เธอกับเขา และเรากับหมา

      "งั้นตกลงตามนี้" ชายหนุ่มว่า                     
 
      จาก นั้นอีกสามวัน เจ้าแฟรี่ภูตน้อยของ เพริกาก็ ตกลูก ได้สุนัขตัวน้อยๆ สามตัว สีขนมีความปนเปของทั้งแม่และพ่อ เนื่องจากสายพันธุ์ ไม่ห่างกันนัก
 
      "แล้วมันดันมีสามตัวจะแบ่งยังไง ละเนี่ย" ชายหนุ่มว่าเขาพึ่งเข้าบ้านมาในเวลาดึก เธอก็เรียกตัวไปหาที่บ้าน เพื่อดูลูกหมา  ชายหนุ่มและหญิงสาวต่างก็มองหน้ากันและกัน......
 
      " ตอนนี้คงต้องให้แม่มันดูแลไปก่อนละครับ" ชายหนุ่มว่า เพราะเห็นว่านังแฟรี่ ครางต่ำๆ อย่างที่หวงลูกของมัน
 
      "ฉัน ก็ว่าอย่างนั้นแหล่ะค่ะ อันที่จริง ฉันคิดเรื่องนี้มานานแล้วถึงเราจะแบ่งกันไปเลี้ยงแต่บ้านของเราทั้งคู่ก็ อยู่ติดกัน มันก็ไม่มีประโยขน์เลย ลูกกับแม่คงร้องหากันทั้งวันทั้งคืนแน่ๆ"  ชายหนุ่มพยักหน้าเห็นด้วย ลอบยิ้ม ในใจคิดนี่แหล่ะโอกาสที่เขาจะได้อยู่ใกล้เธอ
 
      "ได้ไง ผมบอกแล้วว่าจะรับผิดชอบเรื่องนี้" เขาแกล้งพูด
 
      "ก็ คุณก็มาเยี่ยมมันได้บ่อยๆนี่ค่ะ" สำเร็จ! ในใจของชายหนุ่มเต้นอย่างลิงโลด ดีใจที่เข้าตามแผนที่คิดไว้    
 
      "งั้น ก็ได้ครับ" เขาบอก                   
 
      นับ แต่นั้นมา ชายหนุ่มก็เข้าออกบ้านของเธอ แทบจะทุกวันความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ รุดหน้าไปอย่างรวดเร็ว เมื่อผ่านหนึ่งเดือน พวกเขาทั้งคู่ก็พาสุนัข ทั้งหมด ยกขโหยงไปที่สวนสาธารณะ      ลาบ ราดอร์รีทีฟเวอร์ สามตัว วิ่งกระดุกกระดิกไปรอบๆพ่อกับแม่ของมันอย่างหน้ารักหน้าชัง ชายหนุ่มกับหญิงสาวนั่งมอง ครอบครัวสี่ขาอย่างมีความสุข
 
      "ผมอยากให้มัน ตัวเล็กๆแบบนี้ตลอดไป"
 
      " มันเป็นไปไม่ได้หรอก ถ้าจะทำอย่างงั้นได้คุณก็ต้องหยุดเวลาเอาไว้"
 
      " ใช่ ผมอยากหยุดเวลาไว้แบบนี้จัง" ชายหนุ่มมองตาหญิงสาว ที่นั่งยิ้มให้กับลูกหมาเหล่านั้นเนิ่นนาน จนเธอสังเกตุ แล้วก็มองเขาตอบด้วยเช่นกัน
 
      "มองอะไรนักหนา" หญิงสาวว่ายิ้มเขินๆ
 
       "มองแม่หมานะ มันสวยดี เห็นแล้ว อยากจะเป็น พ่อหมาบ้าง" ชายหนุ่มยิ้มจ้องหน้าหญิงสาว เพริกา หน้าแดงก่ำ หลบสายตา
 
      "บ้า พูดอะไรไร้สาระ"
 
      นั่นคือช่วงเวลาที่เขามีความสุข แต่ใครนะที่บอกว่าความสุขมักจะอยู่กับเราไม่นาน เขาพูดถูกทีเดียว แม้ว่าหลังจากนั้น เธอกับเขาและเรากับหมา จะสำลักความสุข มากมายเพียงใด แต่ใครจะรู้ว่า วันที่ฟ้าสวยสดใส จะมีฟ้าผ่าดังเปรี้ยง! เกิดฝนตกก้อนเมฆดำทมิฬ ใหญ่เคลื่อนตัวมากั้นกลางคนทั้งคู่ ............................................................................................                
 
      ระหว่าง ที่ทั้งสองนั่งคุยกันอย่างมีความสุข... ชายหนุ่มได้เห็นเจ้านุ มือเบส ขับมอไซค์โดยมีเจ้านะ มือกลองที่บาดเจ็บ แต่ใกล้หายแล้วซ้อนมาด้วย ขับมาจอดใกล้ๆ ม้านั่งที่ทั้งคู่นั่งอยู่...
 
