"เพื่อนข้างบ้าน"

 เพื่อนบ้านของผม 
 
  ผมมีเพื่อนบ้านที่จัดเข้าขั้นว่าดีอยู่ข้างๆบ้าน  พวกเขาทำอาชีพสุจริต มีครอบครัวที่อบอุ่นจนผมอิจฉา เขามีฐานะร่ำรวย มีหน้ามีตาในสังคม
                ย้อนไปในอดีตตอนผมยังเด็ก ครอบครัวเราเป็นบ้านหลังเดียวที่อยู่ท่ามกลางป่า สวน และบ้านเราเป็นหลังสุดท้าย และสุดซอย แต่แล้ววันนึง ก็ทำให้เด็กๆอย่างผมและน้องต้องสนุกสนาน ครึกครื้น เมื่อมีรถบรรทุกวิ่งเข้าออกมาโถมดินข้างบ้านเรา ผมยังเด็กเกินไปที่จะดูสีหน้าและความรู้สึกของพ่อและแม่ในตอนนั้น
                เพื่อนบ้านสร้างทางเข้าบ้านสองทาง ฝั่งด้านถนนที่เราใช้กันปัจจุบัน และอีกฝั่ง  โดยมีประตูของเพื่อนบ้านปิดท้าย กลายเป็นซอยตัน ส่วนอีกด้านเชื่อมต่ออ้อมด้านหลังไปโผล่ถนนใหญ่อีกซอย แม่เล่าว่า นั่นคือเส้นทางที่แท้จริงที่เขาต้องใช้ ส่วนเส้นในคือเส้นทางส่วนบุคคลที่พ่อแม่และเพื่อนบ้าน 2 หลังแรกได้ลงแรงแข็งขันเชื่อมความสัมพันธ์จนเป็นถนนส่วนบุคคลเส้นใน
                ผู้มาใหม่หาใส่ใจ หรือเคารพความรู้สึกเจ้าของเส้นทางเดิมไม่ กลับถือวิสาสะ ใช้อาชีพและอำนาจของตนร่วมครอบครองถนน
พวกเราไม่ได้ใจแคบ รังเกียจเพื่อนบ้าน แต่สิ่งที่เราเห็นทุกวันคือ รถบรรทุกมากมายหลายคัน วิ่งเข้าออกบนถนน ฝุ่นตะลบอบอวล เสียงดังจากเครื่องยนต์ใหญ่รบกวนส่วนตัว คนงานครึ่งร้อยหน้าตาขี้ยาเดินขวักไขว่มองเข้ามาในบ้าน น่ากลัว โชคดีพ่อผมเป็นตำรวจ เค้าถึงยำเกรง
ความยุติธรรมจบลงเมื่อพ่อแม่ดิ้นรนขอให้เขาย้ายไปใช้เส้นทางด้านหลังแต่ไม่สำเร็จ เขาใช้อำนาจพิเศษ สั่งให้เจ้านายของพ่อปลดหรือย้ายราชการ พ่อกับแม่เข้าพบผู้กำกับการ พ่อพยายามอดทนและไม่เรียกร้อง ในขณะที่แม่ลุกขึ้นพูดในสิ่งที่ถูกต้องตามกฎหมายและหาความยุติธรรมจากเจ้านายพ่อ
สุดท้าย เขายังคงใช้เส้นทางอยู่ร่วมกับเรามาจนถึงปัจจุบัน เป็นเวลานานหลายปี จากลูกสาวของเขาที่เป็นเพื่อนเล่นกันตอนเด็กแบบที่พ่อแม่ของสองฝ่ายต่างกระอักกระอ่อนใจ เพราะไม่เคยชอบขี้หน้ากันซะเลย อย่างกับละครชัดๆ จนเติบใหญ่ ต่างคนต่างไปคนละทิศ
                บ้านด้านข้างประสบเศรษฐกิจซบเซา ถูกปิดตาย เงียบเหงาคล้ายบ้านร้าง ลูกชาย 2 คนตาย ทั้งเมายาตายคาที่ อีกคนอุบัติเหตุตายคาที่ เมียน้อยและลูกประสบอุบัติเหตุตายคาที่  วันที่ลูกชายเขาตาย แม่กับพ่อสวมชุดดำไปเผา ทุกคืนผมมักเห็นชายชุดดำปีนประตูหน้าบ้านออกบ่อย ดูแล้วลูกชายเขาอาจยังไม่ไป เพราะก่อนตายเขาชอบปีนประตูเข้าหน้าบ้านประจำ
