเห็นรุ่นน้องหน้าตาสดใสผิดปกติก็แปลกใจ "สาวคนไหนดามใจให้นายวะ"
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