      "ไอ้กา ที่มึงหายหัวจากร้านไปตั้งนาน เพราะมึงมานั่งจีบหมาเหรอวะ ?" นุกระชากเสียงถาม... “มึงรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าของร้าน”     นะ มือกลองห้ามเพื่อนด้วยแขนข้างเดียว
 
      "เฮ้ย - ใจเย็น"
 
      เพริกา และชายหนุ่ม มองหน้ากัน ด้วยแววกังวล หมาๆ ก็ฉงน เกิดอะไรขึ้นหนอ... ชายหนุ่มถาม "มีอะไรหรือ ?"
 
      "ก็ไอ้เชี่ยสองตัวที่เราฟัดกับมันวันนั้นไง... มันพาพวกมาถล่มร้านซะยับเลย !!" นุบอก "แล้วเจ้าของร้านก็ถูกแทงบาดเจ็บด้วย!!"
 
...... "แล้วตั้งแต่ที่แกหายไปไม่ค่อยโผล่มาที่ร้าน ก็มีวงอื่นมาเสียบแทนเรา เล่นก็กะหล่งป๊ง...จนทำให้ไม่มีลูกค้าเข้าร้าน ตอนนี้เจ้าของร้านต้องเอาร้านไปจำนองเพื่อรักษาตัวแล้วโว้ย แกรู้ไหม!!"
 
      เมื่อ ฟังเรื่องราวจากเพื่อน ความรู้สึกของนาฬิกาตอนนี้ก็สับสนปนเปไปหมด ราวกับเข็มนาฬิกาเดินย้อนทวนกระแส... ระบบปั่นป่วน ความผิดทั้งหมดมันเริ่มมาจากเขา - เขาต้องทำอะไรบางอย่าง!!
 
      "เพ คุณรีบพามะหมาของเรากลับบ้านเถิด เดี๋ยวผมจะไปที่ร้านเสียหน่อย"
 
      "ฉันจะไปด้วย ...ไปในฐานะนักออกแบบฯ ก็ได้ - ร้านนั้นพังยับทั้งๆ ที่เพิ่งตกแต่งเสร็จ ฉันจะไปอีกครั้ง และทำให้มันดีกว่าเดิม"
 
      ชายหนุ่มจนกับข้ออ้างของหญิงสาว... "งั้นเราไปด้วยกัน"
 
      นุตะโกนถามเพื่อน "มึงจะใช้รถกูไหม ?"
 
      ชายหนุ่มตอบ "ไม่ล่ะ... ฉันมี"                   
 
       หญิงสาวนองหน้าชายหนุ่ม "คุณมีรถด้วยเหรอ แล้วทำไมวันแรกๆ คุณพาฉันไปรถโดยสารประจำทางล่ะ" "ผม ช่วยลดโลกร้อนน่ะ อีกอย่างผมอยากรู้ว่าจะมีใครไหมที่พร้อมไปกับผมได้ทุกที่ ไม่ว่ามันจะลำบากสักเพียงใด คนนั้น เอ่อ... คือคุณ" ชายหนุ่มตอบ พร้อมหลบตา
 
      หลัง จากที่ชายหนุ่มพามะหมา ทั้ง 5 มาไว้ที่บ้านเพริกาแล้ว ชายหนุ่มก็พาหญิงสาวไปที่โรงรถหลังบ้าน เปิดผ้าใบที่คลุมรถมอเตอร์ไซค์ของเขาออกมา... มันยังดูใหม่ ด้วยเจ้าของคอยบำรุงรักษาเป็นอย่างดีแม้ไม่ได้ขับ...
 
      "สวยจัง" หญิงสาวเอ่ย "คุณซื้อเองเหรอคะ"
 
      "ของพ่อผมน่ะครับ แต่ตอนนี้มันเป็นของผม"
 
      "แล้ว... พ่อกับแม่คุณล่ะ"
 
      "พ่ออยู่ที่นี่" ชายหนุ่มเคาะรถมอเตอร์ไซค์คันตรงหน้า
 
      "ส่วนแม่... อยู่ในนี้" เค้าชี้ตรงอกด้านซ้ายของตัวเอง !! --------------------"บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนน"                 
 
