ฟาร์มของปู่

                     รถโดยสารประจำทางปรับอากาศสาย กรุงเทพฯ – เชียงใหม่กำลังแล่นออกจากสถานีขนส่งหมอชิต ในขณะที่ ‘ วิเชียร ’ กำลังหยิบจดหมายที่ส่งจากทางบ้านมาอ่าน... มันคือจดหมายที่คนงานเก่าของคุณปู่ของเขาส่งมาหาเพื่อให้เขาไปรับพินัยกรรมที่ปู่ของเขาทิ้งไว้ให้ คุณอาจจะคิดว่ามันเป็นเงินหลาย ๆ ล้าน แต่มันไม่ใช่หรอก มันคือสิ่งที่ปู่ของเขารักมากถึงขนาดทิ้งมันไปไม่ได้

                      มันคือฟาร์มที่มีทั้งการเลี้ยงสัตว์และปลูกพืชที่ปูหวังกับมันมาก ๆ ถึงขนาดทุ่มทุกสิ่งทุกอย่างให้กับมัน แต่แล้วฟาร์มของแกไปไม่รอด มันจึงเป็นเหตุทำให้วิเชียรต้องระเห็จระเหินมาหางานทำที่กรุงเทพฯ เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าคุณปู่ทำไปเพื่ออะไรทั้งที่มันก็ไม่ได้มีกำรี่กำไรซักเท่าไหร่ แต่เขาก็มีแค่ปู่คนเดียวในชีวิตที่คอยดูแลเขามาโดยตลอด

                      หลังจากที่ฟาร์มของปู่ไปไม่รอด วิเชียรจึงตัดสินใจที่จะเขากรุงเทพฯเพื่อไปหางานทำ ด้วยวุฒิการศึกษาที่มีอันน้อยนิดเขาก็ทำได้แค่เด็กเสิร์ฟตามร้านอาหาร แต่พออยู่ได้ไม่นานก็จำต้องออกเพราะไม่ชอบขี่หน้าเพื่อนร่วมงาน จนในที่สุดเขาก็มาเจอกับงานเป็นเด็กชงเหล้าในบาร์แห่งหนึ่ง เขารู้สึกโอเคกับที่นี่แล้วเขาไม่ได้เปลี่ยนงานมาตั้งแต่นั้น

                        จนวันหนึ่งก็มีจนหมายมาจาทางบ้านของเขา ซึ่งนั้นก็คือคนที่รู้จักกับปู่ของเขาดี เป็นคนงานที่อยู่ร่วมกันทำฟาร์มของปู่จนฟาร์มต้องเจ้งไม่เปนท่า

                         ‘ ถึงคุณวิเชียร

                             ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณสบายดีไหม ตอนนี้คุณปู่ของคุณเสียแล้ว  ขอโทษด้วยที่ตอน      ท่านเสียผม ผมไม่ได้ส่งข่าวให้คุณก็เพราะว่าผมยุ่งมากกับงานศพ แล้วอีกอย่างผมก็หาที่อยู่ของคุณไม่ได้ จนผมไปค้นเจอจดหมายที่คุณเคยส่งมาหาคุณปู่ของคุณ ผมจึงลองเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้น หวังว่าคุณคงจะได้รับแล้วมันแล้วกลับมาสานต่อความฝันของปู่คุณให้เป็นจริง คิดถึงคุณเสมอ

                                                                                 ลุงชัย ’

                           ลุงชัยคือคนที่คอยดูแลวิเชียรในวัยเด็ก และก็ไม่ใช่เป็นแค่คนงานของปู่แต่เป็นเพื่อนที่เคียงข้างคุณปู่มาโดยตลอดแม้ว่าฟาร์มมันจะไปไม่รอด การกลับไปรับมรดกในครั้งนี้ จุดประสงค์ก็เพื่อที่จะขายที่ดินฟาร์มแห่งนี้ เพื่อที่จะนำเงินไปลงทุนทำธุรกิจในกรุงเทพฯ แล้วเขาก็ไม่ลืมที่จะแบ่งเงินส่วนนั้นให้กับลุงชัยผู้ที่จงรักภักดีต่อปู่ของเขามาโดยตลอด

                            วิเชียรเดินเข้ามาในสถานที่ที่เขาจากมันมานาน ที่นี่เปลี่ยนไปเยอะมาก เขามองดูนึกถึงภาพตอนเล็ก ๆ เขาเคยวิ่งเล่นเล่นอยู่ในฟาร์มนี้ ตอนที่เขาเคยแอบโขยผักของปู่ไปขายในราคาถูก ๆ ตอนที่เขาแอบไปจับปลาในบ่อมาย่างกินกับเพื่อน ๆ จนคุณปู่จับได้เขาเลยโดนตีซะน่วม ตอนที่ไปกวนไก่ในเล้าจนโดนไก่ไล่ตีออกมา วิเชียรนั้งนึกถึงภาพเหล่านั้นแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

                          “ กลับมาแล้วหรือคุณวิเชียร ” เสียงของชายแก่ผู้หนึ่งทำให้คนฟังต้องรีบหันหลังไปดู

                          “ อ้าวลุงชัย เป็นไงบ้างสบายดีไหมครับ ” เขาทักทายด้วยความดีใจ

                           “ คุณกลับมาแล้วในที่สุด คุณก็กลับมาสานต่อฟาร์มดีให้ดีขึ้นแล้วสิน่ะ ” ทันทีที่คนฟังได้ยินเขาก็ทำจ๋อยทันที ก็จะเขาไม่ได้กลับจะทำตามอย่างที่ผู้พูดต้องการหนิ สิ่งที่เขาต้องการคือขายที่นี่ซะ แล้วไปเริ่มต้นใหม่ที่กรุงเทพฯ

