เธอกับเขา และเรากับหมา

     "พ่อฉันเอง" หญิงสาวเอ่ย "พ่อคะ นี่นายนาฬิกาค่ะ เพื่อนบ้านของเรา" หญิงสาวแนะนำชายหนุ่ม

 

      "สวัสดีครับ" ชายหนุ่มรู้สึกเก้ๆ กังๆ     สายตาของผู้พันวัยห้าสิบ ดูดุอย่างกับมองทหารในหน่วย เขามองชายหนุ่มที่ผมยาวอย่างรู้สึกขัดใจ
     

 

      "เธอเป็นนักดนตรี?" เสียงเข้มชวนคุย แต่ชายหนุ่มรู้สึกว่าเหมือนตัวเองเป็นทหารในสังกัด

 

      "คะ..ครับผม" ชายหนุ่มตอบ หญิงสาวลอบยิ้มให้กับท่าทีเก้ๆกังๆนั้น

 

      "บอกก่อนฉันนะไม่ค่อยชอบพวกนักดนตรี สักเท่าไหร่ พวกที่ทำอะไรตามใจไม่ค่อยมีวินัย"

 

      "ครับ" ชายหนุ่มไม่รู้จะพูดยังไงต่อไปได้ รู้สึกเหมือนถูกปืนจี้คอ

 

      ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างที่อยากให้เธอเข้ามาช่วยคุย เธอก็เข้าใจในทันที

 

      "พ่อคะ หนูว่าเราเข้ามาในบ้านกันก่อนเถอะค่ะ" บิดาเห็นดีตามจึงเดินไปที่เก้าอี้ที่สนามหญ้า

 

      "นั่งสิ" เขาบอกชายหนุ่ม แล้วหันมาทางลูกสาว "ไปเอาน้ำมารับแขกสิ"

 

      "ค่ะพ่อ" หญิงสาวพูดตามอย่างว่าง่าย ที่นี้ก็เหลือเพียงชายหนุ่มนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่กับ ผู้พัน

 

      "เอาล่ะ" พ่อผู้เคร่งครึมของเพริกาพูดขึ้น ชายหนุ่มสะดุ้งคิดในใจ 'ซวยแล้วตูจะเจออะไรเนี่ย'

 

      "เธอชอบลูกสาวฉันหรือเปล่า"

 

      "เอ๋...?" ชายหนุ่มครางอย่างสงสัย

 

      "ชอบไม่ชอบบอกมาเร็ว!"

 

      "เออ คือ.." ชายหนุมนั่งอ้ำๆอึ้ง ในใจคิดพ่อของเพริกามาไม้ไหนกันแน่

 

      "อ้ำๆอึ้งๆ ทำไมลูกผู้ชายพูดมาเลยให้ชัดเจน!" พูดเสร็จก็ ตบโต๊ะ ชายหนุ่มสะดุ้งโหยง

 

      "ครับๆๆ ชอบครับ" เขาบอกอย่างลนลาน สายตาของทหารชั้นผู้ใหญ่จ้องมองเขาเขม็ง

 

      "ดี! " ผู้พันบอก

 

      เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มตกใจ ผู้พัน โน้มตัว เข้ามาหาพูดเสียงกระซิบ

 

       "ช่วยล่ะ นึกว่าคนแก่ขอ ช่วยสอยให้มันตกจากคานเสียที ผมอยู่ทางนู้น ไม่รู้จะตายวันตายพรุ่ง ยังต้องมาเป็นห่วง ลูกสาวคนเดียวที่อยู่ทางนี้ นี่เห็นว่าคุณคงผ่าน เกณท์ เธอมาแล้วนะ ยัยเพ นะเลือกมาก และเข้าใจยากที่สุด นี่" ผู้พันเอามือป้อง ปากเสียงที่ผ่านจากลำคอยิ่งเบาไปอีก
 

 

      "อย่าหาว่า นินทาลูกสาวให้เธอฟังนะ มีคนมาจีบไม่รู้กี่รายต่อกี่ราย ก็ไม่สน ผมนะอ่อนใจหมดแล้วแม่เขานะอยากอุ้มหลานนานแล้ว นะช่วยเถอะมาขอที"

 

      ชายหนุ่มแทบช็อก ทำไมมันเปลี่ยนเป็นหน้ามือเป็นหลังเท้าแบบนี้วะ   ชายหนุ่มถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว ได้แต่ยิ้มแห้งๆ


…………………………………………..