      ระหว่างทางชายหนุ่มย้อนคิด "ความรัก" นี่มันเป็นอย่างไรกันนะ ? ทำไม พ่อจึงรักรถมอเตอร์ไซค์คันนี้มาก... มากเสียจนคว่ำตายไปพร้อมกับมัน... แก่จนหูตามัวแล้วยังเอามันออกไปแว๊นซะอีก !! แม่ก็อีกคน !! รักพ่อมากเหลือเกิน คนตายไปแล้วแท้ๆ ยังเอามันไปซ่อมจนกลับมาคืนสภาพเดิม เพียงแค่เพราะมันเป็นตัวแทนของพ่อเท่านั้น เสียเงินเสียทองไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ ? ก่อนแม่จะเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง ยังอุตส่าห์เขียนพินัยกรรมให้ผมดูแลรักษารถมอเตอร์ไซค์คันนี้ต่อไปอีก... ผมรักแม่มาก จึงต้องทำตามคำขอสุดท้ายนั้น               
 
      แล้วตอนนี้เขากำลัง"รัก"หญิงสาวที่ซ้อนท้ายอยู่หรือเปล่านะ ?              
 
      ตอนนี้ฉันกำลัง"รัก"ชายคนนี้อยู่หรือเปล่านะ ?    รู้ ว่าเค้าแอบมองมาตั้งนานแล้ว... พอมีโอกาสคุยกันจังๆ ก็มีแต่เรื่องๆๆ ที่ต้องให้คิดให้แก้ จนนึกไปเสียว่าฟ้าคงกำลังบอกว่าเราไม่ใช่คู่กัน พอได้สนิทสนมกันก็รู้ว่าเค้าเป็นคนที่ดี เมื่อรู้ว่าเค้ามีปัญหาก็อยากจะร่วมแก้ไข...
 
      เหมือนอย่างตอนนี้ที่ว่าแม่รักพ่อมากถึง ขนาดตามพ่อไปดูแลเรื่องงานบ้านงานครัว เพราะพ่อไปประจำการอยู่ที่ชายแดนภาคใต้ ...ดินแดนที่ตอนนี้อันตรายที่สุด แต่แม่ก็ไม่หวั่น... ใช่...ตอนนี้ฉันไม่หวั่นใจเลยที่จะพร้อมไปเผชิญปัญหากับผู้ชายคนนี้ -- หญิงสาวคิด
 
-----------------------------------"บรื้นนนนนนนนนนนนน               
 
       
      เมื่อ ไปถึงร้าน ไอ่สองนักเลงโต กำลังละเลงร้านเสียเละ นาฬิกาชายหนุ่มรีบผละจากรถของพ่อแล้วก็กระโดดสกายคิก ใส่ไอ่นักเลงถ่อยข้างถนนนั่น จนมันเซแซดๆ ไปที่หน้าเวที    เมื่อ นั้นทั้งไอ้นุ และไอ้นะมือกล้องผู้บาดเจ็บก็มาถึงทั้งสองจึงช่วยชายหนุ่ม ทันที สองนักเลงสวะ เห็นถ้าไม่ดีรีบหนีออกจากร้าน แต่ทุกคนก็ได้พักหายใจได้ไม่นาน เมื่อพวกมันกลับมาอีกครั้งพร้อมกับ แก้งค์ข้างถนน นับสิบ
 
      ไอ้ นะกับไอ้นุ ตาเหล่ มองตากันเลิกลัก อย่าง หวาดหวั่น พวกเขามีแค่สามบวกกับเด็กเสริฟในร้านอีกสามก็ยังน้อยกว่ามาก ชายหนุ่มรีบบอกให้หญิงสาวไปซ่อนตัวที่หลังร้านเธอตกลงอย่างว่าง่าย แล้วการตะลุมบอนก็เริ่มขึ้นโดยมี ร้านของเฮีย เหม่ง เป็นสังเวียนเลือด
 
      การ ต่อสู้ภายในร้านนั้น ยาวนาน แต่แล้วก็หยุดลง เมื่อไอ่สองจิ๊กโก๋ ปล่อยให้ ลูกน้องของมันสู้ ส่วนพวกมันมันกลับไปเข้าที่หลังร้าน แล้วนำตัว เพริกาออกมา ในมือมันนั้น ถือมีดจี้ เธอไว้ "พวกมึงหยุดเดี๋ยวนี้ไม่งั้น อีนี่ตาย"                    
 
      ชายหนุ่มมองหญิงสาวตกอยูในอันตราย จึงหยุดมือ ทุกคนยอมทำตาม....   "สอง จิ๊กโก๋ จอมเกรียน ยิ้มอย่างผู้มีชัย เมื่อขู่ทุกคนในร้านได้ แล้วสั่งให้ลูกน้องของมันรุมสกัม ชายหนุ่ม "ค่าที่มึงบังอาจมาทำร้ายพวกกู"
 