                           “ เออ...ลุงชัยครับ...ผมไม่จะกลับมาเพื่อจะทำฟาร์มต่อหรอก ” ลุงชัยทำหน้าตกใจเล็กน้อย

                           “ คือว่า...ผมกำลังจะขายที่นี่เพื่อที่จะนำเงินไปลงทุนทำธุรกิจร้านเหล้าในกรุงเทพฯน่ะครับ แต่ลุงชัยไม่ต้องห่วงน่ะครับ ผมยินดีที่จะแบ่งเงินให้กับลุงน่ะครับ ” ใบหน้าของลุงชัยหมดหวังอย่างมาก สิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของแกก็คือฟาร์มที่ร่วมกันทำกับปู่ของวิเชียรขึ้นมา แม้แกจะไม่ใช้เจ้าของแต่แกก็รักที่นี่เหมือนบ้านของแกเอง การที่ได้รับรู้ว่าที่นี่จะถูกขายไปมันยิ่งทำให้แก่หดหู่ยิ่งนัก

                           “ ผมไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นหรอก ” ลุงชัยตอบเสียงเศร้า

                           “ ฟาร์มนี้มันคือทั้งชีวิตของปู่คุณเลย ท่านทำทุกสิ่งทุกอย่างก็เพื่อคุณ หวังที่จะให้คุณรักฟาร์มนี้เหมือนกับท่าน แต่มันคงหมดหวังแล้วล่ะ ตามใจคุณก็แล้วกันผมห้ามอะไรคุณไม่ได้ สิ่งสุดท้ายที่ท่านขอคืออยากให้คุณดูแลฟาร์มนี้ แต่ช่างมันเถอะ อย่างน้อยคุณช่วยเข้าไปดูในห้องนอนของท่านหน่อยก็แล้วกัน ผมวางซองพินัยกรรมไว้บนเตียงในห้องนั้นแหละ ” ลุงชัยปาดน้ำตาบนแก้มเหี่ยวของแกก่อนที่จะเดินจากไป วิเชียรทำตามคำขอของลุงวิเชียร อย่างน้อยก็เป็นครั้งสุดท้ายที่จะอยู่ที่ฟาร์มนี้

                            วิเชียรเดินเข้าไปในห้องนอนของคุณปู่ของเขา มีรูปภาพขาวดำของคุณปู่พร้อมกับโกศกระดูก ภายในห้องเรียบร้อยมาก ลุงชัยแกคงมาดูแลทุกวัน แล้วเขาก็พบซองพินัยกรรมอย่างที่ลุงชัยบอก เขาเปิดซองออกมาดูก็พบกับหลักฐานพินัยกรรมที่ได้มอบไว้กับวิเชียร ในขณะที่เขากำลังอ่านก็มีกระสมุดแผ่นหนึ่งปลิวออกมา เขาจึงหยิบขึ้นมาอ่าน

                           ‘ ถึงวิเชียรหลานรัก

                                   แกคงกลับมารับมรดกแล้วทันทีที่เห็นจดหมายฉบับนี้ ฟาร์มนี้มันคงจะอยู่ไม่รอดถ้าขาดคน ดูแล การที่จะให้คนแก่ ๆ อย่างปู่ดูแลมันก็คงไม่ไหว ก็คงเหลือแต่แกที่จะดูแลมันได้ จงรักฟาร์มนี้ให้มาก ๆ รู้ไหมว่าฟาร์มนี้มันเกิดจากการที่ปู่ประทับใจในหลวงของเรา ท่านสอนให้เราอยู่อย่างพอเพียง แม้ว่าเราจะไม่มีงานอะไร แต่อย่างน้อยตื่นขึ้นมาเราก็มีผัก มีปลา ไว้กิน นี่แหละคือเหตุผลที่ปู่ไม่เคยทิ้งมันไป สุดท้ายนี้ขอให้แกดูแลมันให้ดีและให้แกมีความสุขมาก ๆ กับที่นี่

                                                                      ลาก่อน

                                                                         ปู่’

                           ทันทีที่อ่านจบน้ำตาของชายหนุ่มก็ไหลออกมา   ทั้ง ๆ ที่ปู่พยามจะสร้างสิ่งนี้ไว้ให้กับเขา แต่เขาก็ดันคิดที่จะขายมันไป เขารู้สึกว่าเขาช่างเนรคุณเสียเหลือเกิน เอาล่ะเขาตัดสินใจแล้วที่จะปรับปรุงฟาร์มนี้ให้ดีขึ้น

                              “ กริ๊งๆๆๆๆ ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

                              “ เป็นไงบ้างว่ะต้อมเกมฟาร์มของปู่ที่ข้าทำเป็นไงบ้างลองเล่นยัง ”

                              “ กำลังจะเล่นอยู่เลย...แต่แหม...ฉากไตเติ้ลก็เริ่มเกมดูเศร้าเหมือนกันน่ะ ”

                              “ อ้าว...ก็มันต้องสร้างให้อินหน่อยดิเพื่อน อุสาห์สอดแทรกในเรื่องของเศรษฐกิจพอเพียงเข้าไปด้วย นี่แหละงานกลุ่มเราที่จะเอาไปประกวดงานนิทรรศการเศรษฐกิจพอเพียงของโรงเรียนเรา ”

                               “ อืม...ก็โอเคดีเหมือนกันเดี๋ยวข้าลองเล่นดูก่อนน่ะ ”

(ช่วยวิจารณ์ผมหน่อยน่ะคับ ขอบคุณ)