                           

 

      เขาคือชายหนุ่ม ที่ไม่เชื่อในเรื่องพรหมลิขิต ไม่เชื่อในสิ่งที่ผู้คนเชื่อว่าพระเจ้าจับคู่มาให้แล้ว ไม่เชื่อๆๆๆๆๆๆ
                         ไม่มี soulmate ไม่มีด้ายแดงผูกนิ้วก้อย ไม่มีๆๆๆๆๆ
                         

 

      แต่สิ่งที่เกิดกับคนทั้งคู่นี้คืออะไร

 

      "คุณ เชื่อในพหรมลิขิตไหม" เขาถามเธอ ขณะทั้งคู่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมกลางสวนสาธารณะ นั่งมองบรรดาหมาๆของพวกเขาวิ่งเล่นกันตอนนี้บรรดาลูกหมาก็โตมากขึ้นแล้ว

 

      "ฉันไม่เชื่อ" เธอบอก แต่ไม่หันหน้ามามอง "ฉันว่ามันเรื่องเหลวไหล ไม่มีใครหรือสิ่งใดกำหนดให้มนุษย์รักกันหรอก มีเพียงแต่มนุษย์นั่นแหล่ะที่กำหนดเอง" แล้วเธอก็หันมามอง

 

      "แล้วสำหรับเราทั้งคู่ล่ะ ใครหรืออะไรนำพามาให้พบกัน" เธอหัวเราะ

 

      "นี่คุณลืมไปแล้วจริงๆเหรอ ก็เจ้าโดโด้กับ แฟรี่ไงที่นำพาเรามาพบกัน"

 

      แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะกันอย่างเริงร่าโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาสองคู่จับ จ้องอยู่  หนึ่งคือของเจ้ามือเบสรูปหล่อที่แอบรักนางเอกของเราเช่นกัน แต่เมื่อเห็นฉากบาดใจนั้นแล้วก็รู้ตัวว่าคงมิอาจเข้าไปแทรกอะไรได้... และอีกหนึ่งคือของเจ้ามือกลอง (เคยหัก)ที่มาด้วยกัน

 

      "กู ว่าให้แม่งลาออกจากวง ไปหางานทำที่เป็นหลักเป็นแหล่งดีๆ เลยดีกว่าว่ะ เพราะเดี๋ยวคราวนี้จะไม่เพียงลูกหมาเท่านั้นที่มีมาให้มันเลี้ยง" เจ้านะว่า... "หรือมึงว่าไง ?"

 

      "เออ... แล้วใครจะเล่นกีต้าร์กับร้องนำวะ"

 

      "เจ้าของร้านบอกจะลงมาเล่นด้วยตัวเองแล้วว่ะ เห็นว่าพี่แกเคยเป็นมือกีต้าร์วงไมโลมาก่อน"

 

      "หา !! วงร็อกมือซ้ายในตำนานนั่นน่ะเหรอ ?"

 

      "ช่ายเลย... คราวนี้มึงว่าไง ?"

 

      "ได้ร่วมงานกับมือกีต้าร์ในตำนานแบบนี้ กูไม่เอาก็โง่แล้ว"

 

      แล้วทั้งสองก็เดินกอดคอหัวเราะกันไป โดยมือของทั้งคู่ต่างก็จับตูดกันและกัน  
           

 

      เพลงประกอบนวนิยายแทรกเข้ามา : "เธอจะมีใจหรือเปล่า ...เธอเคยมองมาที่ฉันหรือเปล่า ที่เราเป็นอยู่นั้น คืออะไร ?"
         

 

 

      ทั้ง สอง มีความสุขกันมาก แต่ อยู่ๆ หญิงสาวก็เงียบไป ชายหนุ่มไม่เข้าใจ เพราะอะไรกันแน่ เธอไม่ยิ้มไม่ร่าเริงเหมือนเก่า ชายหนุ่มไม่เข้าใจเลย บ้างครั้งเธอก็ปั้นปึงกับเขา

 

      "ข้าไม่เข้าใจเลย จู่ๆ เธอก็เปลี่ยนไป" ชายหนุ่มปรับทุกข์กับเพื่อนๆในวง

 

      "ใครไม่สนใจไม่เป็นไรหรอกฮะ เดี๋ยว นินุ ดูแลเอง" ภานุสดีดสะดิ้งหลังพบตัวตนแห่งตน ชายหนุ่มถอย แทบสำลัก เหล้า

 

      "ไม่เจอกันนานมึงเปลี่ยน ไปขนาดนี้เลยหรือว่ะ"

 

      "ทำไงได้ ฉันก็พึ่งมาเจอตัวตน ฉันว่าจะไปผ่าตัด แปลงเพศอีกไม่นานนีแหละ"

 