      "ไม่นะอย่าทำเขา" หญิงสาวร้องออกมาอย่างอดรนทนไม่ได้ ร่างของชายหนุ่มชุ่มโชกไปด้วยโลหิตแดงฉาน ขณะนั้นเอง ระหว่างที่ไอ้หัว หน้าแก้งค์จอมเกรียนกำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เพริกาก็ใช้ศอกกระทุ้กไปที่สีข้างอันผอมแห้งของมัน ก่อนมันก้มตัวเพราะเจ็บจุก เธอก็หลุดเป็นอิสระ วิ่งกลับมาหาชายหนุ่ม เธอประคองให้เขาลุกขึ้น ขณะที่ทุกคนในร้าน ก็เริ่มต่อสู้อีกครั้งเพราะเห็นว่าหญิงสาวเป็นอิสระได้แล้ว การตะลุมบนเกิดขึ้นอีกหน เพริการีบพาร่างของชายหนุ่มยืนขึ้น นาฬิกา มองไปยังไปหน้าเธอ แล้วยิ้มออกมา ก่อนก็ทำสีหน้าตกใจ เพราะพบร่างของหัวหน้าแก้งค์ยืนอยู่ด้านหลังพร้อมกับใบมีด แวววาวอย่างคมกริบใบหน้าเหี้ยมนั้นยิ้มขึ้นเงื้อมีดขึ้นสุดแรง ชายหนุ่มรีบจับร่างของหญิงสาวหมุนพลิกตัว แล้วมีดก็ปักฉึก! เข้ากลางแผ่นหลังของหนุ่มนักดนตรี.....
 
      "ไม่!" หญิงสาวร้อง ร่างของชายหนุ่มทรุดลงไปกองกับพื้นแต่ใบหน้าของเขายังฝืนยิ้ม ขณะนั้นเองตำรวจก็วิ่งเข้ามาในร้าน ทุกอย่างโกลาหลวุ่นวาย เพริกา ร้องไห้ คร่ำครวญก่อนที่ทุกคนจะพาร่างของชายหนุ่มไปโรงพยาบาล .....               
 
      นาฬิกา ฟื้นจากการสลบ มองดูเพดานในห้องที่สว่างจ้า ก่อนจะรู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆอยู่ตรงข้างตัว ชายหนุ่ม หันมามองช้าๆก็พบร่างบางของหญิงสาว นั่งหลับอยู่ข้างเตียง ชายหนุ่มยิ้มให้กับหญิงสาวที่นั่งหลับอยู่นั้น นับวันๆเขาก็รู้สึกกับเธอ มากเกินกว่าเพื่อนบ้านกัน เขารักเธอ แล้วใช่ไหม
 
      เพลงประกอบนวนิยายแทรกเข้ามา : "ใคร...สักคนที่เกิดมาเพื่อผูกพัน ใครที่เกิดมาคู่กับฉัน ใครคือคนนั้นช่วยมาบอกฉันที"
 
      "ให้ใจ.....ที่หวั่นไหวได้พึ่งพิงสักที่ ให้รู้ว่าสักวัน ฉันจะเจอ คนๆนี้ แล้วใครที่รอตรงนี้ มีจริงใช่ไหม"             
 
 
      ผ่าน เหตุการณ์ หลากหลาย ถึงขั่นเสียงตาย มาแล้วทั้งสองจึงมิอาจฝืนความรู้สึกที่มีต่อกัน จนมันแสดงออกชัดที่ใบหน้า เธอยิ้มให้เขา เขายิ้มให้เธอ แสงไฟจาหน้าเวทีสะท้อนสายตาของกันและกันได้ วันนี้นักกีต้าร์หนุ่มพวกอีกตำแหน่งคือเป็นนักร้อง เขาฉลองที่หายจากการบาดเจ็บและการตกแต่งร้านใหม่ก็เสร็จเรียบร้อย ด้วยบทเพลงรัก
 
      " ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆสักคำให้ลึกซึ้ง ไม่ต้องบรรยายอะไรให้สวยเลิศเลอ ไม่ว่าอะไรมันคือเหตุผลที่ฉันนั้นรักเธอ ให้รู้ว่ารักเธอเท่านั้นพอ...."
 
       เสียงปรบมือดังกึกก้องให้กับวงบอดบี้สแลม         
      ความรักของเธอกับเขา ต่างฝ่ายต่างแน่ชัดในความรู้สึกที่มีให้แก่กัน อย่างที่เนื้อเพลง บอก ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆ         
 
 
      ทุกอย่าง น่าจะจบลงตรงนี้ เพราะคนทั้งคู่ ก็กำลังช่วยกันทะลายกำแพงบ้านด้วยความรัก ทั้งคู่ไปมาหาสู่กันพร้อมกับบรรดาหมาๆ ห้าตัว แต่.... เช้าวันอาทิตย์วันนั้น ขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินไปที่บ้าน ก็พบกับ ชายคนหนึ่งในชุดลายพราง อยู่ที่บ้านกับเธอ!!!.......