                ปัจจุบัน พ่อและแม่ย้ายบ้าน เหลือผมเฝ้าบ้าน ส่วนข้างบ้านก็กลับมาอีกครั้ง พวกเราคือเจนนาเรชั่นที่ 2 เพื่อบ้านคือลูกสาวคนเล็กที่แต่งงานแล้วมีลูก 2 ความเป็นเพื่อนกันยังมี ยิ้มให้เสมอ แต่แล้วความรวย อำนาจ และน้ำเมาก็กลายพันธ์ให้เพื่อนบ้านเปลี่ยนไปตามพันธุกรรมและยีนส์ที่เคยสร้างกันไว้
                อาชีพรับเหมาก่อสร้างยังคงดำเนินและดูเหมือนรอบนี้จะเจริญรุ่งเรืองขั้นสูง รถบรรทุกและคนงานรถแม็กโครฝูงห่าใหญ่ วิ่งเข้าออกบนถนนเส้นส่วนบุคคลเช้าเย็นและค่ำ ท่อประปาแตกหาใส่ใจไม่ เดินหน้าทำมาหากินอย่างไม่หยุดยั้ง จนลูกเขยเป็นที่ไว้ใจจากพ่อตาสานฝันเจริญรอยตามผู้เป็นพ่อตาเต็มรูปแบบ มาใหม่หน้าตาจุ๋มจิ๋มเสียงเล็กๆ คุยกันกระซิบกระซาบ วันเวลาเปลี่ยนหยิบโทรศัพท์คุยงานอย่างกระใช้ไมโครโฟนคอนเสิร์ต จิกด่าลูกน้องเป็น คนงานกรรมกรเคยตะโกนหน้าบ้านหาความยุติธรรม ใช้งานจัดหนักแต่ค่าตัวไม่เคยได้เร็ว
                วันดีคืนดี ดึกๆ หรือเช้าๆจัด ก็จะมีคนแปลกหน้าสวมหมวกกันน็อกมาโยนห่ออะไรสักอย่างหน้าบ้าน เป็นประจำ เห็นจนชินตา จากรถส่วนตัวหนึ่งคันปัจจุบันสามสี่คัน เพื่อนฝูงในสังคมมาก พากันมากินเหล้าในบ้าน ครอบครัวที่อยู่อบอุ่นเริ่มด่าทอ จนผมได้ยิน ไม่อยากเสือกแต่ก็ต้องได้เห็น ก็เสียงดังกันขนาดนั้น ชีวิตคู่มีปากเสียงเป็นเรื่องธรรมดา แต่เสียงปืนที่ยิงกันทุกวันๆ ย้ำว่า ทุกวัน! หลายโม่นี่ผมว่าต้องเข้าขั้นซาดิสถ์ มีลูกสองคนยังเล็กยังยิงปืนขึ้นฟ้าขนาดนั้น
                ผมได้แต่ภาวนาว่าสักวันครอบครัวของเขาจะมีแต่ความอบอุ่น ลูกสาวทั้งสองคนไม่เติบโตมาด้วยยาเสพติด และไม่แรดดัดจริตมีผัวก่อนวัยอันควร และพ่อของเด็กคงไม่ตายเพราะถูกยิง หรือสไลด์รถยนต์ชนกำแพงหน้าบ้านตอนเมา หรือไม่ก็โดนคนงานที่ถูกโกงเงินยกเค้าบ้าน หรือไม่ก็โดนตำรวจ ปปส.จับกุม และภรรยาเขาคงไม่ต้องเป็นแม่หม้าย และบ้านไม่ถูกปิดตายร้างอีกครั้ง
 
  สุดท้ายนี้ผมขอขอบคุณเพื่อนบ้านที่ปล่อยกระแส wifi มาให้ผมใช้ฟรีอย่างมีความสุข คุณเป็นเพื่อนบ้านที่ดีเยี่ยมของผมจริงๆ
 
 
    นับถือ