      "เฮ้ย นินุ เพื่อนเรามันเศร้า ช่วยมันหน่อยสิ" ไอ่นะว่าให้แฟนตัวเอง

 

      "เรื่องนี้ไม่ยาก" กระเทยคนใหม่บอก

 

      "ยังไงว่ะช่วยกูหน่อยเถอะ" ชายหนุ่มถาม

 

      "นี่ ไอ่ กา ฉันขอถามแกหน่อยเหอะ ตั้งแต่คบกับ คุณเพ นายเคยบอกรักเธอบ้างหรือเปล่า" ชายหนุ่มได้ยินแล้วก็คิดตาม

 

      "ผู้หญิงนะน่ะ ไม่ว่าจะเข้มแข็งสักแค่ไหน เขาก็อยากได้ยินคำว่ารักจากปากคนรัก สักครั้ง"

 

      "แต่ ฉันก็ทำทุกอย่างให้เธอด้วยความรักอยู่แล้ว การกระทำสำคัญกว่าคำพูดไม่ใช่หรือว่ะ"

 

      "เออ แต่มึงคิดในด้านของมึง มึงคิดในด้านของคุณ เพ บ้างสิ เขาแค่อยากได้ยินคำว่ารักสักครั้ง และอีกอย่าง คำพูดก็เป็นการกระทำเหมือนกัน" ภานุผู้มีใจอีกครึ่งเป็นผู้หญิง พูดมา   

 

      “คมมากจะที่รัก เค้ารักตัวเองนะ" ไอ้ นะบอกแฟนที่กำลังคิดจะไปแปลงเพศของมัน

 

      นาฬิกา แทบจะคายของเก่าออกมาลงบนโต๊ะ แล้วเขาก็คิดตาม 'จริงสิตั้งแต่คบกันมาเขาไม่เคยบอก คุณเพ เลยว่ารัก เฮ้อ ผู้หญิงนี่เข้าใจยากเหลือเกิน'

 

       เมื่อ รู้ความจริงแล้วชายหนุ่มก็รีบกลับไปหาเธอ ระหว่างทางเขาแวะซื้อดอกกุหลาบหนึ่งดอก มาให้เธอ บ้านของ

 

      เธอไม่มีใครอยู่ไม่มี แม้แต่แม่หมาและลูกหมาตอนนี้เป็นเวลาเช้าแล้ว ชายหนุมวิ่งเข้าไปในบ้าน ก็พบว่า ไอ้โดโด้ กะสับกระส่ายอยู่ริมประตูบ้านครางหงิงๆ พอเขาเปิดประตูมันก็กระโจน ออกมา แล้ววิ่งไป ชายหนุ่มวิ่งตาม

 

      เจ้าลาบราดอร์ ตัวผู้วิ่งไปอยางไม่คิดชีวิต เส้นทางที่มันไป คือ "สวนสาธารณะ"

 

      เจ้า โดโด้ วิ่งไปแล้วมันก็เจอ นังแฟรี่ สุนัขของหญิงสาวแล้วมันทั้งคู่ก็....จู้ฮุ้กกรู้กันทันที   เพริกาวิ่งตามสุนัขของเธอ ก็มาเจอกับชายหนุ่มอีกครั้ง  ดูมันช่างย้อนวันเวลากลับมาเหมือน เมื่อ เมื่อเก้าเดือนที่แล้ว อย่างไรอย่างนั้น

 

      "ผมว่าเรา เปิดฟาร์ม หมาถ้าจะรุ่งนะ" ชายหนุ่มพูดขึ้นทำลายความเก้อเขิน

 

      เธอทำหน้าบึ้ง เดินไปที่เก้าอี้ตัวเดิม ชายหนุ่มเดินตาม หยิบดอกกุหลาบ ที่ซ่อนไว้หลังกางเกงยีน ขึ้นมา เขายื่นให้เธอ

 

      "เปิดฟาร์มหมา เอ๊ยแต่งงานกับผมนะ - ผมรักคุณ"

 

      หญิงสาวรับดอกไม้จากชายหนุ่มพร้อมตอบว่า "โฮ่ง! เอ้ย ค่ะ!"

 

      ทั้งสองยืนกอดกันนะที่นั้น พร้อมกับบรรดาหมาๆที่เข้ามาคลอเคลีย

 

-----------------------จบบริบูรณ์----------------

 

ขอขอบคุณ เพื่อนๆที่ช่วยกันแต่งเรื่องสั้นเรื่องนี้

เอามาลงเพราะอยากให้ทุกคนได้อ่าน หวังว่าจะสนุกบ้างนะครับ