Miss
เขียนโดย 
ArmieSirisak
วันที่ 29 มิถุนายน พ.ศ. 2556 เวลา 23.21 น.
แก้ไขเมื่อ 29 มิถุนายน พ.ศ. 2556 23.27 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
3) Miss3(จบ)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความร้านอาหารแห่งในใจกลางเมืองกรุงเทพ
ตัวผมนั่งอยู่กับฟางตรงนี้ แต่ใจผมกับเหม่อลอยไปถึงแอริน
“โอ โอ โอค่ะ”ฟางพยายามเรียกสติผมกลับมา
“ห่ะ ครับๆ ว่าไง?”
“เมื้อกี้ฟางถามว่า เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ยค่ะ?”
“เอ่อ...ขอโทษนะครับฟาง ผมมีคนใหม่อยู่แล้วที่ผมจะคอยดูแลเขาตลอดไป”
“ค่ะ...ฟางก่ะไว้แล้ว ว่าคงเป็นแบบนี้ ฟางเข้าใจค่ะ รักกับเขานานๆน่ะค่ะ”
“ครับคุณครับ”
“ฟางขอกอด โอหน่อยได้มั้ย่คะ? อย่างน้อยก็ให้ฟางได้สัมผัสอ้อมกอดของคุณครั้งสุดท้าย”
“ได้ครับ: )”ผมเขาไปกอดเธอโดยไม่ได้คิดเอะใจอะไรเลย ว่ามีใครบางคนเฝ้ามองผมอยู่ที่กระจกของร้านตรงที่เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่
ผมหันไปมองตรงที่แอรินยินอยู่
แอรินกำลังยืนเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา
ผมเจ็บปวดเหลือเกิน ผมทำคนที่ผมรักต้องเสียใจอีกแล้ว
ผมพยายามวิ่งตามเธอออกไป
เธอกำลังจะข้ามถนน
แต่....โครม
เสียงร่างกายที่บอบบางโดนกระแทกอย่างแรงด้วยรถเก๋งคันหรู
“แอรินนนนนนน!!!”ผมตะโกนอย่างสุดเสียง แล้ววิ่งเข้าไปหาเธอ
คนรักของผมนอนจมกองเลือดอยู่กลางถนน
“แอรินๆๆ”ผมพยายามเรียกสติของเอคืนมา
“โอ...”มันได้ผล เธอลืมตาขึ้นมา พร้อมกับเรียกชื่อของผม แต่ช่างเป็นน้ำเสียงที่แผ่วเบาเหลือเกิน
“แอริน เธอต้องไม่เป็นอะไรน่ะ”ผมพยายามพุดด้วยน้ำเสียงที่ปกติ แต่มันทำไม่ได้ครับ น้ำตาของผมล่วงลงมา
เธอพยายามใช้แรงที่เหลือเช็ดน้ำตาให้ผม
“ไม่เอานะคนเก่ง ไม่ร้องนะค่ะ แอรินไม่สบายใจเลยเวลาเห็นโอร้องไห้”เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาลงทุกที
“ครับ โอไม่ร้องแล้วนะ ฮึก แอรินต้องปลอดภัยนะครับ”ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ...
“ค่ะ…แอรินรักโอนะ โอรักแอรินไหม?”เสียงของเธอแผ่วเบาเสียจนผมแถบไม่ได้ยิน ต้องอ่านปากของเธอแทน
“ครับ....รักครับ”
“ค่ะ...”สีหน้าของเธอช่างดูมีความสุข
แต่นั้นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมเห็น….
มันคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน....
-จบบริบูรณ์-
สนุกกันเปล่าไม่รู้ครับ ลองแต่งเล่นน่ะๆ ช่วยคอมเม้นด้วย:)
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
